Դու գիտե՞ս, որ քո մանկիկը,
Որ հիմա ծնկիս է նստել,
Ու ժպտում է ինչպես բադիկը,
Կարող էր ինձ հայրիկ ասել ...

Դու գիտե՞ս, որ քո մանկիկը,
Ինձ մեծ եղբոր տեղ է դրել,
Ու թեև ես չեմ նրա հայրիկը,
Առաջինն եմ նրան սիրել ...

Դու գիտե՞ս, որ քո մանկիկը,
Իմ մտքերի սիրուն սանիկը,
Իմ միակ սփոփանքն է աշխարհում...
Որ հուշեր է արդնացնում,
Ու թվում է ՝ նա է հուշում,
Որ մայրիկին իր շատ եմ սիրում…

Դու գիտե՞ս, որ քո մանկիկը,
Քեզ հազար տողեր կնվիրի,
Ու քո ցրված ընտանիքը,
Նորից կապրի , կծաղկի...

Դու գիտե՞ս, որ քո մանկիկը,
Ինձ նույնպես կյանք է նվիրել,
Անձրևին եղել իմ տանիքը,
Ցրտին ՝ շնչով իր տաքացրել:

Ես հիշում եմ լուսանկարդ,
Հիշում եմ անձդ սլացիկ,
Երբ պարում էիր ... ասես մի վարդ,
Սփռելով շուրջդ գեղեցիկ...

Ոչ ոք չէր էլ կասկածի...
Որ իմ ՝ քեզ ողջ տեսած վերջին օրը,
Որտեղ քեզ տեսնել էլ չհասցրի ՜...
Լինելու է քո հարսանիքը ...

Հիմա ես միմյան քեզ եմ հիշում ...
Հիշում եմ քո ճերմակ հարսանիքը,
Այդ հարցում շատ լավ օգնում է,
Ինձ ՝ քո թողած անգին մանկիկը...

Դու գիտե՞ս, որ քո մանկիկը,
Կարող էր ինձ հայրիկ ասել ...




Երևան- 2001