Հեքիաթները նաև քայլող են լինում

[Manumel]

Տիւուր ես գրում: Գիտեմ որ քեզ դուր են գալիս աբստրակտ նկարներ, որոնցում որպես կանոն միշտ էլ կա և´ սեր, և´ ռոմանտիզմ, և´ուտոպիա, և´ սեփականատիրության անսանձահարելի պորթկում:Դրականորեն ընդունիր ,վորովհետր բավականին հաջող է ստացվել:Հետո մի իւորհուրդ, (չնայած բոլոը գրում են ,որ իւորհուրդ չես ընդունում,բայց որպես կոլլեգա ասեմ,որ եթե չընդունեիր,եստեղ չէիր գրի,ըստ որում պարզ է ,որ հենզ իւորհուրդներ են քեզ հարկավոր:Ինձ էլ,բոլորիս էլ), մի սևեռվի միմիայն զավի վրա,ընթերցողին հնարավորություն տուր նույնիսկ ցավի մեջ գտնել գեղեցիկը, հույսը:Եթե այս վիպակը կարդա դեպրեսիայով տառապող ընթերցող, հաստատ կվնասվի:
Եթե մեկը փորձի ասել զուր ես գրում,ոչինչ մի ասա, մեկ է ,էդպիսինները չեն հասկանա քեզ: Գրի, ընթքցքում ավելի կաճես: Եթե չքայլես ճանապարհդ ո՞նց կանցնես: Հետագան էլ ցույց կտա, թե թո հեքիաթը ու՞ր էր գնում : Ու Բյուրակն ջան ,վերջում ինքդ կհամոզվես, որ թեկուզ հեքիաթդ գորշի ու կապույտի մասին էր, բայզ մեկ է սպիտակի վրա էր գրված:

[otar]

ապրես

[Մանոն]

Ապրես Բյուր ջան, շատ լավ ես գրում: Ստեղծագործությանդ մեջ ինձ հարազատ շատ բաներ գտա: Բայց կուզենայի հերոսուհուն մի խորհուրդ տալ, մի աֆորիզմ պարզապես.
«Անվերջ ազատության ձգտողը դատապարտված է միայնակության»: Իսկ դա շատ դաժան զգացում է, այդ միայնակությունը...

[Angelina]

Նրանք չերգած քո երգերն են,
Որ սրտումըդ դու տարար,
Նրանք սիրո էն խոսքերն են,
Որ դեռ չասած դու մեռար:

Շատ տխուր էր, բայց ասեմ՝այս տողերը իմ աչքերում արցունք առաջացրին:

[Նանե]

Բյուր ջան ես շատ քիչ եմ ֆորումում գրառումներ անում, բայց չեմ կարող ես անգամ չգրել,
Շատ լավն էր, քեզ երևի ես շատ քիչ եմ ճանաչում քան ֆորումի մյուս անդամները, բայց գրածներտ միշտ հավանում եմ, փորձում եմ հասկանալ հոգեվիճակը, որի ժամանակ ծնվում են քո գործերը, բայց չի ստացվում, ու ինձ մնում է միայն վայելել: Ասեմ որ նույնիսկ լաց եղա, չնայած փորձում էի ջրի օգնությամբ խեղդել առցունքներս Շնորհակալություն

[ihusik]

Շատ-շատ հուզեց գրածդ ինձ Բյուրակն ջան
Շա՜տ լավ է գրված, այնքան լավ որ չեմ կարող ուղղակի չշնորհավորեմ այս հիանալի ստեղծագործության կապակցությամբ ու չհամբուրեմ
Ապրես Բյուրակն ջան, շա՜տ ապրես ու միշտ սրտիդ լույսն ու կրակն անմար...

[Apsara]

Զգացմունքային է: Իզուր ինքդ քեզ սպանեցիր վերջում: Ինքնակենսագռականի էջերից մեկը կդառնա կյանքիդ ավարտից հետո

[StrangeLittleGirl]

Լռությամբ կարծիքներ լսելուց հետո կարծում եմ, որ ժամանակն է՝ պատասխանեմ:
Նախ, շնորհակալություն բոլոր արձագանքների համար: Իհարկե, շատ լավ կլիներ, եթե թե՛ դրական, թե՛ բացասական կարծիքներ լսելիս հիմնավորումներ ստանայի: Ամեն դեպքում շնորհակալ եմ: Իսկ հիմա առանձին-առանձին փորձեմ պատասխանել որոշ մարդկանց:
Հ

Բայց կրկնվածության զգացողություն կար մի տեսակ... (Ի դեպ, դա քո շատ ստեղծագործությունների է բնորոշ), այսինքն՝ նմանատիպ իրավիճակները շատ են կրկնվում։

Թեև դու icq-ով ինչ-որ կերպ բացատրեցիր, թե ինչ նկատի ունես, ու ես հասկացա, երկար մտածելուց հետո, այնուամենայնիվ, պետք է ասեմ, որ քեզ հետ համաձայն չեմ:

Շատ հուզիչ էր, իրոք լացեցի

Գրելուց ես էլ էի լացում

Փոքրիկ իշխան-ի մեղեդայնությունն ուներ…
Լավ ինքնավերլուծություն էր:

Իրոք, դա ես էլ եմ զգացել: Հատկապես այն, որ երկրորդ դեմքով է գրված:

Կուզեի այդ մարդու հետ (տենց էլ չերեված տղա է թե աղջիկ) ծանոթ լինեի: Հաստատ իմ լավագույն ընկերը կդառնար

Վստա՞հ ես:

Հետո մի իւորհուրդ, (չնայած բոլոը գրում են ,որ իւորհուրդ չես ընդունում,բայց որպես կոլլեգա ասեմ,որ եթե չընդունեիր,եստեղ չէիր գրի,ըստ որում պարզ է ,որ հենզ իւորհուրդներ են քեզ հարկավոր:Ինձ էլ,բոլորիս էլ)

Ես բոլոր խորհուրդները լսում եմ, բայց ընդունում եմ, միայն նրանք, որոնք ինձ համար հեղինակավոր մարդիկ են և խորհուրդը տալու պահին նորմալ տրամադրություն ունեն:

մի սևեռվի միմիայն զավի վրա,ընթերցողին հնարավորություն տուր նույնիսկ ցավի մեջ գտնել գեղեցիկը, հույսը:Եթե այս վիպակը կարդա դեպրեսիայով տառապող ընթերցող, հաստատ կվնասվի:

Գրելու պահին ես դեպրեսիայի մեջ եմ: Հետո մի 10 անգամ կարդացել եմ: Հաստատ չեմ վնասվել:

Եթե մեկը փորձի ասել զուր ես գրում,ոչինչ մի ասա, մեկ է ,էդպիսինները չեն հասկանա քեզ:

Իսկ ո՞վ է ինձ այդպիսի բան ասել: Ո՞վ կհամարձակվի:

ինձ մնում է միայն վայելել:

Մյուս ընթերցողներին խորհուրդ կտայի նույնն անել:

Իզուր ինքդ քեզ սպանեցիր վերջում: Ինքնակենսագռականի էջերից մեկը կդառնա կյանքիդ ավարտից հետո

Ինքս ի՞նձ… Ինչի՞ց որոշեցիր, որ ես եմ:
Շատ անտակտ բան ես գրել, ասեմ իմանաս: Սովորաբար որևէ մեկի ստեղծագործությունները կարդալիս պետք չէ խորանալ հեղինակի անձնական կյանքի մեջ, հերոսների մասին կարծիք հայտնելիս դիմել երկրորդ դեմքով: Ամեն դեպքում՝ ես չեմ վիրավորվում՝ հաշվի առնելով, որ դու չգիտեիր ստեղծագործությունների մասին կարծիք հայտնելու էթիկան:

Որպես օրինակ բերում եմ Manon-ի գրածը: Խորհուրդ է տրված, բայց ոչ թե հեղինակն ու հերոսուհին նույնացվում են, այլ այն ուղղված է հենց հերոսուհուն:

Բայց կուզենայի հերոսուհուն մի խորհուրդ տալ, մի աֆորիզմ պարզապես.
«Անվերջ ազատության ձգտողը դատապարտված է միայնակության»: Իսկ դա շատ դաժան զգացում է, այդ միայնակությունը...

Ավելացվել է 17 րոպե անց
Մեկ էլ մոռացել էի ասել, որ վերջին բանաստեղծության հեղինակը Հ. Թումանյանն է, կոչվում է «Նմանություն»: Վերջին տունը երկրորդ դեմքով եմ դարձրել, որպեսզի համապատասխանի պատմվածքին: