Հրաշալի պատմվածք է:
Այդ պահին ես 15000 ֆուտբոլասերներին ոտքի կգանեցնեի և կհարձակվեինք դրանց վրա-Հոպա՛ր ջան, մի քիչ ձախ կանգնեք, որ կարողանանք խաղը դիտել:
-Արա՛, ես քեզ ի՞նչ հոպար, մի հատ ռադ էղի ստեղից,-պատասխանեց ոստիկանը:
հիմա հոգնած սատկում եմ հետո կարծիքներս կհայտնեմ
Ես ընդհանրապես այս բաժինը չեմ մտնում, բայց քանի որ John-ն ինձ մի 2 խոսքով ասաց, թե ինչի մասին է և սկսեցի կարդալ: Առաջին «Շարունակելի…»-ին, որ հասա այլևս տան անդամների ինձ ուղղված հարցերը չէի պատասխանում: Հետո, որ մնացած «Շարունակելի…»-ներին հասա իրենց լսելու ունակությունս լրիվ կորել էր
Հետո երկար-բարակ չբացատրելու համար իրենց համար հատուկ բարձրաձայն կարդացի: Վերջացնելուց հետո նայեցի նրանց ու տեսնեմ կիսահուզմունքային և կիսաերջանիկ հայացքներ ունեին: Ի դեպ այդ օրը մեր տուն էր եկել ԱՄՆ-ից մի հյուր, որն ինձ հարցնում էր, թե John-ը գրքեր կամ որևէ թերթում գրու՞մ է: Ես պատասխանեցի, որ John-ը 15 տարեկան է և սովորում է ֆիզմաթ դպրոցում, որը «թիվ չունի»
Մի խոսքով հաջորդ ֆուտբոլի խաղին ես էլ կգնամ Ջոնսի, Շունսի և ամենակարևորը Ճուտսի հետ «երկրպագելու»:
Հ.Գ. Ինչպես Շունսն է ֆուտբոլի նկատմամբ՝ այնպես էլ ես:
Հ.Գ.Գ. Այդ ԱՄՆ-ից հյուրը խոստացավ ակումբի անդամ դառնալ
Եթե տեսնում էին՝ չէին թողնումԼավ սկիզբ էր, բայց ոստիկանները արևածաղիկի սերմ չէին թողնում…
Մենք էլ ջերմուկը առել էինք, որպեսզի շշերով խբենք նստարաններին…
Ետ էլ մեր կազմակերպվածն ա
Քիչ-քիչ
միշտ էլ հաճելի է լսել նման կարծիքՀալալա ապեր կարգին բան էր
Ֆիզմաթցիներից ոչ մի տեղ էլ չեն հոգնում… ինչքան շատ Ֆիզմաթցի քաղմասում լինի՝ էնքան իրանց մոտ ընկնելը պրիստիժնի կդառնաԱպրես,լավ էր
բայց ոնց որ քաղմասում էլ են հոգնել ֆիզմաթցիներից,էնքան են վերջիններս այնտեղ ընկել
եթե ես լինեի Ջոնս-ի տեղը, հաստատ կխառնվեի կռվին:
Բայց Ջոնսնի պահվածքը ոնց-որ ավելի ճիշտ դուրս եկավ
Մի շտապեք Ջոնսին մեղադրել, նա գիտեր, թե որն է ճիշտՎերջն էր Ջոն ջան… Կարելի ա կինո նկարելՉեմ կարծում… ամեն դեպքում նույնիսկ իմ նման ոչ պրոֆեսիոնալի համար սա գլուխգործոց չէ՝ կարելի էր ավելի լավ գրել, պարզապես շտապում էի շուտ ավարտել, ինչն էլ խանգարեց վերջնամասի լավ ստացվելուն…Կինոյի գաղափարը ես ողջունում եմ:
Համամիտ եմՀովսեփ, կլանող, հետաքրքիր ես պատմում: Հաճույքով էի հետևում իրադարձությունների ընթացքին: Բայց վերջը ավելի հետաքրքիր էի սպասում, քան եղավ:
Կարող եմ քեզ հավատացնել՝ 15000-ից 15ը նույնիսկ ոտքի չէին կանգնի…Այդ պահին ես 15000 ֆուտբոլասերներին ոտքի կգանեցնեի և կհարձակվեինք դրանց վրա
Էս կարծիքը կարդալու ընթացքում հետզհետե ավելի կարմրեցի… հենց դա էլ ինձ վառեց… չէի ուզենա, որ պատմվածքը մայրս էլ կարդար, բայց դե որ վառվել էի… ստիպված տվեցի կարդաց…Ես ընդհանրապես այս բաժինը չեմ մտնում, բայց քանի որ John-ն ինձ մի 2 խոսքով ասաց, թե ինչի մասին է և սկսեցի կարդալ: Առաջին «Շարունակելի…»-ին, որ հասա այլևս տան անդամների ինձ ուղղված հարցերը չէի պատասխանում: Հետո, որ մնացած «Շարունակելի…»-ներին հասա իրենց լսելու ունակությունս լրիվ կորել էր
Հետո երկար-բարակ չբացատրելու համար իրենց համար հատուկ բարձրաձայն կարդացի: Վերջացնելուց հետո նայեցի նրանց ու տեսնեմ կիսահուզմունքային և կիսաերջանիկ հայացքներ ունեին: Ի դեպ այդ օրը մեր տուն էր եկել ԱՄՆ-ից մի հյուր, որն ինձ հարցնում էր, թե John-ը գրքեր կամ որևէ թերթում գրու՞մ է: Ես պատասխանեցի, որ John-ը 15 տարեկան է և սովորում է ֆիզմաթ դպրոցում, որը «թիվ չունի»
Դե, ինչպես ասում են կարևորը տրամադրվածությունն էՄի խոսքով հաջորդ ֆուտբոլի խաղին ես էլ կգնամ Ջոնսի, Շունսի և ամենակարևորը Ճուտսի հետ «երկրպագելու»:
Հ.Գ. Ինչպես Շունսն է ֆուտբոլի նկատմամբ՝ այնպես էլ ես:
Ուրախ եմ, որ իմ պատմվածքի շնորհիվ ամենիկաբնակ մեր հայրենակիցներից մեկը ցանկություն է հայտնել Ակում մտնելու… եթե նույնիսկ չմտնի՝ ամեն դեպքում մի պահ հպարտացաՀ.Գ.Գ. Այդ ԱՄՆ-ից հյուրը խոստացավ ակումբի անդամ դառնալ
Վերջում ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել բոլոր կարծիքների համար և խնդրել մյուս կարդացողներին, որ իրենք էլ արտահայտեն իրանց կարծիքը… արդեն նշել եմ, որ ինձ լավ կզգամ քննադատական կարծիքներ լսելով… եթե ստեղծագործությունը իրենից ինչ-որ բան ներկայացնում է՝ հաստատ կքննադատեն այն, իսկ միայն լավ կարծիքներ լսելիս հիշում եմ այդ խոսքերը…
Քանի որ հանդիպման ժամանակ մի փոքր գիտեի այս ամենի մասին, որոշեցի սպասել, մինչև պատմությունն ավարտին հասցնես, նոր կարդամ, լավ է, շատ չսպասեցրիր, ապրես
Պատմությունդ լավն էր, արարքդ՝ գերազանց մտածված, իսկական ֆիզմաթցուն վայել, Հովսեփ ջան
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Մերի՛ ջան, նախ՝ շնորհակալ եմ կարծիքի համար, երկրորդ սա պատմություն չէր, այլ պատմվածքSelene-ի խոսքերից
Քանի որ հանդիպման ժամանակ մի փոքր գիտեի այս ամենի մասին, որոշեցի սպասել, մինչև պատմությունն ավարտին հասցնես, նոր կարդամ, լավ է, շատ չսպասեցրիր, ապրես
Պատմությունդ լավն էր, արարքդ՝ գերազանց մտածված, իսկական ֆիզմաթցուն վայել, Հովսեփ ջան
Հովսեփ ջան, ցանկացած պատմվածք նաև պատմություն է։Մերի՛ ջան, նախ՝ շնորհակալ եմ կարծիքի համար, երկրորդ սա պատմություն չէր, այլ պատմվածք
Լավ, հիմա պատմվածքիդ մասին...
Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ Արշակի այս կարծիքին.
Կարծում եմ՝ պատմվածքի ամենահետաքրքիր մասը ոստիկանների հետ զրույցն էր։Հովսեփ, կլանող, հետաքրքիր ես պատմում: Հաճույքով էի հետևում իրադարձությունների ընթացքին: Բայց վերջը ավելի հետաքրքիր էի սպասում, քան եղավ:Որպես երկխոսություն, կարելի է ասել, բավական հաջողված էր, ապրես։
Թերություններ էլ, իհարկե, կային, որոնք, հուսով եմ, հետագա ստեղծագործություններիդ մեջ քիչ-քիչ կպակասեն։
Լավ, հիմա քննադատական մասը.
Նկատել եմ, որ շատ ես սիրում օգտագործել նմանատիպ արտահայտություններ. «Իսկ ի՞նչ էր կատարվում մեր մյուս հերոսների հետ այդ ընթացքում:…», «Թողնենք, որ ոստիկանը կարգի բերի սենյակը, և տեսնենք, թե ի՞նչ էր կատարվում այդ ընթացքում:» Իմ կարծիքով, նման արտահայտությունները շատ օգտագործելը մի տեսակ մանկական երանգ է տալիս շարադրանքին։Կարդալիս ակամա մտքովս անցավ, որ դու հաստատ արկածային գրականություն շատ ես կարդում։ Հետո հիշեցի, որ իրոք այդպես է։
Մեկ էլ էն վերջաբանի մեջի հեռախոսային երկխոսություններն, իմ կարծիքով, էնքան էլ հաջող չէին ստացվել... Չգիտեմ, մի տեսակ չափից դուրս հասարակ էին, ոչ մի հետաքրքիր բան չկար։ Նույնիսկ կարելի է ասել, որ էդ մասն ընդհանրապես ավելորդ էր... Համենայնդեպս, ինձ այդպես է թվում։
Լավ, երևի այսքանը։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Շատ դժվար է ընդունել այն, որ դու հորինել ես այս պատմվածքը, այլ ոչ թե պատմել քո երկու դասարանցի ընկերների քո հետ գնալու մասին մարզադաշտ:Մերի՛ ջան, նախ՝ շնորհակալ եմ կարծիքի համար, երկրորդ սա պատմություն չէր, այլ պատմվածք
Ի՞նչ ասեմ, սենց քաղմասային պատմվածքներ միշտ էլ լավ էն պրծնում: Ձև չկա գրեթե (մեկ անգամել ասեմ՝ գրեթե), որ ոստիկանները ինչ որ վնաս տան: Պապաները գալի ազատում են… Իսկ ավել անգամ մի հատ հարվածելը չի հանգառի: 1000-ից մեկ ա տենց հնարավորություն լինում:
Պարզ շարադրանքտ բավականին հետաքրքիր ա դարցնում պատմվածքը: Համ քո համար հեշտ, համ մեր համար:
Լավ էր, գիտե՞ս: Ինձ էլ ա թվում, որ պատմվածքդ իրական հիմքեր ունի: Ու դու, հետևելով իրադարձությունների նկարագրածդ ծավալմանը, նման ա, որ պատմելու տրամադրությամբ` մտածել ես հենց պատմվածք էլ սարքես:
Ամեն դեպքում լավ էր, որ եզրակացություններ չկային, just շարադրանք էր` նորմալ հագեցվածությամբ:
Re. Մարզադաշտից մինչև քաղմաս երկու քայլ է...
Դու ՎԵՐՋՆ ես : Ինչ-ինչ բայց սենց բան չեի սպասի …Մերի՛ ջան, նախ՝ շնորհակալ եմ կարծիքի համար, երկրորդ սա պատմություն չէր, այլ պատմվածք
Լավն եր … Մենակ չջոգա մի բան լավ … հետո կհարցնեմ …
Սա ես, դեռ հյուր էի, որ կարդացի...
Ոճը դուրս եկավ, համ ու հոտը տեղն է, պատմածքն էլ պարզ, բայց պատկերավոր...
Ապրե՛ս
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ