1467 թ-ի ամռանը Խուշկադամը մահացավ և նրան հաջորդեց աղբյուրներում կրկին որպես "հույն" ճանաչված, բայց հնարավոր է, որ հայկական արմատներ ունեցող աս-Զահիր Սեյֆ-էդ-Դին Բիլբեյը (1467): Չէր հասցրել, սակայն, դեռ նոր սուլթանը հաստատվել գահին, երբ Կաիտ-բեյի գլխավորած մամլուքների ազդեցիկ մի խումբ նրան գահընկեց արեց և գահ բարձրացերց աս-Զահիր Աբու Սաիդ Թիմուր-Բուղային (1467-1468): Նոր սուլթանը ևս որևէ իրական իշխանություն չուներ և անիշխանությունը սուլթանությունում ահռելի չափեր ընդունեց: Այս պայմաններում բնական էր սպասել, որ անիշխանությունը և պատերազմը "բոլորը բոլորի դեմ" սկզբունքով Կիլիկիայում ավելի թափ առավ:
1467 հունիսի 1 - դեկտեմբերի 23 – Սիսի գրավումը
Զուլքադարյանների էմիրության բանակը (մոտ 15.000) պաշարեց քաղաքը Զաքամ իշխանի գլխավորած Հայկական աշխարհազորից (մոտ 1.000):
I փուլ – Հունիսի 1-ին թշնամին անցավ գրոհի և գրավեց քաղաքը: Հայկական աշխարհազորի մնացորդը պատսպարվեց միջնաբերդում:
I փուլ – Թշնամին պաշարեց միջնաբերդը ու ստիպեց Հայկական աշխարհազորին դեկտեմբերի 23-ին դադարեցնել դիմադրությունը և հանձնվել:
Հայերը կորցրին` մոտ 800, թշնամին` մոտ 2.000 զինվոր:
Սիսում ստեղծված Հայոց պետականության ստվերը կրկին ոչնչացավ, իսկ Զուլքադարյանների էմիրությունը որոշակիորեն վերականգնեց իր սասանված հեղինակությունը: Դրանից հետո, համարելով, որ իր դիրքերը լրջորեն ամրապնդվել են, Զուլքադարյանները որոշեցին արդեն բացահայտ մարտահրավեր նետել Մամլուքյան սուլթանությանը` 1467 թ-ի դեկտեմբերի վերջին ասպատակելով Հռոսոս գավառը և ընդհուպ մոտենալով մամլուքների սիրիական տիրույթներին...
Էջանիշներ