Քիչ չեն այնպիսի իրավիճակները, երբ մարդուն հայտնի է դառնում իր մահվան օրը…
Իսկ եթե նման իրավիճակում հայտնվեիք դուք, ապա ինչպե՞ս կվարվեք… ինչպե՞ս կապրեք ձեր կյանքի վերջին պահերը…
Քիչ չեն այնպիսի իրավիճակները, երբ մարդուն հայտնի է դառնում իր մահվան օրը…
Իսկ եթե նման իրավիճակում հայտնվեիք դուք, ապա ինչպե՞ս կվարվեք… ինչպե՞ս կապրեք ձեր կյանքի վերջին պահերը…
Անկեղծ ասած չէի ուզենա այդպիսի բաներ պատկերացնել, իսկ ինչ վերաբերվում ա թե ինչպես կանցկացնեի, դա կախված ա թե ինչ վիճակում կլինես
Կյանքը հայելի է և նա վերադարձնում է յուրաքանչյուրին իր սեփական պատկերը:
Կեթաի միքանիհոքի կպաչեի հավեսով, հետո ում որ պաչել էի, դրանցից միքանիսին էլի կպաչեի
հետո են վերջնել կեթաի միհատ բարձր տեղից ինձ կքցեի, որ համել զգաի ազատ անկման կայֆը, դաժե առանց պառաշուտի. սենցթենենց սատկելու եի…
Չնայած ես այդպես չէի վարվի, քանի որ գիտեմ հոգու համար իր բնական մահով մահանալու ու ինքնասպան լինելու տարբերությունը, բայց դե շատ հավես ես նկարագրել է Մեսրոպ Ընդհանրապես սիրում եմ այդ հարցում մի Իմաստուն խոսքի տված խորհրդին հետևել. <<Տուն կառուցելուց այնպես կառուցի՝ ասես հավերժ պետք է այստեղ ապրես, բայց կյանքիդ ամեն օրն այնպես ապրի՝ ասես վաղը վերջին օրդ է քո>>: (բնականաբար սա միայն տուն կառուցելուն չի վերաբերում, այլ ցանկացած գործ կատարելուն ու ինչ սրտանց ուզում ենք այսօր կատարենք ու չթողնենք հետոի):Mesrop-ի խոսքերից
Իսկ ընդհանրապես ես չեմ հավատում, որ մահ կա. կյանքը չի կարող մահանա... Մենք բոլորս էլ հյուր ենք այս կյանքում, այսինքն մեկ այլ տեղից ժամանակավորապես եկել ենք այստեղ ու որոշ ժամանակ էլ անց գնալու ենք այստեղից մեր տունը: Ես հաստատ գիտեմ, որ մահ չկա ու ի՜նչ գեղեցիկ ու իմաստուն է ստեղծված ողջ Տիեզերքը: Իսկ թե ո՞վ ենք մենք, որտեղի՞ց ենք գալիս և ու՞ր ենք գնում՝ կհասկանանք միայն ինքներս մեզ ճանաչելուց հետո տես ստորագրությունս
Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
Այսպես թե այնպես կյանքը տեվում է մեկ օր,չնայած,որ երբ երիտասարդ ես լինում,թվում է`դեռ երկար ես ապրելու,սակայն,երբ մոտենում ես մահին,զգում ես, որ ոչինչ չես հասցրել անել:
Անձամբ ես կաշխատեմ ապրել այնպես, որ ոչ ես և ոչ էլ կողքիններս չզգան, որ դա իմ վերջն է… Կփորձեմ ավարտին հասցնել գործերս, որ իմ հետևից միայն լավը մնա, չեմ ցանկանա, որ իմ վատը հիշեն…
Ֆոտոն (20.08.2010)
ինձ շատ անգամ այքան է գրավել, այն միտքը... թե մահվանից հետո... պահը և ամենը կախված այդ վերջւն վայրաների հետ, որ կվայլեի նոր զգացմունքները...
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Կեթամ դասախոսներիս վրա մի լավ կայֆավատ կըլնեմ:
Все люди - евреи, просто не все нашли смелость признаться.
Դեպքը, որի մասին պիտի պատմեմ, կարդացել եմ Սոլժենիցինի "Արխիպելագ ԳՈՒԼԱԳ"-ում:
Ուրեմն մի ռուս մտավորական է լինում, գրող (ոչ այնքան հայտնի, նույնիսկ անունն էլ չեմ հիշում), որին 30-ականների սկզբին անորոշ ժամկետով ԳՈՒԼԱԳ են գցում: Կոնկրետ իրենց ճամբարը տեղավորված է լինում Բալթիկ ծովի գեղեցիկ կղզիներից մեկում: Ինչպես է պատահում, այս մարդը ճամբարի կարևոր կանոններից մեկն է խախտում ու նրան դատապարտում են գնդակահարության: Կոնկրետ օրն էլ իրեն ասում են: Իմանալով այդ մասին` այս մարդը խնդրանք է ուղղում ճամբարի ղեկավարին, որ թույլ տան գոնե մեկ, վերջին անգամ հանդիպել կնոջ հետ: Ինչքան էլ զարմանալի է (Սոլժենիցինն ինքն էլ է զարմանում), ճամբարի ղեկավարը մարդկային է գտնվում և ոչ միայն թույլ է տալիս այս մարդուն հանդիպել իր կնոջ հետ, այլև դրա համար նրանց տալիս է մեկ ամբողջ օր` մահապատժի հենց նախորդող օրը: Ավելին, ճամբարի հիշատակված ղեկավարը այնպիսի պայմաններ է ստեղծում, որ այդ գեղեցիկ կղզում այս մարդն ու իր կինը իրենց լրիվ ազատ զգան - կարողանան զբոսնել, հաց ուտել, իրարով հիանալ և այլն: Լրիվ ազատ, կարծես ԳՈՒԼԱԳ կոչված այդ հրեշը ընդհանրապես գոյություն չունի, կղզում էլ ոչ մի զինված պահակ չկա: Մի խոսքով, լիակատար ազատություն...
Այս պատմությունը հայտնի է դարձել այդ մարդու կնոջ խոսքերից, որը միայն սարսափելի դեպքը կատարվելուց հետո է իմացած լինում, որ իր ամուսինը իրենց այդ գեղեցիկ հանդիպման հենց հաջորդ օրը գնդակահարվել է: Պարզվում է, որ գնդակահարության դատապարտված այդ մարդը, չուզենալով փչացնել իր կնոջ տրամադրությունը ու իրենց այդ գեղեցիկ հանդիպումը, դիմանում է և այդպես էլ ոչ մի բառ չի ասում կնոջն այն մասին, որ իրեն մնացել է ապրելու ընդամենը մեկ օր և, որ ամեն մի անցնող րոպեն իրեն մոտեցնում է մահին: Կինը պատմում է, որ ամուսինը շատ սիրալիր էր, հոգատար, զվարթ և նույնիսկ ուրախ էր, իսկ անցկացրած այդ օրը իրենց համատեղ կյանքի ամենագեղեցիկ օրերից մեկն է եղել...
Վաղուց եմ կարդացել այս պատմությունը, շատ բաներ, որ այդ ժամանակ կարդացել եմ, հիմա արդեն մոռացել եմ: Բայց այս պատմությունը շատ խորն է տպվել մեջս, որպես մարդկային ուժի, տղամարդկային կամքի և, ինչու չէ, նաև պարզ մարդկային մեծահոգության անգնահատելի մի օրինակ...
Վերջին խմբագրող՝ Lion: 19.08.2010, 20:29:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
A.r.p.i. (19.08.2010), Ariadna (21.08.2010), Moonwalker (19.08.2010), Nare-M (21.08.2010), romanista (19.08.2010), Գեա (23.08.2010), Դատարկություն (19.08.2010), Ինչուիկ (19.08.2010), Հայկօ (19.08.2010), Ստեգոզավր (19.08.2010)
Եթե էդ/մահը էլի/ վաղը չէ մյուս օրը լիներ, հաստատ վաղը դեյ-օֆֆ կանեի
murmushka (23.08.2010)
Կժպտայի մահին,որ լացելով էն աշխարհ չգնայի ամեն դեպքում…ճանապարհից առաջ
Կսիրեի շատ…կամ ավելի շատ ցույց կտայի,որ սիրում եմ…
Կլինեի առավել քան երբևէ ինձ նման…
Մահից ընդհանրապես չէի խոսի…
Կփորձեի ապրել…
Կուտեի մամայիս պատրաստած ամենահամեղ բաները, նույնիսկ այն, ինչ ասենք թե չի կարելի…
Կաղոթեի շատ…
Չէի երազի ոչ մի վայրկյան…
Կնեռվայնանայի շուրջս հավաքված տխուր դեմքերից ու ծեծելով կստիպեի ժպտալ… կծիծաղացնեի էլի…
Կգրեի, թե այսքանից հետո ժամանակ մնար…
Հա , ու կխնդրեի խախտել ավանդույթը և ինձ կարմիր շորերով ու կոշիկներով թաղել…և վերջում անպայման բանբասչիների համար նշել, որ դա իմ վերջին ցանկություննէր
Իսկ այ էն ինչը մտքովս էլ չի անցնում…չգիտեմ,թե ինչն է…
Կարդացե՞լ եք Գրիգոր Զոհրաբի "Երջանիկ Մահը" ստեղծագործությունը…
Վերջին խմբագրող՝ Cassiopeia: 05.02.2007, 14:38:
Ohanyan (05.04.2011)
Մի' մտածեք մահվան մասին. նա ձեր մասին մտածում է:
Հենց հիմա դու էլ մտածեցիր…electrical_storm-ի խոսքերից
Ձեր խաթեր մի անգամ ես մտածեցի, որ դուք էլ չմտածեք:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ