Ես շարադրությունա, որը գրել էի երեկ.../լուրջա/
Բացեցի աչքերս...: Հոգնած աչքերս սեվեռեցի դեպի ժամացույցը...: Զարմանքից բերանս բաց մնած, ժամացույցը չկար, և ընդհանրապես, ես....: Երկինքը ինձ իր գիրկն է առել: Արևը մայր էր մտնում: Երկքի կապույտը խառնվել էր կարմիրի հետ, ասես ասպետ լիներ կանգնած երկնքի և ամպերի միջև: Արևը իր շողերով ասես վերջին անգամ էր շոյում երկինքը: Խորհրդավոր լռություն էր տիրում շուրջս: Հանկարծ շրջվեցի և ինչ տեսնեմ ԵՍ՞ … նստել եմ նստարանին Իմ կողքը…:Նա ինձ չի նայում: Ասես չի տեսնում որ իր կողքը մարդ կա նստած: Փորձեցի գուշակել թե որ կողմ է նայում իր աչքերը, չհսակացա, նստեցի, լուռ...: Նայում էի առաջս, հանկարծ զգացի, որ նա իձ է նայում, բայց հենց շրջվեցի նրա կողմ նա չկար: Հեռու հեռվում տեսա նրան, ձեռքով եր անում, և ինչ որ բառեր շշնջում, բայց ես չէի լսում, ահա ես կլսերի նրան, բայց ձայնը հեռացավ...:
-Արամ վերկաց դասի ես...
Բացեցի աչքերս...
Մեջբերել
Re. Երկնքի գրկում...
, միառժամանակ շատ տխուր 
, ափսոս որ այդպիսի ավարտ ունեցավ, գոնե երազում լավ ավարտ ունենար, բայց ամենալավը վերջն էր 
Հետաքրքիր ա ինչ կստանաս, ես որ լինեի, հաստատ 19 կտայի
, անպայման գրիր գնահատականդ:
Կարոտը մարդկային ապրումներից ամենից անպտուղն է...
Էջանիշներ