Եթե համերգային կատարմամբ Cymbaline-ը ու Գիլմորի կատարմամբ համերգային Echoes-ը հետաքրքիր են եղել, սա պիտի որ հետաքրքիր լինի:
Եթե համերգային կատարմամբ Cymbaline-ը ու Գիլմորի կատարմամբ համերգային Echoes-ը հետաքրքիր են եղել, սա պիտի որ հետաքրքիր լինի:
Լավ, համոզեցիր, գնամ քաշեմ:
«Ճիշտ և սխալ արարքների մասին պատկերացումներից այն կողմ մի դաշտ կա: Ես քեզ այնտեղ կհանդիպեմ»:
Նոր լսեցի, շատ վատ չէր, միացնելու ու հանգիստ լսելու համար նույնիսկ լավնա:
Բայց նենց էլ չի, որ ինչ-որ բան հիշվեց կամ տպավորեց:
Jarre (11.11.2014)
Ես ֆլոյդի մասին ակումբից եմ իմացել։ Ես շշմում եմ, որ մարդիկ գաղափար չունեն Փինկ Ֆլոյդի մասին։
Թեման հատուկ թարմացնում եմ
"When I say, 'I'll see you on the dark
side of the moon'... what I mean ... If
you feel that you're the only one ... that
you seem crazy you think everything
is crazy, you're not alone."
—Waters, 2005
Վերջին խմբագրող՝ Arpine: 04.11.2016, 23:25:
"Non est ad astra mollis e terris via."
Սիդը Ֆլոյդի գլխավոր ալբոմների մեջ դեր չի խաղացել՝ The Wall, The Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here, The Final Cut..․Իրենց ամենաստացված ալբոմներն են, որոնց ստեղծման ժամանակ Սիդը չի եղել։ Սիդին սիրում են իր առեղծվածային կյանքի համար։
Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին Ռոջերն ա։ Ռոջերի գնալուց հետո կորավ Ֆլոյդը։ Որպես կիթառահար ինքը Գիլմուրին չի հասնի, բայց Գիլմուրն առանց Ռոջերի Ֆլոյդ չի։ Ռոջերն առանց Գիլմուրի էլ, առանց Սիդի էլ կարող է համարվել Ֆլոյդ։
Ես սիրում եմ Ֆլոյդն ամբողջական՝ Ռոջերով, Գիլմուրով, Ռայթով, Մեյսոնով, /Սիդով/։ Ուղղակի Գիլմուրը պիտի հասկանար՝ Ֆլոյդի «ղեկավարը» Ռոջերն ա։
Jarre (10.12.2016)
Առեղծվածայնությունը իհարկե գործոն ա, նաև էն մեծ ստեղծագործական պոտենցիալը, որ Սիդն ուներ, որ շատ կարճ շողարձակեց ու անհետացավ, բայց Սիդին մենակ առեղծվածայնության համար չի, որ սիրում են․ Սիդը նախ Փինք Ֆլոյդի Առաջին ալբոմ(ներ)ի գլխավոր ստեղծագործական ուժն էր, Փինք Ֆլոյդին նախնական ճանաչում բերողը ու Փինք Ֆլոյդի հետագա ոճի վրա էլ ահագին ազդեցություն ա ունեցել։ ՈՒ ընդհանրապես երաժշտական աշխարհի վրա մեծ ազդեցություն ա ունեցել։ ՈՒ իր սոլո «The Madcap Laughs» ալբոմն էլ ես շատ եմ սիրում ու հաճախ լսում եմ։ Մի խոսքով, Սիդին բան չասես, ինքը վերջն էրProgart-ի խոսքերից
Բայց նոր ասածներիդ մասին սկսեցի էլի մտածել, ու էկա էն եզրակացության, որ պրոբլեմն էն ա, որ իրականում Փինք Ֆլոյդը մի խումբ չի․ եղել են իրար հաջորդող 3 տարբեր խմբեր, ու չնայած էդ երեք խմբերը ընդհանուր անդամներ ունեին, ու նաև ժամանակի ընթացքում իրար հաջորդելով, նախորդը հաջորդի վրա զգալի երաժշտական ազդեցություն ա ունեցել (նենց, ոնց երաժշտական աշխարհում բազմաթիվ այլ խմբեր մեկը մյուսի ոճի վրա ազդեցություն են ունենում), բայց այնուամենայնիվ էդ երեք խմբերը, ունենալով տարբեր ստեղծագործական ղեկավարներ, յուրաքանչյուրը մյուսներից խիստ տարբերվող իր ուրույն ոճն ուներ։
ՈՒ ստացվում ա, որ սկզբում Սիդ Բարրեթը ստեղծեց Փինք Ֆլոյդը, ձևավորեց ուրույն ոճ ու որոշակի հաջողությունների ու ճանաչման հասցրեց, բայց հետո իրան խմբի մյուս անդամները ֆուկ հանեցին ու փոխանակ նոր անունով հանդես գալու, շարունակեցին Փինք Ֆլոյդ բրենդը ու Սիդի ձևավորած ոճը օգտագործել։ Ինչը կարծում եմ Սիդի նկատմամբ անարդար էր։ Էդ պատճառով էլ խմբի անդամները ողջ կյանքում մեղավորության զգացումից չէին կարողանում ազատվել ու էդ ահագին արտահայտվել ա իրանց հետագա ստեղծագործությունների մեջ էլ, դրանցից դուրս գործունեության մեջ էլ։
Այսպիսով, առաջացավ նոր խումբ Ռոջեր ՈՒոթերսի ստեղծագործական ղեկավարությամբ, որը որոշ ժամանակ Սիդի ստեղծած ոճը նմանակելուց հետո ձևավորեց իր ուրույն ոճը, մի շարք նոր ալբոմներ թողարկեց ու կոմերցիոն մեծ հաջողության ու հանրաճանաչության հասավ։
Հետո Ռոջեր ՈՒոթերսը որոշեց, որ խումբն իրան սպառել ա, ինքն այլևս մյուսների կարիքը չունի ու դուրս եկավ խմբից՝ համոզված լինելով որ Փինք Ֆլոյդն առանց իրա պիտի լուծարվի։
Բայց տենց չեղավ ու պատմությունը էլի կրկնվեց․ նախկին խմբի մնացած անդամները շարունակեցին օգտագործել Փինք Ֆլոյդ անունն ու դրա ձևավորած կոմերցիոն բրենդը նոր խմբի համար, որը Դեյվիդ Գիլմորի ստեղծագործական ղեկավարության տակ ահագին ուրիշ, նախորդից էականորեն տարբերվող ոճ ու ոգի ուներ։ Ինչը էլի կարծում եմ անարդար էր ՈՒոթերսի նկատմամբ։
ՈՒ հա, համաձայն եմ, էն ոճն ու ոգին որով մենք ճանաչում ենք Ռոջեր ՈՒոթերսի ղեկավարած Փինք Ֆլոյդը, ավելի շատ Ռոջերի սոլո ոճին ա նման, քան հետագա Փինք Ֆլոյդի։
Նույն ձևով, էն Սիդի ժամանակաշրջանի Փինք Ֆլոյդը ավելի շատ Սիդի սոլո ալբոմներն են հիշացնում, քան հետագա Փինք Ֆլոյդը։
Մի խոսքով, երեք տարբեր «Փինք Ֆլոյդ»–ների ժամանակ էլ, չնայած իրարից տարբեր, բայց շատ բարձրարժեք երաժշտություն ա ստեղծվել, ու գուցե կոմերցիոն անունով ձեռնտու էր նույն անունը օգտագործելը, բայց երևի թե անարդար էր նախորդ խմբի ղեկավարի՝ նրանց հեղինակային իրավունքների նկատմամբ։
Արդյունքում Փինք Ֆլոյդի ամեն մի ֆանատ էդ խմբերից ինչ–որ մեկը ավելի շատ ա սիրում ու վիրավորված ա զգում, երբ մյուս խմբի ֆանատներն ասում են՝ իսկական Փինք Ֆլոյդը իրանց սիրած ժամանակաշրջանինն աԷդ պատճառով էլ էս թեմայով դեբատները ֆանատների միջև երբևէ չեն դադարում։
Վերջին խմբագրող՝ Արշակ: 05.11.2016, 17:29:
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Սիդը միայնակ չի ստեղծել Ֆլոյդը, ու իմ կարծիքով Ֆլոյդն հայտնի է դարձել The Wall֊ով ու մյուս ալբոմներով (Որոնք հիմնականում ստեղծվել են Սիդից հետո)։ՈՒ ստացվում ա, որ սկզբում Սիդ Բարրեթը ստեղծեց Փինք Ֆլոյդը, ձևավորեց ուրույն ոճ ու որոշակի հաջողությունների ու ճանաչման հասցրեց, բայց հետո իրան խմբի մյուս անդամները ֆուկ հանեցին ու փոխանակ նոր անունով հանդես գալու, շարունակեցին Փինք Ֆլոյդ բրենդը ու Սիդի ձևավորած ոճը օգտագործել։
Ախր ի՞նչ ա նշանակում «ֆուկ հանեցին»։ Ո՞վ ֆուկ հանեց։ Սիդին ֆուկ հանեց թմրանյութը։ Խմբի հիմնական կազմը մնացել է դրա համար էլ անուն փոխելն ուղղակի ավելորդություն կլիներ, Սիդից հետո էլ ահագին ոճային փոփոխություններ են եղել։ Ձեր ասածը մի քիչ անարդար ա :/
Չմտածեք, որ ես Սիդի դեմ եմ խոսում, չկա նման, ես իրեն ահավոր շատ եմ սիրում, բայց կարծում եմ, որ խմբի կայացման գործում իր դերը գերագնահատում են։
Խումբը կայացել, հայտնի ա դարձել հիմնականում էն ալբոմներով, որտեղ Սիդը ստեղծագործողները մեջ չի եղել։
Սիդի ազդեցությունն ու Սիդի մասնակցությունը տարբեր բաներ են։
Մնացած Ձեր ասածի հետ համաձայն եմ, նամանավանդ վերջին մասի
Հ․Գ․ Ի դեպ Ֆլոյդին ահավոր նման խումբ կա Հայաստանում՝ Sigma 6(անունով անգամ կապ ունի ^_^)
https://www.youtube.com/watch?v=GyQU...hxIqZq&index=2
Ֆուկ հանելը էն ա, որ ուղղակի մի օր սուս–փուս Սիդին համերգի չտարան։ Իհարկե Սիդը իր հոգեվիճակով «համը հանել» էր, բայց հարցը դա չի։ Սիդն ա «Փինք Ֆլոյդ» անունը ստեղծել, առաջին ալբոմը ծերից–ծեր երաժշտություն ու բառերով հանդերձ Սիդն ա հեղինակը, Սիդն էր խմբի մեներգիչն ու սոլո գիտարիստը։ Իհարկե հետագայում Փինք Ֆլոյդը է՛լ ավելի մեծ ճանաչման հասավ, բայց Սիդի օրոք արդեն ահագին ճանաչված խումբ էր։ Սիդին խմբից հանելուց հետո խումբը երկար ժամանակ ստեղծագործական ճգնաժամի մեջ էր, քանի որ ուրիշ երգ գրող ու սեփական ոճ չունեին։
էդ ժամանակվա Փինք Ֆլոյդում Սիդի ներդրման չափաբաժինը շատ ավելի մեծ էր մնացած անդամների համեմատ, քան Ռոջեր ՈՒոթերսի ներդրման չափաբաժինը 80–ականների վերջին խմբի մյուս անդամների ներդրման համեմատ։
Նենց որ, եթե համարում ես, որ 80–ականների վերջին Փինք Ֆլոյդը Ռոջեր ՈՒոթերսն էր, ապա պիտի նաև ընդունես, որ 60-ականների վերջին էլ Փինք Ֆլոյդը Սիդն էր:
Ի միջիայլոց, ես ինքս Ռոջեր ՈՒոթերսի ժամանակվա Փինք Ֆլոյդը ավելի շատ եմ սիրում, բայց դրանից վերը նշածս փաստերը չեն փոխվում։
Հա, ոճն ու տարբեր հնարքները լրիվ 70–ականների Փինք Ֆլոյդից էր փոխառած
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Փինք Ֆլոյդի շատ ֆանատներ չեն համաձայնի էս գրառման հետ, որովհետև շատերը կան, որ Piper At The Gates Of Dawn-ը համարում են իրենց լավագույն ալբոմը։ Էնպես չի, որ Սիդին միայն առեղծվածային կյանքի համար են սիրում։
Չեմ համարում ու երբեք էլ չեմ համարի, որ Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին Ռոջերն ա։ Հա, ինքը տեքստերի հեղինակն էր, կոնցեպտի հեղինակը, շատ երգեր ինքն ա գրել։ Բայց Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին երաժշտությունն է։ Իսկ երաժշտությունը, հոգին առաջին հերթին ապահովում էին Ռայթն ու Գիլմորը։ Ես շատ եմ զարմանում, որ էս ամբողջ թեմայի մեջ Ռայթի անունը համարյա չկա, բայց ինքն ամենակարևոր մարդն էր Փինք Ֆլոյդում։ Echoes, Shine On You Crazy Diamond, Embryo, ամբողջ Dark Side-ը և այլն, և այլն։ Այսինքն, կլասիկ Փինք Ֆլոդը՝ սկզբից մինչև վերջ։ Թվարկածս գործերը մի վայրկյան պատկերացրեք առանց Ռայթի։ Հա թող Ռոջերն իրան ճղի կոնցեպտի ու բառերի համար, դրանք կլինեին Փինք Ֆլո՞յդ։ Նույնը Գիլմորը։ Առանց Գիլմորի կիթառի ու վոկալի, ինչի՞ կվերածվեին էս գործերը։ Մի հատ լսեք Echoes-ում կամ Shine On You Crazy Diamond-ում Գիլմորի ու Ռայթի դուետները՝ մեկը կիթառով, մյուսը իր սինթեզատորներով։ Այ դա է Փինք Ֆլոյդը։ Կարող է վիրտուոզ չեն շատերի համար, վայրկյանում 1000 նոտա չեն նվագում, բայց դրա փոխարեն հոգի կա էդ երաժշտության մեջ ու ոչ մի ավելորդություն։
Ռոջերը շատ տաղանդավոր է, խոսք չկա։ Ես ինքս շատ եմ սիրում իր և սոլո ալբոմները, և Փինք Ֆլոյդի հետ գործերը։ Բայց դա չի նշանակում վերցնել ու ամեն ինչ վերագրել իրեն։ Ու փաստ է, որ The Wall-ն իրականում Ռոջերի վերջին հզոր գործն էր։ Դրանից հետո ինքը գրում է միայն տարբեր անուններով The Wall-ներ։
Jarre (10.12.2016)
Լիովին համաձայն եմ Ռայթի մասին մեկնաբանությանդ հետ!!!
Ես դրա համար էլ համաձայն եմ Արշակի տարբերակի հետ, որ կան ու եղել են երեք տարբեր Փինք Ֆլոյդներ։ Իրանք իրար հետ են եղել Փինք Ֆլոյդ։ Ես Ռոջերի սիրահար եմ։ Իրանից էն կողմ իմ համար չկա Փինք Ֆլոյդ։ Անգամ երկու անգամ համերգին եմ եղել։ Բայց փաստ է, որ թե՛ Ռոջերի ու թե՛ Գիլմորի սոլո ալբոմները համարյա երբեք չեն ունեցել Փինք Ֆլոյդի որևէ ալբոմի ՈՐԱԿԸ, չեմ ասում համբավը, այլ որակը։ Amused To Death-ը իմ ամենասիրած ալբոմներից մեկն ա, բայց ինքը Փինք Ֆլոյդյան տարբեր ալբոմների հավաքածո ա։ Թե՛ Animals-ից, թե Դարք Սայդից, ու թե՛ Wall-ից խառնած լիքը մոմենտներ կան։ Անգամ ձայնային լուծումնեի մեջ։ Իսկ իրար հետ իրանք ուժ էին։ Իրանց պարագայում կատարվեց Together we stand, divided we fall. Իմ սիրած Փինք Ֆլոյդի ֆորմուլան է ՝ Ուոթերս + Գիլմոր + Ռայթ + Նիք = Pink Floyd. Առանձին Փինք Ֆլոյդ չեն։ Իմ համար Division Bell-ը Գիլմորի սոլո ալբոմն ա Ռայթի մասնակցությամբ։ Ու ահավոր շատ եմ սիրում։ Բայց դա իմ ընկալմամբ արդեն Փինք Ֆլոյդ չի, թեև ինքը օրենքով ու իրավական առումով Փինք Ֆլոյդ ա։ (իմ համար Amused to Death-ը ավելի շատ Փինք Ֆլոյդ ա)։ Էդ նույն բանն ա, որ կնոջդ արդեն չես սիրում, սառել եք, բայց զագսով մարդ ու կին եք։ Էդ հեչ կապ չունի։ Եթե չես զգում ուրեմն վերջ։ Բայց դե օրենքի դեմ էլ ի՞նչ անես։ Ռազ գրած ա Փինք Ֆլոյդ, ուրեմն Փինք Ֆլոյդ ա (սա մատերս խաչ արած եմ գրում)։
Ու հետաքրքիր ա, որ Ուոթերսը 2016 թվականի Մեքսիկայի և Desert Trip-ի համերգների ժամանակ ձևի համար մի հատ սոլո գործ չնվագեց։ Ծերից ծեր Փինք Ֆլոյդի կլասիկ գործերը։ Դաժը առաջին անգամ կատարեց Fearless-ը։ Ու ստեղծագործությունները ներկայացնում էր ժամանակագրական հերթականությամբ։ Այսինքն ալբոմ-ալբոմ։
Իսկ հիմա համեմատի Ռոջերի ու Գիլմորի համերգների որակները։ Ինչ խոսք, ձայնային ու երաժշտական առումով Գիլմորը բարձր ա ավելի։ Բայց իմաստային, մտային ուժի առումով Ուոթերսին ոչ ոք չի հասնի։ Իրանք երբ իրար հետ էին, ուղղակի սպանիչ ուժ ունեին։ Լսի Ութերսի Wall-ը առանց Գիլմոր։ Տեղեր կան, որ ընդհանրապես չի լսվում։ Օրինակ Hey You-ն, Comfortably Numb-ը։
Իսկ առանց Ռայթի ինչ խոսք.... Որպես էլեկտրոնային երաժշտության սիրահար ինձ առաջին հերթին հենց ինքն ա հետաքրքրում։ Բացի Time-ի, Shine On-ի և այլ ստեղծագործությունների սինթեզների հայտնի սոլոներից, Ռայթը նենց թաքնված աննշան գլուխգործողներ ունի, որ մարդիկ չեն նկատում, բայց ԱԿԱՆՋՆ ու ՈՒՂԵՂԸ բռնում են էդ թաքնված ձայները, էֆեկտները։ Վստահ եմ, որ ինձ շատ քչերը կհասկանան, բայց ԲՈԼՈՐ ալբոմներում կան գործեր, որտեղ րայթը նենց ձեներ ա ստեղծում, որ էդ ընդամենը մի տաս վայրկյան ա հնչում։ Ու ես էդ երեք, հինգ, տաս, քսան վայրկյանները հազար անգամ հետ առաջ եմ տալիս, մենակ լսեմ դա։ Էս մի ամիս ա Waiting For Worms-ի 3:07-3:16 վայրկյանների սինթեզների եթերային ձայնն ա ինձ սպանում։ Էդ ինչ նուրբ, ճաշակով ու չափված ձևով ա կամաց կամաց քեզ տանում էդ քաոսի, սարսափի մեջ։
Կարծես թե բոլորս էլ ընդունում ենք, որ բոլորը միասին շատ ավելի որակյալ երաժշտություն էին ստեղծում, քան առանձին–առանձին ու որ յուրաքանչյուրն իր անփոխարինելի ներդրումն ուներ Փինք Ֆլոյդի ստեղծածի մեջ։ Բայց եթե քննարկում ենք, թե յուրաքանչյուրը առանձին ինչ ներդրում ա ունեցել, համաձայն չեմ թե Ուոթերսի ներդրումը երաժշտության մեջ ավելի քիչ էր քան Գիլմորինը կամ Ռայթինը (չնայած համաձայն եմ, որ Ռայթը ահագին թերագնահատված ա էդ առումով)։
Ճիշտ ա, կոնցեպտի ու բառերի հարցում ընդհանրապես Ուոթերսի դերն անհամեմատ ա մնացածի հետ ու չնայած որ բոլորը շեշտում են, որ Ուոթերսի համար կոնցեպտն ու բառերն ավելի կարևոր էին, քան երաժշտությունը, բայց դրա հետ մեկտեղ իր հենց երաժշտական ներդրումն էլ շատ մեծ ա։
Ինչ խոսք, երաժշտության հարցում, ի տարբերություն բառերի, ավելի դժվար ա գնահատել թե ով ինչ ներդրում ա ունեցել, բայց եթե նույնիսկ զուտ հեղինակային իրավունքների պաշտոնական տվյալներին նայենք, որը ներկայացնում ա բառերի ու հիմնական մեղեդու հեղինակին, Փինք Ֆլոյդի համատեղ գործունեության ընթացքում երգերի մեծ մասը (հատկապես ամենամեծ ճանաչում գտածները) հենց Ուոթերսն ա գրել։ Բնականաբար վերջնական արդյունքի հնչողության վրա գործիքային ձևավորմամբ և այլն մյուսներն էլ մեծ դեր են ունեցել, բայց դրանց մասին հստակ գնահատական տալը դժվար ա։
Իմացածիս մեջ համոզվելու համար ևս մի անգամ բզբզացի էս թեմայով ու օրինակ հետևյալ քննարկման առաջին գրառման մեջ համակարգված ներկայացված ա, թե Փինք Ֆլոյդի որ ստեղծագործության հեղինակն ով ա․
http://www.neptunepinkfloyd.co.uk/fo...=20241&start=0
Հանուն արդարության հետաքրքիր ա ներկայացնել նաև հետևյալ քննարկումը էն մասին, թե էս ոլորտում հեղինակային իրավունքները ինչ ձևով են որոշվել․ https://www.quora.com/On-a-number-of...-are-concerned
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Էն, որ Փինք Ֆլոյդի լավագույն շրջանը մինչև 1979 թիվն է, էդ առանց խոսքի։ Դրա դեմ ես երբեք բան չեմ կարող ասել։ Բնականաբար, 4-ով իրենք ավելի մեծ ուժ էին, քան 3-ով կամ 2-ով։ Որ Ռոջերը շատ տաղանդավոր էր ու արժանի էր խմբի լիդեր լինելու, դրա դեմ էլ երբեք բան չեմ ասի։ Ես խոսում եմ մենակ էս տիպի գրառումների դեմ․ «Իմ կարծիքով Գիլմորի դերը գերագնահատված է։ Նրա արած միակ լավ բաները Բարրետին կիթառ նվագել սովորեցնելն ու Դիվիժեն Բելլ ալբոմն են»։ Սա էս թեմայի գրառումներից է ու էս տիպի լիքը ուրիշ գրառումներ էլ կան։
Իսկ 1979-ից հետո խմբի հետ եղածի մասին ես իմ պատկերացումներն ունեմ։ Սկսած իրենց առաջին ալբոմից, Փինք Ֆլոյդի բոլոր ալբոմները շատ լավն են։ Իսկ Dark Side-ով խումբը հասավ մի ինչ-որ մակարդակի, որից հետո ինքը կամ պետք է կրկնվեր, կամ էլ քանդվեր։ Շատ քիչ խմբեր կան, որ իրենց գլուխգործոցից հետո նույն ոգով շարունակում են։ Փինք Ֆլոյդի ունիկալությունն էն էր, որ էդ ալբոմից հետո իրենք գրեցին Wish You Were Here-ը, որը կարող ա կոմերցիոն առումով նախորդին չէր հասնում, բայց գոնե իմ կարծիքով իրենց լավագույն ալբոմն ա։ Դրանից հետո էլի չսպառվեցին ու գրեցին Animals, իսկ հետո՝ The Wall։ Դա արդեն կուլմինացիան էր։ Դրանից հետո նոր բաներ իրենցից ոչ ոք էլ չստեղծեց ու չէին էլ կարող, վերջիվերջո իրենք էլ մարդ են, անվերջ նոր բաներ ստեղծել հնարավոր չի։
Էս ընթացքում Ռոջերի ամբիցիաները գնալով շատացան, ինքը սկսեց մտածել, որ ինքն ա որ կա, առանց իրեն խումբը ոչինչ ա։ Գիլմորն էլ պակաս ամբիցիոզը չէր, ոչ էլ Ռայթն էր, որ հեշտ խմբից դուրս գար։ Ռոջերն արդեն The Wall-ի ժամանակ կարողացել էր խմբին ինչ-որ չափով երկրորդ պլան մղել, իսկ Final Cut-ի ժամանակ արդեն ոչ Գիլմորը հավես ուներ ինչ-որ բան անելու, ոչ էլ Մեյսոնը։ Ռայթն էլ արդեն խմբում չէր։ Արդյունքում ստացվեց Ռոջերի սոլո ալբոմ ու ոնց որ գրված ա ալբոմի կազմին, “Music by Roger Waters, performed by Pink Floyd”։ Իսկ երբ որ տեսավ, որ ալբոմը մեծ հաջողություն չունեցավ, որոշեց խումբը ցրի։ Գիլմորը պահեց խումբը ու գրեց իր սոլո ալբոմը խմբի հետ։
Բայց Division Bell-ն ու The Endless River-ը լրիվ Փինք Ֆլոյդյան ոճով են ու Ռայթն էլ էդ ալբոմներում խմբի լիարժեք անդամ ա ու դա զգացվում ա։ Ես էդ 2 ալբոմն էլ շատ եմ հավանում, նույնիսկ չգիտեմ՝ ավելի շատ դրանցից որը։ Էն, որ էդ ալբոմներում նորություններ շատ չկան, ոչ թե Գիլմորի կամ Ռայթի մեղքն ա, այլ սպառվելը։
Ռոջեր Ուոթերսի դեռևս չհրատարակված ալբոմից՝ Is This The Life We Really Want?։ Ալբոմը լույս է տեսնելու 2017-ի հունիսի 2-ին։
Smell the Roses
Մի քանի օր առաջ Ուոթերսը ևս մի նոր երգ է հրատարակել իր նոր ալբոմից, որը լույս է տեսնելու հունիսի երկուսին։ Երևում ա, որ շատ ծանր ալբոմ ա լինելու։ Երգը լսողներից շատերը ասում են, որ էս երգի բառերը հասկանալով լսելուց անհնար է զսպել արցունքները։
If I had been God
With my staff and my rod
If I had been given the nod
I believe I could have done a better job
Arpine (13.05.2017)
The last refugee
"Non est ad astra mollis e terris via."
Jarre (17.06.2017)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ