Կարդու՞մ եք արդյոք գրքերի նախաբանները

[Yeghoyan]

խելոք-խելոք կարդում եմ, մեր գրականության ուսուցչուհին ամբողջ գիրքը թողնում էր, նախաբանից էր հարցեր տալիս, արդեն սովորություն է դարձել կարդալը, բայց ոնց չեմ սիրում, որ մի էջից ավել է լինում, թռնելով յոլա եմ տանում

[Լուսաբեր]

Առաջին պարբերությունը միայն բայց գրքի սկզբի համառոտ նկարագրությունը միշտ կարդում եմ, նախաբանից էլ առաջ.
Մեկ էլ սկզբի մասը կարդում եմ, ծանոթանում հորոսների հետ, բացում վերջին էջը ու կարդում ստեղծագործության վերջը տենց ավելի հանգիստ եմ լինում համ հերոսների, համ ինձ համար

[Դատարկություն]

Մեկ մեկ այնպեսա լինում, որ գրքի նախաբանը ավելի հետաքրքիր է լինում, քան հենց ինքը գիրքը դրա համար միշտ աշխատում եմ գոնե ծանոթանալ

[Dayana]

Ես գիրքը երկու կողմից եմ կարդում ` սկզբից և վերջից միաժամանակ, դրա համար էլ միշտ և նախաբանը, և վերջաբանը կարդում եմ:

[AniwaR]

Գեղարվեստական գրքերինը չեմ կարդում՝ սյուժեն նախօրոք չիմանալու համար: Իսկ «խելոք» գրքերինը կարդում եմ:

[Yevuk]

Միշտ կարդում եմ ու դեռ երբեք չեմ փոշմանել դրա համար, ինչքան երկար էլ, որ լինի… Եթե գրքի կազմողները հարկ են հաամարել գրել, ուրեմն դա կարևոր է…

[Ուլուանա]

Հիմնականում կարդում եմ, հիմնականում՝ սկզբում, ու հիմնականում փոշմանում եմ...
Մեկ–մեկ մտածում եմ՝ նախաբանը կարդալով գուցե որոշ բաներ ավելի հասկանալի լինեն, քան առանց նախաբանի կարդալու դեպքում։ Գուցե որոշ դեպքերում այդպես էլ լինում է, բայց նկատել եմ, որ մեծ մասամբ հակառակը՝ նախաբանի ընթերցումը շատ բան փչացնում է... Երևի արժե միշտ վերջում կարդալ, եսիմ...

Բայց եթե տեսնում եմ՝ չափից դուրս երկար է, չեմ կարդում, կամ էլ թողնում եմ վերջում՝ կամ կարդում եմ, կամ էլ՝ չէ՝ արդեն դատելով գրքից...

Էս գրածիս լրացում անեմ ուղղակի։ Spoiler–ներ պարունակելու հանգամանքն իսկապես լուրջ թերություն է նախաբաններում ու, ինչպես նկատեցիք, շատերին է ստիպում հրաժարվել նախաբաններ կարդալուց, դրան գումարած նաև նախաբանի հեղինակի անձնական ընկալումն ու մեկնաբանությունները, որոնք կարող են ազդել կարդացողի վրա ու խանգարել սեփական ընկալմանը։ Բայց միաժամանակ նախաբանները շատ դեպքերում պարունակում են նաև գրողի կյանքի, ստեղծագործական գործունեության մասին կարևոր տեղեկություններ, փաստեր, որոնք կարող են շատ օգտակար լինել նախ և առաջ գրողի մասին պատկերացում կազմելու հարցում, որն էլ իր հերթին կօգնի ստեղծագործությունը հնարավորինս ճիշտ ընկալել ու մեկնաբանել ինքնուրույն՝ հիմնվելով արդեն քիչ թե շատ օբյեկտիվ ինֆորմացիայի վրա։ Դրա համար, կարծում եմ, ճիշտ կլիներ, որ նախաբաններ գրելու կուլտուրան մի քիչ փոփոխության ենթարկվեր։ Ավելի կոնկրետ՝ նախաբանում ընդգրկվեր միայն գրողի կյանքի ու գործունեության մասին ինֆորմացիան, իսկ գրքի վերջում՝ առանձին գրվեր արդեն խմբագրի կամ չգիտեմ ում վերլուծությունն ու մեկնաբանությունը։ Այդ վերլուծությունն ամեն դեպքում ավելորդ չէ, կարծում եմ։ Օրինակ, ինձ համար միշտ էլ հետաքրքիր է իմանալ, թե կարդացածս գրքի իմ ընկալումն ու մեկնաբանությունը որքանով է համապատասխանում ընդունված կարծիքին կամ թեկուզ պարզապես մեկ ուրիշի տեսակետին, բայց՝ իմ կարդալուց հետո։

[Ֆոտոն]

Գիրքը կարդում եմ սկզբում ցանկացած էջից, հետո եթե հետաքրքրում է ու համընկնում կյանքիս շրջանի տրամադրությանը, սկսում եմ կարդալ բուն գիրքը:
Վերջում կարդում եմ վերջաբանը: Իսկ ամենավերջում՝ նախաբանը:

Էսպես ոչինչ չեմ կորցնում:

[A.r.p.i.]

Գրքի նախաբանը կարդում էի փոքր ժամանակ, այն էլ այն պատճառով, որ շատ հաճախ հանձնարարում էին այնպիսի գրքեր, որոնք իրոք անհետաքրքիր էին, ու նախաբանը կարդում էի զուտ սյուժեն իմանալու համար:

[Taurus]

Ես մենակ նախաբանն եմ կարդում

[Գոհարիկ]

Յուրաքանչյուր գրքում նախաբանն առաջին և,դրա հետ մեկտեղ, վերջին բանն է. նախաբանը կամ ծառայում է որպես երկի նպատակի բացատրություն կամ որպես արդարացում ու պատասխան քննադատներին(ասել է Լերմոնտովը իր «Մեր ժամանակի հերոսը» գրքի նախաբանում):
Ես ինքս նախաբաններն անպայման կարդում եմ,բայց դպրոցական տարիքում չէի սիրում:Ինձ թվում է՝ դպրոցում երեխաներին պիտի բացատրեն նախաբան կարդակու անհրաժեշտությունն ու պարտադրեն կարդալ:

[StrangeLittleGirl]

Առաջին հերթին գիրքը պետք ա նախաբան ունենա, որ կարդաս Երկրորդ հերթին դա պետք ա լինի ընդամենը մեկը: Թե չէ մեկ-մեկ հանդիպում են առաջին, երկրորդ, երրորդ հրատարակության նախաբաններն իրար հետևից: Դրանից ներվերս գնում ա:

Իսկ եթե լուրջ... Նախաբանը կարդում եմ անպայման, եթե այն գրել է հեղինակն ինքը: Կարդում եմ հենց սկզբից: Հենց հիմա, օրինակ, Բրեդբերիի «Խատուտիկի գինին» եմ կարդում, որի նախաբանի հեղինակն ինքն է: Էնքան հավեսով էր գրել, էնքան սիրուն էր, որ գիրքը կարդալու ցանկությունս կրկնապատկվեց: Ավելին՝ ընթացքում էլ հաճախ հետ եմ գնում դեպի նախաբանը, որոշ բաներ ճշտում, նորից շարունակում:

Գրքեր էլ կան մենակ նախաբաններն եմ կարդացել, մնացածը չեմ կարողացել շարունակել: Օրինակ, Սելբիի "Last Exit To Brooklyn"-ը: Նախաբանն էնքա˜ն տրամադրող էր, էնքա˜ն հավես գրված, բայց հենց անցա բուն սյուժեին, մի քանի էջից չկարողացա առաջ անցնել: Ի դեպ, եթե չեմ սխալվում, էս էլ էր էդ բազմանախաբան գրքերից:

Էն ժամանակ, որ ինտերնետ չկար, նախաբանները կարդում էի վերջում, որ ինֆորմացիա ստանամ գրողի մասին: Հիմա ի՞նչ նախաբան: Մի հատ մտնում ես ինտերնետ, մի քանի անգամ ավելի շատ ինֆորմացիա ստանում թե գրքի, թե հեղինակի մասին:

[_DEATH_]

Ես նախաբանը կարդում եմ ու որոշում արժի արդյոք գիրքը կարդալ:

[Անտիգոնե]

Սովորաբար չեմ ընթերցում նախաբանները, բացառությամբ այն դեպքերի երբ գիրքն ինձ շաաատ է դուր եկել: