Դե իսկական մեր ոգով ա ասված, մենակ անցյալով գլուխ գովել շատ ենք սիրումLion-ի խոսքերից
Դե իսկական մեր ոգով ա ասված, մենակ անցյալով գլուխ գովել շատ ենք սիրում
"Բյուզանդիայում հայ ազնվականների սոցիալական դինամիզմի հակասական-դուալիստական էությունը հստակորեն երևում է այն բանից, որ X-XII դարերում նրանք ոչ միայն տվեցին եռանդուն զորավարների մի փայլուն համաստեղություն, այլև ներկայացրեցին անհանգիստ ապստամբների ու խռովարարների մի երկար շղթա, ապստամբներ և խռովարարներ, որոնք անընդհատ ստիպում էին կայսրությանը ցնցվել":
Ա. Կաժդան
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Varzor (19.07.2011)
Սատրապական Հայաստանի XIII ապստամբություն
(987-991)
Սատրապական Հայաստանի XIII ապստամբությունը (987-991) հայ մնալու ու ազգային ինքնությունը պահպանելու ուղղությամբ տարվող պայքարի հերթական փուլն էր և իր արմատներում ուներ Բյուզանդական կայսրությունում հայ ժողովրդի քաղաքական իրավունքների պաշտպանության խնդիրը: Այս ապստամբությունը Բյուզանդական տիրապետության դեմ բռնկված ամենահզոր ապստամբություններից մեկն էր, որը, թեև ամենից առաջ ստացել էր գահակալական պայքարի բնույթ, բայց ավելի խորքային արմատներով արտահայտում էր X դարում Բյուզանդիայում խիստ ուժեղացած հայկական տարրի շահերը և վերջնական հաշվով խնդիր ուներ ապահովել կամ Սատրապական Հայաստանի ազատագրումը, կամ էլ այստեղ հայերի ավելի լայն իրավունքների ձեռք բերումը: Ապստամբությունը ավարտվեց անարդյունք, սակայն, չնայած դրան, հայկական տարրը Բյուզանդիայում շարունակեց պահպանել իր գերիշխող դիրքերը:
Հիմնական իրադարձություններ
987 փետրվար – Մելիտեի գրավումը
987 աշուն – Անտիոքի միջնաբերդի գրավումը
988 գարուն – Խրիսոպոլսի ճակատամարտ
988 գարուն – Եփրատի ճակատամարտ
988 գարուն – 989 ապրիլի սկիզբ – Աբիդոսի պաշարումը
988 ամառ – Փոքր Հայքի ասպատակումը
989 ապրիլի 13 – Աբիդոսի ճակատամարտ
990 գարուն – Տարոնի ճակատամարտ
991 – Բագառիճի դաշտի ճակատամարտ, ապստամբության ավարտ
Ապստամբության ընթացքը
987 թ-ի սկզբներին Արևելքի դոմեստիկ Վարդ Փոկասը, որը հաջողությամբ ավարտել էր Արաբա-Բյուզանդական X պատերազմը (981-985) և գտնվում էր փառքի գագաթնակետին, աստիճանաբար դուրս եկավ Վասիլ II-ի հպատակությունից և պատրաստվեց հռչակվել կայսր: Միաժամանակ վերջին պատերազմում անհաջողության մատնված պաշտոնական Բաղդադը, նպատակ ունենալով սրել Բյուզանդական կայսրության ներքաղաքական վիճակը, գերությունից ազատեց Վարդ Սկլերոսին, նրա եղբայր Կոստանդինին, որդի Ռոմանոսին ու գերության մեջ գտնվող այլ հայ նախկին ապստամբ ռազմիկների և, հանդերձավորելով նրանց ու անհրաժեշտ աջակցություն ցույց տալով, ուղղեց վերջիններիս դեպի բյուզանդական տարածք:
987 թ-ի փետրվարին Վարդ Սկլերոսի համալրված հեծելագունդը (մոտ 3.000 զինվոր) և նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 2.000 զինվոր), ինչպես նաև Մրվանյանների էմիրության բանակը (մոտ 7.000 զինվոր) անակնկալ հարձակումով գրավեցին Մելիտեն բյուզանդական բանակից (մոտ 500 զինվոր) և նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկներից (մոտ 250 զինվոր): Վարդ Սկլերոսը սկսեց արագորեն մեծացնել իր բանակը և միաժամանակ բանակցել արդեն ապստամբած Վարդ Փոկասի հետ: Վերջինս, սակայն, գերեց Սկլերոսին և 987 թ-ի սեպտեմբերի 14-ին ինքը հռչակվեց կայսր: Սկզբնական շրջանում, սակայն, Վարդ Փոկասը այս կամ այն պատճառով ակտիվ չգործեց, դրանով իսկ թույլ տալով կառավարական բանակին հակաքայլերի դիմել:
987 թ-ի աշնանը կառավարական բանակը (մոտ 5.000, այդ թվում արաբներ) 4 օրում գրավեց Անտիոքի միջնաբերդը Վարդ Փոկասի որդի Լևոնի գլխավորած ապստամբներից (մոտ 700 զինվոր) ու նրանց կազմում գտնվող Հայ ռազմիկներից (մոտ 400 զինվոր): Արդյունքում այս անգամ ևս, ինչպես նախորդ ապստամբության ժամանակ, ապստամբները զրկվեցին Ասորիքին տիրելու հնարավորությունից:
988 թ-ի գարնանը ապստամբները ի վերջո անցան ակտիվ գործողությունների և ներխուժեցին Փոքր Ասիա, սակայն Խրիսոպոլիսի ճակատամարտում (Քաղկեդոնի մոտ) կառավարական բանակը (մոտ 30.000 զինվոր, այդ թվում ռուսներ) և նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 1.000 զինվոր) անակնկալ հարձակումով հաղթեցին մագիստր Քողակիր Տլփինաս Հայի գլխավորած ապստամբներին (մոտ 25.000 զինվոր) ու նրանց կազմում գտնվող Հայ ռազմիկներին (մոտ 10.000 զինվոր): Քողակիրը գերվեց և սպանվեց, իսկ մայրաքաղաքի ուղղությամբ առաջանալու ապստամբների փորձը ձախողվեց: Գրեթե միաժամանակ Տարոնի իշխան Չորտվանել Բագրատունու ու նրա եղբայր Չորտվանել-Բագրատի, ինչպես նաև Վարդ Փոկասի եղբորորդի Նիկեփոր Ծռվիզ Փոկասի գլխավորած Արտանուջի թագավորության և Տարոնի իշխանության միացյալ հեծելազորը (2.000 զինվոր) Եփրատի ճակատամարտում հաղթեց Գրիգոր Բագրատունու գլխավորությամբ Վարդ Փոկասի դեմ շարժվող բյուզանդական կառավարական բանակին (մոտ 5.000 զինվոր) ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկներին (մոտ 50 զինվոր):
Ապահովելով թիկունքը` 988 թ-ի գարնանից մինչև 989 թ-ի ապրիլի սկիզբ Վարդ Փոկասի գլխավորած ապստամբները (մոտ 50.000 զինվոր) ու նրանց կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 10.000 զինվոր) պաշարեցին Աբիդոսը (Կոստանդնուպոլսի մոտ) կառավարական բանակից (մոտ 1.000 զինվոր) և նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկներից (մոտ 100 զինվոր), բայց այդպես էլ չկարողացան գրավել այն: 988 թ-ի ամռանը Տարոնի իշխան Չորտվանել Բագրատունու ու նրա եղբայր Չորտվանել-Բագրատի, ինչպես նաև Նիկեփոր Ծռվիզ Փոկասի գլխավորած Արտանուջի թագավորության և Տարոնի իշխանության միացյալ բանակը (մոտ 10.000 զինվոր) ասպատակեց Փոքր Հայքը:
Շարունակելի
Վերջին խմբագրող՝ Lion: 20.07.2011, 08:55:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
989 ապրիլի 13-ին Վասիլ II-ի գլխավորած կառավարական բանակը (մոտ 50.000 զինվոր, այդ թվում ռուսներ) և նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 1.000 զինվոր) Աբիդոսի ճակատամարտում հաղթեցին Վարդ Փոկասի գլխավորած ապստամբներին (մոտ 45.000 զինվոր) ու նրանց կազմում գտնվող Հայ ռազմիկներին (մոտ 15.000 զինվոր) և հետ շպրտեցին նրանց: Ընդ որում Վարդ Փոկասը մարտի ամենասկզբում դավադրաբար թունավորվեց և մահացավ: Վարդ Փոկասի սպանությունից հետո վերջինիս կինը ազատություն շնորհեց Վարդ Սկլերոսին, որը սկսեց գլխավորել ապստամբներին, սակայն որոշ ժամանակ անց Վասիլ II-ը բանակցություններ սկսեց վերջինիս հետ և ի վերջո կարողացավ համոզել դադարեցնել դիմադրությունը: Ստեղծված պայմաններում ապստամբությունը փաստորեն շարունակեց միայն Տարոնի իշխանությունը, այն դեպքում, երբ մինչ այդ ապստամբների կողմում գործող Արտանուջի թագավորության ուժերը ստիպված էին զբաղվել սկիզբ առած Ռավադյան III պատերազմով (990):
990 թ-ի գարնաը Տարոնի իշխան Չորտվանել Բագրատունու ու նրա եղբայր Չորտվանել-Բագրատի գլխավորած Տարոնի իշխանության բանակը (մոտ 10.000 զինվոր) Տարոնի ճակատամարտում հաղթեց առաջխաղացած բյուզանդական բանակին (մոտ 20.000 զինվոր), սակայն 991 թ-ին բյուզանդական բանակը (մոտ 30.000 զինվոր, այդ թվում ռուսներ) Բագառիճի դաշտի ճակատամարտում (Բարձր Հայք, Դերջան գավառ) վճռական հաղթանակ տարավ: Չորտվանելը զոհվեց: Տարոնի իշխանության տարածքի հիմնական մասը ընկավ Բյուզանդիայի տիրապետության տակ, բայց Տարոնի իշխանությունը շարունակեց իր գոյությունը` առժամանակ սահմանափակվելով միայն Սասուն և Խութ գավառներով: Սատրապական Հայաստանի XIII ապստամբությունը ճնշվեց, թեև Վասիլ II-ը ստիպված եղավ մահամերձ Վարդ Սկլերոսին, Նիկեփոր Ծռվիզ Փոկասին և նրանց կողմնակիցներին զիջել հողային հսկայական տարածքներ ու պաշտոններ: Այս դեպքերից կարճ ժամանակ անց ծանր հիվանդացած և արդեն կուրացած Վարդ Սկլերոսը մահացավ:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Սատրապական Հայաստանի XIV ապստամբություն
(1021-1022)
Սատրապական Հայաստանի XIV ապստամբությունը (1021-1022) հայ մնալու ու ազգային ինքնությունը պահպանելու ուղղությամբ տարվող պայքարի հերթական փուլն էր և իր արմատներում ուներ Բյուզանդական կայսրությունում հայ ժողովրդի քաղաքական իրավունքների պաշտպանության խնդիրը: Ապստամբությունը բյուզանդական տիրապետության դեմ բռնկված ամենահզոր ապստամբություններից մեկն էր, որը, թեև ամենից առաջ ստացել էր տարածքային վեճի բնույթ տարածաշրջանի պետությունների միջև, բայց ավելի խորքային արմատներով արտահայտում էր X-XI դարերում Բյուզանդիայում խիստ ուժեղացած հայկական տարրի շահերը և վերջնական հաշվով խնդիր ուներ ապահովել կամ Սատրապական Հայաստանի ազատագրումը, կամ էլ այստեղ հայերի ավելի լայն իրավունքների ձեռք բերումը: Ապստամբությունը ավարտվեց անարդյունք և նշանավորեց Բյուզանդական կայսրությունում հայկական տարրի թուլացման գործընթացի սկիզբը:
Հիմնական իրադարձություններ
1021 ամառ – Օլթիի գրավումը
1021 ամառ – Օկոմիի գրավումը
1021 ամառ – Անիի ճակատամարտ
1021 աշուն – Շղփա ամրոցի ճակատամարտ
1021 աշուն – Արդահանի գրավումը
1021 աշուն – Տայքի արևելքի և Գուգարքի արևմուտքի ասպատակումը
1022 գարուն – Բասենի ճակատամարտ, ապստամբության ավարտ
Ապստամբության ընթացքը
1000 թ-ին Արտանուջի թագավորության արքա Դավիթ II Մեծը (961-1000) մահացավ, որից հետո ստիպողաբար արված նրա կտակի համաձայն վերջինիս թագավորության տարածքը անցավ Բյուզանդիային, իսկ տիտղոսը մնաց որդեգրին` “թագավոր Աբխազաց և Վրաց” Բագրատ I-ին (975-978` Քարթլիի կառավարիչ, 978-980` Քարթլիի կառավարիչ և Աբխազիայի արքա, 980 - մոտ 1005` Աբխազիայի արքա, մոտ 1005 - ուղ. 1014` Աբխազիայի և Քարթլիի արքա): Սրանով Արտանուջի թագավորությունը, ի դեմս արքայական տիտղոսի նոր կրողի, դե-յուրե միացավ Քարթլիի թագավորությանը, սակայն դե-ֆակտո կործանվեց, քանի որ նրա տարածքը անցավ Բյուզանդիային: Չնայած տեղի ունեցած փոփոխությանը` Քարթլիի թագավորությունը պահպանեց հավակնությունները Արտանուջի նախկին թագավորության տարածքների նկատմամբ: Ընդ որում այս հավակնությունները հիմնվում էին բյուզանդական իշխանություններից հիշատակված տարածքների հայ բնակչության խորը դժգոհության վրա:
1021 թ-ի ամռանը Գեորգի I-ի և Հրահատ-Ռատի Օրբելյանի գլխավորած Քարթլիի թագավորության բանակը (մոտ 40.000 զինվոր) ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 20.000 զինվոր) գրավեցին Օլթին բյուզանդական կայազորից (մոտ 1.000 զինվոր), սակայն գրեթե միաժամանակ էլ կայսրության բանակը գրավեց Օկոմին ու հասավ Վանանդ: Այս դեպքերից կարճ ժամանակ անց Գեորգի I-ի և Հրահատ-Ռատի Օրբելյանի գլխավորած Քարթլիի թագավորության բանակը (մոտ 35.000 զինվոր) ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 18.000 զինվոր) Անիի ճակատամարտում հաղթեցին բյուզանդական բանակին (մոտ 35.000 զինվոր), նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 900 զինվոր), ինչպես նաև Անիի թագավորության Ոստանիկ բանակին (մոտ 5.000 զինվոր) և հետապնդեցին մինչև Անի:
Շարունակելի
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
1021 աշուն – Շղփա ամրոցի ճ-մ (= Չլդր լճի ճ-մ) (Վանանդ, Չլդր լճի ափին)
Տեղեկանալով Վասիլ II-ի գլխավորությամբ Տայք մտած բյուզանդական բանակի (մոտ 100.000) և նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկների (մոտ 5.000) առաջխաղացման մասին` Գեորգի I-ի, Հրահատ-Ռատի Օրբելյանի և նրա եղբայր Իվանեի գլխավորած Քարթլիի թագավորության բանակը (մոտ 50.000) ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 20.000) այրեցին Օլթին ու նահանջեցին դեպի հյուսիս-արևելք: Թշնամին հասավ Չլդր լճին և ճամբարեց նրա շրջակայքում:
I փուլ – Փորձելով անակնկալի բերել ճամբարած թշնամուն` Գեորգի I-ի և Հրահատ-Ռատի Օրբելյանի գլխավորած բանակը սկսեց արագ երթով մոտենալ նրան: Սակայն Վասիլ II-ը ժամանակին տեղեկացավ այդ մասին և մարտական պատրաստության բերեց իր բանակը: Արդյունքում հակառակորդը բյուզանդական բանակին մոտեցավ հոգնած վիճակում և, տեղեկանալով այն մասին, որ թշնամուն անակնկալի բերել չի հաջողվել, փորձեց արագ նահանջել:
II փուլ – Բյուզանդական բանակը ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները անցան հարձակման` առաջապահը կազմող ուժերով հասնելով Հրահատ-Ռատի Օրբելյանի ու նրա եղբայր Իվանեի գլխավորությամբ նահանջող հակառակորդի հիմնական բանակի վերջապահին: Մինչև օրվա վերջը շարունակված համառ մարտում համալրումներ ստացած բյուզանդական բանակը ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները ի վերջո հաղթանակ տարան: Սեփական ձիով ճահճում խրված Հրահատ-Ռատին և նրա զինակից Խուրսը զոհվեցին, իսկ Իվանեն գերվեց:
Հաղթողներից հայերը կորցրին մոտ 500, դաշնակիցը` մոտ 5.000, պարտվողներից` հայերը` մոտ 3.000, դաշնակիցը` մոտ 3.000 զինվոր:
1021 թ-ի աշնանը Վասիլ II-ի գլխավորած բյուզանդական բանակը (մոտ 40.000) ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 1.000) գրավեցին Արդահանը Քարթլիի թագավորության բանակից (մոտ 1.000) և նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկներից (մոտ 500), ասպատակեցին Տայքի արևելքը և Գուգարքի արևմուտքը, որից հետո արշավեցին Ջավախքը-Թռեղք-Տրապիզոն երթուղով: Ձմռանը կնքվեց զինադադար, ընդ որում այս դեպքերից ահաբեկված Անիի թագավորության արքա Հովհաննես-Սմբատը Տրապիզոնում ներկայացավ բյուզանդական կայսրին և հավաստեց վերջինիս իր հավատարմությունը: Գարնան բացվելուն պես մարտական գործողությունները վերսկսվեցին:
1022 գարուն – Բասենի ճ-մ
Գեորգի I-ի գլխավորած Քարթլիի թագավորության բանակը (մոտ 50.000, այդ թվում ծանարներ) ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները (մոտ 20.000) մոտեցան Բասենում տեղակայված բյուզանդական բանակին (մոտ 80.000) և նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկներին (մոտ 4.000):
I փուլ – Հարձակման անցած Քարթլիի թագավորության բանակը ու նրա կազմում գտնվող Հայ ռազմիկները ստիպեցին հակառակորդին նահանջել:
II փուլ – Հակառակորդը մարտի մեջ մտցրեց նոր ուժեր և պարտության ու փախուստի մատնեց Գեորգի I-ի բանակին:
Հաղթողներից հայերը կորցրին մոտ 500, դաշնակիցը` մոտ 10.000, պարտվողներից` հայերը` մոտ 8.000, դաշնակիցները` մոտ 12.000 զինվոր:
Սատրապական Հայաստանի XIV ապստամբությունը վերջացավ: Արդյունքում նախկին Արտանուջի թագավորության տարածքը վերջնականապես անցավ Բյուզանդիային, իսկ այս ամենից ահաբեկված Անիի արքա Հովհաննես-Սմբատ Թուլակամը Անին կտակեց Վասիլ II-ին:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Էս մեղմ են դրել անունը, հաստատ համոզված եմ, որ նախկինում ժողովուրդը այլ կերպ էր կոչում այս ... ինՀովհաննես-Սմբատ Թուլակամը
Անասունի մեկն էր, խոսք չկա: Անունը... ես եմ դրել
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Բա հենց տենց էլ դնեիր "Հովհաննես-Սմբատ Անասսսուն"Անասունի մեկն էր, խոսք չկա: Անունը... ես եմ դրել
Հովհաննես Սմբատը պարզապես հարիֆի մեկն էր: Ավելի լավ է կողքից ջուր պղտորողներին այդպես անվանեք: Հունասեր խոշոր եղջերավորներին նկատի ունեմ` Պետրոս Գետադարձ, Վեստ Սարգիս և այլն...
Վերջին խմբագրող՝ Malxas: 26.07.2011, 21:06:
Բան չունեմ ասելու, բայց եթե արքան հարիֆ լինելով, ինչ-որ անասունների պատճառով երկիրը ծախում ա, ուրեմն ինքն էլ ա անասուն: Հարիֆ արքան արքա չի` անասուն ա, եթե իրա արքայությունը ժառանգին թողնելու փոխարեն կտակում ա այլ պետության ղեկավարին:
Lion (03.08.2011)
Հովհաննես Սմբատը եղել է թուլակամ մարդ և ժառանգներ չի ունեցել: Անմիջապես գլուխը կորցրել է, երբ Բյուզանդիան հյուսիսում ակտիվացել է և Պետրոս Գետադարձի ազդեցությամբ Բյուզանդիային է կտակել իր պետությունը: Ունեցել է Աշոտ անունով կրտսեր եղբայր, որի հետ մշտական պատերազմի մեջ է եղել և վերջնականապես տանուլ է տվել այն: Կողմնակի պետությունների միջամտությամբ Հովհաննես Սմբատը մնացել է Անիի գահին, սակայն նրան մնացել է Անին և դրա շրջակա տարածքը, իսկ մնացած երկիրը մնացել է Աշոտին: Անին էլ պետք է անցներ Աշոտին Հովհաննես Սմբատի մահվանից հետո: Բայց ավելի շուտ մահանում է Աշոտը, մի քանի անց նրան հետևում է Հովհաննես Սմբատը: Հայերը գահ են բարձրացնում Աշոտի որդի պատանի Գագիկին: Հույները հիշեցնում են պայմանագիրը: Պատերազմ է սկսվում...Ավելի մանրամասն կարող ես ծանոթանալ Ստեղծագործողի անկյունում կարդալով <Կիրակոս երեցի մահը>: Հատված է առայժմ անավարտ պատմավեպից: Գեղարվեստական ստեղծագործություն է, բայց պատմությունը ճշտությամբ է արծարծվում:
Մի նկատառում միայն: Երբ թագավորը թույլ է լինում` ավելի ուժեղ հպատակները պետք է նրան հենարան լինեն, ոչ թե երկիրը վաճառեն: Հովհաննես Սմբատի դժբախտությունը եղել է նրանում, որ եղել է թագավոր առանղ տիրակալի ունակություններ ունենալու: Այդ դեպքում մեծ կապեր ու ազդեցություն ունեցող Պետրոս Գետադարձը իրավունք չուներ վաճառելու իր հայրենիքը: Ֆրանսիայի օրինակը բերեմ: Կապետինգների դինաստիայից սկսած բազմաթիվ թագավորներ են եղել, որ նույնիսկ Հովհաննես Սմբատի արժանիքներն էլ չեն ունեցել, բայց երկիրը իր լուրջ այրերի շնորհիվ կանգուն է մնացել: Ավելորդ է ասել, որ Ֆրանսիան սրան նրան ծախելու խնդիր չի եղել: Իսկ դրա համար հարմար պահեր եղել են:
Շնորհակալ եմ, ժամանակ գտնեմ` կնայեմ:
Դե ինչ ասեմ, հայերի մոտ էլ միշտ այդպես էր, որ արքան թույլ էր` ճիվաղները ակտիվանու էին: Նույնիսկ առակ կա "Համբալ արքայի օրոք ողջ ժողովուրդը փալան էր կրում": Ռուսներն էլ ասում են "Յուրաքանչյուր ժողովուրդ արժանի է իր թագավորին":
Իմ կարծիքով խնդիրը ավելի հին էր` Բագրատունիների ու այլ տոհմերի միջև հնուց մնացած տարաձայնություններ կային, բացի այդ որոշ ուժեր համարում էին, որ հայերը զավթել են բյուզանդական իշխանությունը և Բյուզանդիայի մեջ տեսնում էին Հայկական կայսրություն:
Ամեն դեպքում առաին անգամը չէր, որ հայ իշխանները նպաստում էին երկրի "օտարմանը":
Չեմ կարող համաձայնել այն նկատառմանը, որ հայերը գրավել էին Բյուզանդիան և հայկական կայսրություն են դարձրել: Հայկական ծագումով հունական կայսրերը սովորաբար հայասիրությամբ չեն տառապել, իսկ նրանցից ոմանք, օրինակ Մորիկ կայսրը, հայատյացներ են եղել:
Varzor (29.07.2011)
Ես էլ չեմ համաձայնվում, որ կարելի է օտարի հողի և օտար պետության մեջ հայկական պետություն ունենալ:
Պատմությունը ցույց է տալիս, որ այդպիսի մտածելակերպը արդյունք չի տալիս:
Malxas (29.07.2011)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Էջանիշներ