Իմ կողմից խիստ հարգված ու սիրված տխրաթախիծ ակումբցինե՛ր, խնդրում եմ լուն պառավոզ մի՛ սարքեք: Հերիք չէ՝ ամեն երրորդը պարբերաբար սկսում է տվայտվել՝ «Վաաաա՜դ եմ, դեպրեսիիիի՜վ եմ», հիմա էլ դալուկների ու վադերի մասին առանձին թեմա է ակտիվացել: Մի՛ շփոթեք սովորական տխրությունը դեպրեսիայի հետ: Բոլորն էլ երբեմն-երբեմն տխուր լինում են, բոլորն էլ անտրամադիր օրեր են ունեցել, բայց դրանք հո դեպրեսիա չե՞ն: Իսկական դեպրեսիան, Աստված չանի, մի օր որ գա, խեղճ հիվանդը երանի է տալու իր տրտմավադ օրերին: Ուրեմն՝ իսկական դեպրեսիան որոշելու մի շարք տեստեր կան, բայց գոնե հետևյալ շարադրանքը կարելի է ճիշտ համարել. դեպրեսիան տևում է գոնե 15 օր և որպես դեպրեսիա ախտորոշվելու համար պետք է ուղեկցվի նաև այս նշաններից գոնե երեքով՝ քաշի փոփոխություն, քնի հետ կապված խնդիրներ, անբացատրելի հոգնածություն, կենտրոնացման դժվարություններ, մռայլ, սևեռուն մտքեր: Ինչպես նաև՝ օրվա բնականոն ընթացքի խաթարում: Ամեն դեպքում՝ դեպրեսիան ձեզ համար մեղրով տորթ չէ, այն լուրջ, երբեմն՝ քրոնիկական հոգեկան հիվանդություն է, որ հաճախ կարող է հասցնել ֆիզիկական հաշմանդամության: Այնպես որ, թանկագի՛ն մռայլներ ու անտրամադիրներ, մելամաղձոտներ ու վշտահարներ, տխրաբույրներ ու անմխիթարներ, շուտ գետնից վերցրեք ձեր կախ ընկած քիթը, վերգտեք դեմքի գույներն ու վազքով մա՛րշ դեպի մոտակա կիոթատրոն՝ կոմեդիա դիտելու: Հետո լա՜վ, համով բաներ կերեք, լա՜վ, սիրելի ընկերների հետ զրուցեք ու մոռացե՛ք էդ անտեր դեպրեսիան: Չկա՛ տենց բան: Դուք հո հոգեկան (կապովի) հիվանդ չե՞ք: Մի քիչ տխուր եք, բան է, եղել է, կանցնի: Թե չէ՝ ո՛ր թեման մտնում ես՝ սիրատոչոր հեծեծանք է ու աղեկտուր ողբ, որ գրառումը կարդում ես՝ սուիցիդալ նոտաներով շաղախված գորշ, մռայլ, թռչնի գրիպով հիվանդ իննսունութ տարեկան կաթվածահար դիաբետիկին հատուկ մտքեր են: Թարգե՛ք, ժողովու՛րդ, թարգե՛ք: Հիշե՛ք, որ դեպրեսիան ոչ թե ակումբներում են բուժում, այլ Սևանում կամ Նորքում տեղակայված համապատասխան հաստատություններում: Իսկ մնացած ամեն ինչ դեպրեսիա չէ, այլ վառ երևակայություն:
Մեջբերել
Էջանիշներ