Ասել ճշմարտությունը

[dvgray]

հարգելիս
մարդու իրավունքներ և այլ նմանատիպ կատրգերիանը ստեղ գործող արժեքներ չեն: դատապարտված մարդը միշտ էլ ձջռքը գցում ա որտեղից կարա, իսկ իրա անճարությւոնը տրաքացնում ա իրա ամենամոտիկ շրջապատի վրա:
մարդում երբեք պետք չի ասել, որ ինքը կմեռնի:
դա կատաստրոֆիկ սխալ է, ու բացառիկ մարդիկ են պատրաստ դա ընդունել այնպես, ինչպես /վստահ եմ/ որ դու ես կարծում:
…
շատ բաներ կան, որ մարդուն չեն հայտնում օրինակ գիտնականները, քաղաքագետները, տնտեսագերտները… և այլ, պարզ հասկանալով որ դա կբերի պանիկայի ու կործանիչ ելքի:
երբեք մի կարծի, թե մարդը ռոբոտ է ու լրիվ ալգորիթմիկ կառավարվող օբեկտ: մարդ հաճախ ինք իրեն կառավարել չի կարողանում, իսկ սենց դեպքում, երբ գիտի որ էսօր էգուց ա, ման ա գալի մեղավոր ու ՛գտոնում՛ ա:

[ArmBoy]

... մարդու իրավունքներ և այլ նմանատիպ կատրգերիանը ստեղ գործող արժեքներ չեն:

Վատ չէր... բա ես էլ "սխալմամբ" կարծում էի, որ մարդու իրավունքները գործում են միշտ ու բոլոր պարագաներում: Որ մեզ մոտ վայրկյանը մեկ դա ոտնահարվում է, դա դեռ չի նշանակում, որ այն ժամանակի մի պահին պետք է կիրառել, մյուս պահին՝ ձեռնպահ մնալ:

երբեք մի կարծի, թե մարդը ռոբոտ է ու լրիվ ալգորիթմիկ կառավարվող օբեկտ:

Հաշվի կառնեմ

Լավ, ինձ թվում է, որ ես՝ իմն եմ ասելու, դու՝ քոնը: Սենց չեղավ:

Հարց 1. հիվանդն իրավունք ունի՞ իր վիճակի մասին ստանալու ճիշտ եւ լիարժեք տեղեկություն:

Հարց 2. Բժիշկն իրավունք ունի՞ ստելու, այն էլ՝ իր հիվանդին:: ՈՒշադրություն՝ բժշկական էթիկան պահանջում է, որ բժիշկը պետք է լինի ազնիվ ու էլի տենց լիքը լավ-լավ բաներ...

Այս հարցերին որ պատասխանես ճիշտ, այլ ոչ թե այնպես, ինչպես քեզ է ձեռք տալիս, ամեն ինչը կընկնի իր տեղը:

[dvgray]

Վատ չէր... բա ես էլ "սխալմամբ" կարծում էի, որ մարդու իրավունքները գործում են միշտ ու բոլոր պարագաներում: Որ մեզ մոտ վայրկյանը մեկ դա ոտնահարվում է, դա դեռ չի նշանակում, որ այն ժամանակի մի պահին պետք է կիրառել, մյուս պահին՝ ձեռնպահ մնալ:

հիվանդ, մահացու հիվանդ մարդու, ոչ ամերիկյան կինոի հերոս, սովորական մարդը արդեն դադարում է լիարժեք մարդ լինելուց: ասածս հասկանում եմ, որ այնքան էլ համարժեք չի, բայց հոգեկան հիվանդը չի օգտվում չէ՞ մարդու իրավունքների շատ բաղկացուցիչներից:

Լավ, ինձ թվում է, որ ես՝ իմն եմ ասելու, դու՝ քոնը: Սենց չեղավ:

Հարց 1. հիվանդն իրավունք ունի՞ իր վիճակի մասին ստանալու ճիշտ եւ լիարժեք տեղեկություն:

Հարց 2. Բժիշկն իրավունք ունի՞ ստելու, այն էլ՝ իր հիվանդին:: ՈՒշադրություն՝ բժշկական էթիկան պահանջում է, որ բժիշկը պետք է լինի ազնիվ ու էլի տենց լիքը լավ-լավ բաներ...

Այս հարցերին որ պատասխանես ճիշտ, այլ ոչ թե այնպես, ինչպես քեզ է ձեռք տալիս, ամեն ինչը կընկնի իր տեղը:

1. իրեն ղեկավարող հիվանդը իհարկե: սակայն եթե այդ ճշմարտության պատճառով հիանդը դադարելու է հանդես բերել նորմալ, նորմաների մեջ տեղավորվող ադեկվատ ռեակցիա, ապա բժիշկը դա հայտնելով ավելի շուտ նմանվում է դահիճի, քանի որ իրականում նա նաև կրճատում է հինվանդի կյանքի տևոությունը, իսկ իր հարազատների կյանքը դարձնում դժոխք:
ես ինչ որ ասում եմ, իմանալով եմ ասում

2. ճշմարտությունը չասել դեռ չի նշանակում ստել:
օրինակ, եթե ես իմանամ, որ վաղը Պողոսին գործից հանելու են, սակայն իրեն դա չեմ ասում, ապա ես սուտասան չեմ չէ՞

[Rhayader]

Դա այն բաներից է, ինչի մասին մարդուն չի կարելի խաբել: Եթե մարդը բավականաչափ քաջություն չունի դրա հետ համակերպվել, դա իր պրոբլեմն է:
Մահն անխուսափելի է: Բոլորս մեռնելու ենք: Համարեք, որ ես բժիշկն եմ, ու բոլորիդ այս դիագնոզն եմ դնում:
Որովհետև բոլորս մեռնելու ենք: Մեկի գլխին դաշնամուր կընկնի, մեկը նոր տարուն խոլեստերինի մահացու դոզա կստանա, մեկը կկախվի և այլն: Միգուցե հենց դու, ով կարդում ես, վաղը մեքենայի տակ ընկնես: Իսկ միգուցե և ես սա գրելու համար ընկնեմ քո դուբինկի տակ ու կնքեմ ցինիկ մահկանացուս
Մի՞թե սա այդքան վախենալի է: Մի՞թե ամսաթիվն այդքան կարևոր է:
Մարդն, ով գիտակցում է մահվան անխուսափելիությունն ու հանձնվում, վախկոտ է: Մարդն, ով դա ընդունում է որպես բնական, անհրաժեշտ բան, ավելի ազատ է ապրում, քան նա, ով վախից փակում է աչքերն ու ինքն իրեն ներշնչում, «սա միայն ուրիշների հետ է կատարվում»:
Մարդն, ով գիտի իր ժամկետը, առավելություն ունի:
Ես չէի ների, եթե ինձ խաբեին:

[Jarre]

Կներեք, որ մեկ անգամ գրածս միտքը նորից կրկնում եմ այստեղ։ Պարզապես Rhayader-ի մեկնաբանությունից հետո սա շատ է սազում և իմ կարծիքով իրար հիանալիորեն լրացնում են և իրար հետևից լինելով ամբողջացնում են իրար։

Կյանքում առանձնաշնորհում եմ ունեցել մի քանի անգամ նամակագրվել հայտնի փիլիսոփա, գիտնական և ֆանտաստ գրողներից մեկի հետ։ Նա իր նամակներից մեկում գրեց իր տեսակետը մահվան մասին. «....Մենք պետք է սովորենք կյանքը ընդունել, որպես ժամանակահատված, որն ունի սկիզբ ու վերջ։ Որքա՜ն էլ, որ ունիկալ լինի մեկ մարդը, նրա գոյություն ունենալը այնքան էլ չի ազդում և փոխում իրերի ընդհանուր դրությունը։ Ամենակարևորն այն է, որ մարդկային ցեղի կյանքը չդադարի և անընդհատ թարմացվի։ Մեզանից յուրաքանչյուրը անմահ է, բայց ոչ թե այն պատճառով, որ անհատի կյանքը կարող է տևել հավիտյան, թեև չեմ ժխտում դրա հնարավորությունն էլ, այլ այն պատճառով, որ յուրաքանչյուր մարդ արարած կյանքի չդադարող և չընդհատվող շղթայում անհրաժեշտ օղակ է։ Մահվան հարցում մենք չպետք է լինենք անկիրթ մարդիկ՝ վախենալով մահվանից, այլ պետք է պատրաստ լինենք այն ընդունելու հանուն կյանքի թարմացման։ Մենք պարտավոր ենք մահանալ։....Սակայն ինչը կարող է օգնել մարդուն, որ նա կարողանա համարձակորեն ընդունել մահը։ Ես և այլ գիտնականներ կարծում ենք, որ գիտությունը սպանում է Աստծուն, սակայն սա հենց այն խնդիրներից է, որ գիտությունը, արվեստը կամ մեկ ուրիշ բան, երբեք չի կարող լուծել առանց Աստծու»։ Ի դեպ, այս միտքը փոքր ինչ այլ բառերով և խոսքերով հանդիպում է նրա գրած տարբեր գիտաֆանտաստիկ վեպերում և պատմություններում։

[ivy]

Նուրբ հարց է: Կոնկրետ իմ դեպքում ես կուզենայի իմանալ, միայն եթե ապրելու ժամանակը շատ կարճ չի: Ասենք, եթե էնքան վատ վիճակ է, որ մի երկու օր հազիվ ձգեմ, հաստատ չէի ուզի իմանալ, իսկ եթե մի քանի ամիս ժամանակ կա, թող անպայման ասեն. կկարողանամ պլանավորել կյանքիս վերջին ժամանակաշրջանը, ինչ-որ կիսատ թողած բաներ ավարտել, չկատարած գործեր անել, վերջին երազանքներ իրականացնել:

[Մարկիզ]

Եթե ArmBoy-ի կարծիքի իրական պատճառները պարզ են, այն է.

Հարց 1. հիվանդն իրավունք ունի՞ իր վիճակի մասին ստանալու ճիշտ եւ լիարժեք տեղեկություն:

Հարց 2. Բժիշկն իրավունք ունի՞ ստելու, այն էլ՝ իր հիվանդին:: ՈՒշադրություն՝ բժշկական էթիկան պահանջում է, որ բժիշկը պետք է լինի ազնիվ ու էլի տենց լիքը լավ-լավ բաներ...

և այս ամենի վրա հիմված մյուս խնդիրները նույնպես պարզ են, ապա, կներեք, Jarre և Rhayader, կրկին ընկաք ռոմանտիկայի գիրկը: Որևէ մարդու չի կարող չանհանգստացնել իր շուտով մեռնելու փաստի գիտակցումը: Ավելին՝ որևէ մեկը չի կարող այն ծանր չտանել: Մարդը չի կարող հանգիստ մեռնել մի քանի ամսում՝ չհաշված որոշ բացառություններ/ նկատի ունեմ որոշ երկարատև խիստ ծանր հիվանդություններ/… Չեմ հավատում, որ ինչ-որ մեկը, երբևէ մահապատժի ենթարկվելիս, քիթը ցցած է ընդունել մահը, կամ վերևից իր վրա ընկնող դաշնամուրի առկայությունը: Վերջին դեպքում, բնականաբար մարդը ոռնում է ոչ թե ցավից, այլ վախից: Բոլորն էլ մահից վախենում են: Չեմ հավատում, որ այստեղ ինչ-որ մեկը չի վախենում:

[Jarre]

Որևէ մարդու չի կարող չանհանգստացնել իր շուտով մեռնելու փաստի գիտակցումը: Ավելին՝ որևէ մեկը չի կարող այն ծանր չտանել: Մարդը չի կարող հանգիստ մեռնել մի քանի ամսում՝ չհաշված որոշ բացառություններ/ նկատի ունեմ որոշ երկարատև խիստ ծանր հիվանդություններ/…

Մարկիզ ջա՛ն, միշտ ուշադրություն եմ դարձրել քո գրառումներին և հավանել եմ քո օբյեկտիվությունը ու տակտի զգացումդ։ Դրա համար էլ շա՜տ եմ խնդրում, մինչև նման մտքեր գրելը մտածիր, որ մի գուցե այդ մտքերի հեղինակը հենց ինքը գտնվում է այդ դժվար վիճակում ու գրել է այն ինչ իրեն ուժ է տալիս մահի ու կյանքի դժվար պայքարում։ Ու մի գուցե՝ «էլի ընկար ռոմանտիկայի գիրկը» արտահայտությունը կոտրի ու փշրի այդ մարդու հույսը և գաղափարը, որը նրան դեռ ուժ է տալիս ապրելու։

Որևէ մարդու չի կարող չանհանգստացնել իր շուտով մեռնելու փաստի գիտակցումը: Ավելին՝ որևէ մեկը չի կարող այն ծանր չտանել: Մարդը չի կարող հանգիստ մեռնել մի քանի ամսում՝ չհաշված որոշ բացառություններ/ նկատի ունեմ որոշ երկարատև խիստ ծանր հիվանդություններ/…

Բոլորն էլ մահից վախենում են: Չեմ հավատում, որ այստեղ ինչ-որ մեկը չի վախենում:

Այո՛, չկա մարդ որ ծանր չտանի կամ որ ուրախանա։ Բայց իմ ասածը այն է, որ չասելը հարցի լուծում չի։

Եթե նույն սկզունքով առաջնորդենք, ուրեմն ծնողն էլ չպետք է իմանա իր երեխայի մահվան մասին, քանի որ չկա ծնող որ այդ լուրը թեթև կտանի կամ չկա ծնող որ չի վախենում այդ սարսափելի լուրից։

Իսկ դու փորձե՞լ ես նայել մեդալի հակառակ կողմը։ Եթե մարդուն չենք ասում, որ ինքը մահանալու է, ու անկապ ու անհիմն հույսեր ենք տալիս, ու էտ մարդը ապրում է այն հույսով որ հեսա լավանալու է, բայց գնալով վատանում է, դու գիտե՞ս թե այդ չիրականացող հույսը հոգեկան ինչ վիճակի կարող է հասցնել մարդուն։

Ուրեմն արի ոչ մեկի նախընտրությունը չքննադատենք։ Ինչպես ես իմ գրառումներում արդեն նշել էի՝

Շատ կարևոր է այս հարցում անհատական մոտեցում ցույց տալ, քանի որ ամեն մարդ մի ձև կարող է արձագանքել։

Ես ընդունում եմ, որ կան մարդիկ որ շատ անկանխամտածված արձագանք կարող են տալ իրենց մահացու հիվանդությունը իմանալու նորությանը և նրանց հարազատները կարող են որոշել նրան չասել։

Բայց խնդրում եմ, որ դու էլ միանշանակ մոտեցում ցույց մի տուր, ու ընդունիր, որ ասելը սխալ չի, ու պետք չի անտեսել ասելու օգուտները։

Ու ես համաձայն եմ Ռայադերի ասածին, որ բոլոր ապրող մարդիկ գիտակցում են, որ մի օր մահանալու են և որ այսօր իրենք դեռ չեն կարող հավիտյան ապրել։ Ուստի պետք է դաստիարակել մարդկանց այս առումով, որ այդ օրը գալիս նրանց արձագանքը հնարավորինս հավասարակշռված լինի։

[Մարկիզ]

Jarre ջան, ճիշտ ես, որոշ մտքերիդ հետ համաձայն եմ: Որոշ դեպքերում կարելի է հաշվի առնել տվյալ մարդու անհատական որոշ առանձնահատկություններ, նրա ներընտանեկան վիճակը, ընտանիքը անդամների կարծիքն այդ հաշվով և ասել… Ընդունեցի:
Կյանքը գեղեցիկ է՝ անկախ նրանից մարդը անբուժելի հիվանդ է՞, թե՞ ոչ/ չհաշված որոշ բացառություններ/… Եվ հետևաբար մարդու կողմից շուտով մեռնելու փաստի գիտակցումը չի կարող հանգիստ ընդունվել: Ինչպե՞ս դաստիարակել: Դա ուղղակի հնարավոր չէ: Անգամ վեց ամիս իր մահապատժին սպասած մարդը, մահապատժի ժամանակ վախենում և համապատասխան վարք է դրսևորում: Լինել հնարավորինս հավասարակշռված՝ ուղղակի կարծում եմ՝ ֆիզիոլոգիորեն և հոգեբանորեն հնարավոր չէ:

[Jarre]

Լինել հնարավորինս հավասարակշռված՝ ուղղակի կարծում եմ՝ ֆիզիոլոգիորեն և հոգեբանորեն հնարավոր չէ:

Մարկիզ ջան, ես էլ եմ համաձայն, ավելի ճիշտ՝ վստահ, վերը նշած մտքերիդ և մանավանդ այս մեջբերածի հետ։ Երբեք մարդ չի կարողանա համակերպվել իր կամ հարազատի մահվան հետ։ Երբե՛ք։ Պարզապես կարծում եմ, որ այսօր պիտի կարողանանք ինչ որ ձև մեզ պատրաստել դրան, որ հնարավորինս թեթև տանենք, որովհետև դա անխուսափելի է... ահա՛ դառը իրականությունը։ Ինչպես ասում են Ֆրանսիացիները՝ սէլավի....

[ArmBoy]

Լավ, երեւի թե բանը հասավ այնտեղ, որ մի քիչ ավելի մանրամասնեմ միտքս, ելնելով հարգելի ակումբցու այս խոսքերից.

ես ինչ որ ասում եմ, իմանալով եմ ասում ...

Գրածդ սմայլիկով էր, իսկ ես ավելի լուրջ կասեմ.

1. Չեմ կարծում, որ այս թեմայում կարծիք հայտնողներից մեկնումեկն ինձնից ավելի շատ մահացող մարդ է տեսել
2. Հավատացած եմ, որ նույն այս թեմայում իրենց մտքերը շարադրողներից մեկնումեկն ինձնից ավելի շատ մարդու կյանք չի փրկել
3. Համոզված եմ, որ նման թեմաների շուրջ ինձնից ավելի շատ այլ ակումբցի այս թեմաներով չի խորացել: Կամ՝ խորացել է միայն այս թեմայի շրջանակներում կամ էլ եւս մեկ-երկու առիթներով: Իսկ ես՝ տեսեք ստորագրությունս:

Ուրեմն սկսենք նրանից, որ, իմ հարցերն, ըստ էության մնացին անպատասխան: Եթե պատասխանեիք, ապա այլ հարցեր ձեզ մոտ չէին մնա:

Հարց 1. հիվանդն իրավունք ունի՞ իր վիճակի մասին ստանալու ճիշտ եւ լիարժեք տեղեկություն:

Այո, ունի: Իսկ բժիշկն էլ պարտավոր է տրամադրել լիարժեք եւ ճիշտ տեղեկություն իր հիվանդին:

Հարց 2. Բժիշկն իրավունք ունի՞ ստելու, այն էլ՝ իր հիվանդին:

Ոչ, չունի: Ասում եք՝ ճշմարտությունը թաքցնելը ստել չէ: Այս դեպքում՝ նույնն է: Եթե հիվանդի մոտ, ասենք, թոքերի քաղցկեղ է, ու բժիշկն էլ, իմանալով այս ախտորոշումը, թաքցնում է նրանից (հլը պատկերացրեք, թե ո՞նց է թաքցնելու, ասենք, հիվանդը հարցնում է, բժիշկն էլ ասում է՝ չգիտե՞մ, հա՞, կամ էլ ասում է՝ Ձեզ մոտ թոքախտ է, կամ էլ ասում է՝ դեռ չենք պարզել - սրանք թաքցնելո՞ւ, թե՞ սուտ ասելու արդյունքներ են):

Այնուհետեւ՝ ինչո՞ւ եք ծանր հիվանդությամբ տառապող հիվանդին պատկերացնում որպես "գել ու գազան"՝ ո՜նց է երեւում, որ ծանր հիվանդ կամ չեք տեսել, կամ էլ մեկ-երկու հոգու եք տեսել: Նրանք ոչ մի բանով չեն տարբերվում մեզնից, ու ոչ ոք չի կարող նվազեցնել նրանց իրավունքները՝ ինչ-որ մակդիրներ կպցնելով:

Ավելին ասեմ՝ նրանց իրավունքներն ավելի են, քան մեր: Նրանք ավելի մեծ օգնության կարիք ունեն: Երբեք չփորձեք դիմացինին սուտ խոսալով, կամ, Ձեր խոսքերով ասած, ճիշտը թաքցնելով, օգնել կամ կարեկցել նրան: Սա օգնություն չէ:

Մարդու անհատականության հետ պետք է հաշվի նստել, սակայն, սա մեզ կօգնի միայն որոշելու ինչ-որ մի լուր հայտնելու ձեւը, եղանակը, խոսքի ոճը, եւ ոչ թե այն՝ ասե՞լ, թե՞ չասել:

Մարդ կա, որ իմանում է, որ ատամը պիտի հանեն, հիստերիա է բարձրացնում ու "գնում էն աշխարհ-գալիս": Նրա՞ն ինչ պիտի "խաբվի", պիտի ասվի՝ աքցանով ատամդ խուտուտ ենք տալո՞ւ:

Այնուհետեւ: Հիվանդության մասին տեղեկացնելն ինչո՞ւ եք նույնացնում մահվան լուրի մասին: Ասել՝ դու հիվանդ ես X հիվանդությամբ հո նույնը չէ՞, որ ասես՝ "աչքդ լույս, վաղը ես էլ քեզ չեմ զննելու, որովհետեւ ես կգամ, բայց դու տեղում չես լինի":

Այլ օրինակ վեցրեք. կան, չէ՞, վիրահատական այնպիսի միջամտություններ, որոնք մահվան բարձր ռիսկով են օժտված: Հիմա, ի՞նչ եք առաջարկում, հիվանդին, որը պարզ գիտակցությամբ է, չասե՞լ այդ մասին: Ճշմարտությունը պահե՞լ:

Կան հավասարակշռված մարդիկ, կան անկայուն հոգեվարքով մարդիկ, սակայն բոլորն էլ ունեն նույն իրավունքները: Ու ոչ ինձ, ոչ էլ ձեզնից մեկնումեկին է տրված որոշելու՝ պե՞տք է նրանց իրավունքները խախտել, թե՞ ոչ:

Հոգեկան հիվանդների մասին: Նա օգտվում է բոլոր այն իրավունքներից, ինչ որ, ասենք, շաքարային դիաբետով հիվանդը: Եթե նույնիսկ կան բացառություններ, ապա դրանք ընդամենը ուղղված են դարձյալ նրա կյանքը պահպանելուն եւ/կամ շրջապատի անվտանգությունը ապահովելուն: Ձեզ թվում է հոգեկան հիվանդը (չնչին բացառություններով) չունի՞ բժիշկ ընտրելու եւ այլ հնարավորություններից: Եթե մեր նման երկրում չի կիրառվում, դա դեռ չի նշանակում, որ այդ իրավունքներից նա զրկված է:

Առայժմ այսքանը: Հարցեր լինելու դեպքում՝ համեցեք:

[Jarre]

Կան հավասարակշռված մարդիկ, կան անկայուն հոգեվարքով մարդիկ, սակայն բոլորն էլ ունեն նույն իրավունքները: Ու ոչ ինձ, ոչ էլ ձեզնից մեկնումեկին է տրված որոշելու՝ պե՞տք է նրանց իրավունքները խախտել, թե՞ ոչ:

Հոգեկան հիվանդների մասին: Նա օգտվում է բոլոր այն իրավունքներից, ինչ որ, ասենք, շաքարային դիաբետով հիվանդը: Եթե նույնիսկ կան բացառություններ, ապա դրանք ընդամենը ուղղված են դարձյալ նրա կյանքը պահպանելուն եւ/կամ շրջապատի անվտանգությունը ապահովելուն: Ձեզ թվում է հոգեկան հիվանդը (չնչին բացառություններով) չունի՞ բժիշկ ընտրելու եւ այլ հնարավորություններից: Եթե մեր նման երկրում չի կիրառվում, դա դեռ չի նշանակում, որ այդ իրավունքներից նա զրկված է:

Նշածդ բոլոր մտքերի հետ լիովին համաձայն եմ։ Եթե գրառումներս նայել ես, ապա տեսնում ես, որ ես էլ եմ կողմ ասելուն։ Բայց կարծում եմ չարժի այս հարցում առաջնորդվել միայն իրավունքներով և օրենքներով, քանի որ հոգեկան անհավասարակշռված մարդը և առավել ևս հոգեկան հիվանդը շատ անսպասելի ռեակցիա կարող են տալ այսպիսի լուրին։ Ստին միանշանակ դեմ եմ, բայց հեռատեսությանն ու շրջահայեցորեն վարվելուն՝ ոչ։

[dvgray]

Ու ոչ ինձ, ոչ էլ ձեզնից մեկնումեկին է տրված որոշելու՝ պե՞տք է նրանց իրավունքները խախտել, թե՞ ոչ:

անհասկանալի է, թե ինչ իրավունքի մասին է խոսքը: կարծեմ օրենսդրական այդպիսի ակտ չկա, որը կարգավորի այս հարցը, թե բժիշկը պարտավոր է հայտնել հիվանդին, որ ինքը որոշակի ժամանակից հետո մահանալու է, հակառակ դեպքում նրան հասում է xx պատիճը:
թե՞ կա, ես չգիտեմ:
իսկ եթե բարոյական դաշտի մասին է խոսքը գնում, ապա սա ուրիշ հարց է: սակայն մինչ այդ կուզենայի իմանալ թե ինչ՞ իրավունքի մասին է գնում խոսքը:

Հոգեկան հիվանդների մասին: Նա օգտվում է բոլոր այն իրավունքներից, ինչ որ, ասենք, շաքարային դիաբետով հիվանդը: Եթե նույնիսկ կան բացառություններ, ապա դրանք ընդամենը ուղղված են դարձյալ նրա կյանքը պահպանելուն եւ/կամ շրջապատի անվտանգությունը ապահովելուն:

այ հարցն էլ դա է, որ իրա ու շրջապատի անվտանգությունից ելնելով: իսկ քո տրամաբանական շղթայով շարժվելով կպարզվի, որ դա հոգեկան հիվանդի իրավունքի սահմանափակում է, որ ասենք իրան ի տարբերություն դիաբետով հիվանդի, զրկում ես ասենք երկաթուղու գնացքի վագոնավար աշխատելու իրավունքից, կամ էլ նրանց չի հասնում վարոդական իրավունք:
…

[Rhayader]

Եթե ArmBoy-ի կարծիքի իրական պատճառները պարզ են, այն է.

և այս ամենի վրա հիմված մյուս խնդիրները նույնպես պարզ են, ապա, կներեք, Jarre և Rhayader, կրկին ընկաք ռոմանտիկայի գիրկը:

Մարկիզ, ռոմանտիկան այստեղ այնքան կապ ունի, ինչքան գվինեական խոզուկները:
Իմ ասածն այն էր, որ մահվանից վախեցող մարդն ինքն իրեն թաղում է անմահության իլյուզիայի՝ մայայի մեջ (ահա քեզ ռոմանտիկա), իսկ ես դեռ ողջ կյանքումս ոչ մեկին չեմ տեսել, որ պատրանքից կամ ստից բարիք ստանա:
Անձամբ իմ կարծիքով, մահվանից պակաս վախենալի բան աշխարհում չկա:
Մահապատժի մասին՝ կախաղան գնացողների հումորին ոչ մի հումոր չի հասնի: Ոչ ոք այնքան լիարժեք չի ծիծաղում, ոչ ոք այնքան անկեղծ չի, ինչքան դեպի կախաղան քայլող մարդը: Երևի մահվան գիտակցությունն է ազատում նրանց ստից:
Այնինչ մենք բոլորս էլ դեպի մեր կախաղանն ենք քայլում (ինչ Քինգավարի հնչեց): Պարզապես նրանք գիտակցում են դա, իսկ մենք՝ ոչ: Նրանք ազատ են, իսկ մենք՝ ոչ:

[Մարկիզ]

Մարկիզ, ռոմանտիկան այստեղ այնքան կապ ունի, ինչքան գվինեական խոզուկները:
Իմ ասածն այն էր, որ մահվանից վախեցող մարդն ինքն իրեն թաղում է անմահության իլյուզիայի՝ մայայի մեջ (ահա քեզ ռոմանտիկա), իսկ ես դեռ ողջ կյանքումս ոչ մեկին չեմ տեսել, որ պատրանքից կամ ստից բարիք ստանա:
Անձամբ իմ կարծիքով, մահվանից պակաս վախենալի բան աշխարհում չկա:
Մահապատժի մասին՝ կախաղան գնացողների հումորին ոչ մի հումոր չի հասնի: Ոչ ոք այնքան լիարժեք չի ծիծաղում, ոչ ոք այնքան անկեղծ չի, ինչքան դեպի կախաղան քայլող մարդը: Երևի մահվան գիտակցությունն է ազատում նրանց ստից:
Այնինչ մենք բոլորս էլ դեպի մեր կախաղանն ենք քայլում (ինչ Քինգավարի հնչեց): Պարզապես նրանք գիտակցում են դա, իսկ մենք՝ ոչ: Նրանք ազատ են, իսկ մենք՝ ոչ:

Rhayader, երևի մարդ էակին շփոթում ես «գվինեական խոզուկներ» -ի հետ: Այդ որտեղ՞ ես տեսել մարդ, որը մահապատժի ժամանակ ծիծաղում, ժպտում ու վերջում էլ աչքով է անում դիմացի կանգնած սիրուն աղջկան: