Բայց աստեղ մի բայց կա: Կարծում եմ, որ ամեն արածի համար չէ, որ չպիտի զղջաս կամ փոշմանես, ուղղակի էտ դեպքում փոշմանելն արդեն մի քիչ այլ երանգ է ստանում: Օրինակ, ուրիշների ներկայությամբ անտեղի վիրավորում ես դիմացինիդ, ստիպում ընկնել շատ անհարմար կացության մեջ: Ու այստեղ ճիշտ կլինի՞, որ վիրավորողը զղջալը սխալ համարի ու նույն ձևով շարունակի:Varduhi-ի խոսքերից
Իսկ իրականում, պարզ է, բոլորս էլ հասկանում ենք, որ սխալ է չարածի կամ արածի համար զղջալը, տանջվելը և այլն։ Բայց կյանքում ոչ միշտ ես կարողանում մտածել կամ ապրել իդեալական կանոններով, երբ պահը գալիս է, միշտ չէ, որ կարողանում ես սառը մտածել, խորհուրդ տալուց շատ ավելի հեշտ է, քան երբ քո գլխին է գալիս
Իհարկե, իմ բերած օրինակը գուցե շատ պարզ ու պրիմիտիվ էր, չնայած, մյուս կողմից էլ առօրեական, բայց հարցն այստեղ այն է, որ տվյալ դեպքում ճիշտ կլինի փոշմանել ոչ թե նստելով ու անընդհատ ասելով, թե իզուր ասեցիր այս կամ այն բանը, իզուր վիրավորեցիր, այլ որ ինքդ վերլուծես եղածն ու իմանաս քո խոսքերի ու քայլերի կշիռը թե քո, թե քո մտերիմների մոտ, հետագայում նման բաներ չկրկնելու համար, իսկ եթե պետք է փոշմանես, բայց հետո դա սովորական դառնա` առանց քո մեջ որոշակի բաներ փոխելու, օգուտի, այսինքն ամեն օր մի բան լինի ու ասես, թե այս բանը սխալ արեցիր, ինչ վատ է, այս բառն ավել ասեցիր, իզուր, սա արդեն անիմաստ կդառնա:
Իդեալական կյանքով ապրելը հնարավոր չէ, անգամ անհետաքրքիր կլիներ ինչ-որ առումով, երբ ամեն ինչ լիներ այսպես ասած «ծամած-դրած լինեին, մարդուց մնար՝կուլ տալն ու վերջ», բայց սեփական սխալներից սովորելն ու ապագայում քաղածդ օգուտները չմոռանալը ամեն մեկին իր իդեալական կյանքը կպարգևի
Մեջբերել
Էջանիշներ