13. Խաղի ավարտի ազդարարում

[Lion]

Խաղին չենք մասնակցում չորս հոգով:

Խե-խե... Մեր մոտ էլ էր տարածված, բայց... ես չէի մասնակցում

Ամենածիծաղելի հորս արևները -

1. Մեկին երդեցին ու հետո ստիպված կանգնեց պատի տակ ու ընկավ ձնագնդիկների ուդառների տակ,
2. Մեկին երդեցին ու սաղ օրը... բոբիկ էր ման գալիս
3. Մեկն էլ առավոտ շուտ վազեց, ընկերոջն արթնացրեց որ գոռա. "Հորս արև այսօր վրովս երդում չուտես"
4. և այլն...

[Ֆոտոն]

Ավարտականության գրավականը փակուղին էր:
Իսկական տրագիկոմեդիա ՝կարճ ու կոնկրետ:

[PoeT]

ՕՕ միտք էր.. հետաքրքիրա, բայց մեր մոտ էտ խաղը չկա: Երևի ստեղ էլ ժամանակին եղել ու մոռացվել է: Հենց այս խաղը չկա, բայց մարդու ներվերի հետ խաղալու ահագին ալտերնատիվներ կան:

Աշխարհն աշխարհով, մնաց բոլոր փոխհարաբերությունները մի կողմ դրած, բայց զինծառայողները հարգում են միմյանց սրբությունները, չեն կարող իրենց թույլատրել վիրավորել դիմացինի սրբությանը...

Իրականում սա ընդհանուր հասկացությունների գրքից վերցված մի պարբերություն է: Այո, բարձրաձայն չեն կարող վիրավորել դիմացինի սրբությունը..

Ննջասենյակից «հորս արև» արտահայտությունից հետո լսվում է աքլորի ծուղրուղուն, շան հաչոցը, ձիու խրխինջը, գնացքի ձայնը

Ավելի պատկերավոր հնարավոր չէր ներկայացնել:

[Վիշապ]

Հարութի հոր արևն ու Հովոյի հոր արևը նույն արևն է։ Ինչպես նաև մեր բոլորի արևը… Իմ արև։

[Elmo]

Իսկ մեր մետ տենց բաները համար պատժում էին:
Մանրուքի համար հոր արևով երդվածի երդման հատվածաը կատարելուց հետո նրան նակազատ էին անում: Ընդհուպ մինչև զուգարան մաքրացնել:
Որպես հոր արևը չհարգող մարդու: Որպես ինքն իր զվարճանքի, կամ կաշվի փրկության համար հոր արևով ա երդվում: Բա որ ու սխալ երդվեց, կամ երդվեց ու չեղավ: Ուրեմն ո՞վ ա մեղավոր, որ սրբությունը չհարգվեց:
Ճիշտն ասած երբ Ղարաբաղ ընկա ու էդ արատավոր սովորությանը արժանի պատասխանելու ավանդույթին ծանոթացա, հաճելիորեն զարմացել էի: հետո պարզեցի, որ մարդական գնդերը պարապ ասֆալտայիններից ահագին տարբերվում են: լավ առումով

[Շինարար]

Մեզ մոտ էլ էին էդպես երդվում, բլոկով կատակ էին ասում, վրես բլոկ ա դրել: Իրար վրա բլոկ կարող էին դնել միայն այն մարդիկ ովքեր իրար հետ բլոկով կատակ ունեին, բլոկ կատակ ունեին բոլոր երեք կատաեգորիաները, յուրաքանչյուրը իր մոտիկների հետ: Զորքը մեզ մոտ երեք կատեգորիայի էր՝ յախշիները, իրանց նոքարները, մեկ էլ իմ նման մարդիկ որ ոչ նոքար էին ոչ էլ նոքար ունեին: Ես ոչ ոքի հետ բլոկով կատակ չեմ ունեցել, ոչ ոք հետս չէր էլ փորձի անել, չնայած գիտեր, որ հաստատ ոչ շանսատակ կանեմ, ոչ էլ կծեծեմ, նոքարներին մեկ մեկ որ բան էի ասում չէին անում, ասում էի կծեծեմ, ծիծաղում էին, գիտեին, որ ինձանից ինչ ծեծող: Ամենամոտ ընկերս որ ուրիշների հետ նման կատակ ուներ, ինձ հետ չէր կարող անել, մի խոսքով ուրախ հուշեր ունեմ: Ավելացնեմ որ մեր գունդը մարտական հերթապահություն տանող գունդ էր, ոչ թե ասֆալտի վրա ծառայող, բայց տես որ նման արատավոր բաներ էլ կային:

[Chuk]

Իսկ մեր մետ տենց բաները համար պատժում էին:
Մանրուքի համար հոր արևով երդվածի երդման հատվածաը կատարելուց հետո նրան նակազատ էին անում: Ընդհուպ մինչև զուգարան մաքրացնել:
Որպես հոր արևը չհարգող մարդու: Որպես ինքն իր զվարճանքի, կամ կաշվի փրկության համար հոր արևով ա երդվում: Բա որ ու սխալ երդվեց, կամ երդվեց ու չեղավ: Ուրեմն ո՞վ ա մեղավոր, որ սրբությունը չհարգվեց:
Ճիշտն ասած երբ Ղարաբաղ ընկա ու էդ արատավոր սովորությանը արժանի պատասխանելու ավանդույթին ծանոթացա, հաճելիորեն զարմացել էի: հետո պարզեցի, որ մարդական գնդերը պարապ ասֆալտայիններից ահագին տարբերվում են: լավ առումով

Վազգ, նայի, ես ծառայում էի միջինում 16-20 տարեկանների հետ: Չզարմանաս: Հենց 16, որովհետև գիտես, ծառայել եմ ռազմական ուսումնական հաստատությունում, բայց ոչ որպես կուրսանտ:

Ու ծառայել եմ ոչ միայն քո ծառայության վայրից հեռու, այլ ժամանակային կտրվածքով քեզնից հեռու:

Ինչու՞ եմ սա ասում: Որտև իմ փոքր դիտարկումները ցույց են տալիս, որ կոպիտ ասած սերունդների հետ պատկերացումներն ու սկզբունքները ավելի պարզունականում են, ու սա, թերևս, ցավալի իրողություն ա:

[Շինարար]

Իրականում սա ընդհանուր հասկացությունների գրքից վերցված մի պարբերություն է: Այո, բարձրաձայն չեն կարող վիրավորել դիմացինի սրբությունը..

Բայց թե իրար հետևից ինչեր են ասում այդ նույն մարդիկ, ովքեր իրար վրա դրած բլոկը հարգում են… Բայց սա ուրիշ երգից ա