Հարձակողականություն՝ ագրեսիա

[Apsara]

Կան մեղմ մարդիկ, որոնց մեղմությունը պայմանավորված է ոչ բավարար համարձակությամբ և ուժով: Մարդիկ, որոնց մեղմությունը պայմանավորված է համարձակության բացակայությամբ, շատ են տանջվում և երբեմն էլ պոռթկում: Բայց մարդկանց մեջ առկա է նաև այլ տեսակ մեղմություն: Մեղմություն, որն արդյունք է հասունության, մեծահոգության և իր ներքին ԵՍ-ի իմացության:
Մարդկանց մեջ կա դաժանության 2 տեսակ՝ ագրեսիվություն և համառություն: Ոմանք ագրեսիվ, դաժան են թուլությունից ու վախից, մյուսների դաժանությունն ու համառությունը պայմանավորված է հոգատարությամբ, սիրով ու կարեկցանքով: Այդ պատճառով նայեք ձեր մեջ և գիտակցեք, թե մեղմության ու դաժանության որ տեսակն է ձեզ հատուկ:
Ագրեսիան ու համառությունը մթագնում են ինտուիցիան, հաճախ նրբազգաց մարդիկ, որպեսզի խուսափեն ցավից, հակվում են ագրեսիայի և արդյունքում կորցնում ինտուիտիվ նուրբ տեսողությունը: Նուրբ ինտուիցիան նրբազգացություն է պահանջում, որը հաճախ ցավոտ է: Որպեսզի խուսափի ցավից, մարդն ագրեսիվ ու համառ է դառնում և անմիջապես կորցնում է ինտուիցիոն ունակությունները:
Ինտուիցիան մոտ է ճշմարտությանը: Հաճախ ագրեսիան ու համառությունը ծաղկում են ճշմարտացիության գաղափարի վրա, ագրեսիվ մարդիք համոզված են իրենց ճշմարտացիության մեջ: Ճշմարտացի լինելու համար պետք չէ ագրեսիվ և համառ լինել:
Սովորաբար դուք ավելի հաճախ զայրանում եք, քան ժպտում: Տգիտության մեջ զայրույթն էժան է, իսկ ժպիտը՝ թանկ: Իմաստության մեջ ժպիտը ձրի է, ինչպես արևը, օդը և ջուրը, իսկ զայրույթը շատ թանկ ադամանդի պես:

[Array]

Մարդկանց մեջ կա դաժանության 2 տեսակ՝ ագրեսիվություն և համառություն: Ոմանք ագրեսիվ, դաժան են թուլությունից ու վախից, մյուսների դաժանությունն ու համառությունը պայմանավորված է հոգատարությամբ, սիրով ու կարեկցանքով: Այդ պատճառով նայեք ձեր մեջ և գիտակցեք, թե մեղմության ու դաժանության որ տեսակն է ձեզ հատուկ:

Այսի՞նքն:Ո՞նց ա դաժանությունը պայմանավորված հոգատարությամբ,սիրով կամ կարեկցանքով

[Taurus]

Մարդկանց մեջ կա դաժանության 2 տեսակ՝ ագրեսիվություն և համառություն:

էտ իմ ասին ա, բայց դվա վ օդնօմ

Ագրեսիան ու համառությունը մթագնում են ինտուիցիան, հաճախ նրբազգաց մարդիկ, որպեսզի խուսափեն ցավից, հակվում են ագրեսիայի և արդյունքում կորցնում ինտուիտիվ նուրբ տեսողությունը:

Համաձայն չեմ , կարելի է ինտուիտիվ այնպիսի ագրեսիա դրսևորել, որը իհարկե բնական չէ, չնայած ինչ ասեմ, տղա չես, չես հասկանա, մինչև մենակ 8 հոգու հետ "բազառ" չանես, այստեղ առանց ագրեսիայի ու ինտուիցիայի նե օբօիտիս

Սովորաբար դուք ավելի հաճախ զայրանում եք, քան ժպտում: Տգիտության մեջ զայրույթն էժան է, իսկ ժպիտը՝ թանկ: Իմաստության մեջ ժպիտը ձրի է, ինչպես արևը, օդը և ջուրը, իսկ զայրույթը շատ թանկ ադամանդի պես:

Էհ, ինչը ճիշտ ա ճիշտ ա:
Բայց մեր կյանքում պիտի լինես ահավոր դինջ, կամ շատ ագրեսիվ, կամ էլ կյանքը քո նկատմամբ կլինի դինջ կամ ավելի վատ ագրեսիվ!!!

[Apsara]

Այսի՞նքն:Ո՞նց ա դաժանությունը պայմանավորված հոգատարությամբ,սիրով կամ կարեկցանքով

ես դա հասկացցել եմ այսպես: Ասենք հայրը սիրում է իր աղջկան ու մտածում նրա մասին, դրա պատճառով նրան հարկադրեւմ է տանից դուրս չգալ, ստիպում է սովորել այնտեղ ուր ինքը գտնում է որ ճիշտ է, չի թողնում մենակ ինչ-որ տեղ գնալ և այլն: Դա սիրուց դրդված դաժանությունէ, որը իհարկե չգիտակցված է և սխալ:

[Array]

ես դա հասկացցել եմ այսպես: Ասենք հայրը սիրում է իր աղջկան ու մտածում նրա մասին, դրա պատճառով նրան հարկադրեւմ է տանից դուրս չգալ, ստիպում է սովորել այնտեղ ուր ինքը գտնում է որ ճիշտ է, չի թողնում մենակ ինչ-որ տեղ գնալ և այլն: Դա սիրուց դրդված դաժանությունէ, որը իհարկե չգիտակցված է և սխալ:

Հա, էտ հնարավոր ա,չիշտ ա։Էտ ուղղությամբ չմտածեցի։)

[dvgray]

Ասենք հայրը սիրում է իր աղջկան ու մտածում նրա մասին, դրա պատճառով նրան հարկադրեւմ է տանից դուրս չգալ, ստիպում է սովորել այնտեղ ուր ինքը գտնում է որ ճիշտ է, չի թողնում մենակ ինչ-որ տեղ գնալ և այլն: Դա սիրուց դրդված դաժանությունէ, որը իհարկե չգիտակցված է և սխալ:

Ստեղ տեղին է մի քիչ էլ առաջ գնալ, ու պարզել թե էտ ինչ սեր է:
Պարզաբանեմ: Կարող են լինել տարբեր դեպքեր:
1. Հայրը սիրում է ... ինքն իրեն: /Սա անենատարածված դեպքն է ըստ իս:/
.....................
100. Հայրը սիրում է ադաթներին ու կանոններին անվերապահ ենթարկվել: /էս դեպքում հարց է ծագում, թէ ինչու չի հետևում այդ ադաթներին, եթե հարցը վերաբերվում է հենց իրեն/
................
................
10000000. Հայրը սիրում է իր աղջկան:

Հ.Գ. վերջի դեպքին ականատսներ կա՞ն

[Մանոն]

Ստեղ տեղին է մի քիչ էլ առաջ գնալ, ու պարզել թե էտ ինչ սեր է:
Պարզաբանեմ: Կարող են լինել տարբեր դեպքեր:
1. Հայրը սիրում է ... ինքն իրեն: /Սա անենատարածված դեպքն է ըստ իս:/
.....................
100. Հայրը սիրում է ադաթներին ու կանոններին անվերապահ ենթարկվել: /էս դեպքում հարց է ծագում, թէ ինչու չի հետևում այդ ադաթներին, եթե հարցը վերաբերվում է հենց իրեն/
................
................
10000000. Հայրը սիրում է իր աղջկան:

Հ.Գ. վերջի դեպքին ականատսներ կա՞ն

Համաձայն եմ dvgray-ի հետ, որ այդ վերջին դեպքը իրոք վերջինն է լիում, բայց ավելացնեմ նաև՝ միայն էգոիստ ծնողների մոտ:
Թեման քիչ շեղվում է, բայց ես էլ գրեմ հա իմ կարծիքն այս մասին: Այն ծնողները որոնք պարտադրում են իրենց կամքը երեխաներին առանց բացատրելու, մեկնաբանելու իրենց արարքը, ավելի շատ մտածում են իրենք իրենց մասին, այլ ոչ թե երեխաների բարօրության: Նրանք առաջնորդվում են այն մտքով, որ ավելի լավ է. « չթողնեմ գնա, քան մի քանի ժամ տանջվեմ մտածելով, թե ի՞նչ եղավ, ու՞ր գնաց....բա որ...»
Ճիշտը երեխայի հետ խոսելն ու բացատրելն է, հետո թույլատրելը: Իհարկե անհանգստությունը միշտ էլ կլինի, բայց հանուն երեխայի լավ լինելուն, կարելի է և տանել այդ անհանգստությունը: Մի խոսքով տանել չեմ կարողանում ագրեսիվությունը, մանավանդ՝ ծնողների:

[ihusik]

Ագրեսիայի առաջացման պատճառները տարբեր են. նշեմ դրանցից մի քանիսը.

• Սիրելու անկարողությունը

• Ներքինի, հոգեկանի աններդաշնակությունը

• Չար բնույթը

• Վախը կամ պաշտպանողական հակազդումը

Կարծում են այս կետերը բացատրելու կարիք չկա և ամեն մեկը խոսում է արդեն իր մասին:

[Apsara]

Սիրելլի ակումբցիներ, եկեք մի փոքր ազնիվ լինենք ու ասենք թե ինչի հետևանքով ենք ագրեսիվանում:

Սկսեմ ինձնից, եթե ինչ-որ բան ինձ այդ օրը վրդովվեցրել է, ապա դրանից հետո մի չնչին բառ կամ հայացքն էլ հերիք է, որ ես հարցակվեմ մարդու վրա, ագրեսիվ պատասխան տամ կամ ագրեսիվ հայացք նետեմ:

[vrayert]

Այսի՞նքն:Ո՞նց ա դաժանությունը պայմանավորված հոգատարությամբ,սիրով կամ կարեկցանքով

Ագրեսիան հիմնականում առաջանում է անպաշտպան լինելու մտքից, հարցակողականությունը պաշտպանվելու միջոց է , դարձած բնավորության գիծ… օգնության հասնում է միայն հումանիզմը…

[Ծով]

Ընդհանրապես ասում են ագրեսիան ծնում է ագրեսիա...
Բայց դիմացինի ագրեսիվ վերաբերմունքն ավելի հաճախ ինձ զվարճացնում ա, քան ջղայնացնում: ուզեն-չուզեն անկեղծանում են..բա հավես չի՞
Դե բայց ես շատ հանգիստ եմ բնավորությամբ, իսկ նյարդերս զսպել, կամ ներսում պահել կարողանում եմ:
Չնայած դրան մեզանից յուրաքանչյուրն էլ պահի տակ ափերից դուրս ա գալիս, ես էլ բացառություն չեմ, բայց աշխատում եմ չխորտակել ոչինչ: Ուղղակի ձևեր չեմ սիրում, ու եթե հանկարծ նկատում եմ, կարող ա ագրեսիայի օգնությանը դիմեմ՝ չգիտակցելով ու գիտակցաբար:
Տեսել ե՞ք ագրեսիա հումորի տեսքով..լրիվ ես եմ
Մեկ էլ, դե մարդ ես էլի, պահի տակ կարող ա տրամադրություն չունենաս, կամ քեզ մի քիչ վատ զգաս, խոսալուդ տոնը մի քիչ գունատ լինի, ու քեզ մեղադրեն ագրեսիվ պահվածքի մեջ...մեկ..երկու..իսկ հետո...ո՞վ ա մեղավոր...եթե դու արև ես, քո խավարման հետ ոչ ոք չի հաշտվի..մնա՛ արև բոլոր դեպքերում

[dvgray]

Սիրելլի ակումբցիներ, եկեք մի փոքր ազնիվ լինենք ու ասենք թե ինչի հետևանքով ենք ագրեսիվանում:

Սկսեմ ինձնից, եթե ինչ-որ բան ինձ այդ օրը վրդովվեցրել է, ապա դրանից հետո մի չնչին բառ կամ հայացքն էլ հերիք է, որ ես հարցակվեմ մարդու վրա, ագրեսիվ պատասխան տամ կամ ագրեսիվ հայացք նետեմ:

ագրեսիան միշտ էլ "ծնվում է": ինչպես ասում էր հայտնի ֆիլմի հերոսը – "կոպիտ դար է, ռոմանտիզմ չկա…"
իսկ եթե ազնիվ լինենք, ապա մարդը երբեք էլ ագերսիայից զուրկ չի եղեց, սկսած քարանձավից մինչ այսօր:
ագրեսիան, մի տեսակ բնական պահվածք է:

խնդիրը այսօր կարծում եմ ուրիշ տեղ է, թե ինչպե՞ս լիցքաթափվել, ազատվել այդ ագրեսիայից:

ինչպե՞ս անել դա, ինչպե՞ս դա կառավարել: որ ոչ մոտիկներին էական վնաս լինի, ոչ "հեռուներին":
մարդ էլ կա, իր ագրեսիան պահում է իր մեջ, ու դրանով կարծում եմ "քանդում" է իր առողջությունը: վատը պետք է "դուրս" հանել, որ մարմինը, հոգին ազատվի բացասականից: բայց ինչպե՞ս դա անել:
ի՞նչ խորհուրդ կտաք …

[Դեկադա]

Apsara-ի խոսքերից
Սիրելլի ակումբցիներ, եկեք մի փոքր ազնիվ լինենք ու ասենք թե ինչի հետևանքով ենք ագրեսիվանում:

Սկսեմ ինձնից, եթե ինչ-որ բան ինձ այդ օրը վրդովվեցրել է, ապա դրանից հետո մի չնչին բառ կամ հայացքն էլ հերիք է, որ ես հարցակվեմ մարդու վրա, ագրեսիվ պատասխան տամ կամ ագրեսիվ հայացք նետեմ:

100 տարվա հնության թեման ապացույց, որ ակումբում ոչ մեկն էլ ազնիվ չի գտնվել ու չի ասել թե ինչից ա ագրեսիվանում: Թե չէ գրառում կլիներ: Ինչևէ:

Վերևի գրառողը խորհուրդ էր հարցնում: Չգիտեմ ինչքանով կընդունվի կամ խորհուրդ կհամարվի, բայց մի մեթոդ կարամ ասեմ: Հույզերը կառավարելը դժվար ա, մանավանդ եթե էտ պահին «թիրախը» «մոտիկ» մարդ ա, որովհետև «հեռուին» հնարավոր ա ասել ամեն ինչ ու գնալ: Պարզապես նման դեպքերում օգնում ա մի պահ կանգ առնելը: Մինչև վերջ չասելը: Էն ինչը որ ցավ պիտի պատճառի ասեք մտովի, ինքներդ ձեզ: Օգնում ա, թեթևանում եք: Իսկ երբ հանգիստ եք արդեն կարաք ասեք դիմացինին էն ինչը արդեն անհրաժեշտ ա, ոչ թե էն ինչը դուրս կթռչի բերանից: Էս դեպքում ինքներդ չեք «քանդվում», որովհետև «կռվելով» ձեզ հետ բացասականը դուրս ա գալիս, մոտիկին էլ չեք վիրավորում:

[dvgray]

100 տարվա հնության թեման ապացույց, որ ակումբում ոչ մեկն էլ ազնիվ չի գտնվել ու չի ասել թե ինչից ա ագրեսիվանում: Թե չէ գրառում կլիներ: Ինչևէ:

Վերևի գրառողը խորհուրդ էր հարցնում: Չգիտեմ ինչքանով կընդունվի կամ խորհուրդ կհամարվի, բայց մի մեթոդ կարամ ասեմ: Հույզերը կառավարելը դժվար ա, մանավանդ եթե էտ պահին «թիրախը» «մոտիկ» մարդ ա, որովհետև «հեռուին» հնարավոր ա ասել ամեն ինչ ու գնալ: Պարզապես նման դեպքերում օգնում ա մի պահ կանգ առնելը: Մինչև վերջ չասելը: Էն ինչը որ ցավ պիտի պատճառի ասեք մտովի, ինքներդ ձեզ: Օգնում ա, թեթևանում եք: Իսկ երբ հանգիստ եք արդեն կարաք ասեք դիմացինին էն ինչը արդեն անհրաժեշտ ա, ոչ թե էն ինչը դուրս կթռչի բերանից: Էս դեպքում ինքներդ չեք «քանդվում», որովհետև «կռվելով» ձեզ հետ բացասականը դուրս ա գալիս, մոտիկին էլ չեք վիրավորում:

ագրեսիան - մի խոսքի, վարմունքի ծնունդ չի, որ ասես թե այ սրանից ագրեսիվ եմ դառնում:
ագրեսիան , դա հավաքական մի բան է: հավաքված օրերի, շաբաթների, նաև տարիների ընթացքում: ու հիմնականում այդ հավաքականությունը "հավաքվում" է ուրիշ տեղեր, իսկ պոռթկում է լրիվ ուրիշ տեղ: դա նորմալ է, ու հատուկ է բոլոր մարդկանց, անկախ ինտելեկտից ու այլ հատկանիշներից:
դրա համար էլ ես համարում եմ որ անիմաստ է քննարկել, թե որտեղից է "ծնվել" այն:

մեջբերման երկրերդ մասում ասվում է, որ պետք է մտովի "ասել" ագեսիվ նախադասությունները: սակայն այդ դեպքում այն մնում է մեջդ, ու ագրեսինա դուրս չի գալիս, այն ընդամենը ժամանակավոր "լռեցվում" է: ինքտ քեզ ասելով, մեկ է այն մնում է քո մեջ, և ոչ մի "հոգեկան բավարարվածություն", լիցքաթափում էլ չես ստանա: լիցքը /բացասական/ կմնա քո մեջ:
"կռվել ինքտ քո հետ", այնքան էլ հասկանալի չի: իսկ ընդանուր դեպքում դա կարող է նաև հակառակ էֆեկտ գործել /ռեզոնանսի էֆեկտ- ինքնագրգռում, նաև որոշ դեպքերում՝ ինքնաինդուկցիա/- ավելի բորբոքել ու ավելի ագրեսիվանալ ,այն պահպանելով ու դուրս հանելով ավելի ուժգին ՝ հաջորդ "հարմար" առիթի դեպքում

[Դեկադա]

ագրեսիան - մի խոսքի, վարմունքի ծնունդ չի, որ ասես թե այ սրանից ագրեսիվ եմ դառնում:
ագրեսիան , դա հավաքական մի բան է: հավաքված օրերի, շաբաթների, նաև տարիների ընթացքում: ու հիմնականում այդ հավաքականությունը "հավաքվում" է ուրիշ տեղեր, իսկ պոռթկում է լրիվ ուրիշ տեղ: դա նորմալ է, ու հատուկ է բոլոր մարդկանց, անկախ ինտելեկտից ու այլ հատկանիշներից:
դրա համար էլ ես համարում եմ որ անիմաստ է քննարկել, թե որտեղից է "ծնվել" այն:

մեջբերման երկրերդ մասում ասվում է, որ պետք է մտովի "ասել" ագեսիվ նախադասությունները: սակայն այդ դեպքում այն մնում է մեջդ, ու ագրեսինա դուրս չի գալիս, այն ընդամենը ժամանակավոր "լռեցվում" է: ինքտ քեզ ասելով, մեկ է այն մնում է քո մեջ, և ոչ մի "հոգեկան բավարարվածություն", լիցքաթափում էլ չես ստանա: լիցքը /բացասական/ կմնա քո մեջ:
"կռվել ինքտ քո հետ", այնքան էլ հասկանալի չի: իսկ ընդանուր դեպքում դա կարող է նաև հակառակ էֆեկտ գործել /ռեզոնանսի էֆեկտ- ինքնագրգռում, նաև որոշ դեպքերում՝ ինքնաինդուկցիա/- ավելի բորբոքել ու ավելի ագրեսիվանալ ,այն պահպանելով ու դուրս հանելով ավելի ուժգին ՝ հաջորդ "հարմար" առիթի դեպքում

Ժամանակվոր լռեցում - թույլ է տալիս մաքրազերծել խոսքերը ավելորդ մանրեներից:Հիմա պատկերացրեք պոռթկման պահին ինչ մտածեցիք ասեցիք դիմացինին: Ձեր ագրեսիան թափեցիք իրա վրա: Դրանից ստանում ե՞ք «հոգեկան բավարարվածություն»: Գուցե պահի տակ այո, բայց հետո գալիս ա զղճման, պահը երբ զգում եք չափը անցաք:

...ես ձեզ կոնկրետ նկատի չունեմ եք-ով դիմելուց, ընդհանուրի մասին եմ ասում: Պարզապես որպես գրառող եմ դիմում: