Բոհեմը և քաղաքականությունը

[Artgeo]

Ձեր կարծիքով արվեստագետները (սկսած մանր-մունր փոփ աստղերից վերջացրած տաղանդավոր գրողներից ու երգահաններից) պիտի բարձր արտահայտի իր քաղաքական դիրքորոշումը: Արդյո՞ք այս կամ այն երգչի քաղաքական միջոցառումներին մասնկացելը արտահայտում է նրանց քաղաքական դիրքորոշումը, թե՞ դա պարզապես բիզնես է և որևէ կապ չունի նրանց քաղական հայացքների հետ:

[Ձայնալար]

Ձեր կարծիքով արվեստագետները (սկսած մանր-մունր փոփ աստղերից վերջացրած տաղանդավոր գրողներից ու երգահաններից) պիտի բարձր արտահայտի իր քաղաքական դիրքորոշումը: Արդյո՞ք այս կամ այն երգչի քաղաքական միջոցառումներին մասնկացելը արտահայտում է նրանց քաղաքական դիրքորոշումը, թե՞ դա պարզապես բիզնես է և որևէ կապ չունի նրանց քաղական հայացքների հետ:

Ոչ պիտի, ոչ էլ չպիտի: Ինչպես բոլորը, այնպես էլ նրանք՝ ով ուզում է թող արտահայտի իր կարծիքը, ով չի ուզում թող չարտահայտի: Իսկ քաղաքական միջոցառումներին կարծում եմ մեծամասամբ մասնակցում են պարզապես փող աշխատելու համար: Էդ մարդու գործը երգելն ա, փող են տալիս ասում են երգի, ինքն էլ երգում ա: Այլ հարց է՝ բարոյակա՞ն է արդյոք քո արվեստով գովազդել մի քաղաքական ուժի, որին դու ինքդ չես համակրում: Դե դա էլ թող իրենք մտածեն, մեկա ես ոչմեկի համար չեմ երգում

[ladyARM]

Իմ կարծիքով իսկական արվեստագետները հեռու են մնում կեղտոտ քաղաքական դաշտից, իսկ երգիչները, ովքեր մասնակցում են այս կամ այն թեկնածուի քաղաքական քարոզարշավին` դա բիզնեսի մի ձև է, որը կապահովի նրանց ճանապարհը մոտակա 4 կամ 5 տարիների ընթացքում.... քանի որ բոլորս էլ գիտոնք, որ բիզնեսՇոուի աշխարհում էլ կա կոկոռդ կռծոցի վիճակներ

[Artgeo]

Մեղքը գցել է նորածին երեխայի վրա



Մարտի 22-ին թերթերից մեկում երգչուհի Շուշան Պետրոսյանն ասել էր բառացիորեն հետեւյալը.

«Նախընտրական ամբողջ շրջանում ես շատ եմ ուզել մի քանի ժամով թողնել իմ նորածին տղային ու գնալ Օպերայի հրապարակ, կանգնել այնտեղ հավաքված մարդկանց կողքին (որոնք, ի դեպ, ինձ ուղղակի ատում են) ու ասել. «Ի՞նչ եք ուզում: Այո, ես ձեզ չեմ ընտրել, բայց ես ձեզ համար երգել եմ»: Չեմ կարողացել անել դա, ուղղակի հնարավորություն չունեի թողնել երեխայիս:

Շուշան Պետրոսյանը, սակայն, նախընտրական շրջանում իր նորածին երեխային բազմիցս է «մի քանի ժամով թողել» եւ գնացել երգելու Սերժ Սարգսյանի հանդիպումներին: Այս փաստի մասին են վկայում թե լուսանկարը, թե համերգի ազդագիրը, որոնք տպագրում ենք որպես ասվածի ապացույց:



Հուսանք՝ նորածին երեխան ըմբռնումով կմոտենա իր նորընծա մայրիկի բացատրությանը եւ լեզուն բացվելուն պես չի հարցնի նրան. «Մամա, բա Սերժիկ ձյաձյայի համար երգելիս հնարավորություն ունեիր ինձ մենակ թողնելու, իսկ Օպերայի հրապարակ գնալու համար չունեի՞ր, ինչո՞ւ ես մեղքը գցել ինձ վրա»:

http://taregir.am/

[Fedayi]

Ձեր կարծիքով արվեստագետները (սկսած մանր-մունր փոփ աստղերից վերջացրած տաղանդավոր գրողներից ու երգահաններից) պիտի բարձր արտահայտի իր քաղաքական դիրքորոշումը: Արդյո՞ք այս կամ այն երգչի քաղաքական միջոցառումներին մասնկացելը արտահայտում է նրանց քաղաքական դիրքորոշումը, թե՞ դա պարզապես բիզնես է և որևէ կապ չունի նրանց քաղական հայացքների հետ:

Ընդհանրապես, յուրաքանչյուրն առանձին-առանձին իրավունք ունի արտահայտելու իր կարծիքը, բայց, թող ներեն ինձ մեր էստրադային "աստղիկները", երբ իրենց նույնակազմ "բանդայով" ամեն անգամ ելնում են "բալետ" անելու, դա արդեն խոսում է անլրջության, նրանց գաղափարական չլինելու մասին, մի քիչ էլ բարոյական չէ. դարձել են կուսակցություններից մեկի "գռուպա պոդդեռժկան", քաղաքական հանրահավաքների "երաժշտական ընդմիջումը", մի խոսքով արժեզրկվում են:
Իսկ ընդհանրապես, ըստ իս, "ծանրաքաշ" արվեստագետ-մտավորականների` քաղաքական դիրքորոշում արտահայտելը ոչ միայն ճիշտ է, այլև` անհրաժեշտ: Բա էլ ո՞ր օրվա համար է մտավորականությունը:

[Վիշապ]

Ձեր կարծիքով արվեստագետները (սկսած մանր-մունր փոփ աստղերից վերջացրած տաղանդավոր գրողներից ու երգահաններից) պիտի բարձր արտահայտի իր քաղաքական դիրքորոշումը: Արդյո՞ք այս կամ այն երգչի քաղաքական միջոցառումներին մասնկացելը արտահայտում է նրանց քաղաքական դիրքորոշումը, թե՞ դա պարզապես բիզնես է և որևէ կապ չունի նրանց քաղական հայացքների հետ:

Ես ինքս տարբերակում եմ շոու բիզնեսը արվեստից, ինձ համար մանր–մունր փոփ աստղերը արվեստագետ չեն։ Ըստ իս արվեստի մեջ փիլիսոփայություն կա, իսկ շոու բիզնեսի մեջ՝ փող։ Վերջերս ցավոք գերակշռում է վերջինը։ Շոու բիզնեսը խառնել քաղաքականությանը, դա նույն «արտաշես գեղամյան» երևույթն է, ինձ համար տարբերություն չկա։ Իսկ ինչ վերաբերում է արվեստին, ապա արվեստագետ հայտնի մարդիկ իրենց դիրքորոշումներով պիտի պայքարեն հանուն քվազիբացարձակ հասկացությունների՝ արդարության, ճշմարտության, համամարդկային բարձր արժեքների (թող ծիծաղելի չթվա) ու կարելի է գուցե կանգնել այնպիսի մարդկանց կամ ուժերի կողքին, որոնք այդ արվեստագետների կարծիքով հնարավոր է, որ իրենց էությամբ ու գործունեությամբ նպաստում են այդ «հանուն»–ներին հասնելուն։ Իսկ կարելի է և ընդհանրապես չկանգնել, քանի որ այդպիսի բացարձակ արդար կամ ճշմարիտ մարդիկ կամ ուժեր սովորաբար գոյություն չունեն, ու արվեստագետը միշտ կմնա անհասանելի ու բաղձալի իդեալական արժեքներին ձգտող Չէ՞ որ արվեստը փիլիսոփայություն է, իսկ փիլիսոփայությունը դա ճշմարտության որոնումն է, անվերջ փնտրտուքի մեջ…

[Anchi]

Ընդհանրապես, յուրաքանչյուրն առանձին-առանձին իրավունք ունի արտահայտելու իր կարծիքը, բայց, թող ներեն ինձ մեր էստրադային "աստղիկները", երբ իրենց նույնակազմ "բանդայով" ամեն անգամ ելնում են "բալետ" անելու, դա արդեն խոսում է անլրջության, նրանց գաղափարական չլինելու մասին, մի քիչ էլ բարոյական չէ. դարձել են կուսակցություններից մեկի "գռուպա պոդդեռժկան", քաղաքական հանրահավաքների "երաժշտական ընդմիջումը", մի խոսքով արժեզրկվում են:
Իսկ ընդհանրապես, ըստ իս, "ծանրաքաշ" արվեստագետ-մտավորականների` քաղաքական դիրքորոշում արտահայտելը ոչ միայն ճիշտ է, այլև` անհրաժեշտ: Բա էլ ո՞ր օրվա համար է մտավորականությունը:

Ինչպես Տիգրան Խզմալյանն է ասում՝ կան մտավորականներ և մտավորականներ կոշտ ռ-ով:

[Sunny Stream]

Իսկ կարող է՞ ինչ-որ մեկը ստուգել էն լուրերի հավաստիությունը, թե վերջերս (երևի նախորդ շաբաթվա ընթացքում) հայ էստրադայի "աստղաբույլը"` Շուշան Պետրոսյան, Սիրուշո և այլք, մեկնել են Լոս Անջելես, սակայն նրանց համերգը չի կայացել, որովհետև տոմսերը չեն վաճառվել ու ասել են, թե` Սերժի համար եք երգում, գնացեք երգեք... էլի եմ ասում, սա միայն լսել եմ, կցանկանայի ճշտել հավաստիությունը, եթե հնարավոր է

[Kuk]

Մարտի 22-ին թերթերից մեկում երգչուհի Շուշան Պետրոսյանն ասել էր բառացիորեն հետեւյալը.

«Նախընտրական ամբողջ շրջանում ես շատ եմ ուզել մի քանի ժամով թողնել իմ նորածին տղային ու գնալ Օպերայի հրապարակ, կանգնել այնտեղ հավաքված մարդկանց կողքին (որոնք, ի դեպ, ինձ ուղղակի ատում են) ու ասել. «Ի՞նչ եք ուզում: Այո, ես ձեզ չեմ ընտրել, բայց ես ձեզ համար երգել եմ»: Չեմ կարողացել անել դա, ուղղակի հնարավորություն չունեի թողնել երեխայիս:

Շուշան Պետրոսյանը, սակայն, նախընտրական շրջանում իր նորածին երեխային բազմիցս է «մի քանի ժամով թողել» եւ գնացել երգելու Սերժ Սարգսյանի հանդիպումներին:

Կարծում եմ, որ մտավորականները իրավունք ունեն որպես քաղաքացի հայտնել իրենց կարծիքը նաև քաղաքականության ասպարեզում:
Իսկ ինչ վերաբերում է վերը նշված՝ տարածության մեջ շատ հեշտ աչքի ընկնող անձնավորությանը, չեմ կարծում, որ նա ստել է՝ ասելով, որ հնարավորություն չի ունեցել գնալ Ազատության Հրապարակ: Հնարավոր է, որ ժամանակ չի ունեցել, քանի որ խնամել է նորածին երեխային և գործի բերումով եղել է օրինակ՝ Եղվարդում: Նրա՝ քարոզարշավի ընթացքում քարոզչական համերգներով զբաղվելը ամեն դեպքում համարում եմ աշխատանք, նույնիսկ, եթե չի վարձատրվել, որովհետև, եթե չաներ դա, շատ հնարավոր է, որ զրկվեր ինչպես շոու բիզնեսում լինելու հնարավորությունից, այնպես էլ «երգչուհի» կոչումից, ինչպես դա արվեց մի քանի դիվանագետների նկատմամբ:

[Kuk]

ՍՈՎՈՐԱԿԱՆ ՖԱՇԻԶՄ

Մտքի և մտավոռի միջև


Ամեն անգամ, երբ լսում էի, որ քաղաքապետարանը հանրահավաքների անցկացման տեղի համար ընդդիմությանը առաջարկում է որեւէ մարզադաշտ, մարմնովս սարսուռ էր անցնում: Անմիջապես հիշողությանս մեջ վերակենդանանում էին 70-ական թթ. հեռուստատեսային ալիքներով հնչող Չիլիի դեպքերի լուսաբանումները: Ֆաշիստ բռնապետ Պինոչետի հրամանով երկրի բոլոր այլախոհականներին հավաքում էին մայրաքաղաքի գլխավոր մարզադաշտում, որտեղ մարդկանց կտտանքների էին ենթարկում, շատերին էլ սպանում: Եվ բավական ժամանակ աշխարհի տարբեր երկրների ֆուտբոլային թիմեր, ի նշան բողոքի, չէին ցանկանում խաղալ անմեղ մարդկանց արյունով ներկված այդ դաշտում:

Ո՞վ գիտի, մեր երկրի նորօրյա այս ֆաշիստներիª Սերժի ու Քոչարյանի (առանց սրա ոչ մի հարց չի լուծվում Հայաստանում) մտքներինն ի՞նչ է, որ Ազատության հրապարակի փոխարեն, որպես հանրահավաքի վայր, շարունակ մարզադաշտ են առաջարկում: Կարծում եմ, հատկապես մարտի մեկի դեպքերից հետո ոչ մեկի մեջ կասկած չի կարող լինել, որ Հայաստանում 10 տարուց ավելի ֆաշիստական ռեժիմն է իշխում: Եվ վերոհիշյալ երկու խելագարներին առաժմ ոչ մի զսպաշապիկ հնարավոր չի լինում հագցնել` թեկուզ քաղաքական դաշտի` միջազգային ամենահզոր կառույցների օգնությամբ: Իհարկե, այսպես չի կարող երկար շարունակվել, մենք չենք ընկրկելու, պայքարելու ենք մինչեւ լիակատար հաղթանակը` ժողովրդավարական Հայաստանի վերածնունդը:

Ցավալի է, որ ժամանակին հարգված կամ գոնե ոչ վատ համբավ ունեցող` մեր երկրի որոշ մտավորականներ այսօր հայտնվել են ֆաշիստական ճամբարում, դարձել պալատական (իմա՛ ֆաշիստական) «սազանդարներ»: Խորհրդային տարիներին ԽՍՀՄ-ում հասարակության մի շերտ ստեղծվեց, որը ներառում էր գիտնականների, մշակույթի, գրականության, լուսավորության եւ այլ մտավոր բնագավառների մարդկանց: Այն անվանեցին «ինտելիգենցիա», իսկ այդ դասի մարդուն` «ինտելիգենտ»: Սա ծագում է ֆրանսերեն «էնտելիժան» բառից, որը բառացի նշանակում է «խելացի, բանական»: Հետագայում մենք` հայերս, թարգմանեցինք այդ հասկացությունները «մտավորական» եւ «մտավորականություն» բառերով: Սակայն այսօր բանից պարզվում է` ամեն մեկը չէ, որ արժանի է այդ կոչմանը:

Ես հանդես եմ գալիս որպես ընդդիմության ներկայացուցիչ եւ խոսքս ուղղում հանրաճանաչ, վաստակաշատ դերասան Սոս Սարգսյանին: Ինչպե՞ս կարող էիք դուք ձեզ թույլ տալ եւ կես միլիոնից ավելի (այո, սխալ չհասկացաք) հայ ժողովրդին «զիբիլ» անվանել: Այդ «զիբիլն» է ձեզ ծափահարել, փառաբանել, ամենամեծ բարձունքների հասցրել, այլապես, առանց ժողովրդի մեծարանքի, դուք ոչ մեկը կլինեիք: Ունեք ամեն տիտղոս, հասել եք ամեն բարձունքի, ի՞նչ են ձեզ խոստացել քոչարյանասերժական աղբի կտորները, որ այդքան հեշտությամբ սեփական ժողովրդին նրանց եք ծախում: Իսկ գրող Պերճ Զեյթունցյանի համար ընդդիմությունը մեր ժողովրդի (թե՞ իր) «350 հազարանոց ամոթն» է: Դեռ լավ է, որ չի ասում` 350 հոգանոց ամոթ: Այս գրողը Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի նախագահության օրոք նշանակվել էր մշակույթի նախարար: Չկայացավ որպես նախարար: Անընդհատ ինչ-որ սկանդալային իրավիճակների մեջ էր հայտնվում: Եվ մի օր էլ Զեյթունցյանը Հայաստանից երկար ժամանակով անհետացավ (կարծեմ ԱՄՆ էր տեղափոխվել): Հիմա էլ, իհարկե, հաշիվներ ունի Տեր-Պետրոսյանի, հետեւաբար` նաեւ ընդդիմության հետ մաքրելու:

Շատ «յուրօրինակ», բանաստեղծի մտքի «թռիչքին հարիր» գաղափար է արտահայտել Ռազմիկ Դավոյանը. դու մի ասա, մենք` սովահար ամբոխականներս, գնում էինք Ազատության հրապարակ` մի կտոր բան ուտելու... Խղճում եմ ձեզ, պարոնայք «մտավորականներ», դուք հայ ժողովրդին չարժեք, դուք, իսկապես, մեր ամոթն եք: Էլ ի՞նչ պահանջենք Շուշան Պետրոսյանից` իր ջարդարար «ամուսնու» հետ միասին կամ խրատական կեցվածքով հանդես եկող, սակայն բարոյական կերպարից իսպառ զուրկ, ռաբիսի կարկառուն ներկայացուցիչ Նունե Եսայանից: Ի դեպ, այս երկու երգչուհի «քույրիկները», հրեշտակի շորերով հանդերձավորված, վերջերս իրենց երախտագիտության տուրքը մատուցելով այս ֆաշիստական ռեժիմին, որի շնորհիվ տիտղոսներ են ձեռք բերել, հարստացել ու լկտիացել են, նրա երեւելիների համար «Սիրո գույներ» չափազանց զգայացունց վերտառությամբ մի համերգ ունեցան: Սրանց նման «աստղիկներին» ցանկանք այսուհետ դատարկ դահլիճներ...

Երբեւէ որեւէ մեկի մտքով չէր անցնի, որ Հայաստանում կարող է ֆաշիզմ ծագել, որը աղերսներ կունենա թաթար-մոնղոլական բռնապետության հետ: Այդ էլ տեսանք, այդ էլ «վայելեցինք» տասը տարուց ավելի:

Ընդդիմությունը չի կարող հանդարտվել, հանգիստ առնել, քանի դեռ բանտերում են մեր ազգի լավագույն շատ զավակներ, քանի դեռ չեն պատժվել մարտի մեկի դահիճները, քանի դեռ մարդակերպ հրեշների ձեռքում է իշխանությունը: Իհարկե, գալու են այլ` մեր ուզած ժամանակները: Հետաքրքիր է, ինչպե՞ս են ժողովրդի աչքերին նայելու այսօրվա պնակալեզները (նկատի ունեմ ոչ միայն «մտավորականներին», այլ նաեւ ստահակ չինովնիկներին, կերած-խմած օլիգարխներին), չէ՞ որ ժողովուրդը նաեւ չներել գիտի: Հիշենք 88 թ. մեր սիրված ու տաղանդավոր դերասանուհու հետ կատարված դեպքը, որը մի ճակատագրական սխալի պատճառով այնքան էր հանրության կողմից մերժվել, օտարվել, որ ստիպված եղավ երկիրը փոխել:

Իսկ առայժմ առջեւում օգոստոսի մեկն է... Պայքա~ր, պայքա~ր մինչեւ վերջ:

Մայա Մարտիրոսյան
ԳԱԱ գիտաշխատող
ՉԻ
16.07.08

[Մանոն]

Կարճ ասած` ես համամիտ եմ «Նվագախմբի տղաների» մաեստրոյի հետ. «Մուզիկանտ չզբաղվել պոլիտիկա…» :

[Lady-In-Red]

ճիշտը որ ասեմ, բոլոր այն երգիչները, ովքեր քարոզարշավների ժամանակ կլկլացնում էին հրապարակներում, ցույց են տալիս իրենց ծախված ու ստրկամիտ լինելը, ախր շատերը նույիսկ չեն հասկանում , թե ում համար են երգում, ժողովրդի? ծիծաղելի է հնչում, ախր ոչ մեկ իր կամքով չէր գնացել ոչ կիրթ ելույթ ունկնդրելու կամ ֆանագրամա կլկլոց լսելու, թե Սերժ Սարգսյանի ելույթները մի փոքր "ծաղկեցնելու " համար էին գնացել.... այդ երգիչները նորմալ չեն գիտակցում, թե ուր են գնում կամ ինչի համար.... իրենց երկրի վիճակը չի հետաքրքրում, այլ `բիզնեսը կներեք, եթե մի քիչ չափի զգացումը կորցրել եմ արտահայտվելիս

[Ambrosine]

Կարճ ասած` ես համամիտ եմ «Նվագախմբի տղաների» մաեստրոյի հետ. «Մուզիկանտ չզբաղվել պոլիտիկա…» :

զբաղվել պոլիտիկա, ինչու չէ?
մշակութային գործիչները կարող են հանդես գալ որպես հասարակական-քաղաքական գործիչներ: Դրանք կարող են լինել նշանավոր գրողները, գիտության և մշակույթի գործիչները, որոնք իրենց հանրաճանաչությամբ ներգրավվում են պաշտոնական քաղաքականության մեջ որպես ընդդիմախոսներ կամ համախոհներ

[Kuk]

զբաղվել պոլիտիկա, ինչու չէ?
մշակութային գործիչները կարող են հանդես գալ որպես հասարակական-քաղաքական գործիչներ: Դրանք կարող են լինել նշանավոր գրողները, գիտության և մշակույթի գործիչները, որոնք իրենց հանրաճանաչությամբ ներգրավվում են պաշտոնական քաղաքականության մեջ որպես ընդդիմախոսներ կամ համախոհներ

Բայց ոչ երբեք` կամակատարներ

[Nasha]

Գիտեք, ինձ ինչն է զարմացնում, որ ինչ որ Շուշան Պետրոսյաններին մենք բոլորս ինչ որ մեծ բանի տեղ ենք դրել ու մի հատ էլ նեղանում ենք, որ ինքը գնում ա Սերժի համար երգում, ժաոավուրդ, շատ ռեակցիա մի տվեք, ինքը դրանից իրեն լավ ա զգում, մտածում ա, որ կարևոր մարդ ա էս ազգի համար: