Հիվանդին պե՞տք է ասել ճշմարտությունը: Քննարկեք, հետո հարցում կավելացնեմ:
Այո
Ոչ
Հիվանդին պե՞տք է ասել ճշմարտությունը: Քննարկեք, հետո հարցում կավելացնեմ:
Alphaone (12.01.2014), Հակոբ Գեւորգյան (14.03.2009)
Շատ դժվար հարցա…երևի մարդուցա կախված մեծամասամբ…սակայն խեղճ բժիշկը ոնց իմանանա իր դիմացինը ինչ մարդ է…այստեղից հետևում է որ ամեն դեպքում սկզբում երևի չարժի ասել…կարելի տնեցիներին ասել թող իրենք որոշեն, որը նրա համար ավելի լավ կլինի……եսիմ դժվարա …
![]()
Loading your personal settings....
Անպայման պետք է բացառապես ճշմարտությունն ասել։ Իմ կարծիքով բժիշկն ուղղակի բարոյական իրավունք չունի ճշմարտությունը չասելու։ Հարազատների որոշմանը թողնելը սխալ եմ համարում։ Հարազատը ևս իրավունք չունի չասելու։
Ուղղակի պիտի բժիշկը շատ նրբանկատ լինի ու կարողանա այդ ճշմարտությունը նենց ասել հիվանդին, որ հիվանդը հնարավորին չափ լավ տանի։
Բոլորս էլ գիտենք, որ նույն միտքը տարբեր ձևերով ձևակերպելու, տարբեր ինտոնացիայով ու դիմացինի նկատմամբ վերաբերմունքով ասելու դեպքում խիստ տարբեր ազդեցություններ են լինում։
Ամեն դեպքում, պարտավոր է միայն ու միայն ճշմարտությունն ասել։
«Բարի մտքով լինի ասված թե չար, սիրուց թե ատելությունից – սուտը սուտ է և միշտ դատապարտելի»։
Հովհաննես Թումանյան
Վերջին խմբագրող՝ Արշակ: 20.07.2007, 12:13:
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
ars83 (16.06.2010)
Եսիմ …իսկ միգուցե նաև հիվանդության տեսակից է՞ կախված…օրինակի համար …կարողա մի քիչ էլ կյանքից հիասթափված մարդ լինի և իմանալով իր հիվադությամ անբուժելիությունը և իր ճակատագրի դառնությունը դիմի անկանխատեսված անմտածված քայլերի
![]()
Loading your personal settings....
Հենց դրա համար էլ ասում եմ, որ պետք է նրբանկատ լինել ու նենց ասել մարդուն, որ մարդուն չդրդես նման քայլերի։ Պետք է դուխ տալ, օգնել, հարազատները պիտի կողքին լինեն դժվար պահին։ Դրանում է կայանում հարազատների դերը, այլ ոչ թե՝ խաբելում։
Իսկ ի՞նչ գիտես, թե ճշմարտությունը լսելով ինչպես կվարվի էդ մարդը։ Գուցե էդ անբուժելի հիվանդ մարդը լիքը գործ ունի անելու էս կյանքում, նպատակներ, բարոյական պարտքեր ունի ու, լսելով հիվանդության մասին, սկսում է նենց ապրել, որ հասցնի ու հանգիստ խղճով մեռնի։
Ու սենց բազմաթիվ նուրբ հարցեր կան, որոնց մասին հնարավոր է, որ ո՛չ բժիշկը իմանա, ո՛չ էլ հարազատները։ Ու ոչ ոք իրավունք չունի հիվանդի փոխարեն կյանքի տենց կարևոր հարցերում որոշումներ ընդունել։
Կամ էլ գուցե դու չես կարող բուժել, բայց էս մարդը, իմանալով հիվանդության մասին, բուժման այլ ուղիներ է գտնում և այլն։
Մի խոսքով, ոչ ոք իրավունք չունի ուրիշի կյանքը առանց նրա համաձայնության տնօրինելու։
Վերջին խմբագրող՝ Արշակ: 20.07.2007, 12:37:
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Ժողովուրդ, ով որ կարծում է, որ թեկուզ ինչ-որ տարիքներում պետք չի ասել, խնդրում եմ, որ պատասխանեք իմ այս գրառման մեջ հնչած հարցադրումներին.
Եթե պետք է, կարող եմ մի հարյուր հատ էլ նմանատիպ իրավիճակներ ներկայացնել, երբ չես կարող իմանալ թե տվյալ հիվանդի համար ինչքան ողբերգական կլինի ճշմարտությունը չասելը։ [կատակախառը]Ուզում եք մի քանի հատ էլ դաժանառոմանտիկաողբերգական լացելու կինոների սցենարներ էլ նկարագրեմ էդ թեմայով, մի կուշտ լացեք, որ նոր համաձայնվեք հետս։ [/կատակախառը]
Իսկ այն դեպքում, երբ հիվանդն ինքը պնդում է, որ չի ուզում ճշմարտությունը լսել, իհարկե, այդ դեպքում պետք չի ասել։
Բայց դե հիվանդն այդ դեպքում անիմաստ ինքախաբեությամբ է զբաղվում։ Դա նման է այն երևույթին, որ ջայլամը, տեսնելով մոտեցող վտանգը, գլուխն ավազի մեջ է մտցնում։ Բայց դե դա ջայլամի/հիվանդի անձնական գործն է։ Բժիշկն էլ իրավունք չունի զոռով հիվանդի «գլուխը ավազի միջից հանելու»։
Իսկ երբ հիվանդը չի խնդրել նման բան, ապա շարունակում եմ մնալ այն համոզմանը, որ բժիշկն իրավունք չունի ճշմարտությունը չասելու։
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
իսկ իմ կարծիքով բժշկի անկեղծությունը կարող է սպանել հիվանդին![]()
Արշակ ջան դու իհարկե ճիշտ ես, ու ես էլ կողմ կլինեմ իմանալ ճշմարտությունը, բայց երբեմն այդ իմանալը շատ ավելի բացասական է ազդում հիվանդի վրա։
Օրինակս շատ հեռու չէ։ Իմ պապաիկընա քաղցկեղով է հիվանդացել ու երբ ասել են, որ անբուժելի հիվանդ է, մի երկու շաբաթում սաստիկ ընկճվելուց խիստ վատացել է
այն դպքում, երբ մինչ բժշկին դիմելը ուղղակի մի թեթև վատ է զգացել իրեն
Այնպես ,որ ոչ ասելն է լավ, ոչ չասելը
![]()
Հայաստանում եթե բժիշկը հարազատներին չասի,բա էլ ումից փող ուզի:
Վերջին խմբագրող՝ Mitre: 18.08.2008, 18:00:
Իմաստ չունի գրավել համընդհանուր ուշադրությունը , եթե դրանից հետո առաջարկելիք չունես:
Ո՛չ, միևնույն է, դա բժշկի պարտականությունն է: Նա պետք է առանց տերմինների, պարզ ու հասարակ բացատրի: Հասկանու՞մ ես, բժիշկը հարազատին չի բուժում, այլ՝ հիվանդին, իսկ մեջտեղը հարազատ խառնելը փչացնում է բժիշկ-հիվանդ հարաբերությունները: Հետո, հարազատը վայնասուն է բարձրացնում, կարող է որոշել չասել, կարող է լարվածությունից չափազանցնել, կարող է ընդհանրապես սխալ հասկանալ ու սխալ բացատրել:Իսկ, եթե հարազատները մի պոքր նախապատրաստեն, դա էլ է ոչ բարոյական իրավունք, կուզենայի իմանալ: Օրինակ ես կնախընտրեմ ինձ հարազատ մարդուց լսեմ նուրբ բառեր, հետո նոր լսեմ բժշկի մասնագիտական լուրջ տերմիններով բառեր: Վերջերս ԱՄՆ-ից մի հիվանդ կին էր եկել: Նրան բժիշկներն ասել էին, որ 2 ամիս է մնացել ապրելու: Խեղճ կինը պատմում էր, որ այնքան չոր ու կոպիտ էին խոսել նրա հետ ու ոչ մի բարեկամ այդ պահին իր կողքին չէր եղել: Դա էլ է ոչ բարոյական, չեք կարծում?
Այո, ես քո հետ լրիվ համամիտ եմ, ճիշտ ես:Իրոք, շատ դժվար հարց է:Երևի թե նայած, թե ինչ հիվանդություն է:
![]()
...![]()
Держи меня за руку долго, пожалуйста,
Крепко держи меня, я не пожалуюсь...
Իհարկե ասել, անպայման, բայց ճիշտ կերպ ասել, այնպես որ մարդու մեջ հույսը չկորի, ասել հիվանդության մասին և այն բուժելու մասին, ոչ թե միայն մահի մասին անխուսափելի մահի:
Չնայած ինձ լույս աշխարհ բերած մարդը հիվանդացավ անբուժելի հիվանդությամբ, բայց նա կարողացավ իր մեջ ուժ գտնել ու անցնել այդ սահմանով, անհնարին ոչինչ չկա, չկա անբուժելի հիվանդություն, եթե հավատաս եթե ցանկանաս
Մարդ պիտի ճշմարտությունը իմանա, որ իր ընտրությունը կատարի, երբեք էլ ուշ չի ուղղվել…
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Նայած ինչ ճշմարտություն եթե, սկզբից դուրս է եկել որ անբուժելի հիվանդ է, իսկ հետո պարզել են որ իրենց բժշկական սխալն է, իհարկե պետք է ասել, իսկ եթե դիագնոզը ճիշտ է, ապա դե նայած մարդ կա դիմանում է, մարդ կա չէ, պետք է հաշվի առնել մարդկային առանձնահատկությունը
Ես կարծում եմ, որ հայտնելը ճիշտ է (չհաշված բացառությունները)։
Դա պետք է արվի շատ հմուտ ու նրբանկատ ձևով։
Ինչո՞ւ է ճիշտ։ Քանի որ դա սիրո դրսևորում է մարդու հանդեպ։ Երբ մարդը իմանում է դա շատ ցավալի է։ Բայց հետո նա ունենում է հնարավորություն իր վախերով, զգացմունքներով կիսվելու իր մտերիմների հետ։ Կարողանում է ավարտին հասցնել, այն գործերը որոնք իր արժեքային համակարգում մեծ տեղ են զբաղեցնում։ Այս հարցում ճիշտը իմանալը չի տալիս ավելորդ հույսեր և ակնկալիքներ, որոնց չիրականացումը շատ դեպքերում ցավալի հոգեբանական հետևանքներ է թողնում մարդու վրա։
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ