Սարդին չսատկացնե՛ք
Ճիշտն ասած՝ երբեք չէի մտածել երևույթի մասին, թե ինչո՞ւ Հայ հասարակության մեջ այդպես արմատավորված է "արգելք"-ը սարդին սատկեցնելու գործոնում և որտեղի՞ց են սկսվում այս սովորության արմատները, մինչև չհանդիպեցի նման մի զրույցի:
Խնդրում եմ մեջբերել ձեր պատկերացումները ու վարկածները այս հարցի շուրջ.
- Ինչո՞ւ Հայերը չեն սատկացնում սարդերին և ինչի՞ հիման վրա կարող էր ձևավորվել նման սովորություն…
Հ.Գ. եթե ձեր գրառումների մեջ չգտնվի փաստարկ՝ լսածս վարկածը հերքող, ընթացքում կմեջբերեմ այն:
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Re. Սարդին չսատկացնե՛ք
Նման բան տատիկիցս եմ լսել, որ չի կարելի սարդ սպանել (չնայած իմ խորին համոզմամբ ոչ մի կյանք ունեցող էակի չի կարելի սատկացնել կամ սպանել) ու հարցրեցի իրեն թե ինչու՞ չի կարելի հենց հատկապես սարդ սպանել, որին նա պատասխանեց թե նա էլ լսել է, որ չի կարելի սարդին սպանել քանի որ երբ ուզեցել են Հիսուսին բռնեն սարդերը նրան պատել են իրենց գործած ցանցով ու չեն տեսել, չեն բռնել Նրան ու այդպես փրկել են և դրա համար չի կարելի նրանց սատկացնել...
Չգիտեմ որքանո՞վ է այս ասածը ճշմարիտ կամ սրա տակ ի՞նչ իմաստ կա գուցե խորհրդանշական կամ ընդհանրապես որքա՞ն է սա ինչ որ բան տալիս այս հարցի հետ կապված կամ գուցե սխա՞լ տեղեկություն է... ես չգիտեմ, ուղղակի միտս եկավ հենց իմ նույն հարցը՝ տրված տատիկիս ու նրա պատասխանը..
Իսկ Ձեր վարկածն ո՞րն էր...
Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք...Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է...
Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
VisTolog (01.01.2013)
շատ հաճելիորեն զարմացա՝ այս պատմությունը հենց առաջին պատասխանում տեսնելով… բայց…ihusik-ի խոսքերից
Նման բան տատիկիցս եմ լսել, որ չի կարելի սարդ սպանել (չնայած իմ խորին համոզմամբ ոչ մի կյանք ունեցող էակի չի կարելի սատկացնել կամ սպանել) ու հարցրեցի իրեն թե ինչու՞ չի կարելի հենց հատկապես սարդ սպանել, որին նա պատասխանեց թե նա էլ լսել է, որ չի կարելի սարդին սպանել քանի որ երբ ուզեցել են Հիսուսին բռնեն սարդերը նրան պատել են իրենց գործած ցանցով ու չեն տեսել, չեն բռնել Նրան ու այդպես փրկել են և դրա համար չի կարելի նրանց սատկացնել...
իմ լսածը՝ հենց նույն պատմությունն է, ուղղակի՝ բոլորովին այլ մասնակիցով…
երբ Մուհամմեդը փախչում է իրեն հետապնդողներից, թաքնվում է քարայրի մի անկյունում… սարդն անմիջապես սարդոստայն է գործում՝ նրա թաքստոցը քարայրի մնացած հատվածից բաժանող… երբ հետապնդողները մտնում են քարայր՝ սարդոստայնից ազատ մնացած տարածքում չեն հայտնաբերում Մուհամեդին, և համոզմունք են հայտնում, թե սարդոստայնից այն կողմ էլ նա չի լինի, քանի որ սարդն այդ արագությամբ չէր հասցնի սարդոստայն գործել…
այստեղից՝ Մահմեդականների մոտ առաջանում է սովորույթ՝ սարդերին չսատկացնել…
Քրիստոնյա Հայերն էլ, երկար ապրելով Մահմեդականների անմիջական հարևանությամբ, շատ այլ սովորույթների հետ, այս մի սովորույթն էլ են փոխառում՝ առանց ուշադրություն դարձնելու (կամ գուցե առանց ակունքներին ծանոթ լինելու) դրա նշանակությանը…
սա էլ իմ լսած վարկածն էր…
չնայած՝ երբ պատմեցիք ձեր տատիկի պատասխանի մասին, մոտս ցանկություն առաջացավ, հարմար առիթով, երբևէ ուղղել այս հարցը որևէ Հայ հոգևորականի…
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Re. Սարդին չսատկացնե՛ք
Կարծում եմ իսկական քրիստոնյան ոչ միայն սարդ այլև ոչ մի կենդանի չպետք է սպանի (եթե այդ կենդանին չի սպառնում նրա կամ մեկ այլ մարդու կյանքին) այդ թվում և մատաղի համար... խեղճ մի կենդանու սպանում են Սեր խորհրդանշող Աստծու առաջ իրենց լավ ցույց տալու համար... որտե՞ղ է այստեղ տրամաբանությունն... եթե նրանց այդ Աստվածն լիներ ատելության Աստվածը՝ դեռ կարելի էր, բայց Սիրո Աստծո համար կենդանի սպանել...չեմ հասկանում... (կներեք թեմայից փոքր ինչ շեղվելու համար)
Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք...
իսկ ինչ կասեք այս պատմության մասին , որ կպատմեմ
1 տարի առաջ, մայիս ամվա առաջին շաբաթում սենյակումս նկատեցի մի քանի սարդերի , հաջորդ օրերի ընթացքում նրանց թիվն աճեց և ամենազարմանալին այն էր, որ ամբողջ տան մեջ միայն իմ սենյակում էին նրանք հավաքվել.... Ես մի քանի անգամ փորձել եմ սարդերին, նրանք ինչ-որ բան են ինձ նախազգուշացնում, .... բայց.... դե սնահավատությամբ չեմ տարվել
այս անգամ չգիտես ինչու, լրիվ թերահավատորեն մոտեցա նրանք.... ամսի 14 էր, մայրս էլ էր կանխազգում ինչ որ վատ բան ու թույլ չէր տալիս որ տանից դուրս գամ, բայց դե.... դուրս եկա: Ժամը 7-ին պայմանավորված էի, մի քանի հոգով էինք, երկուսին հրաժեշտ տվեցինք, մենք էլ պիտի փողոցն անցնեինք, 7:15 էր, մեջտեղում էի արդեն, երբ մի մեքենա խաչմերուկն արագ փորձելով հատել ինձ վրաերթի ենթարկեց
դե դրանից հետո, հիվանդանոց և այլն և այլն..... այդ նույն օրը կեսգիշերին մոտ տուն եմ գալիս, մայրս դեռ տեղյակ չէ, բայց անհանգիստ արդեն փողոցում սպասում էր
եկա տուն, խոսեցինք, պատմեցի ...... ցավազրկվեցի ու քնեցի
հաջորդ օրը նկատեցի, որ սարդերից միայն 3 են մնացել,(մոտ 15 էին) որոնցից մեկը գլխավերևումս էր:
1 ամիս անց, մոնիտորի առջև նստած ինչ որ գործ եմ անում, ձեռքիս մի բան է ընկնում, ռեֆլեքսորեն ձեռքս քաշում եմ ու լսում եմ ձայն, մի պահ թվաց թե կարիճ է, քանի որ պատուհանս բաց էր, ամառ էր և այլն.... և թմփոցն էլ նման էր այդ տեսակ կենդանու. անմիջապես լույսը վառեցի ու ինչ տեսնեմլուցկու տուփի մեծությամբ մի սարդ էր
ու իհարկե այդ գիշեր եղել եմ կոշմառների մեջ
դրանից հետո ավելի ուշադիր եմ եղել սարդերի նկատմամբ ու գրեթե միշտ նրանք ճիշտ են եղել
ի դեպ այդ վախ չափող/ մոմ թախողն ասում էր, որ նրանց պետք է սպանել, դրանք չար ոգիներ են
հիմա չգիտեմ ինչ անեմ ?
ընդհանրապես չեմ սիրում կենդանի սպանել
մի բան ասեք
Վերջին խմբագրող՝ Dr. M: 11.07.2007, 21:16:
Թռիչքի մեջ են փորձվում թևերը.....
Re. Սարդին չսատկացնե՛ք
մի պատմություն հիշեցիդրանից հետո ավելի ուշադիր եմ եղել սարդերի նկատմամբ ու գրեթե միշտ նրանք ճիշտ են եղել
ամուսինը մահամերձ պառկած է: կինը նրա կողքին է՝ լացակումած տեսքով: ամուսինը դժվարությամբ խոսում է.
- Գայ ջան, դու էլի կողքս ես Գայ…
- հա, բա դե ո՞ւր պիտի լինեի…
- ճիշտ է, դու միշտ կողքս ես լինում դժվարությունների պահերին…
- դա իմ պարտքս է…
- Գայ հիշում ես, որ ինձ բանակ էին տանում, դու կողքս էիր…
- հա… ոնց չեմ հիշում…
- հիշո՞ւմ ես, էն տղեն քեզ վիրավորել էր… դանակով խփեցի, մեռավ… ինձ նստացրեցին… դու էլի կողքս էիր… ու քանի տարի ինձ էիր սպասում…
- հա բա ոնց չհիշեմ…
- Գայ հիշո՞ւմ ես, որ ավտոյի տակ գործ էի անում… ավտոն ընկավ վրես, վիրահատեցին, հաշմանդամ դառա… դու էլի միշտ կողքս էիր…
- հիշում եմ, - արդեն արցունքները հազիվ է զսպում կինը…
- Գայ հիշում ես, ինձ գործից հեռացրին, մոտս քաղցկեղ հայտնաբերեցին, բայց դու էլի միշտ կողքս էիր…
…
- հիմա էլ… մեռնում եմ… ինձ հաշված րոպեներ են մնում… բայց դու էլի կողքս ես…
կինը սկսում է արդեն հեկեկալ…
- Գայ… լսի հըլը… ես նոր եմ սկսում հասկանալ Գայ… կարո՞ղա բոլոր դժբախտություններիս պատճառը դու ես Գայ…
հիմա էլ էդ սարդերի պատմությունը… փաստորեն երբ նրանք հավաքվում են սենյակումդ, կամ քեզ, որևէ կերպ երևում են, մի չնախատեսված դեպք է պատահում, չէ՞…
չեմ կարծում, թե էդ գուշակը ճիշտ էր, թե սարդերը "չար հոգիներ" են… հիմա կենդանի են էլի…
բայց ինչ վերաբերվում է նկարագրված պատմությանը, իմ համեստ կարծիքով, էդ բոլորը ուղղակի զուգադիպություններ են եղել…
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Freeman (30.12.2012), StrangeLittleGirl (06.01.2013)
Ժողովուրդ, ես աշխատում եմ ընդհանրապես այդպիսի բաներին ուշադրություն չդարձնել:
Այդպիսի «նախանշանները» ես համարում եմ ինքնախաբեություն...
Իսկ զուգադիպություններ բոլորիս կյանքում էլ պատահում են:
Սարդ տեսնելիս միանգամից ձեռքս եմ վերձնում համապատասխան հարմարանք ու՝ «սարդեր ջան, էս մեռնո՞ւմ ենք»...
Freeman (30.12.2012)
երբեք չեմ վախեցել սարդերից, ու տան տարածքում առանց վարանելու դադարեցրել եմ իրենց գործունեությունը
բայց օրինակ հորեղբորս աղջիկը այնքան է վախենում, որ .... եթե սենյակում սարդ լինի, ինքը հաստատ չի մտնի այդ սենյակ...
Չգիտեմ թե ինչու չի կարելի սատկացնել, բայց իմ մոտ ռեֆլեքսի պես մի բան կա, հենց որ մի միջատ եմ տեսնում տան պատերին կամ տան որևէ հատվածում (անկախ այն հանգամանքից թե այդ միջատը սարդ է կամ մեկ այլ միջատ) ձեռքս կամ ոտքս ավտոմատ կերպով ուղղում եմ դեպի նրան, որից հետո այն այլևս ի վիճակի չի լինում շարժվելուև մինչ օրս ոչ մի բան ինձ չի պատահել, հա ասեմ նաև որ ծառայության տարեներին, իսկ ես ծառայում էի մի տեղ որտեղ սարդերն ու կարիճները այնքան շատ էին, որ գրեթե ընկերացել էինք
Օգնիր ինձ Մարիամ…:
Պ. Սևակ
Ես սարդերին չեմ սպանում, որովհետև վախենում եմ իրենցից
И скучно и грустно, и некому руку подать...
ես "կախվում" եմ դրանիցբայց ինչ վերաբերվում է նկարագրված պատմությանը, իմ համեստ կարծիքով, էդ բոլորը ուղղակի զուգադիպություններ են եղել…
իսկ պատմությունդ lol-ոտ էր
Թռիչքի մեջ են փորձվում թևերը.....
Մի՛ սպանեք սարդերին, նրանց երակների միջով հոսում է մեր արյունը...
Վերջին խմբագրող՝ Universe: 12.07.2007, 19:03:
Re. Սարդին չսատկացնե՛ք
Մի՛ սպանեք սարդերին, նրանց երակների միջով հոսում է մեր արյունը...
Ծիծաղից քունս փախավ
Իսկ ընդհանրապես սարդերին չեմ սպանում (չնայած որ չեմ սիրումու ահավոր վախենում եմ
), ախր մեղք են
Դե... դեռ մանկուց են ուղեղից մեջ ներարկել այն միտքը, որ սարդը տան հարստությունն է, եթե սպանում ես այն, նշանակում է վանում ես այդ հարստությունը
Այնպես որ մի՛ սպանեք սարդերին, նրանք Ձեր տան հարստությունն են
Կարոտը մարդկային ապրումներից ամենից անպտուղն է...
Բա սարդերին սատկացնել կլինի?
Blessed the poison which brings the end
Ruby Rue (30.12.2012), Sagittarius (30.12.2012), Դատարկություն (30.12.2012), Նաիրուհի (30.12.2012)
Ցավով նշում եմ, որ մեր տանը սարդերին սատկացնում ենք
Ինչո՞ւ ես դու օրդ մաշում պասի հետ:
Գնա պանդոկ՝ ընկերացիր թասի հետ...
Ruby Rue (30.12.2012)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ