Լավ կլիներ մի հատ թեմա լիներ, որտեղ կքննարկեինք գրող ծնվել և գրող դառնալ երևույթները: Այս հաշվով միշտ իրար հակասող կարծիքներ եմ լսել:
արդյոք գրողը չպիտի լինի գրելու մասնագետ կամ կարող է արդյոք գրելու մասնագետը դառնալ գրող:
Գրող ծնվու՞մ են, թե՞ դառնում
Լավ կլիներ մի հատ թեմա լիներ, որտեղ կքննարկեինք գրող ծնվել և գրող դառնալ երևույթները: Այս հաշվով միշտ իրար հակասող կարծիքներ եմ լսել:
արդյոք գրողը չպիտի լինի գրելու մասնագետ կամ կարող է արդյոք գրելու մասնագետը դառնալ գրող:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Ես կասեի գրող դառնալու համար, պետք է գրող ծնվել
Դա շնորհ է, որը գուցե մարդը իր կյանքի ընթացքում զարգացնի, հասցնի բարձր մակարդակի: Բայց եթե մարդ չունեցավ աստվածատուր այդ շնորհը՝ ինչքան ուզում է «մասնագիտանա», հմտություններ ու գրագիտություն ձեռք բերի...մեկ է՝ գրող չի դառնա:
Երևի նույն հարցն է, ինչ՝ կարգին մարդ դառնու՞մ են, թե ծնվում։
Կարգին մարդ արտահայտության մեջ ինչ իմաստ ուզում եք դրեք։
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Երևի իմ կարծիքն էլ գրեմ…
Իմ կարծիքով աացված դեռկա է երկու դեպքն էլ: Մանոնի ասածը դա միջինպքն է, երբ մարդ զարգացնում է իր մեջի տաղանդը ու հասնում իրոք գրող կոչվելու պաշտոնին: Բայց կան դեպքեր, երբ մարդ ուղակի չի կարում չգրի:
Այսինքն՝ կարող ես ծնվել գրող, բայց կարող ես ծնվել գրողամոտ մակարդակի վրա… այ այդ ժամանակ կարող ա և աշխատասիրության գնով գրող դառնաս:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Ժո՛ղ, ինչքան էլ գրող ծնվես, պետք է տառերն իմանաս, չէ՞, որ գրես
Ես գտնում եմ, որ ինչ-որ տաղանդ նախապես տրվում է մարդուն, որը նա կարող է զարգացնել կամ չզարգացնել: Չզարգացնել, կոպիտ ասած՝ տառերը չսովորել: Բայց եթե դու չունես այդ շնորհքը, ուզում ես աշխարհի լավագույն համալսարաններն ավարտիր, դու կդառնաս գրելու մասնագետ, ոչ թե գրող:
Նույնն է արվեստի ցանկացած բնագավառի համար:
Համաձայն չեմ, որովհետև կարգին մարդ դառնալու պոտենցիալ յուրաքանչյուրն ունի, իսկ գրող դառնալու՝ ոչ: Յուրաքանչյուրը ծնվում է որոշակի պոտենցիալով: Մեկը գրելու շնորհք ունի, մյուսը՝ նկարելու, երրորդը լավ երաժիշտ է: Յուրաքանչյուր մարդ յուրահատուկ է: Ոչ ոք չի ծնվում առանց ոչնչի: Ցավոք, մարդը չի սիրում գնահատել իր ունեցածը, այլ ձգտում է նրան, ինչը չունի, մինչդեռ եթե յուրաքանչյուրս փորփրենք մեր ներսում, կտեսնենք, թե որքան շատ նվերներ է մեզ Աստված տվել:Երևի նույն հարցն է, ինչ՝ կարգին մարդ դառնու՞մ են, թե ծնվում։
Կարգին մարդ արտահայտության մեջ ինչ իմաստ ուզում եք դրեք։
Յուրաքանչյուր մարդ ծնվելիս կարգին մարդ դառնալու որոշակի պոտենցյալ ունենում է, բայց այդ պոտենցյալը ամեն մեկի մոտ տարբեր է լինում (էլի կարգին մարդ արտահայտության մեջ ինչ իմաստ ուզում եք դրեք)։ Նույն ձևով, ամեն մարդ ծնվում է գրելու,նկարելու, պատ շարելու, ֆուտբոլ խաղալու որոշ պոտենցյալով, ամեն մեկի մոտ կոնկրետ ուղղությամբ տարբեր չափի։ Կյանքի ընթացքում այդ հատկությունները կամ զարգացնում ենք կամ չենք զարգացնում։ Գրող լինելն էլ ինչ–որ ֆիքսված բան չի, որ կամ գրող ես կամ էլ՝ չէ։ Գրողի լավ կամ վատ լինելը նախ ինչ–որ չափով հարաբերական է, նաև լավը լինելու տարբեր աստիճաններ կարող են լինել ու ըստ տարբեր չափանիշների կարելի է գնահատել։Բյուրակն-ի խոսքերից
Մի քիչ խառը գրեցի, բայց հուսով եմ հիմնական ասելիքս հասկանալի էր։
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Ինձ թվումա գրող ծնվում են , քանի որ երևակայություն չունեցող մարդը երբեք չի կարող ստեղծագործել, հետք այն որ մարդ կարող է զարգացնել կամ դեգրադացիայի ենթարկել իր հնարավորությունները, դա ճիշտ է: Եթե քեզ մեջ գոնե փոքր պոտենցիալ կա դգրելու և մեճ ցանկություն կարաս զարգացնես այն առաջին հերթին շաատ կարդալով, իսկ հետո շաատ գրելով: Սկզբից բոլոր սկսնակներն էլ ինչ-որ գրողի ազդեցության տակ են լինում ու նրա նման են գրում, ժամանակի ընթացքում ձեռքբերելով իրենց ուրույն ոճը:
Կարծում եմ, որ գրելու մասնագետն ու գրողը իրարից տարբերվում են այնպես, ինչպես, որ, օրինակ, փիլիսոփայության դասախոսը`փիլիսոփայից: Գրող չեն դառնում, գրելու մասնագետն էլ, ըստ իս, գրող չէ և գրող էլ չեն ծնվում, այլ ծնվում են շնորհով`գրելու շնորհով. դա մասնագիտություն չէ, դա կենսակերպ է, մտածողություն...
Համաձայն եմ, որ դա նաև կենսակերպ է: Մարդու հատուկ խառնվածք: Բայց, գրողը պետք է լինի գրելու մասնագետն : Սրան ոչ թե տարբեր բաներ են, այլ մեկը մյուսի բաղկացուցիչ մասն է(կարծում եմ օրինակը այնքան էլ չի բնութագրում այս երկու հասկացողությունները):
Կարդա Թումանյանի ինը տարեկան հասակում գրած չափածոն, նա իրոք պոտենցիալ գրող է ծնվել: Բայց նա հետագայում դարձավ գրող ու գրելու վարպետ: Գրելը դա մասնագիտություն է նաև: Գրելու մասնագետ լինել չի նշանակում լինել գրող, բայց հակառակը միանգամայն այդպես է:
Всё под небесами
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ