Հայ ժողովրդի ռազմական Տարեգիրք

[Lion]

"Վերջում" բառը ավելորդ է... Այն պատահական էր գրվել, չէի նկատել Գրելիս մտածել էի Հայկազունիների տոհմի վերջանալու մասին, դրա համար էլ մեխանիկորեն գրել էի "վերջում" Պատահում է...

Իսկ Վահեի մասին Խորենացին /Գիրք 1, գլուխ 31/ ասում է /կներեք ռուսերեն մեջբերման համար/. "Вахе... восстает против Александра Македонского и поигибает от него." Այստեղ "восстает" բառը մի քիչ ճշգրիտ չէ... Չեմ հիշում հայերեն բնօրինակում ոնց էր ու վախենում եմ սխալվել, բայց այնտեղ կարծես "ընբոստանում" բառն էր...

Այս ինֆորմացիայի հիման վրա ուսումնասիրողները, սկսած Չամչյանից, ենթադրել են, որ խոսքը վերաբերվում է Գավգամելային ճակատամարտին… Իրոք, Սա Գրանիկը չէր, քանի որ այնտեղ արքաները Արիական կողմից չէին մասնակցում, Իսոսը ևս քիչ հավանական է, քանի որ արքայի զոհվելու դեպքում դժվար թե Մեծ Հայքը այնպես կազմակեպված մասնակցեր Գավգամելային - մնում է Գավգամելան, թեև մեծապես ենթադրության /ինձ համար - 90 տոկոս/ մակադակին

[Lion]

Արտաշեսի ծագման վերաբերյալ արտահայտվել են տարբեր տեսակետներ: Մինչսովետական ժամանակաշրջանում հավանական էր համարվում քո /Խորենացու/ առաջարկած տեսակետը, սովետական ժամանակաշրջանում, հիմք ընդունելով հիշատակված արձանագրությունը, հավանական էին համարում, որ նա Զարեհ անունով ոմն հայազգի նախարարի որդի է: Վերջին կարծիքը բավականին լուրջ է… Բայց ես ինձ թույլ եմ տվել առաջ քաշել այլ տեսակետ, որը հիմնված է Խորենացու տվյալների վրա և ենթադրում է, որ Արտաշեսի արձանագրությունում տեղի է ունեցել որըէ սխլմունք - ասենք խոսքը ուրիշ Արտաշեսի մասին է և այլն: Իմ տեսակետը, որը միաժամանակ առնչվում է նաև այսպես կոչված "Արտաշեսյաններ"-ի գահատոհմի ժխտմանը և առաջին Արշակունիներին, հետևյալն է.

Վաղարշակ I արքան իրականում գոյություն ունեցած անձնավորություն է, քանզի այն բանից հետո, երբ մ.թ.ա. 248 թ-ին (տես օր.՝ Дройзен И. “История эллинизма”, Ростов-на-Дону 1995, Толстов С. П. “Древный Хорезм”, Москва 1947, Тревер К. В. “Памятники греко-бактрийского истусства”, Москва-Ленинград 1940) Դահ ցեղախմբի Ապար ցեղի ներկայացուցիչ Արշակ I Քաջը (մ.թ.ա. 248-247) գրավեց Պարթևստանը և դարձավ Պարթևական թագավորության առաջին արքան, վերջինիս եղբայրը հենց նույն ժամանակ էլ հայ նախարարների և հատկապես Բագրատունիների համաձայնությամբ ու ակտիվ աջակցությամբ, ամենայն հավանականությամբ Սելևկյանների թագավորության դեմ Հայաստանի և Պարթևստանի միասնական ճակատ ապահովելու նպատակով, բազմեց Մեծ Հայքի գահին:
Այսպիսով հաստատվում է ավանդականորեն չընդունվող Վաղարշակ I-ի (մ.թ.ա. 247-225) իրականությունը և նրա թագավորության տարիները (22 տարի (Գիրք 2, գլուխ 8)), որից հետո իր հաստատումն է գտնում նաև վերջինիս որդի Արշակ I-ի (մ.թ.ա. 225-212) իրականությունը և թագավորության տարիները (13 տարի (Գիրք 2, գլուխ 9)):
Հենց Արշակ I-ի մասին տվյալներով էլ վերջանում է Խորենացու երկի սկզբնական մասի համար հիմնական և արժանահավատ աղբյուր հանդիսացած Մար Աբաս Կատինայի աշխատությունը, շնորհիվ որի Խորենացու աշխատանքի այդ մասը հարթ, հստակ և ժամանակագրական տեսանկյունից համեմատականորեն կոռեկտ տեսք ունի:
Դրանից հետո աղբյուրների սղության և խառնաշփոթի պատճառով Խորենացին ընկնում է շփոթմունքի մեջ: Հայտնելով ճիշտ այն տեղեկությունը, որ Արշակ I-ին հաջորդել է նրա որդին՝ Արտաշեսը (Գիրք 2, գլուխ 11), Խորենացին սխալմամբ վերջինիս չի նույնացնում Մեծ Հայքի սկզբում կառավարիչ, իսկ հետագայում՝ արքա, Արտաշես I-ի (մ.թ.ա. 201-189՝ կառավարիչ, մ.թ.ա. 189-160՝ արքա) հետ, այլ, ինքն էլ զարմանալով (Գիրք 2, գլուխ 13), սակայն չդիմանալով հունական աղբյուրների հայտնած խիստ արժանահավատ (բացառությամբ այն բանի, որ Տիգրան I Աշխարհակալը (մ.թ.ա. 569-565` գահակից, 565-522) այստեղ կոչվում է Արտաշես) տեղեկությունների ճնշմանը և, չմտածելով, որ դրանք վերաբերվում են հայոց մեկ ուրիշ արքայի, նրան վերագրում է իրականում մոտ 300 տարի առաջ ապրած Տիգրան I Աշխարհակալի արարքները:
Իր հերթին իրական Արտաշես I-ին, որի մասին Խորենացին այնուհանդերձ տեղեկություններ ունեցել է, նա ներկայացնում է որպես այլ, Արշակ I-ի որդի Արտաշեսի հետ կապ չունեցող և իրականում գոյություն էլ չունեցած անձնավորության. որպես Մեծ Հայք թագավորության Սանատրուկ (75-110) արքայի որդի Արտաշեսի, և տեղադրում է մոտավորապես II դարում:
Այսպիսով Մովսես Խորենացու աշխատության 2-րդ գրքի 9-րդ գլխի ավարտից հետո հեղինակը, օբյեկտիվորեն ու իր կամքից անկախ ընկնելով շփոթմունքի մեջ և հայտնելով տեղեկություններ, որոնք չեն վերաբերվում տվյալ ժամանակահատվածին ու այդ ժամանակահատվածում գործող անձանց, "պատմության թելը" կրկին գտնում է 2-րդ գրքի 15-րդ գլխից սկսած՝ խոսելով Պոմպեոսի արևելք գալու մասին, որից հետո նրա տեղեկությունները կրկին դառնում են խիստ արժանահավատ և ճիշտ, պարունակելով չափազանց արժեքավոր, բացառիկ ու այլ աղբյուրներում չհանդիպող տվյալներ Հայաստանի մ.թ.ա. I - մ.թ. I դարերի պատմության մասին:
Հետագայում, սակայն, Խորենացին իր երկի 2-րդ գրքի 37-ից 63-րդ գլուխներում կրկին սխալմունքի մեջ է ընկնում, բայց այս անգամ այդ սխալն ավելի պարզ է և վերը նշվածի ֆոնի վրա՝ ավելի բացատրելի: Հավատարիմ իր կառուցած սխալ ժամանակագրական սխեմայի՝ նա Արտաշես I-ին վերաբերվող հիմնական տեղեկությունները տեղափոխել է II դար, որը, ինչպես արդեն նշվեց, սխալ է:
Հիմք ընդունելով այս ամենը՝ կարելի է ասել, որ Արշակ I-ի որդի Արտաշեսը հորական կողմից հանդիսանում էր Վաղարշակ I-ի թոռը և պարթևների առաջին արքա Արշակ I Քաջի և երկրորդ արքա Տրդատ I-ի (մ.թ.ա. 247-211) եղբոր թոռը, իսկ մորական կողմից նա, ինչպես հայտնում է Սեբեոսը (Սեբեոս, մաս 1), սերել է Բագրատունիների (Բագրատունի էր նրա հոր մայրը` Բագրատ Բագրատունու աղջիկը և Վաղարշակ I-ի կինը) և, ըստ երևույթին նաև, ինչպես հայտնվում է իր թողած արձանագրություններում, Երվանդունիների տոհմից (ամենայն հավանականությամբ Երվանդունի է եղել նրա մայրը՝ Արշակ I-ի կինը):
Այսպիսով մանկահասակ Արտաշեսը մորական կողմից լինելով Բագրատունիների և Երվանդունիների տոհմերի, իսկ հորական կողմից՝ հայ ավագանու ու ժողովրդի համաձայնությամբ արդեն երկու սերունդ Մեծ Հայքում իշխած Հայ Արշակունիների ուղիղ ժառանգորդը, լիակատար իրավական հիմքեր ուներ հաջորդել ըստ երևույթին իր քեռի և Արշակունիների փեսա Երվանդի կողմից հղացած դավադրությանը զոհ գնացած իր հորը: Սակայն Արտաշես արքայազնի մանկահասակության պատճառով նրա խնամակալ է նշանակվում իր ամենամոտիկ ազգականը՝ քեռին, որն էլ գահը վերջնականապես գրավելու համար կոտորում է քրոջ բոլոր որդիներին և իրեն հռչակում Մեծ Հայքի արքա՝ Երվանդ III (մ.թ.ա. 212-201):
Սակայն իր դաժանության և գահին բռնատիրելու պատճառով նա չի ընդունվում հայ նախարարների ու բանակի կողմից: Երկրում ստեղծվում է խառը և կիսաապստամբական վիճակ: Շատ նախարարներ հրաժարվում են ենթարկվել նոր արքային, իսկ ենթարկվողներն էլ առանձնապես հավատարիմ չէին և հարմար առիթի էին սպասում նրանից ազատվելու համար (օրինակ՝ հետևազորի հրամանատար Արգամ Մուրացյանը և գրեթե բոլոր կուսակալությունների հրամանատարները): Արդյունքում կազմալուծվում է բանակը և փլուզվում է Հայկական թագավորությունների փոխօգնության դաշինքը:
Այս բոլորից էլ օգտվելով Ատրպատականի թագավորությունը գրավում է Մեծ Հայքի թագավորության արևելյան նահանգները, իսկ Պոնտոսի թագավորությունը՝ Մեծ Հայքի օգնությունից զրկված Փոքր Հայքի թագավորության ծովափնյա գավառները: Իր հերթին Սելևկյանների թագավորությունը ներխուժում է Ծոփքի, իսկ հետագայում նաև Փոքր Հայքի՝ կրկին Մեծ Հայքի օգնությունից զրկված թագավորություններ և դրանք վերջնականապես ենթարկեցնում իրեն: Ինքը՝ Երվանդ III-ը, ըստ Խորենացու, Սելևկյանների թագավորությանն է զիջում Հայոց Միջագետք նահանգը և դառնում նրանց հարկատու:
Հենց այս ամենն է, որ խիստ բացասական ու դժնի կերպար է պահպանել Երվանդ III-ի մասին Խորենացու մոտ (Գիրք 2, գլուխ 37), քանզի նա իր վարքագծով իրոք անկման հասցրեց Վաղարշակ I-ի և Արշակ I-ի օրոք ծաղկող, միջազգային բարձր հեղինակության հասած, Սելևկյանների թագավորության ոտնձգությունները հաջողությամբ ետ մղած ու նրան պարտության մատնած թագավորությունը: Երվանդ III-ը վերացրեց հայկական թագավորությունների փոխօգնության դաշինքը ու թույլ տվեց նրանց նվաճումը, թեև հանուն արդարության պետք է նշել նաև, որ նա իրականացրեց լայն շինարարական գործունեություն և թույլ չտվեցեց Գուգարքի նվաճումը Իբերիայի կողմից:
Իր հերթին Սմբատ Քաջ Բագրատունին Արշակ I-ի երեխաներից (իր հորաքրոջ թոռներից) կարողացավ փրկել միայն փոքրիկ արքայազն Արտաշեսին և (հատկանշական փաստ), ըստ Խորենացու, նրա հետ հեռացավ ոչ թե մի այլ երկիր, այլ հենց Պարթևական թագավորություն (Գիրք 2, գլուխ 37), քանզի հենց այստեղ, այլ ոչ թե այլ երկրում, Արտաշեսի ազգական Արշակունիները ցանկացած դեպքում առավելապես կհոգային իրենց փոքրիկ ազգականի շահերը (իհարկե իրենց պետության շահերի ենթատեքստում՝ ձգտելով Մեծ Հայքում պահպանել Արշակունիների իշխող դինաստիան) և առավել հավանական է, որ Երվանդ III-ի պահանջով չէին սպանի կամ հանձնի նրան:
Հենց այդպես էլ լինում է, երբ, ըստ Խորենացու, ի պատասխան Արտաշեսին հանձնելու պահանջի, Երվանդ III-ը վիրավորական տոնով մերժում է ստանում (Գիրք 2, գլուխ 38): Դա վերը նշվածի ֆոնի վրա ամենի ինչից զատ բացատրելի է նաև այն տեսանկյունից, որ Երվանդ III-ը սպանել էր Պարթևական թագավորությունում այդ ժամանակ թագավորող Արշակ I Քաջին հաջորդած նրա եղբոր` Տրդատ I-ի (մ.թ.ա. 247-211) հարազատ եղբոր տղային ու նրա զավակներին:
Այսպիսով բացառությամբ մասսամբ 55-րդ գլխի, Մովսես Խորենացու աշխատության 2-րդ գրքի 37-ից 63-րդ գլուխները իմաստային տեսանկյունից պետք է անմիջապես հաջորդեն 15-րդ գլխին, որից հետո պետք է նոր տեղադրվեն 16-36-րդ գլուխները, հետո՝ 55-րդ գլուխի համապատասխան հատվածները, որից հետո՝ 64-րդ գլուխը և այլն:
Շփոթմունքից խուսափելու համար տանք ողջ ուսումնասիրության արդյունքում հստակեցված Մեծ Հայքի թագավորության առաջին Հայ Արշակունիների գահացանկը՝
1. Վաղարշակ I (մ.թ.ա. 247-225)
2. Արշակ I որդի (մ.թ.ա. 225-212)
3. Երվանդ III Երվանդունի (մ.թ.ա. 212-201)
4. Արտաշես I Արշակ I-ի որդի (մ.թ.ա. 201-189՝ կառավարիչ, մ.թ.ա. 189-160՝ արքա)

[Lion]

Ակումբում վերջին օրերին ծավալված մի շարք վիճաբանությունները, այդ թվում իմ նամակագրական վիճաբանությունը Լիոնի հետ ինձ բերել են այն եզրակացությանը, որ սա մարդկային այն տիպն է, որը երբևէ չի ընդունի իր սխալը: Ի տարբերություն Լիոնի ես սա կասեմ ու ասում եմ բաց ճակատով, ուղիղ իր երեսին, այլ ոչ թե իր նման՝ գրելով, բայց ասելով, որ իբր իմ մասին չէ: Լիոն, այդ արած մանր խորամանկություն է, հասկանալի յուրաքանչյուր մարդու

Ես փորձեցի մեղմել խոսքերս: Ընդ որում ոչ միայն քեզ չվիրավորելու, այլև պարզ ինքնապաշտպանության մղումով, քանի որ շատ ստոր մոդեռատորներ մարդուն դրդում են նման տողերի, հետո վիրավորված-դեմագոգիկ տոնով վերջինիս արգելափակում են Ուզում եմ հիշեցնել ընթերցողներիս, որ ես վիճում եմ մի մարդու հետ, որը այս տարածքում գլխավորն է և նրանից է կախված ամեն ինչ - այնպես որ ինքնապաշտպանության պարզագույն միջոցը, ինչպես նաև վիրտուալ վիրավորանքներից հնարավորինս զերծ մնալու սովորությունս ինձ ստիպեց գրել հենց այդ կերպ...

1. Ես ասել եմ, որ 300 էջանոց գիրքը մի քիչ ավելի պակաս արժի, քան 1000 դրամը: Ներողություն, շփոթվել եմ: Իրականում այդ ծավալի գրքի միջին գինն է 1000 դրամը: Այո՛, կարելի է գտնել տեղեր, որ դրանից մի քիչ ավել կամ մի քիչ պակաս են տպում: Բայց դա այնքան էական չէ: Օրինակը ես բերել եմ, ցույց տալու համար աբսուրդը, թե որքան անհեթեթ է, որ եթե այդ ծավալի գիրքն այդ արժեքն ունի, 5-ից 10 անգամ պակաս ծավալ ունեցողը վաճառվում է 1200 դրամով: Այստեղ ես ոչ մի խոսք չէի ասել Լիոնի ծախած գրքերի ինքնարժեքի մասին: Իրեն հատուկ պրիմիտիվ հաշվարկով Լիոնը ենթադրեց, որ ուրեմն պիտի այս թիվը բաժանի 6-ի, որ ստանա իր գրքի ինքնարժեքը՝ 170 դրամը: Ինքն իրեն հակասում է այս թեմայում, երբ իմ գլխին դասախոսություն է կարդում այն մասին, որ գրքի գինը կախված չէ էջերից: Սա հասարակ դեմագոգիա է, ուրիշ ոչինչ:

Վատ չես շփոթեցնում թեման, Չուկ: Բայց ինձ մոտ քո այդ պրիոմները չեն անցնի, ինչն էլ հիմա կտեսնես: Եվ այսպես, Չուկը ընդունեց, որ 300 էջանոց գիրքը արժե միջինը 1000 դրամ: Ուշադրություն դարձրեք այս հանամանքի վրա.

300 էջանոց գիրքը արժե միջինը 1000 դրամ

ֆիքսենք այս հանգամանքը և անցնենք առաջ: Ինչպես ասաց Չուկը, գրքի գնի մեջ որոշիչը էջերը չեն: Ես դա գիտեի, սակայն վերջնական ու հստակ տեսքով պռոբլեմը պատկերացրեցի միայն այն բանից հետո, երբ զրուցեցի ինձ անչափ սիրալիր ու բարեհամբյուր ընդունած Չուկի ընկերը հանդիսացող տպարանի տիրոջ հետ: Իհարկե - կարևորը ֆորման է և այլ հարակից ծախսերը: Չուկը սա լավ գիտի, մյուսներին էլ եթե հետաքրքիր, կմանրամասնեմ - այս մասին առայժմ այսքանը...

Եվ այսպես, ֆիքսենք ևս մի կարևոր հանգրվան

Գրքի ինքնարժեքի մեջ էջերի քանակությունը կարևոր դեր չի խաղում:

Եվ այսպես՝

1. 300 էջանոց գիրքը արժե միջինը 1000 դրամ
2. Գրքի ինքնարժեքի մեջ էջերի քանակությունը կարևոր դեր չի խաղում:

Հետևություն - իմ 52 էջանոց գրքի և Չուկի ասած 300 էջանոց գրքի մեջ ԷՋԵՐԻ ՔԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ինքնարժեքի վրա էականորեն չի ազդում: Այսպես, եթե նույն ֆորման սարքելը 300 էջանոց գրքի ինքնարժեքը դարձնում է 1000 դրամ, ապա զուտ էջերի արժեքը այնքան քիչ է տարբերություն տալիս, որ իմ 52 էջանոց գիրքը կկազմի ասենք 900 դրամ, լավ 800 դրամ...

Սա տեսական մասն էր, իսկ այժմ անցնենք գործնական հատվածին:

Արդեն բազմիցս ասվեց, որ տպարաններում նմանատիպ գործը անում են /ըստ իմ այցելած տպարանների/ նմանատիպ տեսքով

Տիգրան Մեծ - տպում են ոչ պակաս, քան 1000 օրինակ, իսկ մեկ հատորի ինքնարժեքը 250 դրամ է:
Աոդ - հրաժարվեցին անել գործը,
Էյ-Ջի-Փրինտ - տպում են ոչ պակաս, քան 500 օրինակ, իսկ մեկ հատորի ինքնարժեքը 520 դրամ է:
Էդիտ-Փրինտ - տպում են ոչ պակաս, քան 500 օրինակ, իսկ մեկ հատորի ինքնարժեքը 500 դրամ է:

Եվ այսպես - նույն 500 դրամն է, Չուկ, կրկնում եմ - նույն 500 դրամը, ուշադրություն դարձրու այս հանգամանքի վրա:

Մեր վեճը սկսվեց նրանից, որ ինձ մեղադրեցին թանկ ինքնարժեքով գիրքս տպելու մեջ: Հիմա ես հարցնում եմ ցանկացած տրամաբանող մարդու.

Հաշվի առնելով, որ Չուկի ասած տվյալները հիմք ընդունող տեսական դատողությունը և գործնական փորձը ապացուցում են, որ գիրքը կարելի է տպել միջինը 500 դրամով, արդա՞ր է արդյոք նույն այդ Չուկի մեղադրանքը ինձ առ այն, որ ես թանկ գնով եմ տպել գիրքս: Հարցը հստակության աստիճան պարզ է՝ տեսական դատողությունները և գործական փորձը վկայում են, որ նման գործի շուկայական արժեքը մոտավորապես 500 դրամ է: Այսքան բան. ու այս պարզ մտքից, հարգարժան Չուկ, պետք չէ հեռանալ և աջ ու ձախ ընկնել:

Իմ 500 դրամը բռնում է շուկայական 500 դրամի հետ՝ վերջ:

Ու հենց այս պարզ հետևությունը հաշվի առնելով դու պետք է հրապարակային ներեղություն խնդրես, եթե ուզում ես հավատարիմ մնալ տվածդ խոսքին...

Հ.Գ. Նկարների պահով քննարկումը համարում եմ սպառված: Ինձ խորհուրդ տվողները եթե հանկարծ գիրք տպեն, թող Հանրապետական մետրոյի անցումում 4 գրաքային էջը 6 դրամով իրենց գիրքը քսերոքս անեն ու խանությում դնեն 200 դրամով Խնդիր չեմ տեսնում...

նրանք իսկական փորձանք են գրահրատարակչական ոլորտի գլխին:

Խե-խե... իհարկե հասկանալի է տպագրատան տերերի նեղսրտվածությունը: Ինչքան հաճույքով իրենց աստղաբաշխական գինը կկրակեին ինձ վրա, իսկ այսպես ես տպեցի իմ գիրքը ինձ ձեռնտու գնով, իրենց փող չհասավ... դրա համար էլ նեղսրտում են Առողջություն իրենց...

4. Լիոնը տարբեր առիթներով ճշմարտությունը խեղաթյուրելով փորձում է առաջ մղել իր ճշմարտությունը: Այդպիսի օրինակներ բազում են նաև այս թեմայում, որոնցից մեկը նոր գրավեց ուշադրությունս: Այստեղ նա քննարկման մասնակիցներից մեկին հարցնում է. «ինչքան է իմ 52 էջանոց գրքի մեկ հատի ինքնարժեքը?»: Որպեսզի ամեն ինչ պարզ լինի, ասեմ, որ Լիոնը տպում է 65 գրքույկ, տետրակ, որոնցից միայն մեկն է 52 էջ (առաջինը), մյուսները 28-48 էջ: Սա ըստ իր իսկ խոսքերի: Ընդ որում չգիտեմ, թե քանիսն են 28, բայց գրախանութում ձեռքս ընկածների բացարձակ մեծամասնությունը 28 էր: Ի դեպ սա ինձ արդեն որոշ հուշում է տալիս նաև, թե ինչու նույն տպարանում ինձ համար հաշվել էին 300, իր համար 500 դրամ: Հնարավոր է, որ հաշվել են տարբեր գրքեր: Բայց սա լոկ ենթադրություն է:

Ըհը - անցանք բացահայտ անհիմն մեղադրաքների: Ուրեմն ասեմ, որ այն տեղում, ուր եղել է Չուկը, նա ցույց է տվել իմ գրքի 2-րդ հատորը /48 էջ/, իսկ ես՝ 1-ը /52 էջ/: Իհարկե, Չուկը իրավունք ունի ինձ չհավատալ, բայց թող հարցնի իր ընկերոջից ու մեկ էլ մեր զրույցին ներկա մի երրորդ անձից /Չուկի ընկերը լավ գիտի ով էր այդ պահին ներկա զրույցին/. ի դեպ, նույն այդ երրորդ անձը մոտ կես ժամ ուշադիր կարդաց 1-ին հատորը, ծանոթացավ նրա բովանդակությանը, այնպես որ նա հաստատ կհիշի ես որ հատորն էի իրեն ներկայացրել...

Այսպիսով, ես շարունակում եմ պնդել ու զրույցին հետևած ցանկացած անձ պիտի որ ինձ հետ համաձայնվի, առնվազն եթե ոլորտից գլուխ է հանում, որ առաջարկված գինը թանկ է: Ու թե որքանով է այն արդարացվում իր ինքնարժեք, տոկոս-մոկոսով, էական չէ:

Դե իհարկե... կրկնում եմ, ինքնարժեքը 500 դրամ, 250-300 դրամ մտնում է խանութը, 100 դրամ այլ ծախսեր... հեղինակին մնում է 300 դրամ - երևի հեղինակը դրա իրավունքն էլ չունի Իսկ նույն այդ 1200 դրամը 2 պաչկա սիգարետի փող է կամ 3 ժամ ինտերնետ ակումբից ինտերնետից օգտվելու փող... Շատ թանկ է, խոսք չկա - ուղղակի աստղաբաշխական շահույթ եմ ստանում

Ես մի վայրկյան անգամ չեմ կասկածում, որ Լիոնը սրան մի հատ պատմավեպի չափ տեքստով պատասխանելու է

Պատմավեպի չափ պատասխան չստանալու համար ՊԱՏՄԱՎԵՊԻ ՉԱՓ պոստ մի գրիր, բարեկամ

, բայց քիչ հավանական է,

Իհարկե - որովհետև գրելու բան չունես և ամեն պոստից հետո ավելի ու ավելի ակնհայտ է դառնում քո սխալը և հրապարակային ներեղությունից վերաբերյալ տվածդ խոստումը չկատարելը

Լիոն, գրքերիդ հաջողություն

Մերսի

[Ներսես_AM]

․․․․․․Իհարկե - կարևորը ֆորման է և այլ հարակից ծախսերը: Չուկը սա լավ գիտի, մյուսներին էլ եթե հետաքրքիր, կմանրամասնեմ - այս մասին առայժմ այսքանը...

Եվ այսպես, ֆիքսենք ևս մի կարևոր հանգրվան

Գրքի ինքնարժեքի մեջ էջերի քանակությունը կարևոր դեր չի խաղում:

Եվ այսպես՝

1. 300 էջանոց գիրքը արժե միջինը 1000 դրամ
2. Գրքի ինքնարժեքի մեջ էջերի քանակությունը կարևոր դեր չի խաղում:

Հետևություն - իմ 52 էջանոց գրքի և Չուկի ասած 300 էջանոց գրքի մեջ ԷՋԵՐԻ ՔԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ինքնարժեքի վրա էականորեն չի ազդում: Այսպես, եթե նույն ֆորման սարքելը 300 էջանոց գրքի ինքնարժեքը դարձնում է 1000 դրամ, ապա զուտ էջերի արժեքը այնքան քիչ է տարբերություն տալիս, որ իմ 52 էջանոց գիրքը կկազմի ասենք 900 դրամ, լավ 800 դրամ...

Հետևությունդ սխալ էր, քանի որ ճիշտ հետևություն անելու դեպքում կտպեիր մի քանի 300 էջանոց հատորներ իսկ գնի տարբերությունը 50 էջի համեմատ կլիներ ընդամենը 100, լավ 200 դրամ։ Որ ոչ թե 300 էջի մեջ քո դեպքում 600, լավ 1200 դրամ
Ու դա դեռ միայն ինքրաժեքը

[Chuk]

Ես երկար մտածելուց հետո որոշեցի, որ այնուամենայնիվ հասունացել է ներողություն խնդրելու պահը և ես դա կանեմ:

Եվ այսպես, բոլոր ակումբցիներից ներողություն եմ խնդրում, որ առիթը դարձա այսպիսի դատարկաբանություն կարդալու, որ իմ պատճառով ձեր անգին ժամանակը ծախսեցիք այս հիմար խոսակցությունը կարդալու համար: Անկեղծորեն բոլորից ներողություն եմ խնդրում:

Ներողություն եմ խնդրում նաև Լիոնից, որ նա կարծել է, թե ես իրեն մեղադրում եմ թանկ գնով գիրքը տպելու ու վաճառելու մեջ: Իրականում նա ճիշտ է կարծում, ես այդպես էլ անում եմ պնդում եմ, բայց ինքը կոնտեքստն է սխալ հասկանում: Ես իրեն մեղադրում եմ ոչ թե խալտուրայով զբաղվելով փող աշխատելու մեջ (ինչպես ինքն է ենթադրում), այլ մեղադրում եմ ոլորտից գլուխ չհանելով գլխից մեծ գործ բռնելով անհամաչափ գործունեության մեջ: Ես ընդամենն ասում եմ, որ այդ գիրքը կարելի էր նվազագույնը 50%-ով ավելի մատչելի դարձնել առանց որևէ ջանք գործադրելու ու կշահեին թե ինքը, թե՛ ընթերցողը: Եթե մեր այս գիտնականը անընդհատ բերում է սիգարետի ու ինտերնետ ակումբից օգտվելու գները (թերևս այդ երկուսից էլ շատ է օգտվում, դրա համար), ապա ես կբերեմ գրքերի օրինակը, որովհետև ինքս գրքեր հաճախ եմ առնում (իսկ սիգարետ երբեք, ինտերնետ ակումբներ չեմ հաճախում): Ահա, ուրեմն եթե գրքի գինը 2 անգամ ավելի էժան լիներ խանութում (նկատի ունեմ ողջ աշխատության), ապա ավելացած գումարով (որն ավելի քան 100 դոլար կլիներ) ընթերցողը կկարողանար գներ ասենք մեկ տասնյակ պատմական այլ գրքեր, աշխատություններ: Կամ հանրագիտարաններ: Կամ գեղարվեստական գրքեր: Ու ամեն ինչ հրաշալի կլիներ:

Ես պարզապես վերջնական մի քանի ուղղում մտցնեմ Լիոնի ստերի մեջ.
- Այն մարդը, ում մոտ պարոնը գնացել է, նրա հետ ունեմ զուտ գործնական հարաբերություններ, ընկերս չի:
- Էջերի գինը բնականաբար նշանակություն ունի և մեծ նշանակություն ունի գրքի գնի մեջ: Ավելին ասեմ: Եթե տպում ես 8 գիրք 28 էջանոց և յուրաքանչյուրի համար մի գունավոր կազմ, ապա մեծ տրամաբանություն ու խելք պետք չի հասկանալու համար, որ 224 էջանոց գիրքը մեկ կազմով շատ ավելի էժան է լինելու (ֆորմա, բան ման, որոնք Լիոնը սիրում է կրկնել, բայց երևի թե չգիտի, թե դա ինչ է):
- 500 դրամը միջին շուկայական գինը չի: Դա այն միջին գինն է, որն ինքն իր համար կարողացել է գտնել:
- Հեղինակն իրավունք ունի շահույթ ստանալու, դա սուրբ իրավունք է, բայց դա քողարկել պետք չէ: Ես վերևում շատ փոքրիկ թվաբանական հաշվարկով ցույց տվել եմ իրական օգուտը, որը մանր գրքերով տպվելու դեպքում ստացվում է աշխատության մեկ օրինակից: Այստեղ ո՛չ մի վատ բան չկա

Այսպիսով ներողություն բարեկամներս, անկեղծ ներողություն Լիոն, որ փորձել եմ օգնել քեզ ու քո ընթերցողներին, ներողություն, որ հանդգնել եմ քեզ խորհուրդներ տալ, ներողություն, որ կասկածի տակ եմ դրել գրքիդ հավաստիությունը, չէ որ դու տասը տարի դրա վրա աշխատել ես, ներողություն, ներողություն, ներողություն...

Եվ ներողություն քո փոխարեն, որ խախտեցիր մեր պայմանը, ու ներողություն խնդրելուդ խոստումը չկատարեցիր: Ներողություն բարեկամներս: Ներողություն Առյուծ Մհեր

[Vestigium]

Լիոն ջան ,շատ շնորհակալ եմ. Մի բան էլ եմ ցանկանում հասկանալ , այս շրջանում Մ. Հայքում Երվանդունիներն էին, Հայ Արշակունիների գահացանկը, որ դու տվեցիր, ինձ շփոթության մեջ է գցում, չեմ կառողանում հասկանալ նրանց կապը ,
Երվանդ III Երվանդունի (մ.թ.ա. 212-201)
4. Արտաշես I Արշակ I-ի որդի (մ.թ.ա. 201-189՝ կառավարիչ, մ.թ.ա. 189-160՝ արքա)

այքանը հասկանում եմ, իսկ այսքանը՛ ոչ
1. Վաղարշակ I (մ.թ.ա. 247-225)
2. Արշակ I որդի (մ.թ.ա. 225-212)
բացատրիր ղնդրում եմ ինչ կարգավիճակով էին նրանք կառավարում՛ որպես Երվանդունի ՞.
շնորհակալություն

[Lion]

Ես երևի լավ չհասկացա..., բայց հասկացա սենց -

մի քանի 300 էջանոց հատորներ իսկ գնի տարբերությունը 50 էջի համեմատ կլիներ ընդամենը 100, լավ 200 դրամ։ Որ ոչ թե 300 էջի մեջ քո դեպքում 600, լավ 1200 դրամ
Ու դա դեռ միայն ինքրաժեքը

այսինքն իմ գրքի համեմատ 300 էջը 6 անգամ ավել է , տո եստ 150 /միջինը/ անգամ 6՞: Այսինքն իմ գրքի ծուկայական արժեքը կազմեր 500 անգամ 6՞...

Խնդրում եմ պարզաբանել

[Lion]

Ես երկար մտածելուց հետո որոշեցի, որ այնուամենայնիվ հասունացել է ներողություն խնդրելու պահը և ես դա կանեմ:

Ներեղությունդ, չնայած համեմված էր փքուն նախադասություններով ու փաստերի խեղաթյորումով, ընդունված է... Հասկանալի է խորամանկությունդ, նման հետևյալ առակի.

Մեկին դատարանը պարտադրում է մյուսից ներեղությոն խնդրել… Այն մարդը, ումից պետք է ներեղություն խնդրեին, սապասում է իր տանը: Այս մարդը գալիս է, դոuռ ծեծում է և, հարցնելով մի պատահական մարդու անուն, ասում է.
-Կներեք, այսինչը այստեղ է ապրո՞ւմ:
-Ոչ,- բնականաբար լսվում է ի պատասխան:
-Ներեղություն եմ խնդրում,- ասումէ մարդը և համարում իր ներեղությունը խնդրած...

Մտածիր այս առակի վրա, առակների սիրահար Չուկ...

Ներողություն եմ խնդրում նաև Լիոնից, որ նա կարծել է, թե ես իրեն մեղադրում եմ թանկ գնով գիրքը տպելու ու վաճառելու մեջ: Իրականում նա ճիշտ է կարծում, ես այդպես էլ անում եմ պնդում եմ, բայց ինքը կոնտեքստն է սխալ հասկանում: Ես իրեն մեղադրում եմ ոչ թե խալտուրայով զբաղվելով փող աշխատելու մեջ (ինչպես ինքն է ենթադրում), այլ մեղադրում եմ ոլորտից գլուխ չհանելով գլխից մեծ գործ բռնելով անհամաչափ գործունեության մեջ:

Ես համակարծիք չեմ:

Ես ընդամենն ասում եմ, որ այդ գիրքը կարելի էր նվազագույնը 50%-ով ավելի մատչելի դարձնել առանց որևէ ջանք գործադրելու ու կշահեին թե ինքը, թե՛ ընթերցողը:

Ես արել եմ այնքանը, ինչքան կարողացել եմ:

Եթե մեր այս գիտնականը անընդհատ բերում է սիգարետի ու ինտերնետ ակումբից օգտվելու գները (թերևս այդ երկուսից էլ շատ է օգտվում, դրա համար),

Սխալվում ես - ես չեմ ծխում

ապա ես կբերեմ գրքերի օրինակը, որովհետև ինքս գրքեր հաճախ եմ առնում (իսկ սիգարետ երբեք, ինտերնետ ակումբներ չեմ հաճախում): Ահա, ուրեմն եթե գրքի գինը 2 անգամ ավելի էժան լիներ խանութում (նկատի ունեմ ողջ աշխատության), ապա ավելացած գումարով (որն ավելի քան 100 դոլար կլիներ) ընթերցողը կկարողանար գներ ասենք մեկ տասնյակ պատմական այլ գրքեր, աշխատություններ: Կամ հանրագիտարաններ: Կամ գեղարվեստական գրքեր: Ու ամեն ինչ հրաշալի կլիներ:

Ուղղակի հարգարժան Չուկը չգիտես նչու անընդհատ ենթադրում է, որ «Ն» հաճախորդը անպայման պետք է առնի իմ 65 հատորից յուրաքանչյուրը: Ու ես չեմ կարողանում նրան բացատրել, որ հարգելիս, մարդը կառնի ՄԻԱՅՆ ԻՐՆ ՀԵՏԱՔՐՔՐՈՂ ԷՊՈԽԱՆ... Վռոդե պարզ միտք է, չէ, բայց չի ընկալվում

Ես պարզապես վերջնական մի քանի ուղղում մտցնեմ Լիոնի ստերի մեջ.

Այս ասածիդ համար ներեղության պահ է առաջանում, քանի որ.

- Այն մարդը, ում մոտ պարոնը գնացել է, նրա հետ ունեմ զուտ գործնական հարաբերություններ, ընկերս չի:

Երբ ես ներս մտա հարգելի ընկերոջդ սենյակը ո, ցույց տալով նրան գիրքը, ասացի ինչքանով կտապի, մեր խոսակցությունը ունեցավ հետևյալ տեսքը.

-Հա, մի երկու օր առաջ էլ էին այս գրքի համար հարցնում, ես ասացի...
-Դա ես չեմ եղել... Ինչքանով կտպեք այս գրքի 1 հատորը, ինձ իմ մի ծանոթն է այստեղ ուղարկել...
-Հա, գիտեմ, Արտակը... ՆԱ ԻՆՁ ՇԱՏ ՀԱՐԱԶԱՏ ՄԱՐԴ Է և նրա համար ես ասել եմ 300 դրամ...

Ես սա կարող եմ կրկնել քո ընկերոջ ներկայությամբ, հարգելի Չուկ, որ առանց մտածելու մարդկանց ստախոս ես անվանում...

- Էջերի գինը բնականաբար նշանակություն ունի և մեծ նշանակություն ունի գրքի գնի մեջ: Ավելին ասեմ: Եթե տպում ես 8 գիրք 28 էջանոց և յուրաքանչյուրի համար մի գունավոր կազմ, ապա մեծ տրամաբանություն ու խելք պետք չի հասկանալու համար, որ 224 էջանոց գիրքը մեկ կազմով շատ ավելի էժան է լինելու (ֆորմա, բան ման, որոնք Լիոնը սիրում է կրկնել, բայց երևի թե չգիտի, թե դա ինչ է):

Կրկին փաստերի խեղաթյուրում: Խոսքը գնում է, ուշադիր, 1 էկզեմպլյարի գնի մասին, որի շուկայական գինը 500 դրամ է - վերջ: Մնացածը դատարկ խոսակցություն է:

- 500 դրամը միջին շուկայական գինը չի: Դա այն միջին գինն է, որն ինքն իր համար կարողացել է գտնել:

Ես այդ գնին հանգել եմ այսպես: Վերցրել եմ 519999 համարը, գրել ԵՐԵՎԱՆԻ ԲՈԼՈՐ տպարանների և կազմարարական կենտրոնների տվյալները և 1 շաբաթ պտտվել դրանցում: Այնպես որ հանգիստ եղիր, դա իրական գին է...

- Հեղինակն իրավունք ունի շահույթ ստանալու, դա սուրբ իրավունք է, բայց դա քողարկել պետք չէ: Ես վերևում շատ փոքրիկ թվաբանական հաշվարկով ցույց տվել եմ իրական օգուտը, որը մանր գրքերով տպվելու դեպքում ստացվում է աշխատության մեկ օրինակից: Այստեղ ո՛չ մի վատ բան չկա

Իհարկե վատ բան չկա: Վատը քո թվաբանական հաշվարկն է, քանի որ տեսականորեն միանգամից ընդունում ես, որ մարդը միանգամից առնում է 65 հատոր: Իսկ ես բազում անգամ ասացի, որ դա որպես կանոն այդպես չէ: Նման կերպ կարելի է համարել, որ "ՀԺ" օրաթերթը արժե 2600 դրամ...

Եվ ներողություն քո փոխարեն, որ խախտեցիր մեր պայմանը, ու ներողություն խնդրելուդ խոստումը չկատարեցիր:

Ես պայման չեմ խախտել: Ես միշտ ի խոսքի տերն եմ...

Ներողություն բարեկամներս: Ներողություն Առյուծ Մհեր

Ներված ես...

H.G.

Ես պարզապես վերջնական մի քանի ուղղում մտցնեմ Լիոնի ստերի մեջ.

Սա համարում եմ վիրավորանք - հուսովե եմ մոդեռատոռը կարձագանքի...

[Ներսես_AM]

Եվ այսպես՝

1. 300 էջանոց գիրքը արժե միջինը 1000 դրամ
2. Գրքի ինքնարժեքի մեջ էջերի քանակությունը կարևոր դեր չի խաղում:

Հետևություն - իմ 52 էջանոց գրքի և Չուկի ասած 300 էջանոց գրքի մեջ ԷՋԵՐԻ ՔԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ինքնարժեքի վրա էականորեն չի ազդում: Այսպես, եթե նույն ֆորման սարքելը 300 էջանոց գրքի ինքնարժեքը դարձնում է 1000 դրամ, ապա զուտ էջերի արժեքը այնքան քիչ է տարբերություն տալիս, որ իմ 52 էջանոց գիրքը կկազմի ասենք 900 դրամ, լավ 800 դրամ...

մի հատ էլ փորձեմ

Ամենևին տեղյակ չեմ ինչ 150 ի մասին է խոսքը և չեմ էլ ուզում խորանամ ձեր հաշվարկների մեջ: Բայց ձեր այս գրառումի մեջ նշված կետերից արվում է հետևյալ եզրակացությունը:
Ինչպես դուք պնդում եք գրքում էջերի քանակությունը 50-ից դարձնելով 300 գրքի ինքնարժեքը բարձրանում է 100, քարը տրաքի 200 դրամով: Ճիշտ է՞: Պատասխանը վերևում մեջբերվածում է: Ճիշտ է: Հիմա եթե դուք տպում եք 300 էջանոց աշխատություն այն արժենում է 1000 դրամ իսկ բաժանելով 6 մասի դառնում է 6*800, 4200 դրամ: դե դրան էլ գումարած խանութի ու հեղինակին մնացող գումար:

[Lion]

մի հատ էլ փորձեմ

Ամենևին տեղյակ չեմ ինչ 150 ի մասին է խոսքը և չեմ էլ ուզում խորանամ ձեր հաշվարկների մեջ: Բայց ձեր այս գրառումի մեջ նշված կետերից արվում է հետևյալ եզրակացությունը:
Ինչպես դուք պնդում եք գրքում էջերի քանակությունը 50-ից դարձնելով 300 գրքի ինքնարժեքը բարձրանում է 100, քարը տրաքի 200 դրամով: Ճիշտ է՞: Պատասխանը վերևում մեջբերվածում է: Ճիշտ է: Հիմա եթե դուք տպում եք 300 էջանոց աշխատություն այն արժենում է 1000 դրամ իսկ բաժանելով 6 մասի դառնում է 6*800, 4200 դրամ: դե դրան էլ գումարած խանութի ու հեղինակին մնացող գումար:

Գուցե, չխորանամ... Այստեղ իմ այդ գրածի մեջ էականն այն էր, որ Չուկի ասածը սխալ է - Նման գրքի համար 500 դրամից ցածր շուկայական ինքնարժեք Երըանում գոյություն չունի...

[Chuk]

Գուցե, չխորանամ... Այստեղ իմ այդ գրածի մեջ էականն այն էր, որ Չուկի ասածը սխալ է - Նման գրքի համար 500 դրամից ցածր շուկայական ինքնարժեք Երըանում գոյություն չունի...

Փոքրիկ հուշում. Չուկը չի սխալվել և ինչ ասել է եղել է բացարձակ ճշմարտություն

Ավելացվել է 3 րոպե անց

-Հա, մի երկու օր առաջ էլ էին այս գրքի համար հարցնում, ես ասացի...
-Դա ես չեմ եղել... Ինչքանով կտպեք այս գրքի 1 հատորը, ինձ իմ մի ծանոթն է այստեղ ուղարկել...
-Հա, գիտեմ, Արտակը... ՆԱ ԻՆՁ ՇԱՏ ՀԱՐԱԶԱՏ ՄԱՐԴ Է և նրա համար ես ասել եմ 300 դրամ...

Ես այդ մասին արդեն քեզնից տեղեկացել եմ և մեկ վայրկյան անգամ չեմ կասկածում, որ պատասխանն այդ տեսքը պիտի ունենար
Պարոն Մկրտիչը քեզ միանգամայն ճիշտ է ասել, ինչպես և ես եմ ճիշտ ասում, որ մեր հարաբերությունները զուտ գործնական են, ընկերներ չենք:

Թերևս երկար մտածես, որ հասկանաս, որ դրանք իրար հակասող բաներ չեն

[Chuk]

Սա համարում եմ վիրավորանք - հուսովե եմ մոդեռատոռը կարձագանքի...

Այդ հատվածը կջնջվի միայն մեկ պարագայում, եթե դու վերադառնաս հարևան թեմա և ներողություն խնդրես այն անձանցից, ում մեղադրել ես «Լկտի սուտ» խոսելու մեջ: Հակառակ դեպքում ես քեզ նաև դեմագոգ կանվանեմ: Իսկ ասածներդ իսկապես սուտ էին:

հ.գ. Ի դեպ, երկար ժամանակ չեմ ասել, հիմա ասեմ. ներեղություն չի, ներողություն ա

[Lion]

Փոքրիկ հուշում. Չուկը չի սխալվել և ինչ ասել է եղել է բացարձակ ճշմարտություն

Խնդիր չկա - սկսենք նորից…

Չուկն ինձ ասել է, որ ես ինքնարժեքի տեսանկյունից Էականորեն թանկ եմ տպում իմ գրքի մեկ հատորը... Որպես իր ասածի ապացույց նա բերեց ծավալուն մի սխեմա 300 էջանոց գրքի վերաբերյալ, որի 1 հատի ինքնարժեքը արժե 1000 դրամ:

300 էջանոց գիրքը արժե միջինը 1000 դրամ

Սա շատ կարևոր է: Գրքի ինքնարժեքի մեջ որոշիչը էջերը չեն: Կարևորը ֆորման է և այլ հարակից պարագաները...

Եվ այսպես, ֆիքսենք ևս մի կարևոր հանգրվան

Գրքի ինքնարժեքի մեջ էջերի քանակությունը կարևոր դեր չի խաղում:

Եվ այսպես՝

1. 300 էջանոց գիրքը արժե միջինը 1000 դրամ
2. Գրքի ինքնարժեքի մեջ էջերի քանակությունը կարևոր դեր չի խաղում:

Հետևություն - իմ 52 էջանոց գրքի և Չուկի ասած 300 էջանոց գրքի մեջ ԷՋԵՐԻ ՔԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ գրքի արժեքի վրա լրջորեն չի ազդում, քանի որ, եթե նույն ֆորման սարքելը 300 էջանոց գրքի ինքնարժեքը դարձնում է 1000 դրամ, ապա զուտ էջերի արժեքը այնքան քիչ է տարբերություն տալիս, որ իմ 52 էջանոց գիրքը կկազմի ասենք 900 դրամ, լավ 800 դրամ...

Ես այս հաշվարկը հաստատել եմ նաև գործնականում: Ես չալարեցի և այցելեցի մի քանի տպարաններ…: Ստացվեց հետևյալ արդյունքը

Տիգրան Մեծ - տպում են ոչ պակաս, քան 1000 օրինակ, իսկ մեկ հատորի ինքնարժեքը 250 դրամ է:
Աոդ - հրաժարվեցին անել գործը,
Էյ-Ջի-Փրինտ - տպում են ոչ պակաս, քան 500 օրինակ, իսկ մեկ հատորի ինքնարժեքը 520 դրամ է:
Էդիտ-Փրինտ - տպում են ոչ պակաս, քան 500 օրինակ, իսկ մեկ հատորի ինքնարժեքը 500 դրամ է:

Եվ այսպես - նույն 500 դրամն է:

Մեր վեճը սկսվեց նրանից, որ ինձ մեղադրեցին թանկ ինքնարժեքով գիրքս տպելու մեջ: Հիմա ես հարցնում եմ բարձրացնում ցանկացած տրամաբանող մարդու առաջ.

Հաշվի առնելով, որ Չուկի ասած տվյալները հիմք ընդունող տեսական դատողությունը և գործնական փորձը ապացուցում են, որ գիրքը կարելի է տպել միջինը 500 դրամով, արդա՞ր է արդյոք նույն այդ Չուկի մեղադրանքը ինձ առ այն, որ ես թանկ գնով եմ տպել գիրքս: Հարցը հստակության աստիճան պարզ է՝ տեսական դատողությունները և գործական փորձը վկայում են, որ նման գործի շուկայական արժեքը մոտավորապես 500 դրամ է: Այսքան բան. ու այս պարզ մտքից, հարգարժան Չուկ, պետք չէ հեռանալ և աջ ու ձախ ընկնել:

Պատասխանեք խնդրեմ այս հարցին,տրամաբանող մարդիկ...

[Chuk]

Գրառումդ չեմ կարդում, քանզի գիտեմ ինչն ես կրկնելու:
Միայն խնդրում եմ, որպեսզի տրամաբանող մարդկանց վրա հղում չանես. նրանք իրենց եզրահանգումն արդեն արել են

[Lion]

Պարոն Մկրտիչը ասաց.

- Նա ինձ շատ հարազատ մարդ է...

Ես, ինչպես նաև ցանկացած մարդ իմ տեղում, այս խոսքերը կհասկանա այնպես, որ դու իրեն արյունակցական հարազատ չես, սակայն նա քեզ իրեն շատ մոտիկ է համարում...

Ես հասկացել եմ այսպես - դա այդպես չէ՞: