Արդեմ մի քանի թեմաներում իմ գրառման իմաստը շեղվել ա և գնացել ա դեպի աթեիզմ, այնպես որ, կարծում եմ, որ արժե հայտնել իմ կարծիքը աթեիզմի նկատմամբ:
Դեռ փոքրուց, ես միշտ զարմանում էի բոլոր մարդկանց վրա: Տեսնում էի նրանց դեմքերը եկեղեցում, բոլորը միատիպ, բոլորը վախեցած և նույն ժամանակ անտարբեր հայացքով: Մտածում էի՝ ինչի՞ համար, ո՞վ է նրանց ստիպում այսպես մտածել… (Ասեմ նաև, որ հաստատ դաստիարակությունից չի աթեիզմս, ծնողներս միջին հավատացյալ են)
Մի քիչ մեծացա: Մոտ 7 տարեկանում արդեն գիտեի տարբեր կրոնորի մասին և… կրկին զարմանք: Ամեն կրոնի մանրանասնությունները իմանալով զարմանում էի գեղեցիկ ձևակերպումների վրա, և նրանց անչափ նմանութկան, երբ համարվում է, որ իրականում նրանք շատ տարբեր են: Կրոնական պատերազմներ… Մի ուրիշ կարգի հիմարություն:
Երևի բոլորտ լսել եք Ատլանտիդաի մասին: Զարգացած քաղաք, որը կործանվեց: Եվ երեվի հիշում եք Հունական Ատլանտներին՝ հսկա մարդիկ, ովքեր կորցրել էին իրենց հավատքը աստծո նկատմամբ, ինչի համար նրանց կործանեց: Ինձ թվում է, որ նույն բանի մասին է խոսքը: Ինչքան զարգանա հասարակությունը, այդքան այն մոտ կլինի Աթեիղմի:
Որպես հետգրություասեն միտք, որի հետ ես ևս համաձայն եմ:
"Атеизм - это тонкий слой льда, по которому один человек может пройти, а целый народ ухнет в бездну" (с) Фрэнсис Бэкон
Մեջբերել
Էջանիշներ