Մոխրամանը բերնեբերան լցվել էր ծխախոտի մնացուկներով, Սամվելը նայում էր սեղանին դրված նկարակալին, նկարի մեջ հայրն էր, ընկերների հետ, Սամվելի հայրը Արցախյան պատերազմի հերոսներից էր, բայց հիմա գտնվում է բանդախցում որպես քաղբանդարկյալ: Հեռախոսի երկար ու տաղտկալի ծլնգոցը սթափեցրեց հիշողությունների գիրկն ընկած Սամվելին:
-Ալո:
-Սամ, քնել էիր:
-Չէ, գիրք էի կարդում:
-Արա կարդալու ժամանակ ես գտել, իջի օպերա, Մեղեդի նստած ենք:
-Մի տաս րոպեցի էտդեղ կլինեմ ապեր:
Սամվելը փոխելով շորերը, իջավ բակ, նստեց նախորոք կանչած տաքսին ու փակելով աչքերը փորձեց հանգստանալ: Միայն վարորդի հմտության շնորհիվ չբախվեցին կարմիր լույսը խախտած Նիվա նակնիշի մեքենային:
-Այ տուֆտա դեմդ նայի:
Սա չափից դուրս էր, Սամվելի աչքերը արյուն լցվեցին, ինչը սովորաբար պատահում էր բարկացած ժամանակ, նա իջեցրեց կողապակին, նայեց Նիվայի վարորդի բութ դեմքին ու հրամայական տոնով ասաց.
-Ներողություն խնդրի:
-Մի հատ ել ծնկի չիջնեմ:
-Պետք լինի կիջնես, իսկ հիմա ներողություն խնդրի:
Նիվայի վարորդը շրջվեց, ոչ պակաս բութ արտահայտությամբ դեմքերով ընկերներին ու հռհռաց:
-Արա, կարողը կյանքից հոգնել ես:
Սամվելը իջավ տաքսուց, Նիվայից իջան նաեւ մերօրյա հերոսները, մոտեցան իրար, կռիվն անխուսափելի էր, եթե այդ պահին չմիջամտեին ոստիկանության աշխատակիցները, որոնք ազդու ձայնով հրամայեցին ցրվել: Դժկամություն արտահայտող դեմքով Նիվայի ուղեւորները նստեցին մեքենան, Սամվելը տաքսու վարորդին խնդրեց տուն քշել, այլեւս տրամադրություն չուներ ու չեր ուզում ընկերների տրամադրությունն էլ փչացներ:
-Սահակ ջան, ինձ աշխատանք են խոստացել, խոհարար եմ աշխատելու, դու դասերդ չթողնես, ես վճարդ կտամ:
-Մամ, քեզ մեղք կլին, համ էլ չեմ ուզում էդտեղ աշխատես:
-Բալես, լավ մարդ էր տնօրենը, մի անհանգստացի, կարգին էլ փող է տալիս:
-Լավ, Մամ, միայն քո խաթեր:
Սահակը չեր ուզում, որ մայրը աշխատեր այդտեղ, սակայն չեր էլ ուզում մոր երազանքը` իրեն ուսումի տալ, չիրականացներ, ընկել էր երկու քարի արանքը, նրա հայրը արդեն 5 տարի է չեր վերադառնում Ռուսաստանից, եւ հարեւաններն ասում էին, որ այնտեղ ընտանիք ունի, իսկ իր ընտանիքին ուշադրություն չեր դարձնում:
Մեջբերել
'
Էջանիշներ