Ծայրահեղ անսկզբունքայնությունUluana-ի խոսքերից
Ի՞նչը կարող է մարդուց հիասթափվելու պատճառ դառնալ ձեզ համար։ Ի՞նչ գծեր պետք է հայտնաբերեք մարդու մեջ, կամ ի՞նչ արարքներ պետք է մարդը թույլ տա, որ ստիպի ձեզ հիասթափվել իրենից։
Թուլություն
Հանուն արդարության պայքարելու չկամություն
Սեփական լպրծուն կաշին հարազատի կյանքից ավելի թանկ գնահատում
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 17.05.2006, 23:35:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Իմ կարծիքով այդ հատկանիշները ոչ ոքին դուր չեն գալիս, նույնիսկ նրանց ովքեր ունեն այդ հատկանիշները, ուղղակի այլ հնար չունեն
Դե եթե հիասթափվելուց առաջ մարդն ինչ- որ արժանիքներով գրավել է, ուրեմն այդ արժանիքների արժեզրկումը և դրան գումարած երկերերեսանիության, շահամոլության, ապերախտության, ստախոսության ...( որոնք մինչ այդ նկատելի չէին ) բացահայտումըԻ՞նչը կարող է մարդուց հիասթափվելու պատճառ դառնալ ձեզ համար։ Ի՞նչ գծեր պետք է հայտնաբերեք մարդու մեջ, կամ ի՞նչ արարքներ պետք է մարդը թույլ տա, որ ստիպի ձեզ հիասթափվել իրենից։
Il y a des gens qui augmentent votre solitude en venant la troubler...
Շատ հազվադեպ եմ մարդկանցից հիասթափվում։ Ինձ հիասթափեցնելն այնքան էլ հեշտ չէ։ Դրա համար պետք է չափազանց վատը լինել։ Եթե որևէ մեկին շատ բարձր եմ գնահատում, շատ եմ սիրում ու հարգում, ապա այդ մարդու գործած մի «մեղքը» չի կարող ինձ համար հիասթափվելու պատճառ դառնալ։ Նույնիսկ եթե մարդը, իմ կարծիքով, շատ վատ բան է արել, ես չեմ շտապում կարծիքս փոխել նրա մասին ու նրան միանգամից վատ մարդկանց շարքը դասել, որովհետև սխալներ բոլորն էլ կարող են գործել, պարզապես նրա այդ արարքը հաշվի եմ առնում հետագայի համար ու ավելի զգոն եմ դառնում նրա նկատմամբ, այլևս նրան չեմ վստահում այնպես, ինչպես առաջ էի վստահում, բայց շարունակում եմ լավ վերաբերվել, նույնիսկ եթե ուրիշները հակառակն են անում։
Իսկ եթե ժամանակի ընթացքում պարզ է դառնում, որ այդ արարքը ոչ թե պատահականություն էր, այլ օրինաչափություն, միայն այդ դեպքում եմ սկսում մտածել, որ սխալվել եմ նրա հարցում, բայց այդ ժամանակ էլ արդեն դա հիասթափություն անվանել չի կարելի, քանի որ նրա նկատմամբ վերաբերմունքիս փոփոխությունը ոչ թե կտրուկ, այլ աստիճանաբար է տեղի ունենում, հետևաբար արդեն համարյա ցավոտ էլ չի լինում։ Դե, բացառություններ, իհարկե, ամեն ինչում էլ լինում են։ Բայց ինձ մոտ հիմնականում այսպես է։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Եթե որևէ մեկից հիասթափվել ես, դրա մեջ միշտ էլ դու ես մեղավոր։ Ուրեմն ինչ–որ տեղ ինքդ քեզ իլյուզիաներ ես ստեղծել ու սկսել հավատալ դրան, կամ էլ միամիտորեն թույլ ես տվել ուրիշին քեզ խաբել։
Ձեզ ուրախացնեմ, կյանքի փորձ քեռք բերելու հետ զուգընթաց հիասթափությունների թիվը փոքրանում է։
Այստեղ հիասթափությունը նորից սահմանելու կարիք է առաջանում:
"այլևս նրան չեմ վստահում այնպես, ինչպես առաջ էի վստահում"... մի՞թե սա ևս հիասթափության դրսևորում չէ:
Իսկ լավ կամ վատ վերաբերվելը կարծում եմ, որ հիասթափության հետ ընդհանրապես կապ չունեն: Բացառված չէ, որ այն մարդուն, ումից հիասթափված ես, շարունակես ինչ-ինչ պատճառներով լավ վերաբերվել: Վերջապես հիասթափվել մարդուց դեռ չի նշանակում, որ նա վատ մարդ է:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Համաձայն չեմ, պարտադիր չէ:
Հաճախ չկա իլյուզիաների կամ խաբվելու հանգամանքը, ուղղակի տվյալ անձի այս կամ այն հատկանիշը երևում է որոշակի իրավիճակներում, այնպիսի իրավիճակներում, որոնցում դու դեռ նրան չես տեսել: Հնարավոր է, որ նա քեզնից թաքցնելու բան չուներ, հետևաբար չի խաբում, այլ ուղղակի առիթ չի եղել որ տեսնես:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
ԻՄՀԿ Սիրելը բավարար պայման է մարդուց չհիասթաթվելու
Chuk, բայց քանի դեռ դիմացինիտ չես փորձարկել քո ասած այս կամ այն իրավիճակներում, պետք չէ այդ հատկանիշների մասին եզրակացություն հանել։ Հենց ըտենց են էլի մարդիկ հաճախ հիասթափվում։
Վիսոցկու «Երգ ընկերոջ մասին» երգը լսե՞լ ես։ Են որ ասումա, եթե ընկերոջդ ուզում ես ստուգես, հետդ սար ես տանում։
Կասես, կյանքը լիքն է անօրոշություններով, հո չե՞ս կարող ամեն մեկին ստուգել։ Մեկ–մեկ ստիպված ես ռիսկի դիմելով վստահել ուրիշին։ Բայց այդ դեպքում պետք է ուղղակի գիտակցես, որ ռիսկի ես գնում, ու էլ իզուր տեղ չես հիասթափվում։
Լավ ես ասում։Իսկ սերը անցնելուց հետո աչքերտ բացվում են ու դիմացինիտ մեջ այնքան թերություններ ես գտնում, որ էլ դու սուս։ Ես այդպիսի շատ դեպքերի եմ ականատես եղել։
Ես էլ հենց այդ եմ ասումChuk, բայց քանի դեռ դիմացինիտ չես փորձարկել քո ասած այս կամ այն իրավիճակներում, պետք չէ այդ հատկանիշների մասին եզրակացություն հանել։ Հենց ըտենց են էլի մարդիկ հաճախ հիասթափվում։
Հաճախ, շատ հաճախ հենց այդպես է գալիս հիասթափությունը:
Բայց հարցն այն է, որ այդպիսի եզրակացություն հաճախ չես էլ անում: Պարզապես չես էլ մտածում այդ մասին: Օրինակ երբևէ մտքովդ չի անցնի չէ, որ քո հարազատը հանուն պաշտոնի կարող է ծախել իր բոլոր հարազատներին: Կյանքում այդպիսի հարց քո մեջ չի ծագի, որ եթե նրան պաշտոն խոստանան, ինքը իր հարազատներին կծախի՞, թե՞ ոչ: Ու հնարավոր է, որ ինքն էլ այդ հարցի պատասխանը չիմանա, մինչև կոնկրետ առաջարկը:
Բայց այ եթե հարազատիդ այդպիսի առաջարկ անեն, ու նա ծախի, չէ՞ որ շատ հավանական է, որ կհիասթափվես: Ինչքան ուզում է հայտարարենք ու բոլորին ասենք որ մենք անտարբեր ենք, մեր համար դա էական չէ, որ մենք նրանից սպասելիքներ չունեինք, կամ մեր համար անակնկալ չէր, որովհետև այդ հարցի մասին չէինք մտածել հետևաբար սպասելի էր, կամ էլի եսիմ ինչ, բայց իրականում որոշակի հիասթափություն կլինի, չէ՞:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Այդ դեպքում Uluana-ի հարցի վերաձևակերպում անեմ.
Ի՞նչը կարող է բավարար պայման լինի, որ սիրելը չխանգարի մարդուց հիասթափելուն:
Ու չէ՞ որ շատ հաճախ հիասթափել նշանակում է հենց "դադարել սիրել":
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Սիրել դադարելը ՄԻԱՅՆ։ Սիրելուց չես կարող հիասթափվել
Ոչ, նախ դադարում ես սիրել, հետո հիասթափվում։ Չես կարող հիասթափվել, եթե սիրում ես
Չէ, Արթ, էլի համաձայն չեմ:
Իմ կարծիքով դու չափից ավելի շատ ես սիրելն ու հիասթափվելն իրար հետ կապում:
Իսկ ես կպնդեմ, որ հնարավոր է երեք դեպք.
1) Դադարել սիրել, իսկ հետո հիասթափվել
2) Հիասթափել իսկ հետո դադարել սիրել
3) Միաժամանակ և հիասթափվել և դադարել սիրել
Բայց սրանք միայն այն դեպքում, եթե երկուսն էլ լինելու են: Իսկ իրականում կան նաև այլ դեպքեր.
- Դադարել սիրել, բայց չհիասթափվել
- Հիասթափվել, բայց այնուամենայնիվ սիրել
Բերեմ օրինակ: Երբեմն լինում է, որ ծնողը հիասթափվում է զավակից (կամ էլ հակառակը՝ զավակն է հիասթափվում ծնողից): Բայց դա ամենևին չի նշանակում, որ սերը մարում է: Ո՛չ: Զավակից հիասթափված ծնողը զավակին սովորաբար շարունակում է սիրել նույն ուժգնությամբ, ինչ-որ առաջ: Այս նույնը վերաբերվում է նաև տղա-աղջիկ սիրուն: Հիասթափվելն ու սիրելը իրար հետ շատ քիչ առնչություն ունեն: Առնչություններից մեկն այն է (այստեղ քո հետ գրեթե կհամաձայնեմ), որ նրանից ում սիրում ես, շատ ավելի դժվար է հիասթափվել, քան նրանից ում չես սիրում:
Սրա հիմնական պատճառը կարծում եմ, որ այն է, որ հիասթափվում են սովորաբար ինչ-որ բացասական հատկություն տեսնելուց, իսկ սերը սովորաբար կուրացնում է, ու այդ բացասական բանը չես կարողանում տեսնել: Ահա այստեղ է, որ մարդիկ պետք է փորձեն ավելի սառը դատել, որ կարողանան այդ բացասականը տեսնել՝ չնայած սիրելուն: Կհարցնե՞ս, թե ինչի՞ համար է պետք տեսնել այդ բացասականը տեսնելն ու հիասթափվելը: Շատ պարզ: Դա կարող է օգնել, ընդ որում օգնել երկուսիդ էլ կյանքի շատ հատվածներում, ժամանակի տարբեր շրջաններում:
Ու ընդհանրապես հիասթափվել բառը որպես շատ սուր երևույթ պետք չէ ընդունել: Նախ պետք է հասկանալ, որ կան հիասթափության տարբեր աստիճաններ: Կա թեթևակի հիասթափություն, որի համար կարող է բավարար լինի ասենք երաժշտական ճաշակի տարբերությունը ու մարդկային փոխհարաբերություններում դա որպես կանոն փոփոխություն չի մտցնի: Իսկ կան շատ ուժեղ հիասթափություններ, որոնց պատճառը շատ ավելի լուրջ է (ենթադրենք կյանքի համար նշանակություն ունեցող սկզբունքների դավաճանում), ու սա կարող է բերել ընդհում մինչև թշնամության:
Ինչ երկար գրեցի, երևի պրծնեմ
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Արտ, սիրում են բացասական կողմերով հանդերձ։ Եթե սիրում ես միայն դրական հատկությունների համար, ապա դա սառը դատողություն է։ Սեր ու սառը դատողություն անհամատեղելի են
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ