Ոչ-ոչ, համաձայն չեմ ոչ մեկիդ հետ, քանի դեռ մենք կարողանում ենք խաբել կամ որևե բանով պարտավորեցնել դիմացինին, ուրեմն նրանք լավն են, իսկ երբ զգում ենք, որ նրանք անտարբեր են մեր նկատմամբ, որ մեզ չեն հասկանում, իսկ հասկացված լինելու, ազնիվ բարեկամության, սիրված լինելու, երբեմն նաև կարեկցանքի կարիքն ունենք, ապա չենք ներում նրանց, ավելի շուտ մենք մեզ ենք սիրում, հասկացված լինելու համար ինչեր չենք անում, նույնիսկ ինքնասպանություն ենք գործում ու ի՞նչ եք կարծում հիասթափվելու պատճառո՞վ, ոչ, պարզապես ուզում ենք պատժած լինել, ուշադրություն գրավել, հաճախ հանդիմանում ենք մեր բարեկամներին փորձելով համոզել, որ սիրում ենք իրենց համոզված լինելով, որ հենց հաջորդ պահին խաբելու ենք, չէ՞ որ մենք մեզ ենք սիրում: Չենք հիասթափվում, կատաղում ենք որ մեզ թույլ չեն տալիս փաբել իրենց, կան մարդիկ որոնք որքան շատ են համոզվում դիմացինի անթերիության մեջ, այնքան ավելի են կատաղում, որովհետև ստիպված պիտի սիրեն նրանց, հոգու խորքում մենք ծիծաղում ենք Քրիստոսի վրա, համոզված լինելով, որ մեզանից ոչ մեկը իրեն չի զոհաբերի ուրիշի համար:
Լավ, մի քիչ շտապում եմ: