Գրող ծնվու՞մ են, թե՞ դառնում

[Goga]

Իսկական գրող իմ կարծիքով դառնում են, քանի որ գրող կոչվելու համար բացի այն, որ դու ունես ձգտում մտքերդ թղթին հանձնելու, ունես ասելիք, երևակայություն, դու պետք է նաև որոշակի փուլեր անցնես:
Իսկ այն, որ դու ուղղակի ցանկանում ես քո զգացածը, ապրածը թղթի հետ կիսել, դա դեռ չի նշանակում, որ դու գրող ես, ես այդ բոլոր մարդկանց համարում եմ ստեղծագործողներ
Սա իմ անձնական կարծիքն է

[StrangeLittleGirl]

Նույն ձևով, ամեն մարդ ծնվում է գրելու,նկարելու, պատ շարելու, ֆուտբոլ խաղալու որոշ պոտենցյալով, ամեն մեկի մոտ կոնկրետ ուղղությամբ տարբեր չափի։ Կյանքի ընթացքում այդ հատկությունները կամ զարգացնում ենք կամ չենք զարգացնում։ Գրող լինելն էլ ինչ–որ ֆիքսված բան չի, որ կամ գրող ես կամ էլ՝ չէ։ Գրողի լավ կամ վատ լինելը նախ ինչ–որ չափով հարաբերական է, նաև լավը լինելու տարբեր աստիճաններ կարող են լինել ու ըստ տարբեր չափանիշների կարելի է գնահատել։

Արշա՛կ, համաձայն չեմ քեզ հետ կամ էլ գուցե լավ չեմ հասկացել ասածդ: Ամեն դեպքում բոլոր մարդկանց մոտ հավասարապես չէ այդ որոշակի պոտենցիալը: Կարող եմ օրինակը հենց ինձ վրա բերել: Փառք Աստծո, մայրս ջանք չի խնայել, որ բոլոր բնագավառներում կարողանամ ինձ դրսևորել: Դրա արդյունքում ես հասկացել եմ, որ անտաղանդ երգիչ ու երաժիշտ եմ: Հասկանու՞մ ես, այդ պոտենցիալ կոչվածն ինձ մոտ ուղղակի չի եղել և վերջ, ինչքան էլ չարչարվեի: Նկատել եմ, որ նկարչությունից կիսատ բան ունեմ. թեև գունային զգացողությունս հիանալի է, բայց ֆորմայի զգացողություն չունեմ: Գիտե՞ս, թե ինչքան եմ տանջվել, որ կարողանամ ճիշտ ֆորմաներ պատկերել: Պարզապես չի ստացվել ու վերջ:
Իսկ գրելու ինձ չեն ուղարկել, ես եմ որոշել: Ես հատուկ կրթություն չեմ ստացել, բայց այստեղ-այնտեղից պոկել եմ այն, ինչ հնարավոր է: Հենց էդպես եմ հմտություններ ձեռք բերել ու դեռ ձեռք կբերեմ: Շատ տխուր կլիներ, եթե ես մնայի նույն մակարդակին, ինչ տասներորդ դասարանում էի, թեկուզ այն ժամանակ էլ չէի կարողանում չգրել:
Իսկ պոտենցիալ չունեցողը թող տարիներով բանասիրական կրթություն ստանա, ոչ մի արդյունքի չի հասնի: Թող որ ես տարիներով կոնսերվատորիայում սովորեմ, երաժիշտ չեմ դառնա:

[Philosopher]

Գրող չեն դառնում, գրող լինելու դատապարտվում են, այսինքն` ծնվում են ու դառնում են:

[Guest]

Գրող չեն դառնում, գրող լինելու դատապարտվում են, այսինքն` ծնվում են ու դառնում են:

ահա հաստատ, գրողը չի կարա չգրի, իրա համար կապ չունի իրան հավանում են թե չէ, իսկ դառնալու համար կարողա սովորեն լավ գրել ու իրենց կյանքի ընթացքում հայտնի դառնան ու ընդունված լինեն բայց ժամանկը կսպանի նրանց, շատերի հետ է եղել այդպես: Գրողները պռառոկների նման երկիր են գալիս ճշմարտությունը պարզ ձևով մատուցելու համար, ոչ թե իրենց ներքին ապրումներն ու հոգեվոր սպադերն ու վերելքները նկարագրելու: Ժամանակը շատ լավ է կարողանում ջոկել իսկականը ստիցից: Գրողի գրածը ժամանակի հետ ապրում է չի ծերանում, իսկ մնացաճը փչվում հնանում ժանգոտում գնում են:
Այնպես որ գրող ծնվում են

[Simon]

Գրող չեն դառնում, գրող լինելու դատապարտվում են, այսինքն` ծնվում են ու դառնում են:

Գենետիկ ինֆորմացիան շատ քիչ է. անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայման է:
Այլապես բոլոր գրողների սերունդների մասին կիմանայինք այսօր:

ՀԳ. Բախ-երի ընտանիքում այդպես է եղել, բայց այդքան էլ սրտին մոտիկ մի ընդունեք: Պետք է նաև բարձրաճաշակություն:

[dvgray]

Պետք է հաշվի առնել 21 դարի շուկայական էկոնոմիկան : Ամերիկյան, ճապոնական կուլտուրաները մատուցում է նորանոր տեխնոլոգիական անակնկալներ մարդկությանը, և կարծես թե բիզնես-կոնվեյերի վրա է դրվում ոչ միայն ֆիլմերի արտադրությունը, այլ նաև երաժշտությունը, գիրք գրելը, նկարչությունը: Ու չես կարող ասել, թե սա ինչի կբերի արդյունքում, մի 50,100 տարի հետո:

Լավ կամ վատ ասելուց առաջ արժե հաշվի առնել, թե ինչպես էին ժամանակակիցները ընդունում ռոք երաժշտությանը: Ու արժե հիշել, որ ռոքը /և նաև այժմ բոլորին սիրելի Բիթլզները/ նույնպես զարգացան որպես բիզնես-պրոեկտներ:

[Ծով]

Սկզբում ծնվում են...
Մեջտեղում նորից են ծնվում, երբ <<գրող>> անունից խուսափել չեն կարողանում...
Հնարավոր է, որ մի օր մեռնում են, բայց որպես <<գրող>> նորից ինչ-որ տեղ, ինչ-որ ժամանակ, ինչ-որ մեկի շնորհիվ, սրտում կամ աչքերի առաջ, վաաաաայ, ծնվում են...
Ու հա ծնվում են....եթե գրող են ծնվում...

[Array]

Ամեն ինչն էլ ծնվում են,բայց, դե, մենակ ծնվելը հերիք չի էլի,պիտի հետո դառնաս էլ: Պատահումա նաև որ մի բան ծնվում ես,ուրիշ բան ես դառնում ու կորում