ivy-ի գրառումը շատ տպավորիչ ու հուզիչ է, եթե մարդ սթապ ու սրտով մտածել կարողանար ու ճիշտն ասած մի տեսակ տհաճ զգացողություն առաջացրեցին այդ գրառմանը հաջորդող ծաղրական գրառումները. սա իմ տպավորությունն է վերջի երեք գրառումներից, բայց միևնույն ժամանակ ասեմ, որ հուսով եմ իմ տպավորություններն այդ գրառումների մասին գրելով չի նեղացնի ոչ ոգու։

Ընդհանրապես ասեմ, որ միս չուտելով հանդերձ ոչ ոգու չեմ համոզել երբևէ որ դիմացինս էլ միս չուտի սակայն բնականաբար եթե հարցրել են հայտնել եմ իմ կարծիքը որը ձևավորվել է լուրջ ուսումնասիրության կամ ընթերցանության հետևանքով այլ ոչ թե միայն ոչինչ չիմանալով այս թեմայի մասին խոսելով՝ ինչպես անում են սովորաբար նրանք ում բոլորովին չի հետաքրքրում այս թեման ու իրենց ապուպապերն էլ են կերել միս ու իրենք էլ են ուտելու, իրենց թոռներն էլ ու բնականաբար ոչ մի լուրջ փաստարկ չունեն թէ ինչու է պետք միս ուտել կամ ինչու պետք չէ բայց դե ամենաշատը նրանք են պատրաստ խւսել այս ու նմանատիպ թեմաների ժամանակ այս ու այն կողմից որոշ կիսատ պռատ բաներ լսելով ու դրանց վրա հիմնվելով։

Juzeppe Balzammo-ն բուսակերություն մասին այս թեմայում գրում է, որ դա- Ճաշակի ու համոզմունքների հարց է: սակայն ես համոզված եմ որ դա իրականում ոչ թե ճաշակի այլ Սրտի կամ գիտակցության հարց է ու այդ պատճառով ամեն ոք ինքը պետք է գա դրան ու հասկանա այդ ամենի մասին խորը մտածելով ու այդ ամենը սրտի միջով անցկացնելով... միևնույն ժամանակ վստահ եմ, որ չլիներ համատարած մսակերության այս տենդենցը շատ շատերը չէին էլ լցնի իրենց ստամոքսներն մահացած կենդանիներով և իմիջիայլոց շատ ճիշտ է նկատում Bulbul-ը հիշելով այս իմաստուն խոսքը. «Ասա ինչ ես ուտում դու՝ ասեմ ով ես դու» քանզի ողջ մեր մարմինը կառուցվում է հենց մեր սնունդով, դառնում մեր արյունն ու անցնում մեր սրտով ու ազդում նաև մեր հոգեկանի վրա...