Այս մեկ ամսվա ընթացքում որոշակի կարծիքներ եմ ստացել Մ.Հակոբյանի «ՌԱԶ ՄԱԿԱՆ ՊԱՏՄՈՒԹՅԱՆ» վերաբերյալ հիմանակնում այն բաժանվում է մի քանի խմբերի:
Միջագետքի պատմության մասնագետները շոկի մեջ են քանի որ ,չեն կարողանում հասկանալ այդ ինչպես հեղինակին հաջողվեց ընդհարացնել մի հզոր շերտ որի մասին մեր Հայ ժողովրդի Պատմության մեջ կա մի քանի տող:
Շոկը փոխվում է զարմանքի իսկ զարմանքը փոխվում է առհամարանքի որը ավարտվում է հետևյալ մտքով «ով էլ ասես կարող է գրրել»: Ես այդ ակադեմիական «գիգանտներին» պատասխանում եմ իսկ ինչու, մինչև այժմ չեք գրել:Պատասխան չկա:
Հաջորդ խումբը դրանք սիրողներն են որոնք հաստատ համոզված են, որ գրքի մեջ շատ ճշմարտություններ կան նաև կա շատ սուբեկտիվ մոտեցում:Նրանք ուրախ են գոնե որ այս կա:
Հաջորդ խումբը սխալ մանեկողների խումբն է, որոնց համար անհետաքրքիր է աշխատանքի ծավալը նրանք երջանիկ են սխալ գտնելու համար և այն վայելելու:
Խոսել եմ շատ լուրջ երկու մասնագետների հետ որոնք, իրոք կարդացել են աշխա տանքները նրանք ասել են հետևյալ « հեղինակը նորից պետք է խմբագրի իր աշխատանքը և անի հետևյալը առավելագույնս հրաժարվի սուբեկտիվիզմից,այն դեպքեր որոնք իր լուսաբանման արդյունքն է ապա այդ լուսաբանումները պետք է լինի հստակ առանձնացված որպես հեղինակի եզրակացություն:
Այն թվական տվյալները որոնք կապված են բանակի հետ ,պետք է ներկայացվի որպես վերլուծության արդյունք:
Խմբագրվելուց հետո այն կամ պետք է ներկայանա որպես որոշակի դեպքերի խրոնոլոգիա կամ պետք է ներկայանա որպես գիտա հանրամատչելի աշրատանք կամ պատմական դեպքերի գեղարվեստական շարադրանք կամ որպես մենագրություն :
Ես դեռ չեմ կարդացել սակայն ինձ համար պարզ է ,որ այս աշխատանքը իր հասանելիք զանգը արդեն հնչեցրել է:
Էջանիշներ