Իմ լեզուն էլ ա կապ ընկնում հայի հետ օտար լեզվով խոսել փորձելուց: Ինչքան էլ ինձ տրամադրեմ, մեկ ա ենթագիտակցաբար իմանալով, որ ինքը հայերեն կարա խոսա՝ մեխանիկորեն հայերենի եմ անցնում: Հայերի հետ միմիայն հայերեն: Իսկ Շինի ասած օտարների մոտ հայերի հետ հայերեն չխոսալը ես էլ ունեմ: Բայց դա կարծում եմ կոմպլեքս ա անկապ ու որից պետք ա ձերբազատվել: Ինչի՞ ա, որ օտարների մոտ երբ հայ ա լինում՝ էդ հայի հետ օտար լեզվով ենք խոսում… ըստ իս որտև կոմպլեքսավորվում ենք մեր լեզվից ու մտածում ենք՝ քաղաքավարությունից ելնելով իրանց լեզվով խոսենք իրանց մոտ որ իրենք էլ հասկանան: Կամ էլ թերագնահատում ենք մեր հայերենը ու վախենում ենք որ կարող ա գեշ հնչի ու մեզ դնեն գնչու-բոմժ-էմիգրանտի տեղ (կովկասի հոտն էլ վրեքներիցս գա հանկարծ՝ վաբշե խայտառակ լինենք): Բայց դա անկապ կոմպլեքս ա (որը ես էլ ունեմ) ու պետք ա ձերբազատվել: Իրանք իրար մեջ լավ էլ մեր ներկայությամբ իրանց լեզվով խոսում են, իսկ ինչի՞ մենք չպիտի խոսանք: Հիշում եմ, որ մի քանի տարի առաջ մերոնց ավտոբուս մտնելուց ասում էի հայերեն բարձր մի խոսեք, օտար երկրում եք, անքաղաքավարություն ա: Բայց ինչի՞ է: Ինչի՞ ա անքաղաքավարություն: Ամերիկացին կարա հանգիստ ավտոբուսում անգլերենով բարձր բարձր խոսա իսկ հայը չէ՞: Կոմպլեքսներից ձերբազատվել ա պետք:
Մեջբերել
Էջանիշներ