Իսկ հետաքրքիր է, ո՞վ է աթեիզմում բարոյական չափանիշների հեղինակը, որտեղի՞ց է աթեիզմում բարոյականություն հասկացությունը և որո՞նք են աթեիզմի բարոյական չափանիշները: Օրինակ, քրիստոնեության մեջ այս բոլոր հարցերի պատասխանը հստակ կա և հստակ գրված է (որ չասեն, թե որտեղ է գրված): Եթե հստակ պատասխաններ չկան, ապա այդ բարոյականությունը հարաբերական է և ով ինչպես կարող է կմեկնաբանի ու կվարվի: Այսպիսով արդարացվում են խաղատները, հասարակաց տները, քաղաքացիական ամուսնությունները և սրանց նման շատ ուրիշ բաներ: Եթե չկան հստակ նորմեր, ապա չի կարող լինել անբարոյականություն կամ էլ բոլորի համար համահավասար չափորոշիչներ: Դառնոմ է, այն որ քեզ համար անբարոյականություն է, ուրիշի համար լավ էլ բարոյականություն է:
Աթեիզմը մերժում է Աստծուն և Աստվածաշունչը, այդպիսով ցանկանալով հաստատել իր նորմերն ու սկզբունքները:
Քանի որ մերժելով Աստծուն մարդ զրկում է իրեն Կատարյալի և Բացարձակի ներկայությունից, փորձում է իր անձը դնել որպես Տիեզերքի կենտրոն, դառնում է ամեն բան հարաբերական, ինչից ի հայտ են գալիս կա՛մ անիշխանությունը (անարխիան), կա՛մ բռնապէտությունը (տիրանիան): Այսինքն՝ առաջինի դեպքում ով ինչ ուզում է անում է, եկրորդի դեպքում մեկն է (և իր շրջապատը) իր ուզածն անում: Երկուսի դեպքում էլ անբարոյականությունը առկա է իր բոլոր արտահայտումներով: Եվ պատմության մեջ այս երկուսի շատ օրինակներ կան:
Աթեիզմն ու հարաբերական բարոյականությունն սերտ կապված են:
Մեջբերել
Էջանիշներ