Տիւուր ես գրում: Գիտեմ որ քեզ դուր են գալիս աբստրակտ նկարներ, որոնցում որպես կանոն միշտ էլ կա և´ սեր, և´ ռոմանտիզմ, և´ուտոպիա, և´ սեփականատիրության անսանձահարելի պորթկում:Դրականորեն ընդունիր ,վորովհետր բավականին հաջող է ստացվել:Հետո մի իւորհուրդ, (չնայած բոլոը գրում են ,որ իւորհուրդ չես ընդունում,բայց որպես կոլլեգա ասեմ,որ եթե չընդունեիր,եստեղ չէիր գրի,ըստ որում պարզ է ,որ հենզ իւորհուրդներ են քեզ հարկավոր:Ինձ էլ,բոլորիս էլ), մի սևեռվի միմիայն զավի վրա,ընթերցողին հնարավորություն տուր նույնիսկ ցավի մեջ գտնել գեղեցիկը, հույսը:Եթե այս վիպակը կարդա դեպրեսիայով տառապող ընթերցող, հաստատ կվնասվի:
Եթե մեկը փորձի ասել զուր ես գրում,ոչինչ մի ասա, մեկ է ,էդպիսինները չեն հասկանա քեզ: Գրի, ընթքցքում ավելի կաճես: Եթե չքայլես ճանապարհդ ո՞նց կանցնես: Հետագան էլ ցույց կտա, թե թո հեքիաթը ու՞ր էր գնում : Ու Բյուրակն ջան ,վերջում ինքդ կհամոզվես, որ թեկուզ հեքիաթդ գորշի ու կապույտի մասին էր, բայզ մեկ է սպիտակի վրա էր գրված: