Հայ ընտրողն ու հայկական ժողովրդավարության ապագան

[dvgray]

Philosopher
Գնանք մի քիչ ետ:
Եվ այսպես ծնվեց մանկիկը: Ովքե՞ր էին նրա ծնողները /պապերը, տատերը/: Սովետը -ռուսական կայսրության հետնորդը ՝ իր ռուսական կայսերական ավանդույթներով, ու վարքու բարքով, և 30 հզ. կմ2 -ու վրա ապրող, միջինացված տարբերակում լյումպեատարր մի մասսա: Մանկիկը ունեցավ շատ ծանր կյանքի առաջին օրեր, լի վիրահատություններով ու դեղեր կուլ տալով:... Մի խոսքով հիվանդանոցից դուրս չէր գրվում /պատերազմ, սով, վառելիքի կրիզիս... պետական /օրգանիզմի/ կրիզիս/: Մանկիկը շանս ուներ փրկվելու, ու բուժումը գնում էր ծանր, սակայն իր հունով: Ու այսեղ ներվերը չդիմացան, դիմեց իր ծնողներին ու ասած "Էլ չեմ դիմանում" /հայ-ռուսական մեծ պայմանագիր/:... ու սկսվեց գենետիկորեն իրեն հայտնի տատական մեթոդներով "բուժումը": Սակայն հայտնի է, թե "հեքիմաբուժության" դիմած անձը ինչպես է քայլ-առ-քայլ փաթաթվում "հեքիմի" հյուսած ճիրաններում: Ընդհուպ մինչև տարբեր մատաղներ, "խաչհամբույրներ" ու "խնկարկումներ":
Ժամանակակից բժշկությունը հլա դեռ տեղ չէր հասել, իսկ համբերությունը /դիմացկունությունը/ չհերիքեց:

Համարյա նույն վիճակն էր սովետի տարբեր մասերում ծնված բոլոր մանկիկների հետ:

Եկավ ժամանակ, որ ժամանակակից բժշկությունը տեղ հասավ այս հանրապետություններ /1996-ից հետո/: Սակայն բոլոր տեղերում նա հանդիպեց հեքիմի /Ռուսաստանի/ կատաղի դիմադրությանը /մի տեղ վախոցնում էր "թուրքով", մի այլ տեղ "աֆղան-մոջահեդով", մի այլ տեղ "եվրոպական գոմիկով" ու "եհովայի վկաներով" և այլն: Նայած որտեղ ինչով կարող էր/:

Բժիշկը որոշեց որտեղ կարող է, հիվանդին փախցնել իր ծնողներից, որպեսի կարողանա բուժել: Դրա համար նա որոշեց որդեգրել տալ մանկիկին մի քաղաքակիրթ "ձյաձյա"-ի:

Առավել ակնհայտ օրինակներ են Վրաստանի և Ուկրաինայի իշխանափոխությունները, որոնք տեղի ունեցան բացառապես այն պատճառով, որ ընտրախավը զգաց, որ գունավոր հեղափոխությունների առաջնորդները առավել մեծ ուժի ու զորության կրողներ են` ինչպես ֆինանսական, այնպես էլ միջազգային օժանդակության առումներով, քան սեփական կոռումպացվածության մեջ զգոնությունը կորցրած գործող իշխանությունները: Սա կրկին ընտրություն է դեպի ուժի բևեռը և ոչ թե երկու ժողովուրդների հրաշալի դեմոկրատացում ու ազատականացում ընդամենը մեկ ընտրական գործընթացի ընթացքում:

Ասել կուզեմ, որ Վրաստանի դեպքում որդեգրման գործնթացը ընտրազանգվածի հետ ոչ մի կապ չուներ : Մանկիկին փախցրել են "հեքիմի" ճիրաններից, ու օրենքով պաշտպանվածության համար նաև որդեգրել /Ուկրաինայի դեպքը ավելի բարդ է, քանի որ որդեգրման գործնթացը գնում է բավականին բարդ ձևով,... հին ծնողը համառորեն չի ուզում հրաժարվել երեխայից/:
Լա՞վ է սա, թէ վա՞տ: Նայած ում համար ոնց: Լյումպենի համար միանշանակ իհարկե վատ է: Նա դեռ չի զգում, քանի որ նոր ծնողները տվել են իրեն բազմաթիվ փայլուն խաղալիքներ ու հլա դեռ զբաղված է դրանցով: Սակայն երբ որ "ակլիմատիզացիոն" պրոսեսները ավարտվեն ու մանկիկը "հավեսը" կորցնի նոր խաղալիքներից, ապա անխուսափելիորեն կարոտով հիշելու է իր գենետիկական հին "գյուղը", իր ցեխ ու ջրով, առուներով ու դրանց մեջ թավալ գալով: Այսինքն զգալու է իրեն բավականին ոչ կամֆորտնի :
/ինչի "առաջին ծիծեռնակները" արդեն հայտնվում են Թբիլիսիում/: Ասածս են է, որ էս խմորը դեռ բավականին ջուր է քաշելու:
Մի խոսքով ես Վրաստանում ոչ մի կապակցվածություն չեմ տեսնում ընթացող պրոցեսների, և "ընտրության" կամ "ընտրազանգված" կոչվող սուբեկտի միջև:

Հ.Գ. Եթե դեմ չես , Առանձին կուզենայի քննարկել, թէ Հայաստանի ազգաբնակչության որ մասին որ տարբերակն է գերադասելի, և ի՞նչ ապագա է սպասվում նրանց էտ դեպքերում:

[Philosopher]

Բավականի հետաքրքիր վերլուծություն ես արել, թեև որոշ խնդիրներ այնուամենայնիվ մնում են, և դրանիցից ամենակարևորը` ով էր այդ բժիշկը, որը որոշեց մանկիկին տալ քաղաքակիրթ քեռու բուժմանը`պոկելով նրան հեքիմաբուժության ճիրաններից: Ես չեմ պնդում, որ դա հենց լյումպեն ընտրազանգվածն էր, ես պնդել եմ ու պնդում եմ, որ լյումպեն ընտրազանգվածը, զգալով ուժի կենտրոնի փոփոխությունը, միտվեց դեպի նոր ուժի կենտրոնը, ինչը և ապացուցում է նրա ավտորիտար բնավորությունը: Իսկ թե ով որոշեց այդպիսի փրկչական գործառույթ կատարել, պարզ է. իր ազդեցությունը Հարավային կովկասի վրա տարածող ԱՄՆ-ն. այստեղ ոչ թե փիլիսոփայություն կամ սոցիոլոգիա է, այլ աշխարհաքաղաքականություն, և դա պարզ է: Մնացած գնահատականներիդ հետ սկզբունքորեն համաձայն եմ` կապված ռուսական դիմադրության ու լյումպեն զանգվածի կարոտախտային ապրումների հետ, որի ապացույցին սպասելու կարիք, ի դեպ, չկա: Այդ զանգվածը իր կարոտախտային ներուժը դրսևորում է նաև այսօր` երկրպագելով խորհրդային համակարգը, որին ևս ժամանակին դավաճանեց, երբ զգաց, որ ուժի կենտրոնը բոլորովին էլ Մոսկվայում չէ: Եվ ընդհանրապես` լյումպեն զանգվածը իր ավտորիտար բնավորությամբ երբեք որոշումներ չի կայացրել ևր չի կայացնում. որոշումներ կայացնում է տարբեր ժամանակաշրջանների ինտելեկտուալ փոքրամասնությունը` սովորաբար արտաքին որևէ ազդեցության արդյունքում: Իսկ լյումպենը այդ որոշումները իրականացնում է ու իրականացնում է սովորաբար հենց իր շահերի հաշվին:

Հ.Գ. Եթե դեմ չես , Առանձին կուզենայի քննարկել, թէ Հայաստանի ազգաբնակչության որ մասին որ տարբերակն է գերադասելի, և ի՞նչ ապագա է սպասվում նրանց էտ դեպքերում:

Կողմ եմ

[dvgray]

դրանիցից ամենակարևորը՝ ով էր այդ բժիշկը, որը որոշեց մանկիկին տալ քաղաքակիրթ քեռու բուժմանը`պոկելով նրան հեքիմաբուժության ճիրաններից:

Եթե մենք օգտվենք ինդուկտրվ մեթոդնեերից, ապա իհարկե, այս հարցը կարող է դիտարկվել որպես ամենակարևոր: Այսինքն, ունենալով սրա պատասխանը, մենք կարող ենք վերծանել հաջորդը՝ ինդուկցվածը: Այս մեթոդով մոտեցումը շատ բարդ, համարյա անլուծելի է դարձնում խնդիրը, ելնելով են փաստից, որ այդ "բժիշկը"
1. միշտ էլ մի քանի քայլ առաջ է մեզանից - "հասարակ մահկանացուներիցս"
2. հաշվի առնելով իր "մասնագիտությանը" հատուկ ակնհայտ ռիսկայնությունը, նա այնպես վարպետորեն է խճճում ամեն ինչ իր ճանապարհին, որ նորից մեր "շահելու" ու "ակունքին" մոտենալու շանսերը դառնում են չնչին:

կարելի է օգտվել հռչակավոր Շեռլոկ Հոմսի դեդուկցիոն մեթոդոլոգիայից, և այս դեպքում շահելու հավանականությունը անհամեմատ մեծանում է /խոսքը հավանականության մասին է/: Էս մեթոդի կիրառումը ինձ բերել է էն համոզման, որ բավականին երկար ժամանակ է, "բժշկի" ֆունկցիան կատարում է Անգլիան: Նա տարբեր ժամանակաշրջաններում, ըստ անհրաժեշտության, կազմում է նաև տարբեր դաշինքներ: Այժմ գործում է էսպես ասած գլխավոր առանցքը Անգլիա-ԱՄՆ /կոպիտ ասած՝ ԱՄՆ ապահովում է ֆինանասը ու "բռի" ուժը, իսկ Անգլիան ընդհանուր ղեկավարումը/նաև քաղաքական/ ու դիպլոմատիան/: Այս առանցքը ունի նաև երկրորդ էշելոն - Գերմանիա, Ավստրալիա, Կանադա ... և այլն:
Սա հիմնված է իմ /հասկանալի է,որ անչափ սուբեկտիվ/ փաստահավաքագրման ու անալիզի վրա:

Ավելին: Իմ համոզմամբ, Անգլիան-ԱՄՆ առանցքը 1995-ի մոտերքում կապել է ինչ-որ երկարաժամկետ պայմանագիր/պայմանավորվածություն՞՞՞/ նաև Ռուսաստանի ու Չինաստանի հետ: Ռուսաստանի մասով էն կարող եմ ասել, որ Ռուսաստանը /հավանաբար/ հանձնել է այդ առանցքին սովետական մնացած հանրապետություններին, իսկ այդ առանցքը նրան խոստացել է նավթի բավականին կայուն ու բարձր գին, որպեսի Ռուսաստանը վերջնականապես չքանդվի : Հարց կարող է ծագել, ապա այդ դեպքում
- ի՞նչ ելույթներ է ունենում Պուտինը:
- Ի՞նչ է անում Ռուսաստան Հայաստանում: Եվ այլն նման բաներ:
Սրանք, ըստ իս, ներքին օգտագործման համար են: Որպեսի գոհացնեն ռուս "մուժիկի" կայսերապաշտական մղումները /հայտնի է,որ միջինացված ռուսը պատրաստ է ապրել սոված, ցեխի մեջ, սակայն իմանալով որ իր երկրիրը "իմպերիա" է ու գոհացնի իր վելիկոռուսական մղումները/:
Իսկ գույք պարտքի դիմաց ու նմանատիպ ապուշագույն /առաջին հերթին տնտեսագիտական տեսանկյունից/ "պրոեկտները" վերևում ասվածից բացի նաև քցոցի է այդ նույն "մուժիկին" /ինչպես վերևում դու էիր նշել - լյուպենի համար ամեն մի փոփոխությունը միայն ի վնաս իրեն է /, երբ այդ մուժիկի հավաքած բյուջեն գնում է աստված գիտի թե ուր : /Լվացքատների մասը բաց եմ թողնում/

Ասած էն է, որ ուշ թէ շուտ /հավանական է որ շատ շուտ/, Ռուսաստանը Անդրկովկասից դուրս է գալու ու էս տարածաշրջանը դառնալու է միասնական: Այսինքն ապրելու է իր Բնական զարգացումներով:

Հ.Գ.Ոնց որ թե շատ շեղվեցի թեմայից:

[Philosopher]

Իսկապես, շեղվում ենք թեմայից, բայց մի քանի մտքերիդ, այնումենայնիվ, կարձագանքնեմ: Մասնավորապես, միանգամայն համաձայն եմ Անգլիայի` տեղի ունեցող պրոցեսներում կենտրոնական դերի գնահատականիդ հետ, նաև` Անգլիա-ԱՄՆ հարաբերությունների կոնտեքստում: Քո փոխարեն, սակայն, Գերմանիային չէի ընդգրկի այս դաշինքի, առավել ևս` նրա երկրորդ էշելոնի մեջ: Գերմանիան իր խաղն է խաղում, և առանձին թեմայում կարող ենք քննարկել, թե ինչ խաղ է դա: Իր խաղն է խաղում նաև Չինաստանը, որը կարող է նաև բանավոր կամ այլ ձևերով չպայմանավորվել ո'չ ԱՄՆ-ի, ո'չ Մեծ Բրիտանիայի և ո'չ էլ Ռուսաստանի հետ: Չինական տնտեսությունը լուծում է բոլոր հարցերը ու կոմպենսացնում բոլոր տեսակի պայմանավորվածությունների բացակայությունը: Իսկ որ Ռուսաստանի խաղը արդյունք է ԱՄՆ-ի հետ որոշակի պայմանավորվածությունների, գրեթե կասկածի տեղիք չի տալիս: Այլ խնդիր է, թե ինչու է Ռուսաստանը խաղում այդ խաղը, գուցե այդ խաղի արդյունքում նա նաև ցանկանա հակադրվել ԱՄՆ-ին, կարծում եմ` այո, բայց մինչ այդ նա ԱՄՆ-ին կզիջի իր բազմաթիվ ավանդական ֆորպոստեր, այդ թվում` Հայաստանը, որը ֆորմալ առումով կարող է շարունակել ռուսական ազդեցության գոտի մնալ, սակայն իրականում միայն կկատարի իր դերը Ռուսաստան-ԱՄՆ մեծ խաղի մեջ: Ու հերթական անգամ մեր աշխարհագրական դիրքը ողբալով` ապագայի պատմիչները կգրեն. "Հայաստանը հայտնվել էր երկու գերտերությունների բախման սահմանագծին և չգիտեր` ինչ անել, ու արեց այն, ինչ արեց": Ու նոր տողից. ".......................... դարձել է անմեղ նահատակների ոգեկոչման վայր: Ամեն տարի այնտեղ այցելում են միլիոնավոր հայեր": Եվ վերջ: Մնացածը լռություն է:

[dvgray]

Հայաստանի ազգաբնակչության որ մասին որ տարբերակն է գերադասելի, և ի՞նչ ապագա է սպասվում նրանց էտ դեպքերում:

Հայաստանի Ազգաբնակչությանը ներկա պահին ես բաժանում եմ 3 հիմնական մասի /իրնեց ճյուղավորումներով/:
հիմնական-կայացած խավ
1. Պետական-իշխանական ապարատ:
2. Արդեն դարձած, կամ դարձող լյումպեն:
եվ այս երկու խավի մեջ չմտած, նրանց հետ կապ չունեցող, և խավ չձևավորած
3. անկապ անհատներ:

Առաջին երկուսի մասին բավականին խոսեցինք, և ես կուզենայի անդրադառնալ երրորդ խմբին: Այս խումբը հնարավորություն չունի խառնվել Հայաստանի համար քիչ թէ շատ կարևորություն ունեցող որևէ պրոցեսի /նաև ընտրական/, այն պարզ պատճառով, որ նա հավաքվել ու խավ կազմել չի կարողանում: Ամեն մի փորձ բերում է ձախողման, այն պարզ պարճառով, որ առաջին երկու խմբերը ուժեղացել են, ու քանի որ հլա դեռ անչափ աչալուրջ են, սաղմնային վիճակում խեղդում են ամեն մի փորձ: Խավի ձևավորելու առաջին իսկ փուլում /անվանենք նրան "խմբակ"/ պրոսեցը խեղդվում է: Խեղդելը կատարվում է բավականին տրադիցիոն-ընդունված մեթոդներուվ ՝ ում որ կարող են "կուպիտ անել" - գնում են, իսկ ով որ համառում է ու տարբեր պատճառներով /գաղափարական, ... գինը շատ թանկ է դնում և այլն/ չի վաճառվում, արագ դարձնում են "իզգոյ":
Այսինքն ես 3 խմբի, պետական-հասարակական պրոցեսների հետ "անկապ" անհատների հավաքվելու ու խավ դառնալու շանսերը սահմանափակվում են առաջին 2 խմբերի ուժով, զգունությամբ ու ագրեսիվության աստիճանով: Էս խմբի մեջ մտնում են նաև բավականին ինտելեկտով անհատներ:
Եվ սա պատասխանում է առաջին հերթին պարադոքսալ էն հարցին, թէ ինչու էսքան քանակի "խելոք" մարդկանց առկայության դեպքում չի երևում մտավորական կոչվող խավը: Պատասխանը պարզ է ՝ էտ խավը չի կարողանում հավաքվել- Սևակի խոսքերով "Չկա ասպարեզ" :

Առաջին երկու խավերը ինչու՞ չեն թողնում, որ հավաքվի ու խավ դառնա երրորդը:
Պետական-իշխանական ապարատ շատ պարզ պատկերացնում է, որ հավաքվելու դեպքում 3 խավը հավակնելու է իշխանությանը: /ինչ որ եղավ 88-91թթ/, ու իրեն չհնազանդվող, չվաճառվող անհատներին հանձնում է լյումպենին հոշոտման:
Լումպենը, իր ստոր կարիքների բավարարման համար ուրախությամբ օգտվում է էտ "զվարճանքից", ու աշխատում ամեն ձև մինչև ողն ու ծուծը ստորացնել նրանց:
/ինչին կարող ենք ներկա լինել ամեն օր, առօրյաում մտնելով խանութ, պետական որևէ օղակ, զվարճանքի ու հանգստի որևէ "օբեկտ"/

Ի՞նչ ելք ունի 3-որդ խումբը:
1. սպասել լավ ժամանակների /խրուշչովյան "հալոցք" ու հետագա բրեժնեվյան "լճացում"/ : Հիշեցնում եմ, որ հլա դեռ առաջին երկուսը անչափ զգոն ու ագրեսիվ են /մուտք ենք գործում ստալինյան ժամանակաշրջան, այսինքն 2007-ին նախագահական ընտրություններով կարող ենք համարել, որ վերջանում է ՆԷՊ-ի դարաշրջանը/:
2. Թողնել հեռանալ, գնալ այնտեղ, որտեղ մտավորականության խավ դառնալու խնդիրը արդեն լուծված է, ու էտ ամենը ամրագրված է համապատասխան օրենսդրությամբ ու դրա անվերապահ կատարումով:

Առաջին դեպքում իմ առաջարկվող տարբերակը ՝ դա Դիոգենեսյան կերպն է: Մտնել "տակառի" մեջ, կտրել առաջին 2 խավերի հետ բոլոր հնարավոր կապերը: Դա գոնե թույլ կտա հնարավորինս անվնաս "գոյատևել", մարդկայնորեն չփչանալ ու չապականվել, չկորցնել ժառանգած արժեքավոր գենոֆոնդը ու վերջնականապես չկորչել մարդկության համար: Սա բավականին բարդ տարբերակ է, ու օբեկտիվորեն շատ քչերին է հասու /օրինակ՝ Շիրազը էս տիպարի կրողն էր/: Սակայն պետք է պատրաստ լինել նաև քարերով ծեծ ուտելուն:
Կա նաև երկրերդ տարբերակը ՝ դա պայքարող-դիսիդենտի կերպն է: Սրան ավելի շատ անհատներ են հասու, ըստ իրենց պոտենցիալի: Սակայն մինչև վերջ շատ քչերն են դիմանում, ու կամ "դավաճանում են", կամ "վերբովկա" լինում /որը ըստ էության նույնն է/, կամ հաշվի առնելով որ "ընտանիք ուեն" - հարմար գնով "վաճառվում են": Եվ ոչ մեկն էլ նախորոք չի կարող ասել, թէ արդյոք կդիմանա՞ մինչև վերջ թէ՞ չէ:

Երկրորդ տարբերակը /Թողնել հեռանալ, գնալ այնտեղ, որտեղ մտավորականության խավ դառնալու խնդիրը արդեն լուծված է, ու էտ ամենը ամրագրված է համապատասխան օրենսդրությամբ ու դրա անվերապահ կատարումով/ մեկնաբանությունների կարիք չունի, ու գերակշիռ մեծամասնությունը իրատեսորեն ընտրում է հենց սա:

Կա նաև էս երկուսի լղոզված, միջինացված տարբերակը, որը ամենածանր է, որովհետև ունենում ես անվերջ հակասություններ ինքտ քո հետ: Սա էն տարբերակն է, որի մեջ հլա դեռ գտնվում եմ ես, սակայն ուժերս սպառվում են:
Էս տարբերակի վառ ներկայացուցիչը, օրինակ - Դոստաևսկին էր: