Հայ ժողովրդի ռազմական Տարեգիրք

[Lion]

Բացարձակապես անարդար վերաբերմունք չի եղել:
Քո թույլտվությամբ ես ավելի ուշ այս թեմայում համակարգված առաջարկների փաթեթ կդնեմ, թեև ճիշտն ասած իմ ցանկությունները քեզ բարի խորհուրդներ տալու շատ է կորել

Առաջարկներդ կունենա տեսական նշանակություն... Ես գնում եմ, վաղը կպատասխանեմ

[Chuk]

Զուտ տեսական նշանակություն, այսինքն չեն օգտագործվելու այդ խորհուրդները... ինչևէ.

Գրքի արտաքին տեսք
Անկախ նրանից, որ գրքի հիմնական գնահատականը նրա բովանդակությունն է, խիստ կարևոր է նրա արտաքին ներկայանալի տեսքը: Գրքի ձևավորումն ու էջադրումը լուրջ մասնագիտություն է: Համակարգիչ ունենալը և Microsoft Word ծրագրում տեքստեր լցնել իմանալը բավարար չէ գիրք սարքելու, ձևավորելու, էջադրելու համար: Ընդհանրապես լուրջ գրքերը չեն սարքվում այդ ծրագրով, կան հատուկ հրատարակչական ծրագրեր, բայց շատ չխորանանք:

Քո գրքի արտաքինը, սա զուտ մասնագիտական գնահատական է, խայտառակ վատն է: Չկա պահպանված տեքստի ձևաչափման տարրական նորմերը, սկսած միջտողային, միջբառային, միջտառային հեռավորությունների անհամաչափությունից մինչև տողադարձերի ինսպառ անտեսում, ֆոնտերի սխալ ընտրում և այլն:

Համառորեն խորհուրդ եմ տալու ինքնուրույն չզբաղվել այդ գործով, քանի որ դա քո գործը չէ, այլ պատվիրել այն համապատասխան մասնագետների:

Պետք է իսպառ մոռանալ անորակ նկարները գրքում դնելու մասին. դրանք ոչ միայն չեն բարձրացնում գրքի արժեքը, այլև գցում են: Ինտերնետից բեռնավորված 72dpi խտայնությամբ մանր նկարը երբևէ չի կարող պիտանի լինել տպագիր այդպիսի նյութի համար: Նախընտրելի է չունենալ նկար, քան ունենալ այդ որակի նկար:

28-48 էջանոց գրքույկները հարմար չեն ոչ ընթերցման, ոչ պահելու, ոչ խնամքի համար: Դրանք պարզապես չունեն «գրքի շնորհք», երբևէ չեն կարող ասոցացվել գիրք հասկացության հետ: Պետք է անցնել հաստ գրքերի, կատարել խմբավորումներ, տպել մեկ ընդհանուր հաստ գիրք: Հատուկ ուշադրություն է պետք դարձնել այդ գրքի շապիկին, քանի որ գրքում դա ամենից առաջ նկատելի բանն է: Այն պետք է լինի համեստ, դասական, բայց լավ ձևավորմամբ: Անսկբունք ընտրված ֆոնտով գրված վերնագիրը, սև շրջանակն ու ինչ-որ, էլի անորակ, նկարի մեջտեղում դնելը չի բավարարում գրքի նորմալ շապիկ հասկացությանը:

Գրքի ինքնարժեքը
Գրքի գինը կապված է բազում հանգամանքներից, այդ թվում էջերի քանակ, շապիկի ձև, թղթի որակ, տպաքանակ և այլն:
Հատի դեպքում մատչելի գին ստանալու համար ցանկալի է 16 հատ 28-48 էջանոց գրքի փոխարեն տպել ~600 էջանոց 1 գիրք, ցանկալի է գոնե 500 օրինակ տպաքանակով:

Ես հստակ հասկանում եմ, որ ավելի հեշտ է տվյալ պահին 20 օրինակ 28 էջանոց գիրք տպելու փող ճարել, քանց թե մեկ անգամից այդպիսի: Այսուհանդերձ դա է ճիշտ ճանապարհը: Ֆինանսերի բացակայության դեպքում, եթե աշխատանքն իրոք լուրջ և լավն է, օգտակար է, պետք է գտնել շահագրգիռ անձինք, ովքեր իրենց վրա կվերցնեն ծախսերը. այդպիսիք կարելի է փորձել որոնել շահագրգիռ հրատարակչություններում, շահագրգիռ հասարակական կազմակերպություններում, շահագրգիռ գործարարների շրջանակում: Այո՛, սա շատ դժվար է, բայց կարծում եմ, որ լրիվ ռեալ:

Պետք է հստակ հասկանալ, որ այս դեպքում միանգամից ծախսը շատ է, բայց միաժամանակ շատ է իրական օգուտը, հնարավոր է մինչև տասնապատիկ անգամ ավելի քիչ գումար ծախսել ընդհանուր գործի վրա: Միաժամանակ գրքերը ընթերցողի համար կլինեն ավելի մատչելի, ինչը պիտի որ էական բարձրացնի դրա գնման քանակը:

Ինքնարժեքը պակասեցնելու հարցում մեծապես կօգնի նաև գունավոր նկարներից հրաժարումը. ես համոզված, որպես մասնագետ պնդում եմ, որ այդ գունավոր նկարները, որոնք ես տեսել եմ քո գրքում, ոչ մի արժեք նրան չեն տալիս: Նույն նկարները կարող էին դառնալ սև ու սպիտակ, իսկ եթե սև ու սպիտակ դարձնի մասնագետը, ապա նրանք ավելի որակով կլինեն, դրանք նայել ավելի հարմար կլինի: Հրաժարվելով այս գունավոր նկարներից, դրանց փոխարեն դնելով սևերը, վիզուալ իմաստով գրքի ընթերցողին բացարձակապես ոչնչից չզրկելով, կարելի է էական նվազեցնել գրքի ինքնարժեքը. թերևս բոլորին է հայտնի, որ գունավոր տպագրությունը շատ ավելի թանկարժեք հաճույք է, քան սև և սպիտակ տպագրությունը:

Եթե անպատճառ ցանկանում ես նկարները ցույց տալ ընթերցողիդ, առաջարկում եմ ստեղծել վեբ կայք և դրանցում դնել այդ նկարները: Այսօր այդպիսի վեբ կայք ստեղծելը պատչելի է: Ավելին, կարելի է գրանցվել որևէ անվճար բլոգում ու այս խնդրի դեպքում դա էլ բավարար կլինի: Սրա առավելություններից մեկն այն է, որ քո օգտագործած նկարները էկրանի համար նախատեսված նկարներ են, այսինքն եթե տպված վիճակում անորակ են ու բան չի հասկացվում, էկրանին կլինեն որակով, բան կհասկացվի: Հաջորդ առավելությունն այն է, որ միշտ նոր նկարներ գտնելու դեպքում կարող ես լրացնել և ընթերցողդ ավելի շատ նյութի կծանոթանա: Ինչպես նաև կայքում կարելի կլինի տեղադրել նյութեր, որոնք այս կամ այն պատճառով չեն մտել գրքի մեջ, կամ հասունացել են ավելի ուշ: Միաժամանակ ընթերցողիդ հետ քննարկումներ անցկացնելու տեղ կլինի:
Կայքի հասցեն հարկավոր կլինի պարզապես նշել գրքում, ու գրել, որ այնտեղ կարելի է գտնել այսինչ նյութերը:


Գրքի հավաստիություն
Կատարված է հսկայածավալ աշխատանք, որի հավաստիությունը չի կարող կասկածի տակ չլինել, քանի որ մեկ անհատը կատարել է հսկայական բազայի վերլուծություններ ու դրանք ներկայացրել հանրությանը: 10 տարի լինի նա դրա վրա աշխատած, թե 200, այն մնում է իր սուբյեկտիվ վերլուծությունները, որոնցում սխալված լինելու հավանականությունը բավական մեծ է: Ֆորումներում ոչ մասնագետների հետ այն քննարկման դնելը հարցի լուծում չի կարող լինել: Փոխարենը հարցի լուծում կարող են լինել.

- համահեղինակների ձեռք բերումը: Յուրաքանչյուր ժամանակաշրջան վերլուծությունները համապատասխան մասնագետի հետ կարելի է նորից քննարկել, նա անի իր վերլուծություններ, եզրահանգումները: Այս դեպքում հավանական է դառնում մեկը մյուսի սխալի հայտնաբերումը, շտկումը, հանրօգուտ գործը: Չէ որ նպատակը ոչ թե ինքնագովազդն է, այլ Հայաստանի ռազմական պատմության ցույց տալը, հանրությանը օգուտ տվող գործ անելը:

- համահեղինակների փոխարեն կարող է գործել գիտական խմբագրի հասկացությունը, էլի յուրաքանչյուր ժամանակաշրջանի համար համապատասխան մասնագետ: Այս մարդիկ պիտի անցնեն այն ճանապարհը, ինչը դու ու գտնեն քո սուբյեկտիվ վերլուծությունների բացերը:

- Կարող է գործել նաև խմբագրական մեծ խորհուրդ, պատմաբանների խորհուրդ, ովքեր կկատարեն այդ նույն աշխատանքը:

- Կարող է գործել ընդդիմախոսի ինստիտուտը, յուրաքանչյուր ժամանակաշրջանի համար մի մասնագետ լուրջ վերլուծության ենթարկելով հայտնի իր կարծիքը:

Ես գիտեմ, Մհեր, որ դու ասում ես, որ գրքիդ յուրաքանչյուր բառի համար պատասխան ունես: Չեմ կասկածում, որ ունես: Բայց հարց է, թե այդ պատասխանդ որքանով է ճիշտ: Միանշանակ է, որ դու չես տեսնում դրա հնարավոր սխալը, եթե այդպես վստահ պնդում ես, բայց այնուամենայնիվ սխալների առկայությունը խիստ հավանական է:



Եվ վերջում, գրքին անհրաժեշտ է սրբագրիչ, խմբագիր:
Թերևս այսքանը:

Ասեմ, որ սրանք պարզապես բարի խորհուրդներ են, ետին միտք չունեցող: Ինչպես նաև տեղեկացնեմ, որ եթե որոշես կետ առ կետ սրանց առարկել, ես չեմ պատրաստվում մտնել «բանավեճի» մեջ ու ապացուցել իմ ասածների ճշմարտությունները: Սրանք ընդամենը խորհուրդներ են, կուզես ընդունիր, կուզես ոչ:

[WhiteSmoke{F}]

Մի բան պարզ դարձավ, էս բանավեճում հաղթանակը նրա կողմն է, ով կկարողոնա իր վրա նետված քարերից, ոտքի տակ ավելի բարձր պատվանդան սարքել: Լիոն, եթե քո մտավախությունն է, որ Չուկը իր խոսքերով պատվազրկում է քո աշխատանքը, այնքան էլ ճիշտ չէ: Կոնկրետ ինձ մոտ չես պատվազրկվում, թեկուզ մի կաթիլ: Ու հրաշալի է, որ եսքան խելացի տղամարդիկ ունենք: Ոչինչ որ մի քիչ տաքարյուն են: Դա ել իրա պլյուսներն ունի: Անկեղծ եմ ասում, զգում եմ, որ Չուկի խոսքերում շատ մեծ պատրաստակամություն կա քեզ օգտակար լինելու: Օգտագործի դա: Իսկ տողատակեր միշտ էլ կարելի է գտնել, լա՞վ: Եթե նրա առաջարկած տարբերակը քեզ հարմար չէ, դա ուրիշ բան: Բայց մեր փրագրեսիվ դարում ամեն ինչ լուծվում է « դաժան մրցակցության» ֆոնի վրա: Դա հաջողության կանոններից է: Շատ լավ է, որ Չուկը քեզ կօգնի էլի, եթե վատ չընդունես, մենք էլ կկարողանանք ավելացնել մեր ընթերցարանը քո գրքերով: Իսկ ներողության պահը տղաներ ջան, ավելորդ է: Լինում է , չէ՞, խոսքի մեջ էլ կարող ենք ասել, ամբողջ աշխարհի դիմաց ներողություն կխնդրեմ, կամ էլ ասում ենք, ականջս կկտրեմ: Բայց շատ բանալա դա պահանջելը: Տաքարյուն են մեր տղամարդիկ էլի: Բայց դա էլ իր պլյուսներն ունի

[Lion]

Զուտ տեսական նշանակություն, այսինքն չեն օգտագործվելու այդ խորհուրդները... ինչևէ.

Ինչպես և գրեթե միշտ - իմ խոսքերը սխալ ընկալեցիր: Ես նկատի ունեի, ոչ թե այն, որ խորհուրդներդ չեմ օգտագործի /խելքի մոտ խորհուդրը չօգտագործելը ուղղակի հիմարություն է/ այլ հետևյալը: Ինձ թվաց, թե կոնկրետ առաջարկ է արվելու գիրքը տպելու վերաբերյալ ու դրա պահով ես ասացի այն, ինչ ասացի...

Գրքի արտաքին տեսք
Անկախ նրանից, որ գրքի հիմնական գնահատականը նրա բովանդակությունն է, խիստ կարևոր է նրա արտաքին ներկայանալի տեսքը: Գրքի ձևավորումն ու էջադրումը լուրջ մասնագիտություն է: Համակարգիչ ունենալը և Microsoft Word ծրագրում տեքստեր լցնել իմանալը բավարար չէ գիրք սարքելու, ձևավորելու, էջադրելու համար: Ընդհանրապես լուրջ գրքերը չեն սարքվում այդ ծրագրով, կան հատուկ հրատարակչական ծրագրեր, բայց շատ չխորանանք:

Միանգամայն համաձայն եմ: Բայց իմ տեխնիկական ու ֆինանսական հնարավորությունները ավելին անել թույլ չտվեցին

Քո գրքի արտաքինը, սա զուտ մասնագիտական գնահատական է, խայտառակ վատն է: Չկա պահպանված տեքստի ձևաչափման տարրական նորմերը, սկսած միջտողային, միջբառային, միջտառային հեռավորությունների անհամաչափությունից մինչև տողադարձերի ինսպառ անտեսում, ֆոնտերի սխալ ընտրում և այլն:

Սկզբունքորեն ճիշտ է, թեև զգալիորեն չափազանցված...

Համառորեն խորհուրդ եմ տալու ինքնուրույն չզբաղվել այդ գործով, քանի որ դա քո գործը չէ, այլ պատվիրել այն համապատասխան մասնագետների:

Երբ որ սպոնսոր կանգնես կամ սպոնսոր գտնես, հենց այդպես էլ կանեմ

Պ

ետք է իսպառ մոռանալ անորակ նկարները գրքում դնելու մասին. դրանք ոչ միայն չեն բարձրացնում գրքի արժեքը, այլև գցում են: Ինտերնետից բեռնավորված 72dpi խտայնությամբ մանր նկարը երբևէ չի կարող պիտանի լինել տպագիր այդպիսի նյութի համար: Նախընտրելի է չունենալ նկար, քան ունենալ այդ որակի նկար:

Համաձայն չեմ: Ճաշակի հարց է... Ըստ իս ավելի լավ է թեկուզ և անորակ նկարով ընթերցող տեսնի ասենք ինչպիսին է եղել 10-րդ դարի բյուզանդական ռազմիկը, քան ընդհանրապես նկարը չտեսնի և բյուզանդական ռազմիկի փոխարեն պատկերացնի հռոմեական լեգեոներ

28-48 էջանոց գրքույկները հարմար չեն ոչ ընթերցման, ոչ պահելու, ոչ խնամքի համար: Դրանք պարզապես չունեն «գրքի շնորհք», երբևէ չեն կարող ասոցացվել գիրք հասկացության հետ: Պետք է անցնել հաստ գրքերի, կատարել խմբավորումներ, տպել մեկ ընդհանուր հաստ գիրք: Հատուկ ուշադրություն է պետք դարձնել այդ գրքի շապիկին, քանի որ գրքում դա ամենից առաջ նկատելի բանն է: Այն պետք է լինի համեստ, դասական, բայց լավ ձևավորմամբ: Անսկբունք ընտրված ֆոնտով գրված վերնագիրը, սև շրջանակն ու ինչ-որ, էլի անորակ, նկարի մեջտեղում դնելը չի բավարարում գրքի նորմալ շապիկ հասկացությանը:

Երբ որ սպոնսոր կանգնես կամ սպոնսոր գտնես, հենց այդպես էլ կանեմ Կրկնում եմ - իմ ֆինանսները և իմ տեխնիկական հնարավորությունները այսքան են

Գրքի ինքնարժեքը
Գրքի գինը կապված է բազում հանգամանքներից, այդ թվում էջերի քանակ, շապիկի ձև, թղթի որակ, տպաքանակ և այլն:
Հատի դեպքում մատչելի գին ստանալու համար ցանկալի է 16 հատ 28-48 էջանոց գրքի փոխարեն տպել ~600 էջանոց 1 գիրք, ցանկալի է գոնե 500 օրինակ տպաքանակով:

Եվ ինչ կարժենա դա? Ասենք մի 4000 դոլլար, չէ?

Ես հստակ հասկանում եմ, որ ավելի հեշտ է տվյալ պահին 20 օրինակ 28 էջանոց գիրք տպելու փող ճարել, քանց թե մեկ անգամից այդպիսի:

Ուռաաա... հասկացվեցի

Այսուհանդերձ դա է ճիշտ ճանապարհը: Ֆինանսերի բացակայության դեպքում, եթե աշխատանքն իրոք լուրջ և լավն է, օգտակար է, պետք է գտնել շահագրգիռ անձինք, ովքեր իրենց վրա կվերցնեն ծախսերը. այդպիսիք կարելի է փորձել որոնել շահագրգիռ հրատարակչություններում, շահագրգիռ հասարակական կազմակերպություններում, շահագրգիռ գործարարների շրջանակում: Այո՛, սա շատ դժվար է, բայց կարծում եմ, որ լրիվ ռեալ:

Խնդրեմ: Ես չեմ կարողացել գտնել, եթե դու գտնես - ես պատրաստ եմ լրջորեն քննարկել այդ աղբյուրներից ֆինանսավորման միջոցով գիրքը տպելու հարցը: Բայց դնում եմ մի էական պայման, որից ՈՉ ՄԻ ԳՆՈՎ ՉԵՄ ՆԱՀԱՆՋԻ - սրբագրական ու խմբագրական փոփոխություններից բացի ՈՐԵՎԷ ԱՅԼ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ իմ գրքում թույլ չեմ տա; Դա իմ ստեղծագործությունն է, իմ պատկերացրածն է և իմ վերլուծությունն է և այն կտպվի կամ հենց այնպես, ինչպես ես եմ ուզում, կամ չի տպվի որևէ այլ կերպ ԸՆԴՀԱՆՐԱՊԵՍ

Պետք է հստակ հասկանալ, որ այս դեպքում միանգամից ծախսը շատ է, բայց միաժամանակ շատ է իրական օգուտը, հնարավոր է մինչև տասնապատիկ անգամ ավելի քիչ գումար ծախսել ընդհանուր գործի վրա: Միաժամանակ գրքերը ընթերցողի համար կլինեն ավելի մատչելի, ինչը պիտի որ էական բարձրացնի դրա գնման քանակը:

Երբ որ այդ "միանգամից շատ ծախս" կազմող գումաը պատրաստ կլինի - ձեն հանեք

Ինքնարժեքը պակասեցնելու հարցում մեծապես կօգնի նաև գունավոր նկարներից հրաժարումը. ես համոզված, որպես մասնագետ պնդում եմ, որ այդ գունավոր նկարները, որոնք ես տեսել եմ քո գրքում, ոչ մի արժեք նրան չեն տալիս: Նույն նկարները կարող էին դառնալ սև ու սպիտակ, իսկ եթե սև ու սպիտակ դարձնի մասնագետը, ապա նրանք ավելի որակով կլինեն, դրանք նայել ավելի հարմար կլինի: Հրաժարվելով այս գունավոր նկարներից, դրանց փոխարեն դնելով սևերը, վիզուալ իմաստով գրքի ընթերցողին բացարձակապես ոչնչից չզրկելով, կարելի է էական նվազեցնել գրքի ինքնարժեքը. թերևս բոլորին է հայտնի, որ գունավոր տպագրությունը շատ ավելի թանկարժեք հաճույք է, քան սև և սպիտակ տպագրությունը:

Գունավոր նկարներից ես չեմ հրաժարվի և այս հարցում որևէ զիջում չի լինի

Եթե անպատճառ ցանկանում ես նկարները ցույց տալ ընթերցողիդ, առաջարկում եմ ստեղծել վեբ կայք և դրանցում դնել այդ նկարները: Այսօր այդպիսի վեբ կայք ստեղծելը պատչելի է: Ավելին, կարելի է գրանցվել որևէ անվճար բլոգում ու այս խնդրի դեպքում դա էլ բավարար կլինի: Սրա առավելություններից մեկն այն է, որ քո օգտագործած նկարները էկրանի համար նախատեսված նկարներ են, այսինքն եթե տպված վիճակում անորակ են ու բան չի հասկացվում, էկրանին կլինեն որակով, բան կհասկացվի:

Ես մտածում եմ կայք ստեղծելու մասին: Հավանաբար մյուս տարվա վերջերին այս իդեան ավելի գործնական տեսք կունենա, քանի որ ես դեռևս պետք է լուծեմ մի քանի սկզբունքային հարցեր...

Հաջորդ առավելությունն այն է, որ միշտ նոր նկարներ գտնելու դեպքում կարող ես լրացնել և ընթերցողդ ավելի շատ նյութի կծանոթանա: Ինչպես նաև կայքում կարելի կլինի տեղադրել նյութեր, որոնք այս կամ այն պատճառով չեն մտել գրքի մեջ, կամ հասունացել են ավելի ուշ: Միաժամանակ ընթերցողիդ հետ քննարկումներ անցկացնելու տեղ կլինի:
Կայքի հասցեն հարկավոր կլինի պարզապես նշել գրքում, ու գրել, որ այնտեղ կարելի է գտնել այսինչ նյութերը:

Բլոգներից էլ օգտվել, համոթս ինձ, ուղղակի չգիտեմ, թեև շատ կուզենայի սովորել

Գրքի հավաստիություն
Կատարված է հսկայածավալ աշխատանք, որի հավաստիությունը չի կարող կասկածի տակ չլինել, քանի որ մեկ անհատը կատարել է հսկայական բազայի վերլուծություններ ու դրանք ներկայացրել հանրությանը: 10 տարի լինի նա դրա վրա աշխատած, թե 200, այն մնում է իր սուբյեկտիվ վերլուծությունները, որոնցում սխալված լինելու հավանականությունը բավական մեծ է:

Չէի ասի, որ ԱՅԴՔԱՆ ՄԵԾ Է, սակայն անկասկած է, որ սխալներ կարող են լինել: Իսկ ինչու այնուհանդերձ ԱՅԴՔԱՆ ՄԵԾ չէ? Քանի որ ես տվյալները ոչ միայն վերցրել եմ սկզբնաղբյուրներից ու դրանք ստուգել մենագրություններով և այլ մասնագիտական գրականությունով, այլև հենց այդ մասնագիտական գրականության հայտնած տվյալներն էլ եմ ստուգել միմյանցով` խաչաձև սիստեմով: Ըստ իս սա ԱՀԱԳԻՆ քչացրել է սխալվելու հավանականությունը, թեև բնականաբար 100 տոկոսով չի վերացրել այն...

Ֆորումներում ոչ մասնագետների հետ այն քննարկման դնելը հարցի լուծում չի կարող լինել:

Գուցե...

Փոխարենը հարցի լուծում կարող են լինել.

- համահեղինակների ձեռք բերումը: Յուրաքանչյուր ժամանակաշրջան վերլուծությունները համապատասխան մասնագետի հետ կարելի է նորից քննարկել, նա անի իր վերլուծություններ, եզրահանգումները: Այս դեպքում հավանական է դառնում մեկը մյուսի սխալի հայտնաբերումը, շտկումը, հանրօգուտ գործը: Չէ որ նպատակը ոչ թե ինքնագովազդն է, այլ Հայաստանի ռազմական պատմության ցույց տալը, հանրությանը օգուտ տվող գործ անելը:

Ոչ մի դեպքում; Սա ԻՄ աշխատանքն է և նրա վրա կգրվի միայն իմ անունը Նրա համար չեմ ես 10 տարի քարշ եկել հանրայինում, եսիմ քանի տասնյակ հազարի մասնագիտական գրականություն առել և աչքիս լույսը փչացրել ինտեռնետի հարյուրավոր սայթեր քրքրելով, որ հիմա ևս մեկը տեր դառնա իմ գործին: Շնորհակալ եմ

- համահեղինակների փոխարեն կարող է գործել գիտական խմբագրի հասկացությունը, էլի յուրաքանչյուր ժամանակաշրջանի համար համապատասխան մասնագետ: Այս մարդիկ պիտի անցնեն այն ճանապարհը, ինչը դու ու գտնեն քո սուբյեկտիվ վերլուծությունների բացերը:

Համաձայն եմ: Դժբախտաբար այդպիսի մարդ գտնելը դժվար է:

1. Չկա այնպիսի մի մասնագետ, որ նույնքան լավ իմանա բոլոր էպոխաները: Այս դեպքում անհրաժեշտ է ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ ԽՈՐՀՈՒՐԴ, իսկ դա կազմակերպելն էլ առայժմ իրական չեմ համարում,
2. Չկա այնպիսի մասնագետ, որ որ ոչ միայն նույնքան լավ իմանա բոլոր էպոխաների պատմությունը, այլև ռազմական պատմությունը: Ընդ որում, գուցե մեծամտություն համարեք, բայց ինձնից լավ Հայ ժողովրդի ռազմական պատմության ոլորտի մասնագետ գտնելը ՀՀ-ում բավականին դժվար է: Եթե տեղը գիտեք, ասեք... հաճույքով կծանոթանամ հետը,
3. Այդ արդիկ ԵՐԲԵՔ չեն կարող անցնել այն ճանապարհը, ինչ ես: Նախ 1 գիրք խմբագրելու համար դա նրանց ընդհանրապես պետք չէ... Եվ հետո, ես այս ճանապարհը անցել եմ 10 տարում /գիրքը գրել սկսել եմ 22.01.1999 թ-ին/, իսկ նրանք պետք է ամեն ինչ սկսեն զրոյից:

Չնայած այս ամենին, ես ԵՐԱԶՈՒՄ եմ այն մասին, որ կգա մի օր, երբ ես կհանձնեմ իմ գիրքը մասնագետների խմբի դատին, որոնք մի կողմ կնետեն նախանձը առ այն, որ այս գիրքը իրենք չեն գրել, նեղմտությունը առ այն, որ գրքի շատ տեսակետներ հակասում են իրենց դոկտորականներին և թեկնածուականներն, կարերիզմը առ այն, որ ես "վայիս կլինեմ իրենց հացին", փառամոլությունը առ այն, որ ես կտանեմ իրենց փառքի մի մասը և... ուղղակի մասնագիտական վերլուծության կենթարկեն գիրքս` հնարավորություն տալով ինձ պաշտպանել տեսակետներս...

- Կարող է գործել նաև գիխմբագրական մեծ խորհուրդ, պատմաբանների խորհուրդ, ովքեր կկատարեն այդ նույն աշխատանքը:

Տես վերևում...

- Կարող է գործել ընդդիմախոսի ինստիտուտը, յուրաքանչյուր ժամանակաշրջանի համար մի մասնագետ լուրջ վերլուծության ենթարկելով հայտնի իր կարծիքը:

Տես վերևում...

Ես գիտեմ, Մհեր, որ դու ասում ես, որ գրքիդ յուրաքանչյուր բառի համար պատասխան ունես: Չեմ կասկածում, որ ունես: Բայց հարց է, թե այդ պատասխանդ որքանով է ճիշտ:

Միանգամայն համաձայն եմ: Ես ասում եմ "պատասխան ունեմ", նկատի ունենալով, որ ամեն մի տառը և նույնսիկ սխալը գրվել է համապատասխան հիմնավորմամբ: Եվ եթե իմ սխալը համոզիչ կերպով, հերքելով իմ բոլոր հակափաստարկները, ցույց տրվի, ես խորին շնորհակալություն կհայտնեմ այդ լավ մարդուն, որը բարձրացրեց իմ գրքի արժեքը և անմիջապես կուղղեմ սխալս: Բայց դու տես - հարևան թեմայում Բասենի ճակատամարտի պահով վիճում եմ Տրիբուն-ի հետ: Ես շարադրում եմ իմ հիմնավորումները, հավանական ենթարդրությունները, որոնք առայժմ չեն հերքվել; Թող Տրբունը օրինակ կանգնի ու ասի, թե գիտես ինչ, ապեր, Դեմետրի Սոտերի հարցով սխալվել ես, քանի որ նա թագավորել է ոչ թե քո ասած թվերին, այլ ուրիշ թվերի, կամ Սելևկյանների բանակի թվաքանակը շատ ես ցույց տվել, քանի որ այսինչ պատմիչը ասում է, որ նրանց բանակը ավելի քիչ է եղել, կամ Խորենացուն սխալ ես մեկնաբանել, քանի որ սա այսպես է...

Միանշանակ է, որ դու չես տեսնում դրա հնարավոր սխալը, եթե այդպես վստահ պնդում ես, բայց այնուամենայնիվ սխալների առկայությունը խիստ հավանական է:

Եվ վերջում, գրքին անհրաժեշտ է սրբագրիչ, խմբագիր:

Երկուսն էլ կան: Իսկ այն, թե ինչ որակով են աշխատում, դա արդեն ուրւշ հարց է...

Թերևս այսքանը:

Ասեմ, որ սրանք պարզապես բարի խորհուրդներ են, ետին միտք չունեցող: Ինչպես նաև տեղեկացնեմ, որ եթե որոշես կետ առ կետ սրանց առարկել, ես չեմ պատրաստվում մտնել «բանավեճի» մեջ ու ապացուցել իմ ասածների ճշմարտությունները: Սրանք ընդամենը խորհուրդներ են, կուզես ընդունիր, կուզես ոչ:

Այնուհանդերձ պատասխանեցի կետ առ կետ, քանի որ այս խոսակցություը շատ եմ կարևորում...

Ավելացվել է 1 րոպե անց
WhiteSmoke{F} ջան

Գովքի համար մերսի, ես ինձ ահագին լավ զգացի Մնացած ասածներիդ հետ էլ եմ սկզբունքորեն համաձայն...

[Lion]

Լիոն ջան ,շատ շնորհակալ եմ. Մի բան էլ եմ ցանկանում հասկանալ , այս շրջանում Մ. Հայքում Երվանդունիներն էին, Հայ Արշակունիների գահացանկը, որ դու տվեցիր, ինձ շփոթության մեջ է գցում, չեմ կառողանում հասկանալ նրանց կապը ,
Երվանդ III Երվանդունի (մ.թ.ա. 212-201)
4. Արտաշես I Արշակ I-ի որդի (մ.թ.ա. 201-189՝ կառավարիչ, մ.թ.ա. 189-160՝ արքա)

այքանը հասկանում եմ, իսկ այսքանը՛ ոչ
1. Վաղարշակ I (մ.թ.ա. 247-225)
2. Արշակ I որդի (մ.թ.ա. 225-212)
բացատրիր ղնդրում եմ ինչ կարգավիճակով էին նրանք կառավարում՛ որպես Երվանդունի ՞.
շնորհակալություն

Կներես ուշ պատասխանելու համար; Դեռ երեկ էի պատրասվում գրել, սակայն խիստ աշխույժ խոսակցությունը այլ թեմանորվ շեղեց ինձ...

Այժմ գիտության մեջ ամենատարածված կոնցեպցիայի համաձայն այս տոհմը իշխել է Մեծ Հայքի թագավորությունում մոտավորապես մ.թ.ա. 6-րդ դարի կեսերից մինչև 2-րդ դարի սկիզբը: Սակայն ասեմ, որ իմ բազմամյա հետազոտությունները լուրջ հիմքեր են տալիս կասկաելու այս տեսությանը: Ըստ իմ առաջարկած տեսակետի Երվանդունիները Մեծ Հայքի թագավորությունում իշխել են մ.թ.ա. 331 թ-ից /երբ մահացավ վերջին Հայկազունի արքա Վահեն/ մինչև մ.թ.ա. 248 թ-ը…

Այսինքն ես մ.թ.ա. 612 թ-ից սկսած մինչև մ.թ.ա. 331-ը համարում եմ, որ Մեծ Հայքը ոչ միայն եղել է անկախ պետություն /թեև եղել է կոնֆեդերատիվ հարաբերությունների մեջ/, այլև այնտեղ իշխել են Արշակունիները: Իսկ մ.թ.ա. 247 թ-ից Մեծ Հայքում հաստատվեցին Արշակունիները…, թեև Երվանդ Վերջինը մի պահ փորձեց վերականգնել Երվանդունիների գահատոհմի իշխանությունը, սակայն Արտաշեսի ու Սմբատի ջանքերի շնորհիվ նա մատնվեց անհաջողությամբ: Ընդհանուր գծերով առայժմ այսքանը, իսկ եթե պետք լինի, կմանրամասնեմ…

Կարելի է ենթադրել, որ Երվանդ Վերջինը ամենայն հավանականությամբ եղել է Արտաշեսի քեռին, և ոչ ուղիղ գծով Երվանդունիների տոհմից: Ըստ երևույթին սակայն ոչ մի կերպ չի համակերպվել այն մտքի հետ, որ Երվանդունիները կորցրել են արքայությունը Մեծ Հայքում և այդ պատճառով էլ ոտնձգել են նույնիսկ իր փեսայի և քրոջ երեխաների կյանքի դեմ...

[Chuk]

Ես քեզ լրիվ հասկացա, Մհեր:
Քո հնարավորություններդ այդ են, խնդիր չկա: Յուրաքանչյուր անում է իր հնարավորությունների սահմաններում, դա նորմալ է, սակայն այստեղ կա մի հետաքրքիր պահ:

Բերեմ կոպիտ օրինակ: Եթե ես խանութից 50000 դրամով գնեմ կոշիկ, որը իմ ոտներն անընդհատ ցավացնի, տակը պոկվի և այլն, իսկ հետո պարզվի, որովհետև այդքան թանկ էր, որովհետև այն սարքել է ինչ-որ անհատ, որը չի կարողացել մեծաքանակ հումք ձեռք բերել, անորակ է, որովհետև ունեցած գործիքներն ու նյութերը էլի գնի հետ կապված բավական անորակ են եղել և այլն, դա ինձ չի խանգարի չափազանց խիստ քննադատել այդ կոշիկն ու ասել, որ այն անորակ է: Չնայած որ մարդկայնորեն կհասկանամ, որ այն սարքողը չէր կարող ավելի լավը սարքել և չէր կարող ավելի էժան վաճառել:

Հիմա էլ ես քեզ եմ հասկանում, բայց դա չի նշանակում, որ ես չպիտի քննադատեմ: Որովհետև հասկացիր, որ այն ամենը, ինչը ասեցիր, որ քո հնարավորության սահմաններում չեն, քննադատության առարկա են: Ես կետ առ կետ չեմ անդրադառնում:

Ինչ վերաբերվում է առաջարկին, որ ես հովանավոր ճարել, ապա ասեմ, որ ես այդ հարցում շահագրգիռ չեմ՝ ի տարբերություն քեզ: Անկեղծ ասած տվածս խորհուրդների համար շնորհակալություն էլ է հասնում

Իսկ ինչ վերաբերվում է համահեղինակների ու խմբագիրների ինստիտուտին, ապա ուշադրություն չդարձրեցիր, որ ես գրել եմ՝ յուրաքանչյուր ժամանակաշրջանի համար իր մասնագետը: Այսուհանդերձ իմ համար ընդունելի չի «իմ գիրքն է վրան միայն իմ անունը պիտի գրվի» ձևակերպումը, երբ խոսքը գնում է գիտության մասին: Գիտության մեջ կարևոր է ոչ թե հեղինակը, այլ նյութը: Քանի դեռ չկան այս ինստիտուտները քո գրքի դեպքում, անձամբ ինձ համար խիստ կասկածի տակ է նրա հավաստիությունը: Սա իմ տեսակետն է, որը ոչ մեկին չեմ պարտադրում:

Եվ մեկ էլ արտաքին տեսքի մասին, որ ասացիր, որ հնարավորություններդ չեն ներել այդպիսի մասնագետի պատվիրել՝ նկատի ունենալով գումարները: Ուրեմն ասեմ, որ եթե իմ ասած սկզբունքով գիրքը սարքվեր, այսինքն հետևված լինեին բոլոր խորհուրդները, ապա գրքի ինքնարժեքը շատ ավելի քիչ կլիներ, քան հիմա է՝ քո ընտրած տարբերակով: Ու այդ գրքի ինքնարժեքի մեջ ներառվում է նաև համապատասխան համակարգչային մասնագետին հասանելիք գումարը, սրբագրիչին ու խմբագրին հասանելիք գումարը, գիտական խմբագրին հասանելիք գումարը: Տարբերությունը զուտ այն է, ինչպես ասացի, որ մի դեպքում պետք է մոտդ նախնական գումար լինի, մյուս դեպքում հենց «ձեռդ փող է ընկնում մի քանի գիրք տպում ես» սկզբունքն է: Այդ երկրորդը ձևը իմ գնահատմամբ խիստ վատ ճանապարհ է:

[Lion]

Քննադատիր... բայց հիշիր, որ պետք չէ մարդուն քննադատել այն բանի համար, ինչը ինքը ի վիճակի չի եղել անելու, այլ դրա փոխարեն արել է ուժերի ներածը: Ըստ իս վերջին դեպքում ավելի շատ պետք է ընբռնումով մոտենալ...

Կարդացել ես Չեխով? Հիշում ես նրա մի պատմվածքը աղքատ գյուղական քահանայի մասին? Եթե չէ, կարդա...

Ինչ վերաբերվում է առաջարկին, որ ես հովանավոր ճարել, ապա ասեմ, որ ես այդ հարցում շահագրգիռ չեմ՝ ի տարբերություն քեզ:

Ես իհարկե շահագրգիռ եմ, սակայն դեռ չեմ ճարել և յոլա եմ գում տեղական միջոցներով

Անկեղծ ասած տվածս խորհուրդների համար շնորհակալություն էլ է հասնում

Իսկ ես չեմ հայտնի, չնայած և դու ճիշտ ես: Սա ես համարում եմ բարոյական կոմպենսացիա քո նախկին անարդար վերաբերմունքի համար

Իսկ ինչ վերաբերվում է համահեղինակների ու խմբագիրների ինստիտուտին, ապա ուշադրություն չդարձրեցիր, որ ես գրել եմ՝ յուրաքանչյուր ժամանակաշրջանի համար իր մասնագետը:

Եթ կարողանաս կազմակերպել, շնորհակալ կլինեմ: Ես առայժմ չեմ կարող դա կազմակերպել...

Այսուհանդերձ իմ համար ընդունելի չի «իմ գիրքն է վրան միայն իմ անունը պիտի գրվի» ձևակերպումը, երբ խոսքը գնում է գիտության մասին: Գիտության մեջ կարևոր է ոչ թե հեղինակը, այլ նյութը: Քանի դեռ չկան այս ինստիտուտները քո գրքի դեպքում, անձամբ ինձ համար խիստ կասկածի տակ է նրա հավաստիությունը: Սա իմ տեսակետն է, որը ոչ մեկին չեմ պարտադրում:

Իմ գրքի վրա միայն իմ անունը պետք է գրվի, քանի որ դրա վրա աշխատել եմ մենակ ես: Սա չի նշանակում, որ ես չեմ գրի գիրք համահեղինակությամբ; Բայց սա իմն է, միայն իմը: Համարեք սա գրքի վրա 10 տարի լիքը ջանք, միջոցներ ու առողջություն վատնած հեղինակի կամակորություն...

Եվ մեկ էլ արտաքին տեսքի մասին, որ ասացիր, որ հնարավորություններդ չեն ներել այդպիսի մասնագետի պատվիրել՝ նկատի ունենալով գումարները: Ուրեմն ասեմ, որ եթե իմ ասած սկզբունքով գիրքը սարքվեր, այսինքն հետևված լինեին բոլոր խորհուրդները, ապա գրքի ինքնարժեքը շատ ավելի քիչ կլիներ, քան հիմա է՝ քո ընտրած տարբերակով: Ու այդ գրքի ինքնարժեքի մեջ ներառվում է նաև համապատասխան համակարգչային մասնագետին հասանելիք գումարը, սրբագրիչին ու խմբագրին հասանելիք գումարը, գիտական խմբագրին հասանելիք գումարը: Տարբերությունը զուտ այն է, ինչպես ասացի, որ մի դեպքում պետք է մոտդ նախնական գումար լինի, մյուս դեպքում հենց «ձեռդ փող է ընկնում մի քանի գիրք տպում ես» սկզբունքն է:

Դե ինչ ասեմ... քեզ ես հանդիպեցի միայն հիմա, երբ գրքի 85 տոկոսը արդեն պատրաստ է, իսկ 10 տոկոսն էլ շատ շուտով պատրաստ կլինի... Գետանցումին ձիերը չեն փոխում Բացի այդ դուք ինձնից կուզեիք միանգամից մի կլորիկ գումար, իսկ այդ տարբերակը ինձ ձեռնտու չէ...

Այդ երկրորդը ձևը իմ գնահատմամբ խիստ վատ ճանապարհ է:

Դրա գործնական ալտերնատիվը գիրքը ընդհանրապես չտպելն է: Իսկ ես գերադասում եմ, որ գիրքը տպվի թեկուզ և այսպես /չնայած քո քննադատությունը գրքի որակի վերաբերյլ չափազանցեցված է - դրանում յուրաքանչյուրը կարող է համոզվել, մտնելով գրախանութ/, քան թե չտպվի...

[Nareco]

Կներես ուշ պատասխանելու համար; Դեռ երեկ էի պատրասվում գրել, սակայն խիստ աշխույժ խոսակցությունը այլ թեմանորվ շեղեց ինձ...

Այժմ գիտության մեջ ամենատարածված կոնցեպցիայի համաձայն այս տոհմը իշխել է Մեծ Հայքի թագավորությունում մոտավորապես մ.թ.ա. 6-րդ դարի կեսերից մինչև 2-րդ դարի սկիզբը: Սակայն ասեմ, որ իմ բազմամյա հետազոտությունները լուրջ հիմքեր են տալիս կասկաելու այս տեսությանը: Ըստ իմ առաջարկած տեսակետի Երվանդունիները Մեծ Հայքի թագավորությունում իշխել են մ.թ.ա. 331 թ-ից /երբ մահացավ վերջին Հայկազունի արքա Վահեն/ մինչև մ.թ.ա. 248 թ-ը…

Այսինքն ես մ.թ.ա. 612 թ-ից սկսած մինչև մ.թ.ա. 331-ը համարում եմ, որ Մեծ Հայքը ոչ միայն եղել է անկախ պետություն /թեև եղել է կոնֆեդերատիվ հարաբերությունների մեջ/, այլև այնտեղ իշխել են Արշակունիները: Իսկ մ.թ.ա. 247 թ-ից Մեծ Հայքում հաստատվեցին Արշակունիները…, թեև Երվանդ Վերջինը մի պահ փորձեց վերականգնել Երվանդունիների գահատոհմի իշխանությունը, սակայն Արտաշեսի ու Սմբատի ջանքերի շնորհիվ նա մատնվեց անհաջողությամբ: Ընդհանուր գծերով առայժմ այսքանը, իսկ եթե պետք լինի, կմանրամասնեմ…

Կարելի է ենթադրել, որ Երվանդ Վերջինը ամենայն հավանականությամբ եղել է Արտաշեսի քեռին, և ոչ ուղիղ գծով Երվանդունիների տոհմից: Ըստ երևույթին սակայն ոչ մի կերպ չի համակերպվել այն մտքի հետ, որ Երվանդունիները կորցրել են արքայությունը Մեծ Հայքում և այդ պատճառով էլ ոտնձգել են նույնիսկ իր փեսայի և քրոջ երեխաների կյանքի դեմ...

Մահանալն ու զոհվելը տարբեր հասկացություններ են:
Հարևան թեմայում հենց այս խնդրին արդեն անդրադարձել ենք: Բայց այստեղ նույն պատմությունն է: Ձեր այս անփութության պատճառով, մարդիկ արդեն որոշակի պատկերացում կարող են կազմել Ձեր իսկ կազմած գրքերի հավաստիության վերաբերյալ:

Հ.գ. Хорошее от плохого, отличное от хорошего отличаются мелочами.
Կներեք աֆորիզմը ռուսերեն մեջբերելու համար: :

[Chuk]

Իսկ ես չեմ հայտնի, չնայած և դու ճիշտ ես:

Խնդրեմ
Ես սա կոչում եմ բարոյական նկարագիր Առանց վիրավորանքի

[Vestigium]

Լիոն ջան ևս մեկ անգամ շնորհակալ եմ. Մեր պատմագրության մեջ նման խառնաշփոթություններ շատ կան ցավոք սրտի.

Եվս մեկ բան էի ուզում հարցնել.. Մամիկոնյանների ծագման մասին.. նախկին գրաոումներիցդ մեկում կարդացի, հիմա տեղը չեմ գտնում, ուր գտնում ես , որ Ճենաստանը սխալ է մեկնաբանված. բայց խորենացին , ես հետո կարդացի կիկին, չի ասում , որ նրանք նույն երկրի հյուսիսից նույն երկրի այլ մասն են տեղափոխվել . եթե կան այլ բացատրություններ կապված Մամիկոնյանների ծագման հետ և եթե ոչ չինացի այլ ինչ ազգության, խնդրում եմ պարզաբանել .
շնորհակալություն

[Lion]

Խնդրեմ Համաձայն իմ բարոյական նկարագրի քո խորհուրդները ոչ լիովին, սակայն որոշակիորեն կոմպենսացրեցին այն անարդարությոնները և վիրավորանքները, որ դու թույլ տվեցիր իմ նկատմամբ ֆորումում... Այնպես որ շնորհակալություն չի լինի...

[Lion]

Եվս մեկ բան էի ուզում հարցնել.. Մամիկոնյանների ծագման մասին.. նախկին գրաոումներիցդ մեկում կարդացի, հիմա տեղը չեմ գտնում, ուր գտնում ես , որ Ճենաստանը սխալ է մեկնաբանված. բայց խորենացին , ես հետո կարդացի կիկին, չի ասում , որ նրանք նույն երկրի հյուսիսից նույն երկրի այլ մասն են տեղափոխվել . եթե կան այլ բացատրություններ կապված Մամիկոնյանների ծագման հետ և եթե ոչ չինացի այլ ինչ ազգության, խնդրում եմ պարզաբանել .
շնորհակալություն

Մամիկոնյանների մասին իմ տեսակետը հետևյալն է.

Սխալ է սկսած Խորենացու առաջին կրկնակողներից և նրա աշխատությունից առաջինը օգտված պատմիչներից մինչ այսօր գրականության մեջ տարածված այն տեսակետը, թե Մամիկոնյան տոհմի հայրենիքը Չինաստանն է և, որ նրանք եկել են Հայաստան III դարի կեսերին:
Ինչպես ցույց է տալիս Մովսես Խորենացու բերած տվյալների (Գիրք 2, գլուխ 81) ուշադիր վերլուծությունը, նրանք ոչ թե <<եկել են Հայաստան>>, այլ ընդամենը տեղաշարժվել են Հայաստանի մի գավառից մյուսը: Ըստ Պատմահոր Մամիկոնյանները տեղաշարժվել են. <<… արևելյան հյուսիսային քաջատոհմիկ ու գլխավոր աշխարհից` Ճենաստանից, որ ես (Մովսես Խորենացին – Մ.Հ.) բոլոր հյուսիսային ազգերի մեջ առաջինն եմ համարում>>: Ինչպես տեսնում ենք Խորենացին նկատի ունի մի տարածք, որը գտնվում է Հայաստանից (V դարում ապրած Խորենացու իր ժամանակին բնորոշ <<Հայաստան>>-ի հյուսիսային սահմանի մի մասը Պարխարյան լեռներն էին) հյուսիս-արևելք: Ոչ մի ակնարկ չկա Հայաստանից արևելք գտնվող Չինաստանի մասին: Իսկ <<Ճենաստանը>> (իրականում Փոքր Հայքի Խաղկտիք գավառը, որը իրոք <<հյուսիսային գլխավոր աշխարհն էր>>) աշխարհագրորեն իրոք գտնվում է <<Խորենացու Հայաստանի>> հյուսիսում և հյուսիս-արևելքում, այն դեպքում, երբ Մամիկոնյանների տոհմական կալվածքները, մինչև Տարոնին տիրելը և այն իրենց կալվածքների կենտրոն դարձնելը, գտնվում էին Տայքում` Խաղկտիքի սահմանում, կենտրոն ունենալով Էրախանի ամրոցը և իրենց որոշ մասով ընդգրկելով նաև Պարխարյան լեռները: Այսինքն պատմիչը նկատի ունի Տայքի հյուսիսը` Պարխարյան լեռները, որոնք երկար ժամանակ այնտեղ բնակված ճաների անունով խոսակցականում կոչվում էին <<Ճենաստան>>:
Լրիվ տրամաբանական այս սխեմայից զատ կարելի է բերել նաև մի քանի այլ ուղղակի և անուղղակի ապացույցներ.
1. հռոմեական աղբյուրները Լուկոլլոսի արշավանքի ժամանակ որպես Տիգրանակերտի կայազորի հրամանատար հիշատակում են Մամիկին, որը ըստ Ն. Ադոնցի <<Մամիկոնյան>> անվանման կրճատ ձևն է,
2. մ.թ.ա. 51 թ-ին Հայկական բանակը առաջնորդել է Վասակ իշխանը, իսկ 62 թ-ի գարնան Հռանդեայի ճակատամարտին ու դրան նախորդած իրադարձություններին մասնակցել է ևս մեկ Վասակ իշխան` մի անուն, որը բնորոշ էր Մամիկոնյաններին,
3. վաղ միջնադարում և հատկապես V դարում մեր պատմիչները հստակ պատկերացում չունեին Չինաստանի մասին և ըստ նրանց արևելքում <<աշխարհը վերջանում էր>> Հնդկաստանով, առավել ևս, որ այդ ժամանակաշրջանում Չինաստանը հաճախ չուներ ներկայիս Չինաստանի սահմանները և սահմանափակվում էր միայն ներկայիս Չինաստանի հարավ-արևելքով` Հուանհե և Յանցզի գետերի հովիտներով,
4. քիչ հավանական է, որ եկվոր փախստականներին Տրդատ II Մեծը հանձներ այնպիսի մի կարևորագույն պաշտոն, ինչպիսին սպարապետությունն է, թեկուզև Սլկունիների տոհմին հաղթելուց ու նրանց ամրոցը գրավելուց հետո, այսինքն ողջ բանակը, իր և իր երկրի ապագան դներ եկվոր, օտար ու ըստ էության չստուգված և առանձնակի հեղինակության չհասած և միայն իրենց խորամանկությամբ աչքի ընկած անձանց տիրապետության տակ, քանի որ Ողականը եկվորները գրավեցին ու Սլկունիներին ոչնչացրին ըստ էությամբ խորամանկությամբ,
5. օտար տոհմը չէր կարող միանգամից այնքան սիրել, նվիրվել իր նոր հայրենիքին, նրանում մի քանի տարում ուղղակի չէր հասցնի ձևավորվել այն տոհմական հայասիրական-հայրենասիրական մթնոլորտը` տարոնականությունը, որով դաստիարակվել և որը մարտի դաշտում միանգամից դրսևորում են Մամիկոնյան հենց առաջին ժառանգական սպարապետները` Վաչեն, Վասակը, Մուշեղը և այլն:
Այսպիսով, ընդհանրացնելով վերը բերված բոլոր ապացույցները, կարելի է գալ միանշանակ հետևության, որ Մամիկոնյանների տոհմը տոհմիկ հայկական է և նրանց <<եկվորության>> մասին որևէ տվյալ ուղղակի չկա, այլ այդ թեզը առաջ է եկել զուտ <<ճեն>> բառը որպես <<չին>> սխալ մեկնաբանելուց:

Լիակատար պարզության համար մեջբերեմ նաև Խորենացուն (Գիրք 2, գլուխ 81) (Ներեղություն եմ խնդրում ռուսերեն ցիտատի համար - Խորենացու հայերեն թվային տարբերակը չկա).

"

81
О том, откуда и как появился род Мамиконеанов

Арташир, сын Сасана, скончавшись, оставил царство своему сыну Шапуху. В его дни, говорят, пришел в Армению предок рода Мамиконеанов с северо-востока, из благородной и великой страны и от первого среди северных народов, а именно — ченов..."

[Lion]

Nareco ջան

Եթե ինչ-որ մեկը ինտեռնետ ակումբում նստած վիճակում ֆորումում արած գրառման հիման վրա պետք է կարծիք կազմի այն մարդու գրքերի մասին, ով իր գրքի ամեն մի փաստը գրելու համար ՄԻՋԻՆԸ դիտարկել է 1 սկզբնաղբյուր կամ մոնոգրաֆիա, կիրառել է հազար ու մի տրամաբանաան մոդել ու սխեմա, ծանրութեթև է արել ամեն մի տառը իր աշխատասենյակի հանգիստ մթնոլորտում... Թող կազմի, հարողություն իրեն:

Ընդ որում ասեմ, որ դուք նույնիսկ ձևական առումով ճիշտ չեք, քանի որ "զոհվել" երևույթը "մահանալ" երևույթի մի մասն է, նրանք հարաբերակցվում են ինչպես "ամբողջը և մասը", իսկ այդ դեպքում ամբողջի մասին նշումը հաստատ իր մեջ ներառում է նաև մասը, քանի որ առանց մահանալու զոհվել հնարավոր չէ

Vestigium ջան

Լիոն ջան ևս մեկ անգամ շնորհակալ եմ. Մեր պատմագրության մեջ նման խառնաշփոթություններ շատ կան ցավոք սրտի.

Չարժե - մեր պատմության մեջ այնքան շատ են բացերը, որ դրանք լրջորեն խողաթյուրում են այն… Մնացածի մասին ստեղ.

http://www.akumb.am/showthread.php?p...73#post1425573

[Nareco]

Nareco ջան

Եթե ինչ-որ մեկը ինտեռնետ ակումբում նստած վիճակում ֆորումում արած գրառման հիման վրա պետք է կարծիք կազմի այն մարդու գրքերի մասին, ով իր գրքի ամեն մի փաստը գրելու համար ՄԻՋԻՆԸ դիտարկել է 1 սկզբնաղբյուր կամ մոնոգրաֆիա, կիրառել է հազար ու մի տրամաբանաան մոդել ու սխեմա, ծանրութեթև է արել ամեն մի տառը իր աշխատասենյակի հանգիստ մթնոլորտում... Թող կազմի, հարողություն իրեն:

Ընդ որում ասեմ, որ դուք նույնիսկ ձևական առումով ճիշտ չեք, քանի որ "զոհվել" երևույթը "մահանալ" երևույթի մի մասն է, նրանք հարաբերակցվում են ինչպես "ամբողջը և մասը", իսկ այդ դեպքում ամբողջի մասին նշումը հաստատ իր մեջ ներառում է նաև մասը, քանի որ առանց մահանալու զոհվել հնարավոր չէ

Հարգելի Լիոն, ես այժմ անկողնում պառկած վիճակում պատասխանում եմ:

Ես նպատակ չունեմ կասկածի տակ դնելու Ձեր գրքերի ճշմարտացիությունը, բայց երբ հարց ես ուղղում, ստանում ես պատասխան, «ՈՒՂՂՎԱԾ» պատասխան, բայց այլ թեմայում մեկ այլ անդամի հարցին արհեստականորեն «Ctrl+P» է արվում «Չուղղվածը» դա ես չնկատել չեմ կարող:

Ամենևին պետք չէ խորանալ բառի ստուգաբանության մեջ, բայց... ԵՐԲ կարդում ես այսինչը ԶՈՀՎԵՑ, մոտավորապես պատկերացնում ես իրադրությունը (պատերազմ, վթար, աղետ), իսկ երբ գրվում է ՄԱՀԱՑԱՎ` (հիվանդություն. իր մահով և այլն):

Պատմության մեջ մանրուքներ չկան:

Հարգանքներով

[Lion]

Nareco ջան, դու ինձ հասկացար… Կարևորը դա է