Աթեիզմ

[հովարս]

Հետաքրքիր է, ոնց՞ էս շփվում և ին՞չ ձևի է Նա

Հարգելի աթեիստներ և հակաքրիստոնյաներ, բանը նրանումն է, որ դուք Աստծո գոյությունը հերքելու ո՛չ մի ապացույց չունեք, իսկ երբ քրիստոնյաները ապացույցներ են բերում Աստծու գոյության մասին՝ փակում եք ձեր ականջները որ չլսեք, ինչպես գրված է.«Աչքեր ունեն որոնցով չեն տեսնում և ականջներ՝ որոնցով չեն լսում»

[յոգի]

Հարգելի աթեիստներ և հակաքրիստոնյաներ, բանը նրանումն է, որ դուք Աստծո գոյությունը հերքելու ո՛չ մի ապացույց չունեք, իսկ երբ քրիստոնյաները ապացույցներ են բերում Աստծու գոյության մասին՝ փակում եք ձեր ականջները որ չլսեք, ինչպես գրված է.«Աչքեր ունեն որոնցով չեն տեսնում և ականջներ՝ որոնցով չեն լսում»

Չեմ Հասկանում իմ հարցի պատասխանն է՞ սա...
հէչ կապ չունի իմ հարցի հետ, որովհետև ոչ աթեիստ եմ, ոչ էլ հակաքրիստոնյա, իսկ քո նման՛ շատերն են եկել ու փորձել ինչ որ բաներ ապացուցել, բայց անարդյունք...
Աստծո գոյությունը ապացուցելու չէ, այլ գիտակցելու և զգալու է, որը բոլորն են զգալու և գիտակցելու վաղ թե ուշ, տարբեր անվանումների տակ...
Եթե բան ունես աթեիստների և հակաքրիստոնյաների դեմ ապա նրանց դիմի հարգելի աստվածիմաց, երևի լավ կարդալ չգիտես, նորից կարդա... ««Թեիստ-աթեիստ նույն բաներն են, երկուսն էլ Աստծուն չեն հավատում»»

[հովարս]

Որոշ չափով առնչություն ունի, քանի որ իմ կոմից վերը նշվածները միշտ այդ հարցն են տալիս: Օգտվելով քո հարցից պատասխանեցի իրենց: Եթե դու ո՛չ աթեիստ ես ոչ էլ հակաքրիստոնյա՝ բորբոքվելու պատճառ չունես:

[VisTolog]

Հարգելի աթեիստներ և հակաքրիստոնյաներ, բանը նրանումն է, որ դուք Աստծո գոյությունը հերքելու ո՛չ մի ապացույց չունեք, իսկ երբ քրիստոնյաները ապացույցներ են բերում Աստծու գոյության մասին՝ փակում եք ձեր ականջները որ չլսեք, ինչպես գրված է.«Աչքեր ունեն որոնցով չեն տեսնում և ականջներ՝ որոնցով չեն լսում»

Գոնե մեկ ապացույց ներկայացրու:

[հովարս]

Գնա համապատասխան բաժին շատ ապացույցներ կգտնես, կոնկրետ՝ «Ինչ է արել Աստված քո կյանքում»

[Varzor]

Հարգելի աթեիստներ և հակաքրիստոնյաներ, բանը նրանումն է, որ դուք Աստծո գոյությունը հերքելու ո՛չ մի ապացույց չունեք, իսկ երբ քրիստոնյաները ապացույցներ են բերում Աստծու գոյության մասին՝ փակում եք ձեր ականջները որ չլսեք, ինչպես գրված է.«Աչքեր ունեն որոնցով չեն տեսնում և ականջներ՝ որոնցով չեն լսում»

Ուզում եմ նշել, որ ճշմարիտ քրիստոնյան կարիք չունի ապացույցներ բերելու: Նա չունի խնդիր ապացուցելու աստծո գոյությունը, ունի պատգամ հնչցնելու և լուսաբանելու Քրիստոսի խոսքը, ոչ ավելին: Նրանք, ովքեր կհավատան Խոսքին, կլսեն և ապացույցներ չեն պահանջի:
Պետք է հասկանալ, որ հավատալու համար ԱՊԱՑՈՒՅՑՆԵՐ ՊԵՏՔ ՉԵՆ
Սակայն որքան բարձրանում է մարգու գիտելիքների և բանականության սահմանը, այնքան ավելի է սկսում վարդ հավատալ` ամբողջ գիտությունը հիմնված է հավատալու վրա: Իսկ այդ հավատալը և գիտարկումները բերում են գերբանականության ընկալմանն ու դրան հավատալուն:
Կարիք չկա ասելու, թե "ես չեմ հավատում աստծուն", որովհետև այդպիսի հայտարարություն անելու համար, իմ անձնական կարծիքով, բոլորիս ունեցած ինֆորմացիան շատ քիչ և անհիմն է:
Կարելի է չհավատալ այս կամ այն կրոնական ուղղության դրույթներին, գրքերին, մեկնաբանություներին և այլն:
Օրինակ, եթե չենք հավատում ֆիզիկական ինչ-որ երևույթ նկարագրող ինչ-որ տեսության, դեռ չի նշանակում, որ պետք է ասենք "չենք հավատում այդ երևույթին" կամ "չենք հավատում ֆիզիկային կամ ֆիզիկոսներին ընդհանրապես":
Այսինքն, Աստծո գոյության մասին խոսող ևմեկնաբանող կրոնական ուղղություններին չհավատալը, դեռ հիմք չի հանդիսանում Աստծուն չհավատալու համար:
Այսինքն, եթե

[Varzor]

Ինքս լինելով հայ և մկրտված լինելով որպես քրիստոնյա, միևնույն է չեմ ընդունում, որ Աստվածաշունչը գրվել է Աստծո թելադրանքով:
Բայց չեմ ասում, թե Աստվածաշունչը լիովին սուտ է, կամ Աստված չկա: Չեմ ընդունում Աստծո այն խիստ անձնավորված կերպարը, որ նկարագրված է Աստվածաշնչի շատ հատվածներում:
Աթեիստ չեմ, սակայն ինձ քրիստոնյա էլ չեմ համարում: Քրիստոնյան դա միայն մկրտությունը չէ, այլ ապրելակերպ և հոգեվիճակ է, որը համարում եմ, որ չունեմ (պատճառները էական չեն)
Սակայն չեմ կարող չընդունել և չխոնարհվել գերագույն բանականության առջև, որի մտքի արդյունքն ենք նաև մենք:
Միայն շրջակա միջավյրը դիտելն արդեն բավարար է հասկանալու համար, որ ամեն ինչ ՄՏԱԾՎԱԾ Է: Ոչինչ պատահական տեղի չի ունենում, բոլոր կենդանի օրգանիզմերը բավականին բարդ և խելացի կառուցված համակարգեր են: Այնքան բարդ, որ խորապես պատկերացնելու համար, թե վերջնականապես իրենցից ինչ են ներկայացնում, մարդկային ուղեղը դեռ չի հերիքում:
Դե հիմա ասենք, որ այդ բարդագույն համակարգերը իրենք իրենց են ստեղծվել` ֆիզիկական երևույթների ազդեցության տակ: Պետք է հասկանալ մի բան. անտրամաբանությունը տրամաբանություն չի կարող ստեղծել, անկենդանը` կյանք, անսերը` սեր:
Խավարը երբեք լույս չի ծնում, լույսն էլ խավար չի ծնում, սակայն ստվերի համար անհրաժեշտ են և մեկը և մյուսը

[Yellow Raven]

Միայն շրջակա միջավյրը դիտելն արդեն բավարար է հասկանալու համար, որ ամեն ինչ ՄՏԱԾՎԱԾ Է: Ոչինչ պատահական տեղի չի ունենում, բոլոր կենդանի օրգանիզմերը բավականին բարդ և խելացի կառուցված համակարգեր են: Այնքան բարդ, որ խորապես պատկերացնելու համար, թե վերջնականապես իրենցից ինչ են ներկայացնում, մարդկային ուղեղը դեռ չի հերիքում:
Դե հիմա ասենք, որ այդ բարդագույն համակարգերը իրենք իրենց են ստեղծվել` ֆիզիկական երևույթների ազդեցության տակ: Պետք է հասկանալ մի բան. անտրամաբանությունը տրամաբանություն չի կարող ստեղծել, անկենդանը` կյանք, անսերը` սեր:
Խավարը երբեք լույս չի ծնում, լույսն էլ խավար չի ծնում, սակայն ստվերի համար անհրաժեշտ են և մեկը և մյուսը

Լրիվ համաձայն եմ
Գիտեմ, որ մի օր մարդկությունը կապացուցի(հա հենց կապացուցի) էս ամեն ինչի կանխամտածված լինելը... Ափսոս ես չեմ լինի էդ ժամանակ...երևի

[հովարս]

Ինքս լինելով հայ և մկրտված լինելով որպես քրիստոնյա, միևնույն է չեմ ընդունում, որ Աստվածաշունչը գրվել է Աստծո թելադրանքով:
Բայց չեմ ասում, թե Աստվածաշունչը լիովին սուտ է, կամ Աստված չկա: Չեմ ընդունում Աստծո այն խիստ անձնավորված կերպարը, որ նկարագրված է Աստվածաշնչի շատ հատվածներում:
Աթեիստ չեմ, սակայն ինձ քրիստոնյա էլ չեմ համարում:

Եթե մարդը ստեղծած լիներ Աստծուն՝ կհամաձայնվեի շատերիդ հետ, բայց քանի որ Ասված է մեզ ստեղծել, ինքն էլ թելադրում է ''խաղի'' կանոնները: Չեմ ձանձրանա կրկնելուց. «Աստված անբարտավաններին/հպարտներին հակառակ է, բայց խոնարհներին շնորհ է տալիս»: Եթե մարդը Աստծուն խոնարհվի ամեն բան ուրիշ ձև կտեսնի և կհասկանա, այնպես՝ ինչպես Աստված է կամենում:
Մենք չէ որ պիտի որոշենք թե ինչ տեսակ աստծու պաշտենք, Աստված մեկն է և Նա հավիտյան նույնն է:

[Varzor]

Եթե մարդը ստեղծած լիներ Աստծուն՝ կհամաձայնվեի շատերիդ հետ, բայց քանի որ Ասված է մեզ ստեղծել, ինքն էլ թելադրում է ''խաղի'' կանոնները: Չեմ ձանձրանա կրկնելուց. «Աստված անբարտավաններին/հպարտներին հակառակ է, բայց խոնարհներին շնորհ է տալիս»: Եթե մարդը Աստծուն խոնարհվի ամեն բան ուրիշ ձև կտեսնի և կհասկանա, այնպես՝ ինչպես Աստված է կամենում:
Մենք չէ որ պիտի որոշենք թե ինչ տեսակ աստծու պաշտենք, Աստված մեկն է և Նա հավիտյան նույնն է:

Հենց խոսքս սրա մասին է: մարդուն ստեղծողը, պարտադիր չէ, որ հենց բացարձակ բանականություն` Աստված լինի:
Ամեն հավատացյալ ոք խոնարհվում է Աստծուն, սակայն իր պատկերացրած Աստծուն: Պատկերացրած ասելով ի նկատի չունեմ տեսքը, թեև դա էլ կա, այլ հատկանծական պակերացումը:
Չեմ կարողանում ըեսավորվել այն գաղափարի մեջ, որ ԱՆԾԱՅՐԱԾԻՐ տիեզերքը ստեղծած բանականությունը, բան ու գործը թողած ինչ որ տխմար արարածների խոնարհվելու էր մնացել, կամ էլ պատժում էր, շնորհ էր տալիս, սովորեցնում էր ինչ ուտել, ինչ չուտել որտեղ քնել և այլն: Մի քիչ տխմարական ա ստացվում տենց մտածելը, չի կարելի Աստծո մեծությունն այդքան փոքրացնել:
Այստեղ մի նրբություն կա, նրանք, որոնց բազմաստավծները աստված են կոչել, մոնոթեիստները կոչել են` աստծո որդիներ, հրեշտակներ, ջիներ և այլն: Այսինքն մոնոթեիստական հայացքներն այդ տեսանկյունից ավելի առաջադեմ են այն իմաստով, որ աստծո գաղափարն ավելի մեծ է ընկալվում: Սակայն հենց նույն պոլիթեիստական ուսմունքների գաղափարով էլ, որպես կանոն Աշխարհի Ստեղծիչը մեկն է, չունի ոչ սկիզբ, ոչ վերջ, չունի անձնավորում, չունի կերպար: Ընդ որում այդպիսին են վաղ շրջանի պոլիթեիստական ուսմունքները:
Հանտականշական է այն փաստը, որ շատ կրոններում Ստեղծիչը անձամբ չի ստեղծում ոչ միայն մարդուն այլև աստվածներին, իսկ աստվածներն իրենց հերթին խիստ անձնավորված կերպարներ են:
Այ հենց այսպիսի դրվագներն են, որոնք հիմք են հանդիսանում Ենոքի գիրքը պարականոն համարելու համար: Ամբողջ աստվածաշնչում մի քանի նախադասություն է աստծո որդիների և հսկաների մասին:

[հովարս]

Հենց խոսքս սրա մասին է: մարդուն ստեղծողը, պարտադիր չէ, որ հենց բացարձակ բանականություն` Աստված լինի:
Ամեն հավատացյալ ոք խոնարհվում է Աստծուն, սակայն իր պատկերացրած Աստծուն: Պատկերացրած ասելով ի նկատի չունեմ տեսքը, թեև դա էլ կա, այլ հատկանծական պակերացումը:

Հենց սխալն էլ սրանոմն է:

Չեմ կարողանում ըեսավորվել այն գաղափարի մեջ, որ ԱՆԾԱՅՐԱԾԻՐ տիեզերքը ստեղծած բանականությունը, բան ու գործը թողած ինչ որ տխմար արարածների խոնարհվելու էր մնացել, կամ էլ պատժում էր, շնորհ էր տալիս, սովորեցնում էր ինչ ուտել, ինչ չուտել որտեղ քնել և այլն: Մի քիչ տխմարական ա ստացվում տենց մտածելը, չի կարելի Աստծո մեծությունն այդքան փոքրացնել:

փորձիր այսպե՛ս մտածել.
«Երբ տենում եմ երկիքը՝ մատերիդ գործը՝ լուսինը ու աստղերը, որոնք դու հատատեցիր, մարդը ի՞նչ է՝ որ նրան հիշում ես, կամ նրա որդին՝ որ այցելում ես................
Քու ձեռքերիդ գործերի վրա իշխան դրիր նրան(մարդուն)...»: Սաղմոս 8գլ:3-7հհ Գուցե սրանով պատկերացնես քո կարևորությունը Աստծու առջև:

[Varzor]

փորձիր այսպե՛ս մտածել.
«Երբ տենում եմ երկիքը՝ մատերիդ գործը՝ լուսինը ու աստղերը, որոնք դու հատատեցիր, մարդը ի՞նչ է՝ որ նրան հիշում ես, կամ նրա որդին՝ որ այցելում ես................
Քու ձեռքերիդ գործերի վրա իշխան դրիր նրան(մարդուն)...»: Սաղմոս 8գլ:3-7հհ Գուցե սրանով պատկերացնես քո կարևորությունը Աստծու առջև:

Ես չեմ ուզում մտածել այնպես, ինչպես ինձ թելադրում է դա անել ինչ-որ սաղմոս կամ մեկնաբանություն: Նախ պետք է սեփական մտքերն ունենալ, հետո նոր միայն ուրիշների մտքերը կարդալ:
Միգուցե ուրիշի մտքերը կարող են օգտել կոնկրետացնելու սեփական մտքերը, սակայն եթե նախապես ուրիշին ես լսում, կարող ես ընկնել այդ մտքերի ազդեցության տակ:
Օրինակ, եթե արդեն կարդացել ես Դյումայի "Կոմս Մոնտե-Քրիստո" գիրքը և սեփական երևակայությաբ պատկերացրել կերպարներին, նրանց արտաքինն ու պահվածքը, ինքնուրույն վերլուծել ես դեպքերի ընթացքը, ապա երբ հետո նայում ես ֆիլմը, կա իհարկե հավանականություն, որ ռեժիսորի և քո սեփական պատկերացումները կարող են համընկնել և ֆիլմը հաճելի լինի դիտելը, սակայն նաև հավանական է հակառակը:
Ուզում եմ ասել, որ նախ մարդ պետք է փաստերով առաջնորդվելով փորձի հասկանալ և ընալել աշխարհը, փորձի գալ այն գիտակցությանը, որ ինքը ստեղծված է, փորձի հավատալ, հետո նոր միայն դիմի կրոնական գրականությանը:
Ես կարծում եմ, որ կրոնական գրականությունը արդեն հավատացող մարդու համար են: Մանավանդ ներկա ժամանակներում, ամփոփ գիտելիքներ չունեցող մարդը, միայն Աստվածաշունչ կամ Ղուրան կարդալով չի կարող հավատալ Աստծո գոյությանը:
Աթեիզմը հերքում է Աստծո գոյությունը, իսկ մենք որպես "ապացույց" բերում ենք ոչ թե հենց նույն աթեիստի տրամաբանությանը ենթարկվող փաստեր, այլ Աստվածաշունչը` որն ըստ մեզ գրված է այն Աստծո թելադրանքով, որին աթեիստը հերքում է: Այսինքն չի կարելի բերել այնպիսի փաստեր, որոնց սկզբնաղբյուրը չի ընդունվում կամ կասկածելի է:
Մարդիք ահավոր շատ մարդկային իդեալիստական հատկանիշներով են օժտում Աստծուն, նրան պատկերացնում և գնահատում են մարդկային իդեալական հատկանիշների շրջանակում: Սակայն չեմ կարծում, որ կարելի է այդպես անել: Մարդու տարածության մասին պատկերացումները սահմանափակվում են միայն 3 չափողականությամբ: Հենց նույն մարդը, ելնելով իր ձաչողականության սահմանափակումներից, այնուամենայնիվ ապացուցում է ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ, որ չափողականություններն անսահման են: Սակայն այդպես էլ ի վիճակի չէ նույնիսկ մտածել կամ պատկերացնել 4 չափանի տարածության մասին, հասկանալ թե դա ինչ է, ինչպխես է դրսևորվում և այլն:
Ապացուցում ենք, թե ոչ դրանցի չափողականությունների քանակը չի փոփխվում: Պատկերացնում ենք, թե ոչ` նույնպես:
Այսինքն, մարդն իր ստեղծման պահին իր մեջ դրված սահմանափակումների պատճառով չի կարող պատկերացնել Աստծո էության և մեծության թեկուզ մի փոքրիկ մասնիկը, սակայն ելնելով իր սահմանափակ էությունից միևնույն է կարողանում է ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ ապացուցել, որ Աստված կա: Եվ քանի որ մարդ չի կարողանում մտածել միբանի մասին և գտել մի բանի, որի մասին չի կարողանում երևակայության միջոցով պատկերացումներ կազմել, ապա սկսում է այդ "աներևակայելին" ենթարկել սեփական տրամաբանությանն ու երևակայությանը` Աստծուն սկսում է օժտել մարդկային հատկանիշներով, սակայն հասկանալով, որ դա էլ ճիշտ չէ, վերանայում է իր իսկ դրույթները և օժտում Աստծուն ՄԱՐԴՈՒ ՊԵՏԿԵՐԱՑՄԱՄԲ իդեալական հատկանիշներով:
Սակայն ես հակված չեմ մտածել, որ հենց Աստված` գերագույն բանականություն ու սկիզբը, ստեղծել է մարդուն: Ավելի հակված եմ, որ մարդուն ուղղակի ստեղծել են ավելի բանական էակներ` իրենց սեփական կարիքների համար և "..իրենց նմանությամբ...": Դրա համար էլ կրոնական ուսմունքներում առկա են Աստծո խիստ անձնավորված դրսևորումներ (բարկություն, սեր, զղջում, իշխանություն, հետևողականություն և այլն):
Այսինքն, ենթադրում եմ, որ մարդն ընդամենը կենսաբանական ռոբոտ է, որին ստեղծել են ինչ-որ կարիքների համար:
Այս տրամաբանությունից կարելի է մի քանի բան ենթադրել, թե ինչ կարիքների համար են ստեղծել մարդուն: Ելնելով նույն մարդկային տրամաբանությունից և մարդն նմանությունից իր անմիջական ստեղծիչին, ինչպես նաև կրոնական անձնավորումներից կարող եմ ասել հետևյալը.
Ռոբոտներին ստեղծում են հետևյալ կարիքների համար.
1. Աշխատանքի փոխարինում - կատարում են ձեր փոխարեն ինչ-որ աշխատանք: Ի դեպ այս գաղափարը առկա է նաև Շումերական դիցաբանությունում, որտեղ աստվածները ստեղծում են մարդուն, որպհետև "...հոգնել էին աշխատանք կատարելուց..."
2. Զվարճանալու համար - կատարում է խաղալիքի կամ կենդանի տիկնիկի դեր: "Եվ Աստված տեսավ, որ բարի է ..."
3. Ռազմական գործողությունների համար - կատարում են զինվորների դեր: Այս գաղափարը առկա է նաև ներկայիս քրիստոնեական գաղափարների մեջ` չար հոգիները համալրում են Սատանայի բանակը, սիկ բարի հոգիները` Հիսուսի: Որոշ չափով այս գաղափարը 1.-ինի տարբերակներից է` կռվելը նույնպես աշխատանք է, սակայն խոսքը կարող է գնալ նաև ոչ միայն ֆիզիկական կռվի մասին, այլև հոգևոր` որն արդեն մարդու համար աշխատանք չէ` ֆիզիկական չէ:

Սակայն ելնելով այն փաստից, որ մարդը կենդանի արարած է, կարելի է ենթադրել նաև 4-րդ տարբերակը.
4. Մարդուն ստեղծել են որպես կենսաբանական կյանք` արդյունքներ քաղելու համար: Ինչպես ցորեն ենք ցանում և բերքը հավաքում ենք, ահա այդպես:
Ահա այստեղ էլ բարդանում է տրամաբանությունը: Իսկ ինչ սպասելիքներ կան մարդուց, ինչ արդյունք պետք է տա, ինչպես և երբ?
4.1. Մի գուցե մենք դեռ սելեկցիոն փուլում ենք և դեռ մեզանից սելեկցիայով պետք է ստացվի այդ արդյունքը` սելեկտիվ տարբերակով ինչ-որ հատկանիշ ուժեղացնելով (թուլացնելով) և զտելով:
4.2. Սելեկցիոն փուլն ավարտվել է և մարդիք արդեն "մատակարարում" են այդ արդյունքը: Ասենք դա կարող է լինել ինչ-որ էներգետիկ արդյունք (հոգին, կամ նրա մի բաղկացուցիչ մասը կամ այլ էներգիա)
4.3. Միաժամանակ շարունակվում են և սելեկցիան և "բերքահավաքը"` շարոնակաբար մարդուն զտելով ավելացվում է ստացվող արդյունքը (ի դեպ այս տարբերակն ամենամոտն է կրոնականին` Աստված կյանք է տվել մարդուն, որպեսզի նա ապրի Աստծո օրենքներով և որպես հետևանք կընկնի դրախտ, հակառակ դեպքում` որպես արտադրական բռակ, դժոխք)
4.5. Մարդ տեսակը որպես կենդանի օրգանիզ, ընդամենը տեխնոլոգիաների կատարելագործամ մեկ փուլ է կամ արդյունք, որի հիման վրա պետք է ստեղծվի այլ կենսաբանական տեսակ:
4.4. Երկիր "լաբորատորիան" դուրս է մնացել այն կառավարողների վերահսկողությունից, էքսպերեմենտն ընթանում է սեփական սցենարով` առանց արտաքին միջամտության:

Կարելի է ինչքան ուզում ես սցենարներ ներկայացնել (օրինակ բերքահավաքը կատարում են ոչ նրանք, որ ստեղծել են մարդուն, կամ Երկիրը ստեղծել են, որպես լաբորատոր լավագույն պայմաններ, կամ այն արդեն կար, ուղղակի հարմարեցրել են փորձարարական նպատակներին և այլն)
Սակայն այս ամենից չի փոխվում այն փաստը, որ Մարդը զարմանալիորեն մտածված, նախագծված և ստեղծված էակ է, իսկ թե ով, երբ և ինչու է ստեղծել մարդուն` ահա սա է կրոնի հիմքը:
Ոչ մի կրոն չի անտեսում Աստծո գոյությունը, չի անտեսում մարդու ստեղծված լինելը, այս տեղանկյունից բոլորն էլ նույն բանն են ասում: Սակայն տարբերվում է հենց վերը նշված հարցերին տրված պատասխանները: Հենց դրանով էլ առաջացել են կրոնական այքան բազմազան ուղղվածություններ