Հիասթափություն...

[Brigada]

չէ ես չեմ ասում կարծիքը փոխել, ուղղակի հիասթափվելով հանդերձ դեռ համակրանք ունես տվյալ մարդու նկատմամբ գուցե ես եմ թույլ ու չեմ կարողանում որոշեկի դեպքերից հետո ուղղակի արհամարհել կամ ատել մարդկանց, բայց ամեն դեպքում, եթե մեկին "սիրում եմ " ապա ինչքն էլ վատը նա լինի, միևնույն է ես նրան ներում եմ

Հ.Գ. Գուցե ուղղակի ես եմ սխալ ու թույլ։

հնարավորա որ դու ես թույլ կարելիա ասել բարեսիրտ,մարդուց հիասթափվելը ամենա հեշտ բաննա,օրինակ ես կարամ հիասթափվեմ աղջկա քայլվացքից,հետո էլ դրական կարծիքի հաստատ իմ մոտ չի փոխվի

[Մանե]

չէ ես չեմ ասում կարծիքը փոխել, ուղղակի հիասթափվելով հանդերձ դեռ համակրանք ունես տվյալ մարդու նկատմամբ գուցե ես եմ թույլ ու չեմ կարողանում որոշեկի դեպքերից հետո ուղղակի արհամարհել կամ ատել մարդկանց, բայց ամեն դեպքում, եթե մեկին "սիրում եմ " ապա ինչքն էլ վատը նա լինի, միևնույն է ես նրան ներում եմ

Դայ, էդ էլ մի կողմից ա ահավոր ու ես զգացել եմ էդ,հիասթափված լինել,միաժամանակ սիրահարված Բայց դա իմ կարծիքով երկար չի կարող տևել, որովհետև վերջիվերջո սերը զիջում է հիասթափությանը ու էս դեպքում առաջ ա գալիս պարզապես արհամարհանք դիմացինի հանդեպ
Ցավոք ես ինքս շատ շուտ եմ հիասթափվում

[Ուլուանա]

Մի թեմայում կարծեմ գրել եմ, որ հիասթափությունը ամենադաժան զգացմունքն է, որն իր ետևից բերում է ահավոր հետևանքներ, որոնցից մեկն էլ անտարբերությունն է:
Բայց ուզում եմ հարցը մի քիչ շեղել. Իսկ հիասթափությունն անցողի՞կ է, թե եթե մեկից հիասթափվեցիր՝ ..."то это на всю жизнь".

Նախ նայած, թե ինչ խորության հիասթափություն է։ Բայց շատ բան կախված է նաև հիասթափվողից. եթե էությամբ ներող է, կաղապարված չի, ապա հիասթափությունը շատ դեպքերում հաղթահարվում է։

Բացի դրանից, մենք հաճախ հիասթափվում ենք պահի ազդեցությամբ, երբ հույզերն ինչ–որ առումով խլացնում են բանականությունը, և այն, ինչ այդ պահին մեզ սարսափելի ու աններելի է թվում, շատ դեպքերում հետագայում՝ ավելի սթափ ու պակաս հուզումնալից նայելու դեպքում, հասկանում ենք, որ այնքան էլ լուրջ չէր, որքան թվում էր սկզբից։ Եթե ուշադիր լինենք, կնկատենք, որ հիասթափությունների մեծ մասը լինում են ոչ թե աստիճանաբար, ժամանակի ընթացքում, այլ հանկարծակի՝ կոնկրետ արարքի պատճառով, իսկ նման դեպքերում հույզերի խտացումն անխուսափելի է, որտեղից էլ՝ սուբյեկտիվության մեծ բաժինը։ Ու ընդհանրապես իմ դիտարկումները ցույց են տվել, որ հիասթափության զգալի մասը սուբյեկտիվ գործոնն է կազմում։

[Mari]

Մի թեմայում կարծեմ գրել եմ, որ հիասթափությունը ամենադաժան զգացմունքն է, որն իր ետևից բերում է ահավոր հետևանքներ, որոնցից մեկն էլ անտարբերությունն է:
Բայց ուզում եմ հարցը մի քիչ շեղել. Իսկ հիասթափությունն անցողի՞կ է, թե եթե մեկից հիասթափվեցիր՝ ..."то это на всю жизнь".

Ասեմ այսպես. ես մարդկանցից չեմ հիասթափվում: Բացատրեմ. երբ տվյալ պահին տվյալ մարդը ինչ-որ բան է անում, որն ինձ համար տանելի չէ, ապա ես դա հաշվի եմ առնում՝ իմ շփումը տվյալ մարդու հետ սահմանափակելով այնքանով, որքանով որ ապահովագրած կլինեմ ինձ նրա անտանելի վարմունքի հետ բախվելուց: Միայն ինձնից եմ հիասթափվում/ինքդ քեզնից հիասթափվելը ահավոր է. որպես դրա միջով անցած մարդ եմ ասում/, որ տվյալ մարդուն լավ չեմ կարողացել ճանաչել, կամ տվյալ երևույթին մեկ անգամ բախվելուց հետո թույլ եմ տվել, որ այն կրկնվի՝ գլխավոր դերակատարների փոփոխությամբ:
Ինձ համար հիասթափություն ասվածը չի ասոցացվում մարդկանց հետ, միայն երևույթների/հատկանիշների/: Չնայած կասեք, որ երևույթն էլ մարդկային գործոնի հետևանք է շատ դեպքերում, բայց մեկ է այդ մարդուն ներելու եմ, այնպես որ թողեք մտածեմ՝ թե այդ մարդը այդ երևույթի հետ կապ չունի/ինքնախաբեության վառ դրսևորում/:
Ինձ համար հիասթափությունը անցողիկ է, բայց դրա թողած հետքերն ու տված դասերը մնում են սրտիս խորքում, մեկ-մեկ մոռացվում, մեկ-մեկ թարմացվում...