Ճիշտն ասած ես մենակ նախաբաններն եմ կարդում
Ճիշտն ասած ես մենակ նախաբաններն եմ կարդում
StrangeLittleGirl (26.12.2009)
Ես հիմնականում նախաբաները գիրքն ավարտելուց հետո եմ կարդումեթե գիրքը դուրս գալիսա իհարկե ...
կամ ել սկզբից մի երկու տող կարդում ու անցնում եմ հիմնական մասին
Love has an enemy, but it is already defeated!
Ձայնալար-ի խոսքերից
Ճիշտն ասած ես մենակ նախաբաններն եմ կարդում
Մի օրինակ հիշեցի: Մորաքրոջս աղջիկը պատմում է, որ իրենց հարևանի աղջիկը մի օր եկել է և միանգամից 3 գիրք է խնդրել նրանից կարդալու համար: Իսկ 2 օր անց բերել է վերադարձրել ասելով, որ արդեն կարդացել է: Քույրս զարմացել է, թե ինչպես է հասցրել 2 օրում 3 գիրք կարդա: Հնչել է պարզ պատասխան.
–Մենակ երկխոսություններն եմ կարդացել, մնացածը հետաքրքիր չէր
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Գրեթե երբեք չեմ կարդում գրքի նախաբանը, եթե ես կարդում եմ գրքի նախաբանը, ապա, անկախ այն հանգամանքից թե նախաբանում ինչ և ինչպես է գրված, հետաքրքիր սյուժե թե ոչ, իմ մոտ միանգամից կորում է հետաքրքրությունը այդ գրքի հանդեպ և շատ դժվարությամբ եմ կարողանում ինձ ստիպել կարդալ տվյալ գիրքը, ահա այդ պատճառով ես գրեթե երբեք չեմ կարդում նախաբանները:
Օգնիր ինձ Մարիամ…:
Պ. Սևակ
Միշտ կարդում եմ նախաբանը, և այն գրեթե որոշիչ է դարձնում, կարդամ այդ գիրքը, թե ոչ
Մենք փոխանակվեցինք մեր ժպիտներով... մինչ նոր հանդիպում
Ով որ էլ չի կարդում խորհուրդ կտաի կարդալ. Կարելի է օրինակ հասկանալ ինչ տիպի է ստեղծագործությունը, ինչքանով է ձեզ հետաքրքիր. Սկզբից եսել չեի կարդում հետո գրքի կեսից փակում մի կողմ էի դնում գիրքը. Դրա համար էլ սկսեցի կարդալ, ու գիտեք, ՕԳՆԵՑ
Ես չեմ կաչդում, գտնում եմ անիմաստ է կարդալ սկզբից։ Մեկ–մեկ քննությունների ժամանակ, երբ հավելյալ ինֆորմացիա է պետք, կարևոր բաները նախաբանից հանում եմ։
Մունություն։))) (Իմ բլոգը)
ֆոտոբզիկություն :ՃՃ
Ասում են, տղամարդը սիրում է աչքերով, իսկ կինը՝ ականջներով։ Ես սիրում եմ սրտով և հոգով...
Միշտ կարդում եմ նախաբանները, սովորաբար սկզբում, մեկ մեկ էլ վերջում
I may be paranoid but no android!
Կախված է գրքից:
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
ես ճանաչում եմ մի մարդու որը կարդում է միայն գրքի նախաբանը և վերջ՝ այդքանով բավարարվում է:
"Clouds now and again
give a soul some respite from
moon-gazing-behold."
Matsuo Basho
Հիմնականում կարդում եմ, հիմնականում՝ սկզբում, ու հիմնականում փոշմանում եմ...
Մեկ–մեկ մտածում եմ՝ նախաբանը կարդալով գուցե որոշ բաներ ավելի հասկանալի լինեն, քան առանց նախաբանի կարդալու դեպքում։ Գուցե որոշ դեպքերում այդպես էլ լինում է, բայց նկատել եմ, որ մեծ մասամբ հակառակը՝ նախաբանի ընթերցումը շատ բան փչացնում է... Երևի արժե միշտ վերջում կարդալ, եսիմ...
Բայց եթե տեսնում եմ՝ չափից դուրս երկար է, չեմ կարդում, կամ էլ թողնում եմ վերջում՝ կամ կարդում եմ, կամ էլ՝ չէ՝ արդեն դատելով գրքից...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
հիմնականում կարդում եմ, մեծամասամբ սկզբից… բավականին պետքական բան է, ճիշտ է, երբեմն կարդալուց հետո փոշմանում ես, որ կարդացիր, բայց իմ մոտ շատ հազվադեպ է եղել…
Իրականում շատ ճիշտ հարցադրում է, որովհետև հիմա շատ քչերն են ուշադրություն դարձնում նախաբանին ու վերջաբանին, դրանով իսկ որոշակի բաներ անհասկանալի են մնում գիրքը մինչև վերջ կարդալուց հետո…
Ուղղակի մարդիկ ծույլ են, ու սովորաբար ընկնում են նրա հետևից, ինչը հեշտ է… մտածում են ավելորդ ժամանակ չծախսել ո՛չ նախաբանաի, ո՛չ էլ վերջաբանի վրա…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Էս գրածիս լրացում անեմ ուղղակի։ Spoiler–ներ պարունակելու հանգամանքն իսկապես լուրջ թերություն է նախաբաններում ու, ինչպես նկատեցիք, շատերին է ստիպում հրաժարվել նախաբաններ կարդալուց, դրան գումարած նաև նախաբանի հեղինակի անձնական ընկալումն ու մեկնաբանությունները, որոնք կարող են ազդել կարդացողի վրա ու խանգարել սեփական ընկալմանը։ Բայց միաժամանակ նախաբանները շատ դեպքերում պարունակում են նաև գրողի կյանքի, ստեղծագործական գործունեության մասին կարևոր տեղեկություններ, փաստեր, որոնք կարող են շատ օգտակար լինել նախ և առաջ գրողի մասին պատկերացում կազմելու հարցում, որն էլ իր հերթին կօգնի ստեղծագործությունը հնարավորինս ճիշտ ընկալել ու մեկնաբանել ինքնուրույն՝ հիմնվելով արդեն քիչ թե շատ օբյեկտիվ ինֆորմացիայի վրա։ Դրա համար, կարծում եմ, ճիշտ կլիներ, որ նախաբաններ գրելու կուլտուրան մի քիչ փոփոխության ենթարկվեր։ Ավելի կոնկրետ՝ նախաբանում ընդգրկվեր միայն գրողի կյանքի ու գործունեության մասին ինֆորմացիան, իսկ գրքի վերջում՝ առանձին գրվեր արդեն խմբագրի կամ չգիտեմ ում վերլուծությունն ու մեկնաբանությունը։ Այդ վերլուծությունն ամեն դեպքում ավելորդ չէ, կարծում եմ։ Օրինակ, ինձ համար միշտ էլ հետաքրքիր է իմանալ, թե կարդացածս գրքի իմ ընկալումն ու մեկնաբանությունը որքանով է համապատասխանում ընդունված կարծիքին կամ թեկուզ պարզապես մեկ ուրիշի տեսակետին, բայց՝ իմ կարդալուց հետո։Հիմնականում կարդում եմ, հիմնականում՝ սկզբում, ու հիմնականում փոշմանում եմ...
Մեկ–մեկ մտածում եմ՝ նախաբանը կարդալով գուցե որոշ բաներ ավելի հասկանալի լինեն, քան առանց նախաբանի կարդալու դեպքում։ Գուցե որոշ դեպքերում այդպես էլ լինում է, բայց նկատել եմ, որ մեծ մասամբ հակառակը՝ նախաբանի ընթերցումը շատ բան փչացնում է... Երևի արժե միշտ վերջում կարդալ, եսիմ...
Բայց եթե տեսնում եմ՝ չափից դուրս երկար է, չեմ կարդում, կամ էլ թողնում եմ վերջում՝ կամ կարդում եմ, կամ էլ՝ չէ՝ արդեն դատելով գրքից...
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 08.11.2009, 23:27:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ռուֆուս (08.11.2009)
Գրքի նախաբանը կարդում էի փոքր ժամանակ, այն էլ այն պատճառով, որ շատ հաճախ հանձնարարում էին այնպիսի գրքեր, որոնք իրոք անհետաքրքիր էին, ու նախաբանը կարդում էի զուտ սյուժեն իմանալու համար:
Եթե ճանապարհը տանում է դեպի նպատակը, ապա միևնույնն է, թե որքան է նրա երկարությունը...
Ես մենակ նախաբանն եմ կարդում
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ