Հավատու՞մ եք Աստծո գոյությանը

[The_only_one]

- Հավատու՞մ եք Աստծո գոյությանը:

- Հավատում եմ, ... աստծուն: Բայց իմ պատկերացումը (երևի յուրաքանչյուրինն էլ) մյուսներինին նման չի:

Աստված ինձ համար կրոնի հետ կապ չունի: Էդ երբեմն խիղճ կոչվածն է, երբեմն բնության ուժերը: Ամեն մեկը մի անուն է դնում:

Բայց էդքանի մեջ կարևորը ո՛չ թե Աստվածն է, ա՛յլ, որ հավատում եմ:

Թույլ տուր ամբողջացնեմ գրածդ:

Աստված սեր է, այն կատարյալ սերն է, որին մարդիկ ձգտում են իրենց ողջ գիտակցական կյանքի ընթացքում… Աստված կատարյալ երջանկությունն է, երջանկություն որին իր սրտի մի անկյունում փափագում է յուրաքանչյուր գիտակից էակ:

Իսկ էն կրոնական տեսքը որ տալիս են Աստծուն, երբեմն ուղղակի հակասում է Աստծու իրական կերպարին: Ինչպես Պողոս առաքյալն է նշում իր թղթերից մեկում, «Աստծուն սխալ են ներկայացնում նրանք, ովքեր չեն ճանաչում: Նա օտարացած և բարկացած չէ, այլ Սիրո ամբողջական արտահայտությունն է»

[The_only_one]

Էդ ձեր ասած արդարությունը չի հակասում ներողամտությանը:

Իհարկե չի հակասում: Աստծու անծայրածիր սերը հենց նրա՝ զղջացող մարդուն ներելուն պատրաստ լինելու մեջ է կայանում: Ընդ որում, անկախ այդ մարդու մեղքերի չափից ու բազմազանությունից:

[Հոգեվարք]

Նայի, ասում ես աստված գերբնական, այսինքն բնությունից դուրս գոյություն ունեցող մի բան է: Իմ մոտ միայն մի հարց կա: Հիմա դու էլ բնության մեջ գոյություն ունեցող մի բան ես: Ինչպես է տեղի ունենում քո ու Աստծո շփումը? Այսինքն որտեղ է բնականի ու գերբնականի հատման կետը: Եթե դա բնության մեջ որևէ տեղ է, օրինակ քո ուղեղում ապա նշանակում է, որ աստված քո ուղեղի հետ կապ ունի, այսինքն այն էնքան էլ գերբնական չի: Իսկ եթե դա բնությունից դուրս որևէ գերբնական տեղ է, ապա դու էլ ես գերբնական, կարելի է ասել նույնիսկ աստված ես:

Երբ ասում եմ գերբնական,դա չի ենթադրում բնությունից դուրս, այլ բնությունից վեր, անբացատրելի ու անշոշափելի մի բան,այ Աստված հենց այդ գերբնական ուժն է ինձ համար,իսկ ես,այսինքն մարդ արարածը նրա կողմից ստեղծված ամենակատարյալ երևույթն է համեմատած նրա ստեղծած այլ երևույթների հետ...Իմ ու Աստծո շփումը տեղի է ունենում աղոթքի միջոցով...Բացի աղոթքից ես խոսում եմ նաև նրա հետ իմ սրտում,բայց հայացքս միշտ դեպի վեր...Բնականի ու գերբնականի հատման կետը մեր միջև գոյություն ունեցող այն հոգևոր կապն է, որ ինձ հետ է...Այն և իմ ուղեղում է և իմ սրտում...Առանց ուղեղի հնարավոր չի,գիտակցության գործոնը կա,որ զորավոր է ու հենց դա Աստծո կողմից տրված շնորհ է,բայց դա չի նշանակում,որ դու Աստված ես,որ քեզ փոխանցվել է ու փոխանցվում են որոշ ուժեր,արտահայտված ասենք բանականության տեսքով...Ուղղակի մենք շատ քիչ տոկոսն ենք օգտագործում գերբնական ուժի՝Աստծո կողմից մեզ փոխանցված ուժերից...ավաղ...

Հարցս հետևյալն է: Դու ասում ես, որ սիրո առաջ բոլորը հավասար են, նույնիսկ Աստված: Հիմա իմ մոտ հարց է առաջանում, կենդանիներն ու բույսերն էլ են սիրո առաջ հավասար?

Այո, բոլորը...Կենդանիներն էլ, բույսերն էլ խաչասերվում են ու ծնվում են նոր կենդանիներ, բույսեր...նրանք շնչում են,նրանք տխրում են, խռովում են,ուրախանում են,ժպտում են,նրանք վերջապես սիրում են...Նույնիսկ մարդիկ են տարբեր ձևի սիրում ու անվանում այն սեր...բոլորն ունեն սիրո կարիք,նույն բույսն ու կենդանին, մարդը, Աստված...բայց տարբեր սերեր են դրանք...

Հիմա օրինակ, իսպանացիները երբ գնացին ու լատինական ամերիկայի բնիկներին գրավեցին, իսպանացիները էդ բնիկների համար ամենզորեղ էին, այնքան զորեղ, որ նույնիսկ էդ հնդկացիների աստվածները նրանց չփրկեցին կործանումից ու ոչնչացումից: Ինչու էին իսպանացիները ամենազորեղ, քանի որ օժտված էին հնդկացիների համար գերբնական ուժով` նրանք ունեին փայտի նման մի իր, որի վրա կար ձգան, ձգանը քաշում էին ու հեռավորության վրա կանգնած հնդկացին ընկնում էր գետնին` մեռնում էր: Բայց արդյոք գերբնական ուժով օժտված իսպանացին սիրում էր հնդկացուն? Պատմությունը ցույց է տալիս, որ ոչ:

Նախ,Ձեր ասած գերբնական ուժով օժտված իսպանացին Աստված չի կարող լինել, որ սիրեր հնդկացուն...Ես խոսում էի Աստծո ու մարդ արարածի սիրո մասին, իսկ դուք ընդամենը խելացի իսպանացուն սարքեցիք Աստված ու հարցադրում արեցիք սիրում էր,թե ոչ...Ձեր օրինակը կապ չուներ իմ գրածի հետ,բայց քանի որ գրեցիք,ես կուզենայի երկու կարևոր բան առանձնացնել...Նախ,հնդկացիները ունեին Աստվածներ,դրա համար էլ չփրկվեցին...ես համաձայն չեմ աստվածներ ունենալու մտքի հետ, Աստված լինում է միակը, մենք էլ հեթանոս ժամանակ Աստվածներ ենք պաշտել,բայց դա սխալ է իմ խորին համոզմամբ...իսկ իսպանացիները ամենազորեղն էին հնդկացիների համար,որովհետև նրանք ճիշտ էին օգտագործել Աստծո կողմից նրանց տրված ուժերից մեկը՝բանականությունը...իսկ դա արտահայտվել էր այս տեսքով- փայտի մի իր, որի վրա կար ձգան...

[Ֆոտոն]

Թույլ տուր ամբողջացնեմ գրածդ:

Աստված սեր է, այն կատարյալ սերն է, որին մարդիկ ձգտում են իրենց ողջ գիտակցական կյանքի ընթացքում… Աստված կատարյալ երջանկությունն է, երջանկություն որին իր սրտի մի անկյունում փափագում է յուրաքանչյուր գիտակից էակ:

Իսկ էն կրոնական տեսքը որ տալիս են Աստծուն, երբեմն ուղղակի հակասում է Աստծու իրական կերպարին: Ինչպես Պողոս առաքյալն է նշում իր թղթերից մեկում, «Աստծուն սխալ են ներկայացնում նրանք, ովքեր չեն ճանաչում: Նա օտարացած և բարկացած չէ, այլ Սիրո ամբողջական արտահայտությունն է»

Թույլ տուր քո ամբողջացրածը համարել քո կարծիքը միայն:
Իմ գրածում իմ ասելիքը ավարտուն էր:

[The_only_one]

Լավ

[Benadad]

Հավատ առ Աստված: Վեհ է հնչում: Կարծում եմ յուրաքանչյուրս էլ հավատում ենք ինչ-որ մի բանի, մի երևույթի: Սակայն տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր կերպ է անվանվում այդ հավատը: Փորձենք ուսումնասիրել թե ինչպես է առաջացել հավատքը: Միգուցե դա մի քիչ աթեիստական կհնչի, բայց ինչևէ, դա է իմ կարծիքը:

Ի սկզբանե, քարե դարում մարդիկ ևս հավատում էին: Նրանք հավատում էին քարին, քանի որ հենց քարն էր նրանց համար ապրուստի աղբյուր, հավատում էին կրակին, քանզի կրակը նրանց համար ամենաթանկ բանն էր: Այստեղից էլ սկսեց հեթանոսական կրոնների առաջացումը. մարդիկ սկսեցին պաշտել արևին, հողին, ջրին և այլն… Այդ հավատքի մեջ նրանք ներդնում էին այն ամենը, ինչը նրանց համար կենսական անհրաժեշտ էր: Այնուհետև, ժամանակի հոսքի հետ որոշ իմաստուններ հասկացան, որ կարելի է այդ հավատքների կույտը միավորել մեկ ամբողջության մեջ ու դրան տալ Աստված անունը: Այսինքն, Աստված դա մեզ համար կենսական անհրաժեշտ նախապայմանների հավաքական հասկացություն է: Հավատալով Աստծուն, մենք նախ հավատում ենք այն ամենին, ինչ տեսնում ենք, զգում ու ապրում (պարտադիր չի ֆիզիկապես զգալ, հոգին ևս ապրում է): Հավատալով Աստծուն, մենք հավատում ենք ինքներս մեզ, մեր էությանը, մեր կամքի ուժին:

Ես հավատում եմ իմ Աստծուն…

խնդրեմ կարդա Ալեքսանդր Բլոկ, և հասկացիր,որ քո ասածո,զուտ խորհրդային գաղափարախոսության հենք է,որը արծածվեց շուրջ 70 տարի, և որը հիմա է դեռ մնում է հայ ազգի արյան մեջ, որովհետև մեր ազգը այնքան օտարամոլէ,որ դրա երեսից 15000000 հայ կոտորվեց

[Skeptic]

Ո՞ր աստծուն հավատամ...
Չէ՞ որ նրանք իրարից այնքան տարբեր են
Եվ ինչպե՞ս իմանալ, թե նրանցից որն է ճշմարիտը
Մի խոսքով, չեմ հավատում ու չեմ էլ պատրաստվում հավատալ:

[Benadad]

Ո՞ր աստծուն հավատամ...
Չէ՞ որ նրանք իրարից այնքան տարբեր են
Եվ ինչպե՞ս իմանալ, թե նրանցից որն է ճշմարիտը
Մի խոսքով, չեմ հավատում ու չեմ էլ պատրաստվում հավատալ:

գիտես ինչպես, ուսումնասիրի կրոնի պատմություն,ու կհաողվես ,որ մյուս բոլոր կրոնները ունեն ավելի նոր ծագու քան քրիստոնեությունը, ու հավատա սրտիտ ձայնին, հաստատ չի խաբի

[Skeptic]

Բենեդադ ջան, մինիմում հուդայականությունը, դաոիզմը, բուդդիզմն ու կոնֆուցիականությունը ավելի հին են:
Բայց ես ամեն դեպքում գերադասում եմ հավատալ ոչ թե սրտիս, այլ մի ուրիշ օրգանի, որը մի քիչ վերևում է գտնվում

[Benadad]

Միքայել Սրբազանը իր խոսքերից մեկում ասում էր, որ գիտելիքը չէ որ մարդուն զարդարում է,այլ նրա խոնհարությունը,. հիմա ես գիտեմ թե դու ինչպես կպատասխանել, կասես,որ "եթե խելքտ շատ է , Աստծուն էլ չեմ հավատա,որտեվ գիտությունը բյլա բյլա բյլա"" իսկ ես կասեմ,որ այն ինչ Աստված է ստեղծել, չի կարող իրեն հակասել, ես ճիշտ է քեզ չեմ ճանաչում, բայց կարող եմ ասել ,մոր գու դեռ տառապում ես խորհրդային գաղափարախոսությամբ, երբ մի գիտնականի պատանեկական տարիների թուլյ տրված սխալը, դարձավ ճասկատագրական,քանի որ ավերվեցին շատ ու շատ ազգերի կրանական կապերը Աստծո հետ, սկսած հայ ժողովրդից, վերջացրած ամերիկացով, բայց ասեմ ,որ այդ պատանին խոր ծերությունում ճանաչելով Աստծուն,ասաց, Էվոլուվիոն գաղափարը իր պատանեկության սխալներից կեմն էր եղե,որ ինքը ճիշտ չհասկանալով Սուրբ Գիրքը արեց նման եզրակածություն, էվորլուցիոն տեսության ստեղծումից անցելէ 180 տարի,բայց ինչու անտառից ոչ մի կապիկ որպես մարդ դուրս չի գալիս՞

[յոգի]

խնդրեմ կարդա Ալեքսանդր Բլոկ, և հասկացիր,որ քո ասածո,զուտ խորհրդային գաղափարախոսության հենք է,որը արծածվեց շուրջ 70 տարի, և որը հիմա է դեռ մնում է հայ ազգի արյան մեջ, որովհետև մեր ազգը այնքան օտարամոլէ,որ դրա երեսից 15000000 հայ կոտորվեց

Իսկ դու այդ ազգից չես՞
Օտարամոլ՞ իսկ քրիստոնեությունը Հայկական էր՞ օտար ազգի կրոն չեր՞...

[յոգի]

[QUOTE]

Միքայել Սրբազանը իր խոսքերից մեկում ասում էր, որ գիտելիքը չէ որ մարդուն զարդարում է,այլ նրա խոնհարությունը,.

Լավ խոսք է ասել, բայց խոնարհություն կոչվածը ին՞չ է եթե ոչ իրականացրած գիտելիք... Խոնարհությունը առանց գիտելիքի դա ձևականություն է և հետո վերածվում է զայրույթի...

[Benadad]

[QUOTE=յոգի;1996642]

Լավ խոսք է ասել, բայց խոնարհություն կոչվածը ին՞չ է եթե ոչ իրականացրած գիտելիք... Խոնարհությունը առանց գիտելիքի դա ձևականություն է և հետո վերածվում է զայրույթի...

ոչ, մարդ ինչքան իմաստնանում է , նա այնքանն լռում ,որովհետև հասկանում է ,որ նա մեղավոր է , և դիմացինի մեղքերը տեսնելով .....
իսկ ինչ մնում է քրիստոնեության օտարամոլությանը, ապա երևի ես ե՞ս եմ հինդուիզմ պրոպագանդում այս սայտում չէ.......

[Leo Negri]

ապա երևի ես ե՞ս եմ հինդուիզմ պրոպագանդում այս սայտում չէ.......

Հինդուիզմը դասվում է հնդեվրոպական ծագում ունեցող կրոների շարքին, ու զուտ օտարամոլության տեսակետից որպես այդպիսին շատ ավելի մոտ կարա համարվի հայերին, քան սեմիթական ծագում ունեցող քրիստոնեությունը: Այդպես օրինակ Վահագն անունի "ագն" մասնիկը կա նաև հինդու Ագնի կրակի աստծո անվան մեջ:
Կրոնի ու դավանանքի ազատության իրավունքը մի կողմ թողած:

[յոգի]

[QUOTE=Benadad;1996891]

ոչ, մարդ ինչքան իմաստնանում է , նա այնքանն լռում ,որովհետև հասկանում է ,որ նա մեղավոր է , և դիմացինի մեղքերը տեսնելով .....
իսկ ինչ մնում է քրիստոնեության օտարամոլությանը, ապա երևի ես ե՞ս եմ հինդուիզմ պրոպագանդում այս սայտում չէ.......

«« դիմացինի մեղքերը տեսնելով .....»» և՞
Մարդ ինչքան իմաստանում է այնքան սիրում է բոլորին...
նախ չեմ պրոպագանդում, մոդեռատորները ավելի խելացի են, եթե դա այդպես լիներ ապա կասեին... մյուս, հինդուիզմի մեջ կա բազմաթիվ կրոններ, դա բացառվում է...
Չէ, դու քրիստոնեություն ես պրոպագանդում, որը նույնպես հայկական չե, այդ դեպքում ««օտարամոլությունը»» անիմաստ է... Հայ էր՞ Քրիստոսը...
Իմ ««պրոպագանդան»» դա Արիական Բհագավատա Դհարման»» է, որը նույնն է ինչ Քրիստոսն էր ««պրոպագանդում»» ...