Ինչպե՞ս կարելի է համեմատել հիասթափված, հիվանդագին վարվելակերպը անձնուրաց աստվածսիրության, հայրենասիրության հետ: Մի պարագային դա հիասթափված և մոլորված մարդու արարք է, որն արժանի է դատապարտության կամ ցավակցության, իսկ մյուի դեպքում` արարք, որը որ կյանք է պարգևում թե ազգին, թե հայրենիքին, թե հենց ինքն իրեն: Ցանկացած մարդ ցանկացած ասպարեզում եթե նվիրում չունենա, ապա նա այդ ասպարեզում առնվազն հաջողված չի լինի: Մի պարզ օրինակ. անգամ վայր գազանները արժանանում են մարդկային հիացմունքին և գնահատականին երբ որ բնազդաբար հանուն իրենց ձագերի գնում են գիտակցված մահվան: Որքան առավել ևս մարդը, ով բանական էակ է, և աստվածատուր բանականությամբ կատարումէ ինքնազոհաբերումը:dvgray-ի խոսքերից
Եթե ճիշտ եմ, ապա Աստված արգելել է ինքնասպանությունը:
Իսկ սեփական կյանքի նվիրաբերումը ազգային, կրոնական, համամարդկային, կամ ինչ որ կոնկրտ մի մարդու, և գիտակցված զոհումը այդ նվիրաբերվածին, արդյոք՞ ինքնասպանություն չէ, և ի՞նչպես է այս հարցը մեկնաբանվում:
Շնորհակալություն պատասխանի համար
Ի դեպ, բերեմ ձեզ մարդկային կյանքից մի օրինակ: Սարդարապատի տոնախմբության շրջանակում Մուսա լեռում անցյալ տարի կազմակերպվեց հերթական համերգային ծրագիր, որին ելույթ էին ունենում նաև Ս. Սարգսի եկեղեցու երգչախմբի մենակատարները: Մի ցավալի դեպք տեղի ունեցավ, երբ համերգի ժամանակ երկաթե կառույցը կոտրվեց և սկսեց ընկնել բեմի վրա: Ուր այդ պահին ելույթ էին ունենում երեխաներ: Այդ երգխաչմբի անդամ Արտակը, տեսնելով դա, անմիջապես իր մեջքով ծածկեց եևրեխաներին` փրկելով նրանց կյանքը: Մինչ այսօր Արտակը հաշմանդամ է և չի կարողանում քայլել: Սակայն նա երբեք չի փոշմանում իր կատարածի համար: Ի դեպ բոլոր ակումբցիներին տեղեկացնեմ, որ Արտակ Կիրակոսյանի բուժման համար գումար է անհրաժեշտ և Արարատբանկում հաշվեհամար կա. 151 000 51 75 900 100
Կարծում եմ, այսքանը քեզ բավական է:
Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա
Մեջբերել
Էջանիշներ