Նախ նկատենք, որ կենդանական աշխարհում մսակերությունն ի սկզբանե ու բնականոն ձևով այնպիսի դրվածք է ունեցել, որ առավել առողջ և ուժեղ կենդանիներն ուտում են առավել թույլերին ու անառողջներին՝ այդպիսով կենդանական աշխարհը մաքրելով հիվանդներից ու տկարներից, մինչդեռ մարդու դեպքում ճիշտ հակառակն է. մարդը միշտ սպանում և ուտում է հենց առողջ կենդանիներին՝ դրանից բխող համապատասխան հետևանքներով։Ձայնալար-ի խոսքերից
Բացի դրանից, ի տարբերություն գիշատիչ մսակեր կենդանիների, որոնց համար միսը սննդի միակ աղբյուրն է, այսինքն՝ անհրաժեշտություն է, փաստորեն, մարդու դեպքում իրավիճակը բոլորովին այլ է. մարդը սպանում է առանց անհրաժեշտության, քանի որ միսը նրա համար բնավ կենսական անհրաժեշտություն չէ, այլ զուտ անառողջ հաճույք։ Հետևաբար մարդու՝ ի ծնե ու ի բնե մսակեր լինելու մասին պնդումները ոչ մի լուրջ հիմք չունեն՝ անկախ նրանից, թե որքան վաղուց է մարդն սկսել միս ուտել։
Իսկ ի՞նչ պարտադիր է, որ մարդու նման պտղակեր ուրիշ կենդանիներ էլ լինեն, որ համարենք՝ այդպիսի կատեգորիա էլ կա։ Բանական կենդանիներ էլ չկան, հիմա ի՞նչ, մարդու բանական էակ լինե՞լն էլ կասկածի տակ առնենք։Մի փոքր դիտարկում աղիների երկարության հետ կապված: Խոտակերների մոտ աղիները ավելի երկար են, քան մսակերների մոտ. այսինքն խոտը մարսելու համար պեքտք է ունենալ ավելի երկար աղիներ: Իսկ ամենակերները, քանի որ ուտում են նաև խոտ, կամ այլ բուսական սնունդ, որի մարսողության համար պահանջվում է երկար աղիք, պետք է ունենան երկար աղիք՝ այսինքն աղիքի երկարությունը տրամաբանորեն պետք է որոշվի տվյալ տեսակի «ճաշացանկի» ամենադժվարամարս «ճաշատեսակով»: Ֆիզիոլոգիայի մեջ շատ չեմ ուզում խորանալ, քանի որ գիտելիքներս բավարար չեն, բայց առաջին հայացքից ակնհայտ է, որ մարդը գիշատիչ ու խոտակեր կենդանիների նկատմամբ միջին դիրք է գրավում իր օրգանիզմի կառուցվածքով՝ Այսինքն ամենակեր է: Հիմա էլի կասեք պտղակեր, էդ դեպքում կխնդրեմ բացատրել, թե կոնկրետ ինչո՞վ են սնվում բնության մեջ ապրող պտղակերները, ի՞նչ ուրիշ պտղակեր կենդանի գիտեք բացի մարդուց, ինչպե՞ս է նրանց օրգանիզմը հարմարեցված պտղակերությանը՝ ինչ պտղակերական առանձնահատկություններ ունի:
Դիվի, նման ինքնավստահ պնդումներ անելու համար դու բավարար հիմքեր չունես։ Ցանկացած գաղափարախոսություն, շարժում ու նախաձեռնություն էլ, թեկուզ ամենաանշահախնդիրն ու ամենաբարի նպատակներ հետապնդողը լինի, միշտ էլ որոշակի մարդկանց կողմից կարող է շահարկվել ու բիզնեսի վերածվել, բայց դա հիմք չի տալիս համարելու, որ այդ գաղափարախոսությունն անիմաստ է, անլուրջ ու հատուկ բիզնեսի նպատակով ստեղծված։ Միշտ էլ կգտնվեն մարդիկ, որոնք ուրիշների բարի նախաձեռնությունները շուռ կտան իրենց շահերի օգտին, ուրեմն դրանո՞վ պիտի դատենք տվյալ նախաձեռնության արժեքի ու օգտակարության մասին։
Էջանիշներ