Հիասթափություն...

[Ուլուանա]

Ի՞նչը կարող է մարդուց հիասթափվելու պատճառ դառնալ ձեզ համար։ Ի՞նչ գծեր պետք է հայտնաբերեք մարդու մեջ, կամ ի՞նչ արարքներ պետք է մարդը թույլ տա, որ ստիպի ձեզ հիասթափվել իրենից։
Ասեմ, որ խոսքը սիրային հարաբերությունների մասին չէ, այլ մարդկանց մասին ընդհանրապես։

[StrangeLittleGirl]

Ես մարդկանցից չեմ հիասթափվում, որովհետև նրանց ընդունում եմ այնպիսին, ինչպիսին կան, թեկուզ շատ վատը լինեն:

[Chuk]

Իսկ եմ դժվարանում եմ այս հարցին պատասխանել
Փորձում եմ հիշել թե ումից և ինչ պատճառով եմ հիասթափվել ու չեմ կարողանում հիշել

[Ուլուանա]

Բյուր, ես էլ սովորաբար մարդկանցից չեմ հիասթափվում։ Բայց դա բացարձակապես այդպես լինել չի կարող։ Հիշում եմ, իմ կյանքում մի շրջան կար, երբ ես իսկապես ոչ մեկից չէի հիասթափվում, որովհետև երբեք ինձ թույլ չէի տալիս որևէ մեկով հիանալ, որպեսզի հետո չտառապեմ, ու, պատկերացրու, որ որոշ ժամանակ դա ինձ հաջողվում էր, քանի որ ես ոչ ոքի չէի վստահում, ցանկացած մարդուց ցանկացած պահի ցանկացած բան սպասում էի ու, հետևաբար ինձ ոչ ոք չէր կարող որևէ բանով զարմացնել ու հիասթափեցնել։

Այդ շրջանում ես իրոք ոչ մի բանից չէի զարմանում. կարծես ամեն ինչի պատրաստ էի, իսկ ցանկացած մարդուց ցանկացած պահի ցանկացած բան սպասելն իմ կյանքի նշանաբանն էր դարձել։ Այդպես ես ինձ ապահով էի զգում՝ միաժամանակ ներքուստ շատ լարված լինելով։
Սակայն պարզ է, որ այդպես շարունակել ուղղակի հնարավոր չէր, քանի որ առանց մարդկանց վստահելու ապրել չի կարելի, դա ոչ այլ ինչ էր, քան ինքնախաբեություն, իսկ ցանկացած պահի ցանկացած մարդուց ցանկացած բան սպասելը հիմարություն է և տվյալ մարդու համար նույնիսկ վիրավորական։
Այն, որ դու մարդկանց ընդունում ես այնպիսին, ինչպիսին նրանք կան, իհարկե, շատ լավ է, բայց, ինձ թվում է, դա բոլորովին էլ չի ապահովագրում հիասթափություններից։
Իմ կարծիքով, հնարավոր չի, որ մարդ երբեք ոչ մեկից հիասթափված չլինի։ Ցանկացած, նույնիսկ ամենամեծահոգի մարդու կյանքում գոնե մի քանի անգամ լինում են թեկուզ չնչին հիասթափության դեպքեր, եթե մարդ իրեն երբևէ թույլ է տվել որևէ մեկով անչափ հիանալ։ Չէ՞ որ ոչ միշտ և ոչ ամբողջությամբ են մարդիկ համապատասխանում մեր՝ նրանց մասին ունեցած նախնական պատկերացումներին։ Հետևաբար մարդկանցից երբեք չհիասթափվելը նշանակում է պարզապես անտարբեր լինել մարդկանց նկատմամբ։ Իսկ ես չեմ կարծում, որ դու այդպիսին ես ու ոչ էլ օժտված ես մարդկանց հենց սկզբից 100 տոկոսով ճանաչելու բացառիկ շնորհքով, որովհետև գիտեմ քո՝ որոշ մարդկանց մասին կարծիքդ փոխելու դեպքերի մասին։

Արտ, իսկ դու հիշողությունդ մի քիչ զարգացրու, համոզված եմ, որ գոնե մի բան կհիշես։

[StrangeLittleGirl]

Գիտես, ես դա հիասթափություն չեմ կոչում: Պարզապես երբ մարդկանց որևէ նոր հատկանիշ եմ հայտնաբերում, որն անսպասելի էր, ծանր չեմ տանում: Չեմ հիասթափվում, այլ ուրախանում եմ, որ այդ մարդուն ավելի լավ ճանաչեցի:

[Արշակ]

Իսկ ի՞նչ է հիասթափությունը։ Կարո՞ղ եք սահմանել։

[Hasik]

Բյուր, ես էլ սովորաբար մարդկանցից չեմ հիասթափվում։ Բայց դա բացարձակապես այդպես լինել չի կարող։ Հիշում եմ, իմ կյանքում մի շրջան կար, երբ ես իսկապես ոչ մեկից չէի հիասթափվում, որովհետև երբեք ինձ թույլ չէի տալիս որևէ մեկով հիանալ, որպեսզի հետո չտառապեմ, ու, պատկերացրու, որ որոշ ժամանակ դա ինձ հաջողվում էր, քանի որ ես ոչ ոքի չէի վստահում, ցանկացած մարդուց ցանկացած պահի ցանկացած բան սպասում էի ու, հետևաբար ինձ ոչ ոք չէր կարող որևէ բանով զարմացնել ու հիասթափեցնել։
Այդ շրջանում ես իրոք ոչ մի բանից չէի զարմանում. կարծես ամեն ինչի պատրաստ էի, իսկ ցանկացած մարդուց ցանկացած պահի ցանկացած բան սպասելն իմ կյանքի նշանաբանն էր դարձել։ Այդպես ես ինձ ապահով էի զգում՝ միաժամանակ ներքուստ շատ լարված լինելով։

Ինձ մոտ հիմա այդ շրջանն է: Իսկ դա երկար է շարունակվելու ինձ մոտ, սեփական փորձից ելենելով

[Գեվորգ]

Հիասթափությունը նման է անեկդոտի:
Սկզից բոլորովին այլ բանի ես պատրաստվում, բայց հանկարծ / հաճախ դրան հակառակ/ այլ բան է դուրս գալիս

[Chuk]

Ի՞նչը կարող է մարդուց հիասթափվելու պատճառ դառնալ ձեզ համար։ Ի՞նչ գծեր պետք է հայտնաբերեք մարդու մեջ, կամ ի՞նչ արարքներ պետք է մարդը թույլ տա, որ ստիպի ձեզ հիասթափվել իրենից։

Ծայրահեղ անսկզբունքայնություն
Թուլություն
Հանուն արդարության պայքարելու չկամություն
Սեփական լպրծուն կաշին հարազատի կյանքից ավելի թանկ գնահատում

[Firegirl777]

Ծայրահեղ անսկզբունքայնություն
Թուլություն
Հանուն արդարության պայքարելու չկամություն
Սեփական լպրծուն կաշին հարազատի կյանքից ավելի թանգ գնահատում

Իմ կարծիքով այդ հատկանիշները ոչ ոքին դուր չեն գալիս, նույնիսկ նրանց ովքեր ունեն այդ հատկանիշները, ուղղակի այլ հնար չունեն

[Lionne_en_Chasse]

Ի՞նչը կարող է մարդուց հիասթափվելու պատճառ դառնալ ձեզ համար։ Ի՞նչ գծեր պետք է հայտնաբերեք մարդու մեջ, կամ ի՞նչ արարքներ պետք է մարդը թույլ տա, որ ստիպի ձեզ հիասթափվել իրենից։

Դե եթե հիասթափվելուց առաջ մարդն ինչ- որ արժանիքներով գրավել է, ուրեմն այդ արժանիքների արժեզրկումը և դրան գումարած երկերերեսանիության, շահամոլության, ապերախտության, ստախոսության ...( որոնք մինչ այդ նկատելի չէին ) բացահայտումը

[Ուլուանա]

Շատ հազվադեպ եմ մարդկանցից հիասթափվում։ Ինձ հիասթափեցնելն այնքան էլ հեշտ չէ։ Դրա համար պետք է չափազանց վատը լինել։ Եթե որևէ մեկին շատ բարձր եմ գնահատում, շատ եմ սիրում ու հարգում, ապա այդ մարդու գործած մի «մեղքը» չի կարող ինձ համար հիասթափվելու պատճառ դառնալ։ Նույնիսկ եթե մարդը, իմ կարծիքով, շատ վատ բան է արել, ես չեմ շտապում կարծիքս փոխել նրա մասին ու նրան միանգամից վատ մարդկանց շարքը դասել, որովհետև սխալներ բոլորն էլ կարող են գործել, պարզապես նրա այդ արարքը հաշվի եմ առնում հետագայի համար ու ավելի զգոն եմ դառնում նրա նկատմամբ, այլևս նրան չեմ վստահում այնպես, ինչպես առաջ էի վստահում, բայց շարունակում եմ լավ վերաբերվել, նույնիսկ եթե ուրիշները հակառակն են անում։

Իսկ եթե ժամանակի ընթացքում պարզ է դառնում, որ այդ արարքը ոչ թե պատահականություն էր, այլ օրինաչափություն, միայն այդ դեպքում եմ սկսում մտածել, որ սխալվել եմ նրա հարցում, բայց այդ ժամանակ էլ արդեն դա հիասթափություն անվանել չի կարելի, քանի որ նրա նկատմամբ վերաբերմունքիս փոփոխությունը ոչ թե կտրուկ, այլ աստիճանաբար է տեղի ունենում, հետևաբար արդեն համարյա ցավոտ էլ չի լինում։ Դե, բացառություններ, իհարկե, ամեն ինչում էլ լինում են։ Բայց ինձ մոտ հիմնականում այսպես է։

[Chuk]

Շատ հազվադեպ եմ մարդկանցից հիասթափվում։ Ինձ հիասթափեցնելն այնքան էլ հեշտ չէ։ Դրա համար պետք է չափազանց վատը լինել։ Եթե որևէ մեկին շատ բարձր եմ գնահատում, շատ եմ սիրում ու հարգում, ապա այդ մարդու գործած մի «մեղքը» չի կարող ինձ համար հիասթափվելու պատճառ դառնալ։ Նույնիսկ եթե մարդը, իմ կարծիքով, շատ վատ բան է արել, ես չեմ շտապում կարծիքս փոխել նրա մասին ու նրան միանգամից վատ մարդկանց շարքը դասել, որովհետև սխալներ բոլորն էլ կարող են գործել, պարզապես նրա այդ արարքը հաշվի եմ առնում հետագայի համար ու ավելի զգոն եմ դառնում նրա նկատմամբ, այլևս նրան չեմ վստահում այնպես, ինչպես առաջ էի վստահում, բայց շարունակում եմ լավ վերաբերվել, նույնիսկ եթե ուրիշները հակառակն են անում։

Այստեղ հիասթափությունը նորից սահմանելու կարիք է առաջանում:
"այլևս նրան չեմ վստահում այնպես, ինչպես առաջ էի վստահում"... մի՞թե սա ևս հիասթափության դրսևորում չէ:
Իսկ լավ կամ վատ վերաբերվելը կարծում եմ, որ հիասթափության հետ ընդհանրապես կապ չունեն: Բացառված չէ, որ այն մարդուն, ումից հիասթափված ես, շարունակես ինչ-ինչ պատճառներով լավ վերաբերվել: Վերջապես հիասթափվել մարդուց դեռ չի նշանակում, որ նա վատ մարդ է:

[Վազգեն]

Եթե որևէ մեկից հիասթափվել ես, դրա մեջ միշտ էլ դու ես մեղավոր։ Ուրեմն ինչ–որ տեղ ինքդ քեզ իլյուզիաներ ես ստեղծել ու սկսել հավատալ դրան, կամ էլ միամիտորեն թույլ ես տվել ուրիշին քեզ խաբել։
Ձեզ ուրախացնեմ, կյանքի փորձ քեռք բերելու հետ զուգընթաց հիասթափությունների թիվը փոքրանում է։

[Chuk]

Եթե որևէ մեկից հիասթափվել ես, դրա մեջ միշտ էլ դու ես մեղավոր։ Ուրեմն ինչ–որ տեղ ինքդ քեզ իլյուզիաներ ես ստեղծել ու սկսել հավատալ դրան, կամ էլ միամիտորեն թույլ ես տվել ուրիշին քեզ խաբել։

Համաձայն չեմ, պարտադիր չէ:
Հաճախ չկա իլյուզիաների կամ խաբվելու հանգամանքը, ուղղակի տվյալ անձի այս կամ այն հատկանիշը երևում է որոշակի իրավիճակներում, այնպիսի իրավիճակներում, որոնցում դու դեռ նրան չես տեսել: Հնարավոր է, որ նա քեզնից թաքցնելու բան չուներ, հետևաբար չի խաբում, այլ ուղղակի առիթ չի եղել որ տեսնես: