Մարզադաշտից մինչև քաղմաս երկու քայլ է...

[John]

2007 թվականի հունիսի վեց… Ֆուտբոլասերները լավ են հիշում այս օրը… Այդ օրը տոն էր ողջ հայ ազգի համար՝ Հայաստանի հավաքականը հաղթել էր Լեհաստանի հավաքականին… Բայց ոմանց համար այդ օրը հիշարժան է ոչ թե մեր հավաքականի հաղթանակի, այլ… ուրիշ առիթով… Ավանդույթի համաձայն, սկզբում ծանոթանանք գործող անձանց հետ:
1. Ճուտս-գլխավոր գործող անձանցից մեկը: Դպրոցական է: հայրը աշխատում է ԱԱՆ-ում (Ազգային Անվտանգության Նախարարություն): Տաքարյուն է: Ֆուտբոլից բան չի հասկանում:

2. Շունս-Համեստ, հասարակ տղա: Ապագա ֆիզիկ: Մի քիչ տարօրինակ տիպ է, ինչպես բոլոր նախկին, ներկա ու ապագա ֆիզիկները: Ֆուտբոլից հեռու մարդ է:

3. Ջոնս-Խիստ մաթեմատիկական մտածողության տեր մի տղա: Շատ արագ մտածելու ունակության շնորհիվ շատ բաների կարող է հասնել: Կյանքն առանց ֆուտբոլի պատկերացնել չի կարող:

Ճուտսը, Շունսը և Ջոնսը համադասարանցի ընկերներ են: Հունիսի 6-ի առավոտյան նրանք մաթեմատիկայի քննության էին: Ջոնսը արդեն որոշել էր, որ անկախ քննության արդյունքից գնալու է մարզադաշտ, դիտելու սիրելի թիմի խաղը: Քանի որ քննությունը հաջող հանձնեցին՝ որոշեցին նրան միանալ նաև Ճուտսն ու Շունսը: Խաղը սկսվելու էր ժամը 20,30-ին…

Արդեն ժամը 19,30-ին Ջոնսը մարզադաշտի շրջակայքում էր… Մինչև ընկերների գալը, հասցրեց գնել հարավային տրիբունայի երեք տոմս: Ժամը 20,15-ին եկան նաև Ճուտսն ու Շունսը: Նրանք իրենց հետ բերել էին ֆուտբոլ դիտելու համար անհրաժեշտ պարագաներ՝ թերթ (նստարանին թռելու համար), փող (մանր-մունր ծախսերի համար), ծամոն (ծամելու համար), ջերմուկ (հավանաբար խմելու համար): Տարածքից գնեցին նաև արևածաղկի սերմ և ուղեվորվեցին դեպի հարավային տրիբունա…

Պարզվեց, որ նրանց նստարանները խիստ անհարմար տեղում են՝ «միջանցքի» մոտ (նրանց դիմացով անընդհատ գնում-գալիս են իրենց տեղը դեռևս չգտած, արևածաղկի սերմ առայժմ չգնած, ընկերներին փնտրող ու էլի լիքը տարբեր զբաղմունքների տեր մարդիկ): Խաղը սկսվելուց միայն 10 րոպե անց նրանք վերջապես սկսեցին տեսնել դաշտում ընթացող իրադարձությունները…

Նրանցից դեպի ձախ՝ 15-20 մետր հեռավորության վրա նստած էին Լեհաստանի հավաքականի երկրպագուները՝ մոտ հիսուն հոգի… Ի տարբերություն հայերի, նրանք կազմակերպված ձևով երկրպագուն էին իրենց թիմին՝ երգելով իրենց ազգային հիմնը: Իսկ հայերի մեծ մասը զբաղված էր շատ ավելի կարևոր գործով՝ արևածաղկի սերմ չրթելով:

Շարունակելի…

[Armeno]

Լավ սկիզբ էր, բայց ոստիկանները արևածաղիկի սերմ չէին թողնում…
Մենք էլ ջերմուկը առել էինք, որպեսզի շշերով խբենք նստարաններին…
Ետ էլ մեր կազմակերպվածն ա

[John]

…շարունակություն
Հայերի մի մասն էլ իր պարտքն էր համարում ցուցամատն ուղղել լեհերի կողմը ու ծիծաղել… Խաղի 1-ին խաղակեսում լեհերն ունեին բացահայտ առավելություն և գոնե երեք անգամ կարող էին գրավել մեր դարպասը (չեմ ուզում շատ կենտրոնանալ խաղի մեկնաբանության վրա, որովհետև ում որ պետք էր իմանալ՝ վաղուց գիտի, իսկ ում էլ որ պետք չի՝ հաստատ կձանձրանա ):

Մեր հերոսների կողքին նստած էին երկու սևամորթ երիտասարդներ: Նրանցից մեկի մոտ կար թվային ֆոտոապարատ: Խաղի ընդմիջմանը նա որոշեց լուսանկարել ընկերոջը… Բայց դա նրան այդպես էլ չհաջողվեց, որովհետև նկարողի ու նկարվողի մեջտեղում գտնվող միջանցքով «երթևեկում էին» իրենց պաշարները լրացնել պատրաստվող կամ արդեն լրացրած ֆուտբոլասերները…

Սկսվեց 2-րդ խաղակեսը… խաղադաշտում ոչինչ չէր փոխվել… նորից լեհերն անընդհատ գրոհում էին, իսկ հայերը պաշտպանվում… լեհ երկրպագուների մոտ իշխում էր բարձր տրամադրությունը… Նրանք չէին էլ կասկածում, որ հնարավոր է իրանց սիրելի թիմը չհաղթի… Իսկ հայ երկրպագուները… Նրանք արդեն սկսել էին երազել ոչ-ոքիի մասին… Ոչինչ չէր վկայում այն մասին, որ հայերը կարող են գոլ խփել, էլ չեմ ասում հաղթել լեհերին…

Խաղի 65-րդ րոպեին տեղի ունեցավ ՀՐԱՇՔ… Համլետ Մխիթարյանը հարավամերիկացուն բնորոշ գեղեցիկ հարվածով գրավեց լեհերի դարպասը… Մարզադաշտը ցնծում էր… Երկրաշարժի նման մի բան անցավ բոլոր տրիբունաներով… Հայերը երանության մեջ էին…

Իսկ ի՞նչ էր կատարվում արևմտյան տրիբունայի այն հատվածում, որտեղ լեհերն էին նստած… Լեհերը շանթահարված էին իրադարձությունների նման զարգացումից… Մխիթարյանի գոլը կարծես ամպրոպ լիներ անամպ երկնքում ( (c) Ս.Բ.)… Թվում էր՝ խաղի մնացած ժամանակահատվածում լեհերն անընդհատ գրոհելու են՝ հեետ բերելու համար կորցրածը, բայց տեղի ունեցավ հակառակը: հայերը սկսեցին գրոհել և կարող էին հաղթել նույնիսկ խոշոր հաշվով:

Ինչպես բոլոր հայ երկրպագուները, այդպես էլ մեր երեք հերոսները ուրախ տրամադրության մեջ էին, և թվում էր, թե ոչինչ չի կարող խանգարել իրենց ուրախությանը… նրանք դեռ չգիտեին, որ ընդամենը րոպեներ անց իրենց ուրախությունից հետք անգամ չի մնա…

շարունակելի…

[John]

…շարունակություն
Երբ խաղի ավարտին մնացել էին հաշված րոպեներ, հայ ֆուտբոլիստներն ակտիվացան ու սկսեցին հակագրոհել մեծ ուժերով… բնականաբար աշխուժացան նաև հայ ֆուտբոլասերները… նրանց աշխուժությունը կանխելու համար աշխուժացան ոստիկանները… նրանցից մի քանիսը հայտնվեցին միջանցքում՝ մեր հերոսների ու խաղադաշտի արանքում, և բնական է, որ մեր հերոսները չէին տեսնում, թե ինչ է կատարվում խաղադաշտում…

Այդ փաստից վրդովված, Ճուտսը մոտեցավ ոստիկաններից մեկին ու ասաց.
-Հոպա՛ր ջան, մի քիչ ձախ կանգնեք, որ կարողանանք խաղը դիտել:
-Արա՛, ես քեզ ի՞նչ հոպար, մի հատ ռադ էղի ստեղից,-պատասխանեց ոստիկանը:
-Չի երևում՝ գնա ուրիշ տեղից նայի,-ընկերոջը միացավ մյուս ոստիկանը:
(Վերևներում արդեն նշվել է, որ Ճուտսը տաքարյուն է)
-Էդ ու՞մ հետ ես արա՞: Արան դու ես, այ մլիցա:

Այդ պահին, կանխազգալով դեպքերի հետագա զարգացումը, իրադարձությունների կենտրոնում հայտնվեց Ջոնսը:
-Արա՛, հլը մի հատ հանգստացի: Գժվե՞լ ես,-ասաց նա Ճուտսին ու փորձեց հեռացնել ոստիկանների մոտից:
Իսկ ոստիկաններն արդեն առել էին որսի հոտը…
-Էդ ու՞մ ես արա ասում, հիմա ես քեզ կասեմ, թե ովա արան:
-Պարո՛ն ոստիկան, երեխայա, մի երկու բան էլ ավել ասեց, կներեք,-ասաց Ջոնսը:
Իսկ Ճուտսը շարունակեց:
-Թո՛ղ մի հատ, տենամ ինչա՞ ասում,-դիմեց նա Ջոնսին:

Ու այդտեղ կատարվեց ամենաանսպասելին Ջոնսի համար… Շունսը՝ տեսնելով, որ ընկերոջը սպառնում են՝ հարձակվեց ոստիկաններից մեկի վրա ու… հրեց վերջինիս: Դա այնքան անսպասելի էր, որ ոստիկանի գլխարկն ընկավ… վերևում նշվել է, որ Ջոնսը շատ արագ է մտածում): 1-2 վայրկյանի ընթացքում նա կարողացավ գնահատել իրավիճակը:
շարունակելի…

[John]

…շարունակություն
Ջոնսն ուներ երկու տարբերակ:
1.Խառնվել կռվի մեջ, ստանալ 2-3 հարված,(գուցե և մի այդքան էլ ինքը հարվածեր) և ընկերների հետ հայտնվեր քաղմասում:
2.Չխառնվել կռվին ու թողնել, որ ընկերներին ծեծեն ու տանեն քաղմաս…
Ընթերցողների մեծ մասը կմտածի՝ եթե Ջոնսը իսկական ընկեր է՝ պետք է ընկերներին հավասար ծեծ ուտի ու իրանց հետ քաղմաս ընկնի: Բայց եկեք դատենք սառը գլխով՝ ինչն էլ հենց արեց Ջոնսը: Ի՞նչ օգուտ կտար նա ընկերներին, նրանց հետ միասին քաղմասում հայտնվելով, մինչև առավոտ ծեծ ուտելով: Հավատացեք՝ ՈՉ մի օգուտ: Իսկ ի՞նչ օգուտ կտար նա ընկերներին, եթե չլիներ նրանց կողքին: Այո՛, Ջոնսը միանգամից հասկացավ իր անելիքը: Պետք է Չխառնվել կռվին: Մի շտապեք Ջոնսին մեղադրել, նա գիտեր, թե որն է ճիշտ

Ոստիկանները ոլորեցին Ճուտսի և Շունսի թևերն ու անընդհատ հարվածելով նրանց տարան դեպի ոստիկանական ավտոմեքենան: Այդ ընթացքում Ջոնսը մի փոքր հեռվից հետևում էր իրադարձությունների զարգացմանը: Երբ ընկերներին նստեցրեցին մեքենան ու տարան՝ Ջոնսը գրպանից հանեց հեռախոսը ու զանգահարեց Ճուտսի հորը:
-Բաժանորդն անջատել է հեռախոսը, կամ գտնվում է ռադիոծածկույթից դուրս…
Ջոնսը զանգահարեց Ճուտսենց տուն:

-Ալո՛:
-Բարև Ձե՛զ, …ին կարելի՞ է:
-Մի րոպե: (5-6 վայրկյան անց) Ալո՛:
-Բարև Ձեզ … ձյաձյա, Ջոնսնա ձեզ զանգում՝ Ճուտսի ընկերը:
-Հա՛, Ջոնս ջան, ինչա՞ եղել:
-Ուրեմն ստեղ կոնֆլիկտ ծագեց, Ճուտսին ու Շունսին՝ մեր մյուս ընկերոջը, քաղմաս տարան…
-Ո՞նց: Ինչքան մանրամասնություն գիտես ասա:
-Ուրեմն իրանց տարան սպիտակ զրովեցով, համարը XXX ՈՍ 02:
-Էդ երբա՞ եղել:
-Մի քանի րոպե առաջ:
-Հիմա դու որտե՞ղ ես:
-Ստադիոնում:
-Քայլի դեպի վերնիսաժ՝ հիմա գալիս եմ:
-Էղավ … ձյաձյա:
շարունակելի…

[John]

…շարունակությաուն
Իսկ ի՞նչ էր կատարվում մեր մյուս հերոսների հետ այդ ընթացքում:… Ճուտսին ու Շունսին խցկեցին մեքենայի մեջ ու տարան…
-Ուզում եք ասեք տղա եք հա՞: Շուտով կիմանաք, թե ինչ եք:
Շուտով մեքենան հասավ ոստիկանության մոտակա բաժանմունք:
-Գլխով հենվեք պատին, ձեռքերը դրեք գլխին ու չշարժվեք,-ասաց ոստիկաններից մեկը, երբ արդեն ներս էին մտել:
Խուզարկության արդյունքում տղաների մոտից հայտնաբերվեց բջջային հեռախոսներ, մի քանի մետաղադրամ, ծամոն…

Բոլոր ոստիկանները գնացին, մնաց միայն հերթապահ ոստիկանը, իսկ առգրահված իրերը հանգրվան գտան ոստիկանի դարակում…
-Նստե՛ք էն նստարանին ու իրար հետ չխոսաք:
Անցավ հինգ րոպե… Հիսուն տարեկանին մոտ մի մարդ մտավ ոստիկանական բաժանմունք: Քննիչն էր… Նստեց նրասեղանի մոտ ու մատի շարժումով մոտ կանչեց Շունսին ու սկսեց հարցեր տալ…

-Անուն, ազգանուն, հայրանուն:
-… … …
-Կրթություն:
-Դպրոցական եմ:
-Ամուսնացա՞ծ ես:
-Ոչ:
-Երեխա ունե՞ս:
-Ոչ:
-Բանակում ծառայե՞լ ես:
-Ո՞նց ծառայեմ, 91 թիվ եմ:
-Լավ ասիր՝ ծննդյանդ թիվն էլ էր պետք: Ասում ես ծառայե՞լ ես:
-Հոպա՛ր ջան, ուրդու՞ց ծառայած լինի, դպրոցը չի ավարտել հլը,-մեջ ընկավ Ճուտսը:
-Արա՛, ձենդ կտրի, քեզ էլ հերթ կհասնի խոսալու,-գոռաց քննիչն ու դառնալով դեպի Շունսը շարունակեց,-ուրդե՞ ես սովորում:
-Ֆիզմաթ:
-Էդ ինչա՞:
-Դպրոց:
-Անունը ի՞նչ էր ֆի՜զ…
-Ֆիզմաթ:
-Բա ո՞ր համարնա էդ ֆիզմաթ դպրոցը:
-Համար չունի:
-Հիմա ստեղ ո՞նց գրեմ:
-ԵՊՀ առընթեր Ֆիզմաթ դպրոց:
-Նորից ասա, դանդաղ:
-… … … …:
-Ազատ ես, գնա տեղդ, էն մյուսին ուղարկի, առայժմ քեզ հետ վերջացրեցինք գործերը:

Շունսը ուրախությամբ տեղը զիջեց ընկերոջը: Հանցաքննության ընթացքը հիմնականում նույնն էր:
-Մեզ ինչի՞ համար եք ստեղ բերել,-համարձակվեց հարցնել Ճուտսը:
-Ձենդ կտրի՛: Այստեղ ե՛ս եմ տալիս հարցերը: Հարց կտամ՝ պատասխանի, հարց չեմ տա՝ ավելորդ մի խոսա:

Քիչ անց քննիչին մոտեցավ ոստիկանը: Գրանք սկսեցին արձանագրություն կազմել: Հասան այն մասը, որտեղ պետք է գրվի, թե ո՞ր հոդվածով է տղեքին դատ հասնում… Նրանք երկար ժամանակ քրքրում էին ՀՀ քրեական օրենսգիրքը, համապատասխան հոդված գտնելու համար:
-Արի 207-ով գրենք՝ «Միլիցիայի աշխատողին դիմադրություն ցույց տալը»,-պնդում էր ոստիկանը
-Թե՞ 208-ով՝ «Միլիցիայի աշխատողին վիրավորանք հասցնելը»,-առարկում էր քննիչը:
-Արի կլնի երկուսն էլ գրենք: Չարժի՞:
-Երկուսն էլ գրում եմ…

շարունակելի…

[Սամվել]

Ինչ հետաքրքիր է…… բա շարունակույունը