Սիրելի ակումբցի, սիրով քեզ եմ ներկայացնում իմ նոր, թեև դեռևս անավարտ ու անմշակ շարանի առաջին գործերը, խոստանալով առաջիկայում ներկայացնել հաջորնդերը: Շարանի կապերը կգտնես ինքդ: Իսկ այդ ընթացքում ես համեստորեն կսպասեմ թե՛ քո գովասանքին, թե՛ քննադատությանը: Հաճելի ընթերցում եմ կամենում:
«Հրո երկիր» շարան
Հրե երկիր
Դու իմ երկիրն ես,
Հողով հրակեզ…
Արև հրավառ,
Սարեր հրաշար,
Ժայռեր հրապատ,
Ծառեր հրազարդ…
Աշնանն հրաստեղծ,
Բույսով հրամերձ,
Մրգով հրահամ,
Սերմով հրացան…
Խոսքով հրահատ,
Լեզվով հրազարկ,
Զենքով հրաջարդ,
Դեղով հրամարդ…
Դու իմ երկիրն ես,
Թեկուզ հրե ես…
Հրակեզ
Դու իմ երկիրն ես, թեկուզ հրե ես,
Ու իմն է նաև հողդ հրակեզ…
Ոտքերս խանձող քո հրե հողը,
Մաշկս թրծում է, ուժգին այրող է,
Այդ հրե հողի ամեն փշուրը,
Շիկացած ածուխ, այրող մրուր է…
Այդ ջրի ծարավ հողը շիկացած,
Ծերունու մաշկ է ասես ճաքճքած,
Իսկ այդ ծերունին թիկնել արևին,
Ջրի փոխարեն տրվել է շողին…
Արդ իմն է այդ ծեր հողդ հրակեզ,
Որն արևի դեմ հպարտ փռել ես…
Հրավառ
Արդ իմն է այդ ծեր հողդ հրակեզ,
Որն արևի դեմ հպարտ փռել ես,
Ու իմն է նաև արևն հրավառ,
Որ այդքան թեժ է միայն քեզ համար:
Այդ հուր արևն է իր ջերմ շողերով,
Շոյում ու գգվում մարդուն կարոտով,
Իսկ հետո գնում ու նույն քնքշանքով,
Լճի ջրերն է փայլեցնում հրով:
Խոտ ու ծաղկի հետ ուրախ խաղալով,
Մոլոր թիթեռին աչքով անելով,
Հանկարծ ողջ ուժով զարկում չոր ծառին,
Անտառամիջի հրդեհ ծնողին…
Ու թևածում է արևն երկնքում,
Իր հրե շնչով աշխարհին տիրում,
Հանդ-անդաստանով, ժայռով քարքարոտ,
Գետով, սարերով շրջում է կրքոտ…
Հա՛, երկիր, իմն է արևն հրավառ,
Պահ մի՛ տուր սարին միայն քեզ համար…
Հրաշար
Հա՛, երկիր, իմն է արևն հրավառ,
Պահ մի՛ տուր սարին միայն քեզ համար,
Այդ շուրջպար բռնած սարերն հրաշար,
Չեն թաքցնի ինձնից արևն իմ անմար...
Տեսնում ես, շարվել, ուս ուսի տվել,
Ինչպես կրակի անթիվ լեզվակներ,
Իրենց մեջ առել հրակեզ հողդ,
Բայց չեն թաքցնում հրե արևդ...
Ամեն առավոտ արևն զարթնելով,
Սարի ետևից գլուխն հանելով,
Ու ողջ երկինքը կրակի տալով,
Ճարպիկ շարժումով թողնում է, փախնում,
Երկնի մեջտեղից սարիդ է ժպտում,
Ու չարաճճի աչքով է անում:
Միայն գիշերն է արևը իմ վառ,
Թաքնվում սարիդ ետևը հարմար,
Ու քո սարերը արևին պահում,
Գիշերը նրան պահակ են կանգնում,
Որ նրա քունը ոչ ոք չընդհատի,
Որ արևն իմ վառ այդչափ չհոգնի...
Երկի՛ր, ուս-ուսի տված են կանգնել,
Քանի որ արդեն շատ են ծերացել,
Սարերն հրաշար ծեր են արդեն շատ,
Ինչպես ժայռերդ՝ զորեղ, հրապատ:
շարունակելի...
Մեջբերել
Re. «Հրո երկիր» շարան
Կարոտը մարդկային ապրումներից ամենից անպտուղն է...
Vive L'Armenie-ի խոսքերից
Ապրե՛ս: Իրոք, մեկը մյուսից լավն են, ամենակարևորը՝ առաջին հայացքից կարող է թվալ, որ կրկնվող տողեր կան, բայց ոչ: Իսկ ամենաշատը հավանեցի «Հրակեզ»-ն ու «Հրավառ»-ը, չնայած դեռ սպասում եմ շարունակությանը
…
Էջանիշներ