Արտաքինի կամ ընդհանուր ֆիզիկական կերպարի մեջ ինձ համար կարևոր են մաքրությունը, կոկիկությունը, անճաշակության բացակայությունը, քայլվածքը: Եթե մարդ այսքանին հետևում է, բացարձակ կապ չունի, թե բնությունից ինչ է ստացել, անպայման իր արտաքին տեսքով արդեն իսկ հաճելի տպավորություն կթողնի:
Չգիտեմ ուրիշներն ինչ են հասկանում «խղճուկ» կամ «տգեղ» արտաքին ասելով, բայց կոնկրետ ինձ համար դա թափթվածությունն է կամ քսված-զուգված-զարդարված «խնամվածությունը», որը նույնչափ տհաճ է և ոչ մի կապ չունի իրական խնամվածության հետ, վուլգարությունը, տարրական ճաշակի զգացողության բացակայությունը, ռաբիզությունը, անմաքրասեր լինելը ու նաև սեփական արտաքինի մասին շատ մեծ կարծիք ունենալը. սրանք են մարդուն դարձնում տգեղ, խղճուկ ու ծիծաղելի, ոչ թե մեծ քիթը, ցածր հասակը կամ ավելորդ քաշը:
Կոնկրետ ինձ միայն դա է վանում, արտաքինի հետ կապված մնացած ամեն ինչի հանդեպ հանդուրժող եմ:
Ինչ վերաբերում է հմայքին, ապա եթե վերը նշված փնթիության-ռաբիզության-վուլգարության թերություններից մարդ զուրկ է, ապա անպայման կունենա իր արտաքին հմայքը, անկախ նրանից, թե բնությունից ինչ է ստացել. այդ հմայքը կարող է թաքնված լինել ժպիտի մեջ, աչքերի փայլում, ժեստերում կամ դիմախաղում: Պիտի ուղղակի կարողանալ տեսնել: Իսկ եթե նաև խելացի, հետաքրքիր ու բարի մարդ է, ապա, քավ լիցեք, ո՞վ է նայում, թե ինչ չափի է նրա փորը, հասակը կամ ականջները:
Մի հատ նայեք Պարույր Սևակին. բնությունից երևի թե պիտի նեղացած լիներ... բայց մարդն այնպիսի հմայք ուներ, /էլ չեմ խոսում խելքի ու ներաշխարհի մասին/, որ բոլոր կանայք խելագարվում էին նրա համար: Երբ կարդում ես, թե կանայք ինչեր են արել հանուն նրա հետ լինելու, ուղղակի ապշում ես: Սրանի՞ց էլ լավ օրինակ՝ ի ապացույց այն բանի, որ բնության տվածը չէ, որ գրավում է...
Մեջբերել
Էջանիշներ