Մի դեպք հիշեցի։
Ուրեմն մի շատ գեղեցիկ ու շատ առաքինի աղջիկ է լինում, որն ամբողջ կյանքում ապրել էր բնության մեջ ու բնության, կենդանիների հետ էր շփվել, մեկ էլ իր ընտանիքի անդամների։ Մի խոսքով՝ մեր քաղաքակրթություն կոչվածից հիմնականում հեռու էր ապրում (բայց վայրենի չէր, խելացի էր ու ինչպես արդեն ասեցի՝ առաքինի աղջիկ էր)։ Հանգամանքների բերումով մի անգամ այս աղջիկը ծանոթանում է մի տղամարդու հետ, որի հետ պետք է ճանապարհ անցներ (սարեր-ձորերով)։ Տղամարդը լուրջ, խելացի, քաղաքակիրթ ու ժամանակակից գործարար էր։ Աղջիկն ու այդ տղամարդը ճանապարհին հետաքրքիր թեմաներով հաճելի զրուցելով գնում են ու կեսօրին, երբ շոգն արդեն շատ է նեղում, էս աղջիկն անմեղ-անմեղ հանում է իր վրայի շորերը՝ մնալով կիսամերկ։ Տղամարդը էդ տեսնելով գրգռվում է, շորերը հանելը ընկալում է որպես հրավեր-նամյոկ ու փորձում է տիրանալ աղջկան։ Բնականաբար աղջիկը դիմադրում է և մի լավ դնգստում է էս տղամարդուն։
Էս տղամարդն էլ զարմացած ու ջղայնացած.
— Աղջիկ, հո դու ցնդա՞ծ չես, ինքդ նամյոկներ էս անում ու հետո սենց ագրեսիվ։
Աղջիկն էլ հուզված ու վիրավորված ասում է.
—Ես նամյոկ չէի անում, ուղղակի շոգ էր, դրա համար հանեցի շորս,— ու լացակումած ավելացնում է,— ես ուզում էի, որ մենք իրար ավելի լավ ճանաչենք, ուզում էի, որ դու տեսնեիր իմ ներքին աշխարհը, գնահատեիր իմ էությունը, այլ ոչ թե սենց։
—Աղջի՛կ ջան, դու խելագա՛ր ես։ Ինչպե՞ս տեսնեմ քո ներքին աշխարհը, երբ առաջին պլանում սեքսուալ ոտքեր են ցցված։
Էջանիշներ