Համակրա՞նք, թե՞ վախ

[Ձայնալար]

Շատ քաղաքական գործիչներ են հիմա օգտագործում մաքիավելիզմ:

Իսկ քեզ ո՞րտեղից այդ ինֆորմացիան: Խոսքը հայաստանյա՞ն գործիչների մասին է:

Եվ ձեզ խորհուրդ ինձնից: ՀԱնկարծ չդառնաք խղճահարության կամ ծիծաղի առարկա:

Շնորհակալություն, նույնը քեզ եմ մաղթում:

ՍԵրն ու համակրանքը անկայուն զգացմունքներ են,իսկ ահա վախն ու դաժանությունը շատ ավելի հզոր են:

Բարեկամս, եթե վայելում ես սեր ու համակրանք, եթե դու ունես ընկերներ և հարազատներ դու կարող ես դուրս գալ ամենաանելանելի իրավիճակներից, սիրո ու համակրանքի վրա է կառուցվում ամեն ինչ, անձամբ ես իմ կյանքում շատ լավ մարդկանց եմ հանդիպել, որոնք տարբեր իրավիճակներու անշահախնդրորեն օգնել են ինձ, և ես ջանում եմ նույն պես վարվել իմ շրջապատի հետ և ինձ երջանիկ մարդ եմ համարում: Վախի և դաժանության վրա կառուցված ամեն ինչ ժամանակավոր է և անիմաստ, հաստատ կգա մի ժամանակ երբ դու այլևս ամենաուժեղը չես լինի քո ոհմակում և քեզ մեծ հաճույքով կհոշոտեն:

Մաքիավելին գտնում էր, որ լիդերը կամ ղեկավարը կամ իշխանության մարդը պետք է վախ ներշնչի:

Ինչի համար, որ վախենան ու թաքուն գլուխը ուտեն չէ՞: Լիդերը պետք է թիմ ունենա, որը գոհ կլինի իր աշխատանքից և իր լիդերից: Վախի մթնոլորտում կատարվող աշխատանքը երբեք բեղմնավոր չի լինում:

Վախն ու հարգանքը փոխկախված են:

Միանգամայն տարբեր բաներ են:

Ավելի լավ է լինել Ստալին, քան Չառլի Չապլին:

Նայած թե ում ինչ է պետք այս կյանքում, լինել դաժան և միայնակ, ոչմեկի սերը չվայելող և հիշվել մարդկության պատմության մեջ, որպես մեծագույն չարագործ: Թե՞ լինել մարդ, ով ժպիտ է պարգևում մարդկանց նույնիսկ իր մահից հետո: