Չեմ զարմանում: Դու միշտ էլ թյուր կարծիք ես ունեցել դեղերի մասին:Ճիշտն ասած, ինձ համար մի տեսակ ծիծաղելի է հնչում, որ դեպրեսիայի նման լուրջ հիվանդությունը կարելի է բուժել դեղերի (հակադեպրեսանտների) միջոցով։
Ի տարբերություն մյուս հոգեկան խանգարումների, դեպրեսիան չի բթացվում, այլ վերացվում է, և մարդու աշխատունակությունը լիովին վերականգնվում է:Դրանով գուցե կարելի է բթացնել դեպրեսիան, այսինքն՝ պատրանք ստեղծել, իբր այն գոյություն չունի, իսկ բուժել՝ կներեք, բայց ոչ մի դեպքում չեմ հավատա, որ կարելի է։
Դա արդեն նշանակություն չունի:Դրա համար կյանքի պայմաններն ու հանգամանքներն է պետք փոխել, ինչպես նաև՝ որոշ չափով մտածելակերպը, եթե անհրաժեշտ է, նկատի ունեմ, եթե այն խանգարում է նորմալ գոյատևմանը։
Երևում է, որ վատ ես պատկերացնում պատճառահետևանքային կապերը բժշկության մեջ: Հաճախ պատճառը վերացնելով հետևանքը չի վերանում, ավելին՝ կարող են շարունակվել առաջացած ախտաբանական փոփոխությունները: Ստեղծվում է արատավոր օղակ, երբ պատճառը դառնում է հետևանք, հետևանքը՝ պատճառ: Դեպրեսիան դրա վառ օրինակներից է, միայն այստեղ պարզ չէ, թե որն է առաջացման սկզբնապատճառը և որը հետևանքը. հոգեկան ապրումնե՞րը, թե՞ գլխուղեղում որոշակի նյարդամիջնորդանյութերի պակասը: Դրա համար դեպրեսիայի բուժման լավագույն տարբերակը հոգեբանական օգնության (մասնագետի, ոչ թե ծանոթ-բարեկամի) ճիշտ զուգակցումն է հակադեպրեսանտներով: Եթե ամեն ինչ ճիշտ է կատարվում (հակադեպրեսանտները տրվում են ճիշտ դեղաչափերով և ճիշտ ժամանակին, հոգեբանական օգնությունը նույնպես ճիշտ է կատարվում), ապա սովորաբար ժամանակի ընթացքում այն մարում է, եթե ոչ՝ կարող է նույնիսկ խորանալ:Եվ ընդհանրապես ցանկացած խնդիր, այդ դեպքում և դեպրեսիան, լուծելու համար նախ պետք է պատճառը գտնել, ուսումնասիրել և փորձել վերացնել, ոչ թե հետևանքը, որովհետև եթե պատճառը մնում է, ինչքան ուզում ես հետևանքը վերացրու, միևնույն է, նորից է առաջանալու...
Մեջբերել
Էջանիշներ