Արածի՞ համար փոշմանել, թե՞ չարածի

[Դեկադա]

Katka-ի խոսքերից
Փորձիր, ոչինչ, որ փոշմանես: Պետք է ամեն րոպեն օգտագործել, իսկ փոշմանելը անցողիկ է:

Իսկ եթե անցողիկ չէ՞...եթե փորձում ես մի քանի անգամ ու զգում որ սխալը կրկնում ես նորից ու նորից...ի՞նչ անել էտ դեպքում... փոշմանել, թե՞ ասել անցողիկ է...

Իսկ ինչի՞ն է պետք որոշում կայացնել առանց էմոցիաների: Պետք չի ամեն քայլը կշռադատել: Կան հարցեր ու դրանք կյանքի հարցերի մեծ մասն են, իմ կարծիքով, որ պլյուս-մինուսի կարիք չունեն:Պետք չի արդյունավետության մասին մտածել:

...չգիտեմ, գուցե և ճիշտ ես...բայց երևի թե շատ կարևոր հարցերը կարելի է, և՛ պարտավոր ենք որոշումներ ընդունելուց ոչ միայն էմոցիաների այլ սառը դատելով լուծումներ կայացնել...

բայց մի բանում լիովին համաձայն եմ- ինչ քայլ էլ որ անենք գալիս ա մի պահ, որ փոշմանում ենք....

[Սելավի]

Կոնկրետ ես, չեմ փոշմանում ոչ արածներիս, ոչ էլ չարածներիս համար:
Կյանքը ինձ ապացուցել է որ բոլոր իմ արարքները, խիստ անհրաժեշտ դասեր են եղել ինձ համար, որոնք ինձ հասունացրել են:
Ես շնորհակալ եմ կյանքից բոլոր իմ դասերի համար, եղել են պահեր որ «վատ» արարքներ, կամ «ոչ ճիշտ» որոշումներ եմ կայացրել, սակայն տարիների հեռվից նորից այդ ամենը քննելով տեսել եմ որ դրանք, այդ ժամանակահատվածի համար անհրաժեշտ քայլեր են եղել, որոնք ինձ մոտեցրել են ամբողջական հասունացման և հաջողության:
Սխալվելուց վախենալ պետք չէ, սխալներն են հասունացնում մարդկությանը:


Բավական է նորից ու նորից կրկնենք նույն սխալները, ժամանակն է նոր սխալներ գործելու:

Ամեն մարդ, ինքն է իրեն անհրաժեշտ դասերը, տիեզերական օրենքի համաձայն ձգում իր նյութական աշխարհ, տեսանելի դաշտ: Ոչ մեկը չի կարող այնպիսի դաս անցնել որը ինքը արդեն անգիր սերտել է, ուստի ցանկացած երևույթ, ցանկացած տհաճ իրավիճակ մենք ինքներս ենք բերում մեր տեսանելի աշխարհ:

Խելացիները ամեն իրավիճակից էլ ելք գտնում են, իսկ իմաստունները այդպիսի իրավիճակների մեջ չեն ընկնում:

Սա է կյանքի տված դասերի իմաստը, որ ամեն մեկը ի վերջո դառնա իմաստուն:
Ես սիրում եմ կյանքը և համոզված ասում եմ, կյանքն էլ ինձ է սիրում իր ամբողջ ուժով և ես պատրաստ եմ նոր դասեր անցնելու իր հետ միասին, ու երբեք չեմ փոշմանի թե արածներիս, և թե չարածներիս համար:

[Katka]

Իսկ եթե անցողիկ չէ՞...եթե փորձում ես մի քանի անգամ ու զգում որ սխալը կրկնում ես նորից ու նորից...

Dekad, կարծում եմ, դա այն դեպքում է, երբ սխալդ ուղղելուց, նորից չես անում այն, ինչ դու իրականում ես ուզում: Պետք է անել այն, ինչ զգում ես, դու ինքդ, շուրջդ ոչ մեկ չկա, միմիայն դու ու ամենակարեւորը քեզ համար է ճիշտ:Երբեմն կարդինալ փոփոխությունները շատ ավելի ճիշտ են,վախենալու է, բայց գերադասելի է միանգամից, քան...

ի՞նչ անել էտ դեպքում... փոշմանել, թե՞ ասել անցողիկ է...

Տեսնել այն, ինչ իրականում տեսնում ես, բայց ուրիշները խանգարում են տեսնել

...չգիտեմ, գուցե և ճիշտ ես...բայց երևի թե շատ կարևոր հարցերը կարելի է, և՛ պարտավոր ենք որոշումներ ընդունելուց ոչ միայն էմոցիաների այլ սառը դատելով լուծումներ կայացնել...

Միայն թե շատ կարեւոր է որոշել՝ որոնք են այդ շատ կարեւոր հարցերը

բայց մի բանում լիովին համաձայն եմ- ինչ քայլ էլ որ անենք գալիս ա մի պահ, որ փոշմանում ենք....

Չէ, ամեն քայլի համար չէ, որ փոշմանում ենք, իհարկե, միշտ արածիդ համար մտածում ես՝ կարող էր ավելի լավ լիներ, կարող էր վատ լինել եւն, բայց դա հո փոշմանել չի, դա ընդամենը փորձառու ես դառնում

P.S. Dekad, այ Dekad, արդեն սկսում եմ կարոտել