Ձմեռ էր, ձմռան առաջին ամիսը՝ դեկտեմբերը: Դեռ ձյուն չկար քաղաքում, բայց օդը սառույց էր շնչում: Չնայած ցուրտ եղանակին և քնելու մեծ ցանկությանը՝ նա գնաց այդ արշավին: Մարդկանցով լի մի ավտոբուս, խոսակցություններ և ձայնե՜ր, ձայնե՜ր: Այսօր մի քիչ տարօրինակ էր նա և օրն էլ տարօրինակ էր. քամի չկար, երկիրը մոխրագույն առաստաղի տակ անշարժ սպասում էր, բայց թե ինչի էր սպասում, դա միայն ինքը գիտեր: Այսօր խոսելու ցանկություն չուներ, նստեց պատուհանի մոտ և սպասեց, թե երբ քաղաքի քարե անտառներից դուրս կգան և կմտնեն արարչի ստեղծած անտառները: Բայց ձմեռ էր և ծառերը մերկ էին, անտառը ցանցառ: Նա տխուր էր, բայց ժպտում էր, ոչ ուրախ, տարօրինակ ժպիտ էր սառել նրա դեմքին: Քիչ անց ընկերները ներգրավեցին նրան իրենց անհեթեթ խոսակցությունների և անհամ կատակների մեջ: Նա սովորականի պես խոսեց և ծիծաղեց, բայց ներսում արձագանք չկար: Քիչ անց նա նորից ագահությամբ սկսեց պատուհանից դուրս նայել. մոխրագույն երկինք, մերկ ծառեր, ձմռան քուն մտած քարեր և սառը հող, բայց ինչպես էր նա սիրում նրանց, ուզում միանալ, ձուլվել այդ սառը պատկերին: Հանկարծ զգաց, զգաց, որ կարոտում է նրանց: Անհամբերությամբ սպասեց, թե երբ ավտոբուսը կանգ կառնի և նա կկարողանա շնչել և ձուլվել: Ինչ-որ դաշտանման տեղ էր, սառը հողը փշրվում էր ոտքերի ծանրությունից, բավականին հեռու երևում էին լեռների ուրվագծերը, իսկ մյուս կողմում ջրամբար կար, արհեստական ճիշտ է, բայց սև մետաղադրամի նման ընկած էր այդ անծայրածիր դաշտում: Նա ցանկացավ միայնակ զբոսնել և քայլեց դեպի ջրամբարը: Նա նստեց ջրամբարի եզրին, այո, խորն էր և ջուրն էլ սև: Ջրամբարը հասարակ լճի նման ափ չուներ, այս կողմից այն բարձր պատով բաժանված էր լճի հարթությունից: Նա բարձրացավ և նստեց դեմքով դեպի ջրամբարը: Քիչ անց մարդիք եկան և նրանցից շատերը բարձրացան և տեղավորվեցին նրա կողքին: Նա մենակ չէր, չէր կարողանում մտածել, խանգարում էին: Կանգնեց և շրջվեց դեպի հեռավոր լեռները՝ միգուցե այնտեղ գտնի իրեն և հանգստանա: Ինչ-որ մեկը ցանկացավ անցնել նրա կողքով, մի պահ, մի վայրկյան և նա զգաց, թե ինչպես սառը ջուրը ծծեց իրեն: Վախ, շփոթմունք և հանգստություն: Նա դադարեց ընդդիմանալ ջրին, բացեց աչքերը, թուլացրեց մկանները և նայեց. կիսամութ էր այնտեղ, թաց ու սառը, բայց մենակ էր, չկար նրանց ձայները, չկար ոչինչ, կար ամենակարևորը՝ հանգստություն: Նա գրկեց ջրի թացությունը և տրվեց նրան ամբողջ հոգով մարմնով, ձուլվեց և հասկացավ, որ ընդմիշտ: Զգաց, հանկարծ զգաց, որ կշտացել է, այլևս չի կարոտում, նա միացավ այն սառը պատկերին: Իսկ հետո դադարեց զգալ և թեև մարմնի վրա սառել էր երանության ժպիտը, հոգին ապրում էր այդ երանություն ու եղելությունը, ընդմիշտ…
30.09.2006
Էջանիշներ