Ասենք ապացուցեցինք, թե Աստված չկա, կամ ասենք ապացուցեցինք, որ կա: Հետո՞: Ի՞նչ է փոխվելու: Ի՞նչ է տալու դա 21-րդ դարի մարդուն, ով հավատալու կամ չհավատալու դեպքում էլ երբեմն Աստծուց հզոր է, եթե հզոր էլ չէ, չի վախենում Աստծո դեմ դուրս գալուց: Աստված չկա: Ենթադրենք, դիցուք, ես դա ընդունեցի… Ի՞նչ տվեց դա ինձ: Տառացիորեն ոչինչ: Աստված կա՞, ի՞նչ է տալիս հավատացողին: Չգիտեմ, ով ինչպես, բայց ինձ, օրինակ, հոգևոր այնպիսի բավականություն է տալիս եկեղեցում լինելը, հոգևոր երաժշտություն լսելը, մոմ վառելը, աղոթելը, հավատալը, թե հավատում եմ: Ու եթե այս կյանքը մի անգամ է, ու եթե մահից հետո չկա հանդերձյալ կյանք, ապա ոչնչով տրամաբանական չեմ համարում բանական, գիտակից մարդու կողմից չհավատալը, ախր կյանքը մի անգամ է, ու հնարավորինս պետք է լավ զգալ, իսկ լավ զգալու համար այնքան քիչ բան կա, ու երբ չես հավատում, երբ Աստված էլ չկա այս ամեն գորշության հետ մեկտեղ, երբ այնքան հաճախ քեզ կարող են չհասկանալ, ու քեզ միայնակ ես զգում, էլ իմաստ չի ունենալու գնալ եկեղեցի, մոմ վառել, մի փոքր նստել ու հավատալ, որովհետև դա ոչ մի բան քեզ չի տալու: Ու չհավատալով այս լավ զգալու մի փոքր հնարավորությունից էլ ենք մեզ զրկում: Այլ բան է, եթե մարդ այնքան երջանիկ է, այնքան բավարարված, որ Աստծուն հավատալն այլևս ոչինչ չի տալու նրան: Չեմ պատկերացնում, բայց հավանականությունը չեմ ժխտում: Մի խոսքով, Աստվածաշնչի ճշմարտացիության ու Աստծո գոյության հերքման բոլոր գիտական ապացույցները ինձ միայն մի տրամաբանություն են հուշում. հավատալ Աստծուն:
Ոմն ակումբցի
«Մտորումներ առանց աֆորիզմների մեջբերման»
Շինարար-ի խոսքերից
Մեջբերել
Էջանիշներ