13. Խաղի ավարտի ազդարարում
Աշխարհն աշխարհով, մնաց բոլոր փոխհարաբերությունները մի կողմ դրած, բայց զինծառայողները հարգում են միմյանց սրբությունները, չեն կարող իրենց թույլատրել վիրավորել դիմացինի սրբությանը...
- Հովո, - ձայնում է զինվորներից Հարութը:
- Ասա, - պատասխանում է Հովոն:
- Գլուխդ 10 անգամ ուժեղ պատին խփիր:
- Հո չես գժվել ա՛յ ... – կետերի փոխարեն հանգիստ կարող եք յոթ հարկանի հայհոյանք կարդալ:
- Հովո, հորս արև, գլուխդ 10 անգամ ուժեղ պատին խփիր:
Հովոյի հայհոյանքը սառում է շուրթերին: Խոսքը գնում է Հարութի սրբության, Հարութի հոր արևի մասին: Հովոն առանց տատանվելու պտտվում ու գլուխը 10 անգամ ուժեղ պատին է խփում: Հետո գլուխը բռնած նստում է, զգացվում է, որ ուժեղ գլխացավ ունի, բժժած է: Հինգ րոպե նստում է ապա դառնում Հարութին.
- Հարութ, արածիդ համար ինքդ քեզ պատժիր:
- Հա՛, բա ո՞նց:
- Հարութ, հորս արև պատժիր քեզ:
Այս անգամ երկընտրանք չունի Հարութը, քանի որ հիմա էլ խոսքը իր բանակային ընկերոջ սրբության մասին է գնում:
- Ինչպե՞ս պատժեմ, - խեղճացած հարցնում է Հովոյին:
-Հորս արև, տասնհինգ անգամ ինքդ քեզ ուժեղ ապտակիր, - չի հապաղում Հովոն:
Սրան հաջորդում է ննջասենյակում տարածվող տասնհինգ ապտակների ձայնը, որից հետո Հարութի այտը կարմրում է:
Այս խաղը մեր ննջասենյակում, որտեղ երեսուն հոգի են քնում, արդեն լայն տարածված է: Խաղին չենք մասնակցում չորս հոգով: Մեզ ոչ մեկն այդպիսի առաջարկ չի անում, երևի հասկանալով, որ եթե անգամ նրա սրբությունը հարգելով ասածն անենք, հետո շանսատակ կանենք:
Զինվորների երևակայությունը, պարզվում է, բավական ուժեղ է: Ննջասենյակից «հորս արև» արտահայտությունից հետո լսվում է աքլորի ծուղրուղուն, շան հաչոցը, ձիու խրխինջը, գնացքի ձայնը, մեկը մի ոտքի վրա կանգնում է մի քանի ժամ, մյուսը դուրս է գալիս բակ և քացով խբում բանից անտեղյակ ընկերոջը, երբ վերջինս գալիս է երդվողի հետ հաշվեհարդար տեսնելու, դեռ չի հասցնում մոտենալ, երբ այդ նույն մարդը երդվում է.
- Հորս արև, ինձնից վրեժդ չլուծես, Ստեփանին խփիր:
Կյանքը բավական ուրախ ու զվարթ է անցնում այս խաղի շնորհիվ, չնայած զինվորների հաճախակի ստացած վնասվածքներին: Բայց ինչպես յուրաքանչյուր, այնպես էլ այս խաղը մի օր պետք է մոռացվեր ու այդ օրն եկավ:
Գիշեր էր, հանգիստ քնած էի: Ժամը մեկին զարթնում եմ ուժեղ գմփոցներից: Աչքերս բացում ու տեսնում եմ, որ Տիգրանը գլուխը ուժգին պատին է տալիս, ինձնից երկու քայլի վրա: Զինվորների ծիծաղից հասկանում եմ, որ մեկն ու մեկն էլի երդել է: Ի՞նչ անել: Ասել. «մի արա՛», կնշանակի վիրավորել երդվողի սրբությունը: Բայց չէ որ լուծումն ակնհայտ է: Պետք է երդվել, առաջին ու վերջին անգամ:
- Տղերք, - ձայնում եմ, - մի րոպե ուշադրություն:
Բոլորը շրջվում են իմ կողմը:
- Տղերք, - ասում եմ, - հորս արև, էլ «հորս արև» երդվելով իրար ինչ-որ բան անել չտաք:
Ննջասենյակում քար լռություն է: Մեկ րոպե հետո մեկը կամացուկ ասում է.
- Վա՛յ քո...
Արդեն երկու շաբաթ է անցել: Կարծես թե այս խաղն արդեն մոռացվել է:
Մեջբերել
Էջանիշներ