Ինչ արագ անցավ այս մի ամիսը: Կարծես երեկ էր, երբ որդին, ամբողջ ուժով հրելով դուռն ու «Մայրի՜կ, մայրի՜կ…» գոռալով, ներս մտավ:
-Ինձ ընդունել են, մայրի՛կ, ընդունե՜լ:
Ծանոթ փայլ կար աչքերի մեջ, այդ նույն փայլով աչքերը քսաներկու տարի առաջ բառերից առաջ ընկնելով անխոս հայտնեցին ամուսնու պաշտոնի բարձրացման լուրը:
Է՜հ, երանի՜ այն ժամանակները, երբ իրենց փոքրիկ ընտանիքն ապրում էր ուրախ, անվրդով ու երջանիկ կյանքով…Բայց Սովետական Միության փլուզումն իր դառը հետքը թողեց նաև այս փոքրիկ օջախում. ամուսինը դարձավ գործազուրկ, ու չնայած նախկինում ունեցած բարձր պաշտոնին ու լավ որակավորված մասնագետի կոչմանը, ստիպված էր ընտանիքի ապրուստը հոգալու համար անցնել սևագործ աշխատանքի: Քանի դեռ որդին փոքր էր, կարողանում էին ծայրը ծայրին հասցնել, բայց եկավ մի ժամանակ, երբ իրենց տղան պետք է պարապեր՝ բուհ ընդուվելու համար: Ախր հիմա այնքան բան է փոխվել, իրենց ժամանակ ուրիշ էր. խելացին առանց կրկնուսույցին դիմելու էլ ընդունվում էր, իսկ հիմա…Բայց իրենց որդին անխոս պետք է սովորեր, կարևոր չէր, թե որքան թանկ կարժենային կրկնուսույցների մոտ պարապմունքները, կարևորն այն էր, որ ծնողների երազանքը՝ որդուն մայր բուհի ուսանող տեսնելու, իրական դառնար: Հայրենիքում նման ծախսերին համապատասխան աշխատանք գտնելու հույսը կորցրած՝ ամուսինը մեկնեց Ռուսաստան: Դժվար էր առանց ամուսնու, չէ՞ որ 18 տարիների ընթացքում մեկ օր էլ իրարից հեռու չեն եղել… բայց համակերպվեց, համակերպվեց հանուն զավակի, հանուն զավակի ապագայի:
Սակայն կյանքը դարձյալ դաժան հարված էր պատրաստել. շինարարության ժամանակ դժբախտ պատահարը խլեց ամուսնու կյանքը. իսկ ընդամենը երեք օր հետո նա պիտի իմանար, որ որդին համալսարան է ընդունվել…
-Ես գիտեի, որ այդպես էլ լինելու էր, որդիս: Ախր մոր սիրտը միշտ ճիշտ է հուշում,- գրկեց որդուն, համբուրեց: Թվում էր՝ հպարտությունից շունչն ուր որ է կկտրվեր:
…Նստած քանդում էր հուշերի կծիկը հատիկ առ հատիկ, նայում ամուսնու դիմանկարին, խոսում նրա հետ, կիսվում խոհերով, խորհուրդ հարցնում: Հանկարծ անհանգիստ վեր կացավ, որ ժամը նայի: Ուշանում է. դեռ 30 րոպե առաջ պիտի տանը լիներ:
-Մայրի՛կ,- դռան ետևից լսվեց հարազատ ձայնը:
Հանգստացավ, սիրտը խաղաղվեց:
-Այս ծաղիկները քեզ, ի՛մ սիրելի մայր: Գիտե՞ս, ես այսօր իմ առաջին աշխատավարձն եմ ստացել:
Մոտեցավ, համբուրեց որդու ճակատը, վերցրեց ծաղիկները, որ ջրի մեջ դնի, բայց տղան կանգնեցրեց:
-Սպասի՛ր, մայրի՛կ, սա էլ վերցրո՛ւ:
-Չէ, սա քոնն է, ախր քո առաջին աշխատավարձն է, ինքդ ես վաստակել, կգնաս, ընկերներիդ հետ կնշես:
-Վերցրո՛ւ, մեր այս փոքրիկ աշխարհում կա մերը, ոչ թե իմ ու քո: Դու ես ինձ սովորեցրել, հիշո՞ւմ ես:
Այլևս անխոս վերցրեց դրամը, ավելի ամուր գրկեց ծաղիկներն ու քայլեց դեպի հյուրասենյակ՝ ծաղկաման վերցնելու: Բայց քայլերն ուրիշ տեղ տարան. կանգնեց ամուսնու նկարի առաջ. երկու զույգ աչքերի երկխոսություն, այնքա՜ն գոհունակություն ու հպարտություն…իսկ արցունքները մի զույգից էին լոկ…
Մեջբերել
հավանեցի 
բայց լավն էր 
, բայց դե որ դու ինքդ խնդրեցիր... 
) Նման դեպքերում, երբ դիտողություններ եմ ունենում, բայց հատուկ չեն խնդրում քննադատություններ գրել, գերադասում եմ լռել՝ վախենալով, որ կարող է վիրավորեմ հեղինակին... 
Բայց պատմությունը չափից դուրս սովորական էր, ծեծված սյուժեով... Նման պատմություններին սովորաբար «փրկում է» գրելաոճի ինքնատիպությունը, ինչը տվյալ դեպքում չնկատեցի... 
Մի տեսակ շարադրությունային էր, աշակերտական... 
Համենայնդեպս, ինչպես տեսար, մարդիկ կան, որոնք, պատմվածքդ կարդալով, դրական հույզեր ստացան, իսկ դա արդեն ինչ-որ բան նշանակում է։ Իսկ մնացածն արդեն ասացի, հուսով եմ՝դիտողություններս քեզ չեն վիրավորի և գոնե որոշ չափով կօգնեն հետագայում ավելի լավ ստեղծագործելու համար։ 
Ուլուանա-ի խոսքերից
, օհհհ իմ սիրելի մայր ընդհունեք այս ծաղիկներըըըը, ի հաստատումն իմ անսահման սիրո և նվիրվածության
Նախ ասեմ, որ կզարմանայի, որ հենց այդ պահի վրա ոչ ոք դիտողություն չաներ, անկեղծ ասած ես էլ հեչ չհավանեցի այդ մասը, երբ վերջում կարդացի
Էջանիշներ