Բյուրակն-ի խոսքերից
Լիովին համաձայն եմ. ամենքս էլ մեղավոր ենք (Հռոմ. 3:23)
Ես լիովին համաձայն եմ: Պարզապես այս հարցը բարձրացրեցի նրա համար, որ ավետարանականներին «ինքնակոչ» անվանեցիք ու ասացիք, որ նրանք ձեռնադրված չեն, հետևաբար չեն կարող մկրտել և այլն… Բացի դրանից, մեղքի մեջ ապրող քահանա ասելով նկատի ունեի այնպիսիներին, որոնք չեն էլ հավատում, հրաժարվել են Շնորհից: Դա չենք կարող բացառել, չէ՞: Ամեն տեղ էլ պատահում է…
Անգամ շնորհից "իր կամքով հրաժարված" քահանան մնում է քահանա, և Աստծո առև դատվելու է որպես այդպիսի:
Չէ՛, ես դա նկատի չունեի… Մկրտությունը երբևէ չի կարող անվավեր լինել, երբ Սուրբ Հոգին է գործում: Ավետարանականներն էլ իդեալական չեն:
Ինչ վերաբերում է մեր երկրի՝ քրիստնոյա լինելուն, ապա եկեք անկեղծ լինենք. այն մարդկանց, որոնք ասում են, թե իրենք քրիստոնյա են, քանի՞ տոկոսն է իսկապես հավատում Հիսուսին, նրանցից քանի՞սն է փրկված…
Այնպես է դուրս գալիս, որ Ավետարանականները եկեն ու սկսեցին իրական քրիստոնեություն սփռել. Ճիշտ չէ, շիտակ չէ այդպես մտածելը քանի որ այդ աղանդավորական կազմակերպությունները իրականում մարդկանց մեջ բաժանում և փոխադարձ ատելություն մտցրեցին , քան սեր: Այո կան շատ ազնիվ մարդիկ որոնք իրոք մաքուր են իրենց հավատքի մեջ, բայց դա ոչ թե ավետարանականների շնորհքն է այլ հենց այդ մարդկանց հավատքի զորությունը.
Չեմ կարծում, թե պետք է այդպես ծայրահեղական լինել: Ավետարանականները նույնչափ են քրիստոնյա, նույնչափ են հավատում Հիսուսին, որքան առաքելականները: Ճիշտ է՝ թերություններ էլ են ունեն, բայց դրանցից զերծ չեն նաև առաքելականները:
Անկեղծ ասած, չգիտեմ, թե ինչպես և ինչու առաջացան այդ բազմաթիվ եկեղեցիները, բայց կարծում եմ, որ պետք չէ նրանց վրա հարձակում գործել, քանզի ծառը ճանաչվում է իր պտուղներով, իսկ ավետարանականները մարդկանց մոլորեցնողներ չեն: Կարծում եմ՝ տվյալ դեպքում տարբերությունն ավելի շուտ ծիսակարգերի մեջ է (թե ինչպես են փառաբանում Աստծուն, ինչ վերաբերմունք ունեն հոգևոր պարգևների նկատմամբ և այլն)
Խոսքս չի գնում թերությունների մասին. Մեկ պարզ բան ասեմ, այսօր եթե կամենում ես շատ գումար ստեղծես կարճ ժամանակամիջոցում կամ բազում մարդկանց վրա իշխանություն ունենալ, կարող քո աղանդը ստեղծել: Դա իմ գաղափարը չէ, այլ հանրաճանաչ Կյանքի Խոսք աղանդավորական կազմակերպության հիմնադիր ոմն Լեդյաևի խոսքերը, որը նա ի լուր աշխարհի ասաց: Եթե միության մասին խոսենք, ապա ինչու նրանք բոլորը չեն գալիս Հայ Առաքելական եկեղեցի և ծառայում նրա կազմի մեջ, իրենց բոլոր ներուժը և զորությունը բերելով ազգի զորացմանը այլ ոչ թե պառակտմանը: Որովհետև նրանք վախենում են ամեն ինչ կորցնել: Ամեն ինչ , ինչ որ նյութական է`գումար, ունեցված և ամենակարևորը իրենց համար ` իշխանություն
Մի՞թե այդ պաշտամունքներով մարդիկ չեն հարաբերվում Աստծո հետ: Մի՞թե միայն առաքելականներին է տրված այդ մենաշնորհը: Ես ինքս այդ պաշտամունքներին գնալով Աստծո ներկայությունը զգում եմ նույնքան, որքան Առաքելական եկեղեցու պատարագների ժամանակ:
Բայց մի մոռացիր, որ Սուրբ և անմահ Պատարագների ժամանակ մարդիկ հաղորդություն են ստանում, որը տրվում է ձեռնադրված հոգևորականի կողմից: Իսկ այդ ձեռնադրությունը գալիս է առաքյալներից, դրա մասին ես առդեն խոսել եմ ակումբի էջերում: Ավետարանական ոչ մի երեց չունի առաքելական ակդ ձեռնադրությունը հետևաբար և աստվածային շնորհը. Դա ես չեմ ասում, և ոչ էլ միայն Հայ Առաքելական եկեղեցին, այլ ավանդական բոլոր եկեղեցիները, որոնք հիմնադրվել են առաքյալների կամ նրանց հետևորդների կողմից: Քո տրամաբանությունը շարունակելով, կարելի ենթադրել որ յուրաքանչյուր մարդ , իր կողքին հավաքելով իրեն փոքրիշատե հավատացող մարդկանց կհիմնի եկեղեցի և կսկսի Հաղորդություն տալ հասարակ հացով:
Իսկ քեզ դու լվ ես զգում , որովհետև այնտեղ քեզ նման շատ պարզ և մաքուր հավատքով մարդիկ են աղոթում:
Կարծեմ Ա. Կորնթացիս 1-ին գլխում էր գրված միաբան լինելու մասին: Ես այնպե՜ս կուզեի, որ բոլոր եկեղեցիները միաբան լինեին, չլինեին նման վեճեր ու տարաձայնություններ: Չէ՞ որ բոլորիս համար նույն Հիսուսն է խաչվել, մենք փրկված ենք նույն Շնորհով:
Մեջբերել
Էջանիշներ